Για τους περισσότερους μοιάζει ως βασανιστική αυτοκτονία. Για μία σέχτα βουδιστών μοναχών όμως, το να κάνουν τα σώματά τους μούμιες, πριν εκπνεύσουν, ήταν απόδειξη της αφοσίωσής τους στον πνευματικό κόσμο και η απόλυτη απάρνηση της σαρκικής τους υπόστασης. Η ιστορία τους είναι grand guignol αλλά ενδεικτική του που μπορεί να φτάσει ο θρησκευτικός φανατισμός…
Η παράδοση ξεκίνησε τον 17o αιώνα από την Κίνα και βρήκε μιμητές τόσο στις Ινδίες όσο και στην Ιαπωνία, όπου σήμερα η πρακτική των Sokushinbutsu απαγορεύεται με νόμο. Τι προέβλεπε; Επί τρία χρόνια, οι μοναχοί έτρωγαν μόνο ξηρούς καρπούς και σπόρους, ενώ ασκούνταν σκληρά ώστε να κάψουν το σωματικό τους λίπος. Στη συνέχεια έτρωγαν μόνο φλοιούς δέντρων και ρίζες για άλλα τρία χρόνια, ενώ άρχιζαν να πίνουν ένα δηλητηριώδες τσάι, από το φυτό Urushi, που χρησιμοποιούταν για την στεγανοποίηση των ξύλινων σκευών. Το τσάι προκαλούσε εμετούς και γρήγορη απώλεια των σωματικών υγρών, ενώ σκότωνε τα σκουλήκια και τους μικροοργανισμούς που έχει το ανθρώπινο σώμα και προκαλούν την αποσύνθεση μετά τον θάνατο. Στο τελικό στάδιο, ο μοναχός κλείδωνε τον εαυτό του σε ένα πέτρινο τάφο, ελάχιστα μεγαλύτερο από το σώμα του σε στάση λωτού. Η μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο ήταν ένας λεπτός σωλήνας για να μπορεί να αναπνέει, και ένα κουδούνι. Κάθε μέρα, ο μοναχός χτυπούσε το κουδούνι για να υποδηλώσει ότι ήταν ζωντανός. Την ημέρα, που δεν ακουγόταν το κουδούνι, οι άλλοι μοναχοί αφαιρούσαν τον σωλήνα και σφράγιζαν τον τάφο…
Δεν είναι όλες οι απόπειρες «αυτό-μουμιοποίησης» επιτυχημένες. Κάποιοι μοναχοί εγκατέλειπαν την πρακτική σε διάφορα στάδια ενώ άλλοι, παρά την ολοκλήρωση της αυτοκτονίας, βρέθηκαν σε αποσύνθεση, όταν τελικά ανοίχτηκαν οι τάφοι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι άλλοι μοναχοί έκλειναν ξανά τον τάφο και άφηναν τον μοναχό θαμμένο. Όσοι όμως τελικά τα κατάφερναν, θεωρούνταν ότι είχαν φτάσει στο επίπεδο του Βούδα και λατρεύονταν με τιμές. Η ιαπωνική κυβέρνηση έθεσε εκτός νόμου την πρακτική των Sokushinbutsu στα τέλη του 19ου αιώνα, αν και κάποιοι συνέχισαν να την ασκούν μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα.
Περίπου 28 Sokushinbutsu υπάρχουν σήμερα στην Ιαπωνία αλλά μόνο 16 είναι επισκέψιμοι. Ο πιο γνωστός βρίσκεται στο ναό Dainichi-Boo στο όρος Υudono. Οι περισσότεροι μοναχοί, που επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν με αυτό τον τρόπο, το έκαναν στο συγκεκριμένο βουνό, όπου μία τοπική πηγή με υψηλά επίπεδα αρσενικού βοηθούσε στη διαδικασία.
H πρακτική ήρθε στην επικαιρότητα στις αρχές του Μάη, όταν στον ναό Chongfu της νοτιονατολικής Κίνας αποκαλύφθηκε η… επιχρυσωμένη μούμια του μοναχού Fu Hou, o οποίος είχε πεθάνει το 2012. Δεν επρόκειτο για θαύμα, βέβαια. Ο μοναχός είχε πεθάνει σε βαθιά γεράματα, στα 93 του χρόνια με φυσικό τρόπο, αλλά επιθυμία του ήταν να μουμιοποιηθεί σε στάση λωτού και να τοποθετηθεί σε ένα στεγανό τάφο. Οι άλλοι μοναχοί καθάρισαν καλά το σώμα του και το κάλυψαν με χημικούς επιδέσμους, έτσι ώστε να μην αποσυντεθεί. Όταν μετά από τέσσερα χρόνια άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν το σώμα του σχεδόν ανέπαφο, αποφάσισαν να το επιχρυσώσουν για να το τιμήσουν (και να έχουν ένα έκθεμα, που θα έκανε το μοναστήρι τους εξαιρετικά δημοφιλές).
