Στη συνάντησή μας, σε ένα καφέ του Μεταξουργείου, ο Όμηρος Πουλάκης ήρθε επιφυλακτικός: “Έχω μιλήσει σε δημοσιογράφος και μετά, διαβάζοντας τη συνέντευξη, αισθάνθηκα ότι… δεν ήμουν εκεί!” Τον διαβεβαίωσα ότι θα αποτυπώσω με ακρίβεια την κουβέντα μας, χωρίς τις “στρογγυλοποιήσεις” του γραπτού λόγου, και ξεκινήσαμε… περί αισιοδοξίας και στεναχώριας, τέχνης και εμπορικότητας, φιλοδοξιών και ματαιώσεων, παιδικών ονείρων και σκληρής πραγματικότητας. Πέρασαν δύο ώρες χωρίς να το καταλάβω, έχοντας απέναντί μου έναν νέο άντρα και ώριμο ηθοποιό, έναν παθιασμένο άνθρωπο που επικοινωνεί τις “αλήθειες” του με λόγια, επιφωνήματα, χειρονομίες, γκριμάτσες και βλέμματα – τι κρίμα, που δεν είχα πάρει μαζί μου βίντεο…
του Δημήτρη Καλαντζή
«Δεν είναι όλα χάλια, όπως λένε οι οπαδοί του “υψηλού τίποτα”… Η κατάσταση είναι μπουρδέλο, θέλεις να κάνουμε κάτι μαζί για να την αλλάξουμε; »
«Έχω περάσει μία περίοδο στη ζωή μου, που ήμουν τόσο στεναχωρημένος, που δεν μπορούσα ούτε καφέ να παραγγείλω. Δεν μου έβγαινε να πω “γεια“ σε άνθρωπο… Τα προβλήματα στο μυαλό μου, ήταν βουνό. Χρειάστηκε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου για να τα αντιμετωπίσω. Γι αυτό και σήμερα, είμαι μαχητικός και δεν δέχομαι την απογοήτευση. Την έζησα την απογοήτευση και κατάλαβα ότι δεν βοηθά σε τίποτα να σκέφτεσαι ότι “όλα είναι χάλια“. Δεν είναι όλα χάλια! Και σίγουρα δεν προσφέρεις τίποτα στον εαυτό σου, όταν έχεις αυτή τη σκοτεινή κοσμοθεώρηση».
– Ποιοι είναι οι τρόποι σου για να διώχνεις τα «σύννεφα»;
«Είναι αγώνας. Έχει διακυμάνσεις, ανεβάσματα, κατεβάσματα, συγκρούσεις… Έχει όμως και ανθρώπους, που είναι δίπλα σου και δεν χρειάζεται παρά να απλώσεις το χέρι σου και να τους αγγίξεις… Είναι σημαντικό να συναντηθούν δύο άνθρωποι, που δεν γνωρίζονται, στο δρόμο και να κοιταχτούν χωρίς καχυποψία. Είναι σημαντικό να μπορείς να πεις: “Γειά σου! Είμαι πραγματικός, δεν είμαι ό,τι «ταμπέλα» έχεις ακούσει για μένα αλλά υπάρχω αληθινά, όπως υπάρχεις κι εσύ. Η κατάσταση είναι μπουρδέλο, θέλεις να κάνουμε κάτι μαζί για να την αλλάξουμε;“. Μπορεί να ακούγεται αφελές, αλλά είναι ωραίο οι άνθρωποι να είναι ζωντανοί και όχι να περιφέρονται στη σφαίρα του “υψηλού τίποτα“ και της “κομψής απαισιοδοξίας“…»
– Εκεί που υπάρχει ταμπέλα «Απαγορεύονται τα χαμόγελα»…
«…εκεί που σου λένε “μα καλά, πως μπορείς να αισιοδοξείς;“. Μπορώ, γιατί έχω μαραζώσει στη ζωή μου. Έχω περάσει στεναχώρια. Και κατάφερα να μην την κάνω νόρμα ζωής».
Η «νόρμα» του Όμηρου Πουλάκη είναι να βρίσκεται μία ώρα πριν την έναρξη της παράστασης στο καμαρίνι, να τακτοποιεί τα πράγματά του και να κάνει ασκήσεις στη φωνή και το σώμα του για να αποδώσει τον ρόλο.
«Από το 2001, που μπήκα στη σχολή έχω ή πρόβα ή παράσταση. Ή πρόβα και γύρισμα. Ή γύρισμα και παράταση. Κάνω τον «θυμωμένο», τον «πιο θυμωμένο», τον «θυμωμένο χωρίς αιτία», τον «θυμωμένο γιατί τον πρόδωσε η γυναίκα του», τον «χαρούμενο γιατί κέρδισε το κορίτσι», τον «χαρούμενο γιατί δικαιώθηκε»… Είναι μία ψυχική, σωματική και διανοητική διαδικασία για να μπεις σε κάθε ρόλο. Μία μάχη με δυναμικές παραμέτρους».
– Πως επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
«Δεν ήταν αποτέλεσμα λογικής διεργασίας. Προέκυψε. Όταν ήμουν πέντε χρονών, ο πατριός μου με έφερε σε επαφή με το θέατρο σκιών. Φτιάξαμε πανί, πήραμε φιγούρες και έπαιζα μόνος μου τα κείμενα του Σπαθάρη. Μετά το έκανα και στο σχολείο. Στη συνέχεια πήγα σε μία θεατρική ομάδα του δήμου Νέας Ιωνίας για παιδιά, μετά στο δήμο Γαλατσίου… Έβλεπα πολύ κινηματογράφο και τηλεόραση. Ήταν τότε που ξεκίνησαν οι «Τρεις Χάριτες», οι «Απαράδεκτοι» και το «Χάι ροκ»… Θυμάμαι, που μου άρεσαν ιδιαίτερα τα επεισόδια με τα παρασκήνια των γυρισμάτων… Πήγαινα και θέατρο. Θυμάμαι τον «Οδυσσεβάχ» της Καλογεροπούλου και τους «Αθλίους» του Ουγκώ με τον Χαλκιά και τον Παρτσαλάκη, που είχα δει πέντε φορές μαγεμένος… Αφού λοιπόν παραδέχτηκα, κάποια στιγμή, ότι δεν θα γίνω γάτα…»
– Συγγνώμη, τι ήθελες να γίνεις;
«Γάτα ήθελα να γίνω μικρός. Δεν ξέρω πως μου είχε έρθει. Θυμάμαι όμως ότι κάποια στιγμή, όταν ήμουν τεσσάρων – πέντε, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να γίνω γάτα και πέρασα έναν γερό κραδασμό. Το ξεπέρασα όμως και επέλεξα να γίνω οδοκαθαριστής γιατί μου άρεσαν, όπως τους έβλεπα να κρέμονταν στα αυτοκίνητα. Έπειτα ταξιτζής γιατί μου άρεσαν τα δερμάτινα τιμόνια και μετά ποδοσφαιριστής – συγκεκριμένα ήθελα να γίνω ο Τσαλουχίδης… Γύρω στα 10, 11 κατέληξα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μπήκα στη Θεατρολογία με Πανελλήνιες και έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό. Προετοιμάστηκα μόνος μου και πέρασα. Θυμάμαι ότι είχα δοκιμάσει και τον “Τσανς Γουέην”…»
– Η πρώτη επαφή με το κοινό;
«Όταν τελείωνα το πρώτο έτος της σχολής, ο Πήτερ Χολλ ανέβαζε τις Βάκχες στην Επίδαυρο και έψαχνε φοιτητές από σχολές. Θα έπαιρνε 12 από τον Κουν, που ήταν φίλοι, και 2 από το Εθνικό. Το μοναδικό κριτήριο (γελάει) ήταν να ταιριάζουν τα ρούχα, που θα έρχονταν έτοιμα από την Αγγλία. Η πρώτη φορά που πληρώθηκα ως ηθοποιός ήταν αυτή. Ως φύλακας – αστυνόμος του Πενθέα με τα… κατάλληλα ρούχα. Όταν τελείωσα τη σχολή, ο Δημήτρης Λιγνάδης μου πρότεινε να παίξω στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού την Ορέστεια, σε δική του σκηνοθεσία. Ήταν σκηνική μέθη…»
– Έχουν υπάρξει στιγμές, που μετάνιωσες για την επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός;
«Όχι. Παρά τις δυσκολίες, που κάποιες φορές με ρίχνουν κάτω, παρά τον πόνο, τη δοκιμασία των αντοχών μου… Ξέρεις, η δημιουργική διαδικασία έχει πάντα επώδυνα στάδια αλλά εκεί είναι και η γοητεία της τέχνης.»
– Μπορεί να χάσεις την αλήθεια σου ως άνθρωπος; Θέλω να πω ότι, κατέχοντας την υποκριτική, ίσως να θέτεις σε κίνδυνο την αποδοχή σου, ως αυθόρμητη και γνήσια προσωπικότητα…
«Πιστεύω ότι σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε για να γνωριστούμε. Όχι για να νομίζεις εσύ ότι εγώ είμαι αυτός που κάνει τους “σχιζοφρενείς δολοφόνους” και εγώ ότι εσύ είσαι αυτός που κάνει τους “αστείους”… Δεν πρέπει να πεθάνουμε με στερεότυπα χαραγμένα στους τάφους μας. Θα ναι κρίμα… Στο χώρο μας υπάρχει η αίσθηση της μάσκας αλλά δεν δέχομαι τη θέση: «ηθοποιός είσαι, που ξέρω ότι λες αλήθεια;». Ο καθένας μπορεί να φοράει μία μάσκα, κι ας μην είναι ηθοποιός. Η αλήθεια είναι παρούσα. Αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται.»
– Η φιλοδοξία σου;
«Να μπορώ να δημιουργώ παραστάσεις και να υπάρχω σε παραστάσεις, που επενεργούν στη σκέψη και στο συναίσθημα των ανθρώπων. Βλέπω τη ζωή σαν διαδρομή και όχι σαν Ιθάκη. Θα ήταν αφελές να προσδοκώ σε μία σειρά επιτυχιών… Ψάχνω απλά τη δημιουργία. Να παίξω σε παραστάσεις, να κάνω ταινίες, να γνωρίσω ανθρώπους, να ερωτευτώ, να πονέσω, να χαρώ, να ζήσω…»
” Η τηλεόραση είναι ένας οχετός πληροφορίας, που σε βάζει στους δικούς του ρυθμούς και σε πάει όπου θέλει…”
– Δίνεις συνεντεύξεις με το σταγονόμετρο και δεν σε έχω δει ποτέ να πηγαίνεις καλεσμένος σε εκπομπές της τηλεόρασης…
«Είχα πάει το 2006 σε ένα νεανικό κανάλι για την ταινία τότε, το «Ώρες Κοινής Ησυχίας», και βρήκα τον εαυτό μου να μην μπορεί να λειτουργήσει με αυτούς τους κώδικες. Η παρουσιάστρια, την οποία δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου, μου μιλούσε με μία εκπληκτική οικειότητα, λες και είμαστε φιλαράκια σε πάρτι (κάνει κινήσεις Υο). Θα έπρεπε ή να φανώ αγενής και να της πω «δεσποινίς… ώπα. Γνωριζόμαστε;» ή να παίξω σε ένα παιχνίδι, στο οποίο δεν θα ήμουν εγώ. Θα έπρεπε να παρουσιάσω ένα σύνολο ιδιοτήτων και ευχάριστων οπτικών, που η εκπομπή ήθελε να δει σε εμένα. Τελικά κάθισα εκεί για ένα δεκάλεπτο παγωμένος και περίμενα να περάσει η ώρα. Δεν έχω θέμα να πάω σε μία εκπομπή, αρκεί η εκπομπή, που θα με καλέσει να θέλει να… συμμετέχω κι εγώ, για αυτό που είμαι (γελά).»
– Βλέπεις τηλεόραση;
«Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τρία χρόνια καθόλου. Δεν έχω στο σπίτι μου αλλά τώρα θα πάρω την παλιά μου πίσω, μόλις βρω ένα έπιπλο. Τελικά η τηλεόραση έχει καταλήξει να είναι λίγο καλύτερη από το facebook (γελάμε). Εντάξει, κάνω πλάκα αλλά δεν είμαι σίγουρος… Είναι ένας οχετός πληροφορίας, που σε βάζει στους δικούς του ρυθμούς και σε πάει όπου θέλει…»
– Βαριά λέξη το «οχετός»…
«Με την έννοια του καταρράκτη, από τον οποίο μπορεί να περάσουν λύματα, σκουπίδια, ωραία πράγματα… Τρέχει με δύναμη και τα παίρνει όλα μαζί… Και με αυτή τη ροή, μπορεί να εξαφανίσει την πραγματική είδηση… Να μην καταλάβεις ποτέ τι συμβαίνει.»
– Σκόπιμα, πιστεύεις;
«Δεν μπορώ να το ξέρω. Δεν είμαι μέσα στα Μέσα για να το ξέρω».
– Προσωπικά, δεν πρέπει να έχεις παράπονο από τα Μέσα. Δεν έχω δει να γράφουν ενοχλητικά πράγματα για σένα.
«Είχε γράψει μία εφημερίδα πριν από έξι χρόνια ότι ήμουν διακοπές στη Νάξο με την κοπέλα μου. Και έπαθα σοκ. Ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει το που ήμουν εγώ διακοπές; Γιατί να γραφτεί αυτό; Ένιωσα απίστευτα περίεργα.»
– Κάποιοι ανεβάζουν τις «μετοχές» τους έτσι. Ασχολούνται τα Μέσα, άρα ασχολείται ο κόσμος, άρα αποκτά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον η δουλειά τους…
«Με αυτό τον τρόπο; Κι εγώ θέλω να ζω από τη δουλειά μου. Δεν είμαι ένας «σταυροφόρος της τέχνης» και ούτε θεωρώ ότι είσαι καλλιτέχνης, μόνο όταν δεν μπορείς να ζήσεις από τη δουλειά σου. Δεν θέλω να πάρω σπίτια και αυτοκίνητα αλλά θέλω να ζω από τη δουλειά μου. Η επιβίωση είναι κατάκτηση για οποιαδήποτε δουλειά.»
– Έχεις μπει στο δίλημμα να συμμετέχεις σε μία δουλειά, που δεν σε εκφράζει καλλιτεχνικά, αλλά… έπρεπε να πληρώσεις το νοίκι;
«Όχι. Μόνο όταν ξεκίνησα, έκανα μία διαφήμιση, που προφανώς δεν ήταν καλλιτεχνική έκφραση»
– Μα και η διαφήμιση δεν είναι στη δουλειά ενός ηθοποιού;
«Δεν είναι ένας ρόλος. Είναι η χρήση της προσωπικότητάς σου, της υποκριτικής σου τέχνης, προς χάρη ενός προϊόντος. Δεν είναι ότι παίζω κάτι. Είναι ότι λέω «τι ωραία που είναι η Lacta», για παράδειγμα».
– Με την ίδια λογική θα απέρριπτες και μία πρόταση για μία ευρείας κατανάλωσης σειρά στην τηλεόραση;
«Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα η διαφήμιση και η τηλεόραση. Δεν υποτιμώ την τηλεόραση, δεν ξεκινώ από την αφετηρία «Α, η τηλεόραση είναι σάπια!». Πιστεύω ότι η τηλεόραση οφείλει να μην είναι σάπια και μπορεί να μην είναι σάπια. Αν δω ένα σύνολο ανθρώπων, που δείχνει να επιθυμεί να κάνει κάτι δημιουργικό, δηλαδή δεν κάνει «φασόν» και δεν πετάει ψέμα στους δέκτες, τότε μπορεί να είναι μία ελκυστική πρόταση. Υπάρχουν σειρές γαμάτες στην τηλεόραση. Πάρε το Lost. Καλοδουλεμένο σενάριο, επίπεδο παραγωγής, ηθοποιοί… Και πες, ότι αυτό είναι υπερπαραγωγή… Υπάρχουν όμως και ταινίες που γίνονται με ελάχιστα λεφτά. Το Tungsten έγινε με 5.000 ευρώ μπάτζετ! Το «Είσαι το ταίρι μου» ήταν μία σειρά, που είχε τα χαρακτηριστικά δημιουργικής δουλειάς. Κάποιος είχε μία καλή ιδέα, έφτιαξε χαρακτήρες, δούλεψαν, έκαναν πρόβες… Δεν μπορώ να το απορρίψω αυτό».
– Στο θέατρο, πως επιλέγεις τους ρόλους;
«Μου κάνουν κάθε χρόνο μία ή δύο ή κάποιες προτάσεις. Επιλέγω αυτή που με κινητοποιεί περισσότερο».
– Τι σε κινητοποιεί περισσότερο; Ένας ρόλος που θεωρείς ότι σου πάει, ένας ρόλος, που δεν σου πάει, και θα είναι πρόκληση να τον κατακτήσεις;
«Δεν ξέρω. Υπάρχει ένα διαισθητικό πεδίο μέσα μας, το οποίο δεν μπορώ να μορφοποιήσω πλήρως. Είναι εκατό διαφορετικά πράγματα, σκέψεις, συναισθήματα, διαίσθηση… Η δουλειά μας δεν είναι τεχνοκρατική δουλειά. Έχει κι ένα διαισθητικό πεδίο».
– Στον Τσάνς Γουέην του «Γλυκού Πουλιού της Νιότης», τι σε κινητοποίησε;
«Με είχε πάρει τηλέφωνο η Αναστασία Ρεβή (η σκηνοθέτης) πριν από ενάμιση χρόνο και μου είχε πει ότι σκοπεύει να το ανεβάσει. Τέλος πάντων, βρεθήκαμε, μου ζήτησε να διαβάσω αποσπάσματα με την Κατερίνα Μαραγκού – οντισιόν δηλαδή – και μετά από δυο μέρες, μου είπαν ότι θέλουν να συνεργαστούμε. Το έργο είναι σημαντικό. Η αίσθηση, που είχα πάρει από αυτή τη συνάντηση των τριών μας, ήταν ότι υπήρχε διάθεση για “μοίρασμα“».
– Ο χαρακτήρας αυτός είναι γοητευτικός;
«Εγώ τον καταλαβαίνω σαν μία θεατρική μορφή. Δεν λέω «ρόλο» γιατί υπάρχουν άλλα συμφραζόμενα, όπως «παίζουμε ρόλους στη ζωή μας». Ούτε «χαρακτήρα», γιατί πηγαίνει στην προσωπικότητα. Προτιμώ το «θεατρική μορφή». Η συγκεκριμένη μορφή έχει κεντρικό ζητούμενο τη νεότητα, που δεν μπορεί να συλλάβει το περατό της ζωής. Πιστεύει ότι ο κόσμος είναι ατελείωτος και σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι».
– Και μάλλον το καταλαβαίνει πολύ δραματικά. Τι Τενεσί Ουίλιαμς θα ήταν άλλωστε;
«Για μένα το έργο δεν είναι μόνο ρεαλισμός. Δεν είναι απλά μία συγκεκριμένη ιστορία. Έχει μέσα ποίηση, έχει «ναρκωμένη δραματουργία». Παίρνει την πραγματικότητα και την αποδομεί, την κάνει ξέφτια, κομμάτια της πραγματικότητας… Και στο τέλος ο «Τσανς», απευθύνεται στο κοινό. Αναιρεί την θεατρική σύμβαση και λέει «κοιτάξτε, εγώ μέχρι τώρα έπαιζα, από εδώ και πέρα είναι το μήνυμά μου». Το έργο έχει έντονη κοινωνικοπολιτική χροιά. Αναφέρεται στο ρατσισμό, στην εξουσία, στην ελευθεριότητα της εποχής…»
«Όταν δίνεις έναν αγώνα, δεν μπορεί να καταρρεύσεις επειδή δεν βλέπεις άμεσα αποτελέσματα…»
– Έχω την αίσθηση ότι δεν «γεννιούνται» καινούργια πράγματα. Η τέχνη ανακυκλώνεται, ο κόσμος δεν βρίσκει κάτι να ενθουσιαστεί… Σε ποια εποχή ζούμε;
«Δεν συμφωνώ ότι δεν γεννιούνται νέα πράγματα. Θα ήταν σαν να αναιρώ ότι ο εποπτικός μου χώρος έχει μερικότητα. Μπορεί κάπου να γεννιούνται πράγματα και να μην τα βλέπω ή να μην τα βλέπεις. Δεν μου αρέσουν οι καθολικές αναιρέσεις. Λένε «ζούμε στην εποχή που όλα είναι πιθανά» ή «ζούμε στην εποχή που όλα τελείωσαν», «ζούμε στην εποχή…». Όχι, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με μία φράση η εποχή που ζούμε. Υπάρχουν μόνο στοιχεία, που την προσδιορίζουν. Ζούμε σε μία εποχή, που τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, όπως το ίντερνετ, έχουν διαχυθεί σε όλη την κοινωνία και γεννάνε ζητήματα όπως «τι σημαίνει δημοκρατία της πληροφορίας». Ζούμε σε μία περίοδο, όπου παρατηρούμε μία απόκλιση από τις υποτιθέμενες ελευθερίες, που μας δίνουν, σε σχέση με την καθημερινή μας ζωή. Ζούμε σε μία περίοδο, που δεν νιώθουμε ότι υπάρχει «δίχτυ ασφαλείας» σε σχέση με πολύ βασικά ζητήματα, όπως η υγεία και η παιδεία. Αλλά είναι και πολλά ακόμα, μέσα στα οποία ζούμε… Δεν μπορούν να συμπυκνωθούν σε μία φράση, όλα όσα μας συμβαίνουν εδώ και δέκα χρόνια».
–Μεγάλη μερίδα του κόσμου «σηκώθηκε από τον καναπέ», ενθουσιάστηκε με την «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά νομίζω ότι έχει αρχίσει να απογοητεύεται…
«Είχα πει και τον Γενάρη, όταν με είχαν ρωτήσει προεκλογικά, ότι θεωρώ σημαντικό να υπάρξει τόσο κοινοβουλευτική αναδιάταξη των δυνάμεων όσο και αναδιάταξη στο επίπεδο της κοινωνίας. Αυτό απαιτεί χρόνο. Δεν μπορώ να απογοητευτώ τόσο γρήγορα, Δεν θέλω να βιαστώ. Καταλαβαίνω ότι αυτό που βιώνουμε έχει κραδασμούς. Όταν όμως δίνεις έναν αγώνα, δεν μπορεί να καταρρεύσεις επειδή δεν έχει άμεσα αποτελέσματα. Όντως υπάρχει μία αίσθηση απογοήτευσης, το βλέπω κι εγώ, αλλά δεν θέλω να κάνω τη χάρη σε κανέναν και σε τίποτα να με κάνει να σκεφτώ απαισιόδοξα. Έτσι κι αλλιώς, δεν πίστεψα ποτέ ότι μία κυβέρνηση μπορεί να λύσει όλα τα ζητήματα…»
– Βλέπεις ότι γίνονται διεργασίες για κάτι καλύτερο;
«Είναι η πρώτη φορά που είδα ότι υπήρξε πολιτικοποίηση του κόσμου. Είναι η πρώτη φορά που είδα ότι έγινε διαπραγμάτευση. Είδα μία μαχητική κυβέρνηση απέναντι στα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είδα ζητήματα να θεσμοθετούνται, που προηγουμένως ήταν αδιανόητα, όπως το Σύμφωνο Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, και είδα να κινητοποιείται ο πολιτικός διάλογος. Γενικά, δεν μπορώ να δεχτώ, την απογοήτευση στην έναρξη μίας διαδικασίας απεμπλοκής από ένα πρόβλημα, που σε ταλαιπωρεί χρόνια. Είναι σαν να είμαι εγώ 150 κιλά, να κάνω δίαιτα για δύο μήνες και να συμπεραίνω ότι «δεν πιάνει» επειδή είμαι 146 κιλά και θα ήθελα να είμαι 80. Εκεί υπάρχει ή αφέλεια ή πονηριά. Δεν ωφελεί ούτε η αφέλεια, ούτε η πονηριά».
– Μήπως ευθύνεται κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που έδωσε στον κόσμο την εικόνα ότι μπορεί να αλλάξουν εύκολα τα πράγματα;
«Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό την έδωσε… Για εκείνη την περίοδο, που μιλάς, προεκλογικά, ενώ κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «τάζει τα πάντα σε όλους», έβγαιναν τα στελέχη του και τόνιζαν ότι «δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα». Αλλά αυτές οι δηλώσεις πέρναγαν στα “ψιλά“.»
-Κάποιες φορές ίσως επιλέγουμε να ακούμε αυτά που μας αρέσουν…
«Το κάνουμε κι αυτό… Εγώ νομίζω ότι ο Γενάρης του 2015 έχει στοιχεία υπέρβασης. Δηλαδή ένας κόσμος γύρισε και είπε: «ναι, τολμώ να αποφασίσω κάτι διαφορετικό». Η υπέρβαση έχει δυναμικές. Έχει ένταση, επιτυχίες, αποτυχίες…»
-Γενικά, είσαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση μέχρι τώρα;
«Με αυτόν τον τρόπο, που με ρωτάς, όχι. Θα ήθελα πολλά περισσότερα πράγματα… Για παράδειγμα, στα ζητήματα των κοινωνικών δικαιωμάτων, και των ατομικών ελευθεριών, θα μπορούσαν να βρεθούν τρόποι, ώστε να περάσουν εγκαταλελειμμένοι χώροι σε κοινωνικές ομάδες, χωρίς αυτό να θεωρείται «επιθετικότητα». Δεν μπορεί να γίνεται φεστιβάλ μουσικής σε ένα χώρο ερειπωμένο και αυτό να θεωρείται «κατάλυση της νομιμότητας από αναρχικούς και δολοφόνους»… Θα ήθελα να υπάρχουν αυτοί οι χώροι. Όχι μόνο σε πραγματικό, γεωγραφικό επίπεδο αλλά και σε νοητό, στο μυαλό…»
-Το βασικό όμως στοιχείο για το οποίο επιλέγει ο κόσμος μία κυβέρνηση είναι η οικονομία, η «τσέπη»…
«Εγώ είμαι 32 χρονών. Πριν από δέκα χρόνια μου πρότειναν δουλειές με απίστευτα λεφτά. Τέτοια ποσά που σε έκαναν να αναρωτιέσαι «πως γίνεται αυτό το πράγμα; Από πού φεύγουν αυτά τα λεφτά; Μήπως φεύγουν από το μέλλον;» Το ελληνικό δημόσιο βρέθηκε τώρα να χρωστάει 300 δισεκατομμύρια. Όταν ήταν 120 τα δισεκατομμύρια, δεν έπρεπε κάποιος να πει: “ωπ, σταματήστε! Δεν βγαίνει αυτό πράγμα!“»
– Ο κόσμος διαμαρτύρεται για τη φορολογία. Ο μισός μισθός πηγαίνει στους φόρους. Πώς να μην πεις «αι σιχτίρ»;
«Αν έβλεπα ότι ο φόρος μου πήγαινε στην υγεία, στην παιδεία, σε έργα, σε προγράμματα – για παράδειγμα, να μπορεί να φεύγει μία γυναίκα από τη δουλειά της για να μεγαλώσει το μωρό της – δεν θα είχα κανένα θέμα. Θα έλεγα «ΤΕΛΕΙΑ»! Πιστεύω ότι αυτό θέλουμε να πετύχουμε. Δεν διαφωνώ ότι τα πράγματα τώρα είναι δύσκολα αλλά ο στόχος υπάρχει».
-Είσαι αισιόδοξος ότι μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος;
«Η αισιοδοξία είναι κατάκτηση. Δεν σου προκύπτει, μόνο όταν όλα γύρω σου είναι ρόδινα. Είναι προσωπική κατάκτηση απέναντι στα πράγματα και στις δυσκολίες. Μήπως, αν είμαι απαισιόδοξος, θα πάνε καλύτερα τα πράγματα; Θα βοηθήσω περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους; Η απάντηση είναι «όχι»!»
C/V: Ο Όμηρος Πουλάκης γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και από το σχολείο αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, γοητευμένος από τις παραστάσεις καραγκιόζη, που έστηνε ο ίδιος. Έγινε δεκτός στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και σε ηλικία 19 ετών επιλέχθηκε με οντισιόν για το ρόλο του Μίλτου, στην σκληρή ταινία του Ντένη Ηλιάδη «Hardcore», μία μοιραία κατάδυση στον κόσμο των ναρκωτικών, της πορνείας και του εγκλήματος. Ακολούθησαν οι «Ώρες Κοινής Ησυχίας», το «Tungsten», το «Γάλα», τα «Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου», επιλεγμένες εμφανίσεις στην τηλεόραση (κυρίως στις σειρές του Π. Κοκκινόπουλου) και πολύ θέατρο.
Τον χειμώνα 2015-16 υποδύθηκε τον Τσανς Γουέιν στο “Γλυκό Πουλί της νιότης” του Τένεσι Ουίλιαμς, όπως το ανέβασε η Αναστασία Ρεβή στο θέατρο “‘Αλμα”.
