Γνωρίζει όσα έχουν γίνει στο θέατρο, όσα γίνονται και όσα θα γίνουν. Το κινητό του έχει 3.000 «επαφές» και η «Απαγορευμένη ατζέντα» του έχει μόνο «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ» κάθε ημέρα στο enikos gr. Είναι ο Βασίλης Μπουζιώτης, αρχισυντάκτης του Real Life, «εφημεριδάς», που προσαρμόστηκε γρήγορα στην ψηφιακή εποχή, αλλά όχι στην ευκολία του copy – paste. Πηγαίνει στις “πηγές” των καλλιτεχνικών ειδήσεων, “μαμουνιάζει” και μπορεί ο Λαζόπουλος να λέει ότι «ο Βασίλης γεννήθηκε για να κάνει σκηνές», αλλά το… αποκλειστικό πάντα το βγάζει. Η «γκάμα» του; Αρκεί να ρίξετε μία ματιά στις φωτογραφίες που βρήκαμε στον «τοίχο» του…
Συνέντευξη στον Δημήτρη Καλαντζή
-Αν η “απαγορευμένη ατζέντα του Μπουζ” ήταν σε χαρτί, νομίζω ότι θα ήταν… εγκυκλοπαίδεια. Πως καταφέρνεις να έχεις τόσο καλή και τόσο πληθωρική πληροφόρηση;
Έχει να κάνει με μια… ψύχωση, που με χαρακτηρίζει απο το ξεκίνημά μου, κοντά στα τριάντα χρόνια – ξεκίνησα ως…παιδί θαύμα (γέλια). Είχα μια μανία να μαθαίνω ειδήσεις και παρασκήνια και να βγαίνω με το περίφημο “Αποκλειστικό” που κέντριζε / κέρδιζε πολλούς. Η μανία αυτή στο πέρασμα του χρόνου, έγινε απόλυτη ψύχωση.Ένας απίστευτος αγώνας δρόμου να “αλιεύω” αποκλειστικά, τον οποίο τον πλήρωσα πολύ ακριβά και με κόντρες συναδέλφων και με γκρίνια παραγωγών, ηθοποιών, σκηνοθετών κ.λ.π., κ.λ.π.. Είναι κάτι που μου ανεβάζει την αδρεναλίνη στο κόκκινο. Έχω γράψει αποκλειστικό απο το κινητό, πηγαίνοντας στην Επίδαυρο. Tο έχω σκάσει από… επιτυχημένο ραντεβού για να προλάβω να γράψω, έχω…τρελάνει όλους, που συνεργάζονταν μαζί μου, και μου ανέβαζαν κείμενα σε εφημερίδες, περιοδικά, site… “Του γιατρού” κανονικά και με την “Απαγορευμένη” πια, έχω περάσει σε άλλη σφαίρα… Απο τις 365 μέρες οι 300 έχουν “Ατζέντα”. Λατρεύω τις συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ αλλά το κεφάλαιο “Αποκλειστικό” είναι το αγαπημένο μου!
Θέλω να γυρίσεις πίσω, στην πρώτη σου μεγάλη συνέντευξη. Με ποιόν/α ήταν, και θέλω να θυμηθείς τα συναισθήματα σου, όταν την είδες τυπωμένη.
Θύμιος Καρακατσάνης. Ήταν φίλος του θείου μου Στέφανου Σακελλάρη, αρχισυντάκτη πολιτιστικών στην Βραδυνή (φάρος στη ζωή μου), και μου έκανε το «κονέ». Μου είχαν κοπεί τα πόδια! Ο Θύμιος ήταν… ποταμός και φεύγοντας, έτρεμα πως θα τα βγάλω πέρα. Πέρασα πολλές ώρες στην πρώτη ηλεκτρική γραφομηχανή, που μου είχε κάνει δώρο η μαμά μου (ο πιο μεγάλος φάρος της ζωής μου), και όταν την παρέδωσα, ένιωσα μεγάλη χαρά. Στο πρώτο φύλο της «Επικαιρότητας» βγήκε – σελίδα. Πήγα για… μικρά και βούτηξα στα βαθιά με δισέλιδες συνενεντεύξεις σε καθημερινό και κυριακάτικο φύλο. Έκτοτε δεν σταμάτησα να τρέχω…
Και πως ένιωσες όταν την είδες δημοσιευμένη;
Είχα πάρει τέσσερα φύλα από την εφημερίδα και η μαμά μου άλλα τέσσερα απο τα περίπτερα και χαμογελούσα βλέποντας το όνομά μου τυπωμένο…
Συνήθως η καλή, «πουληστερή» συνέντευξη για τον δημοσιογράφο είναι κακή για τον συνεντευξιαζόμενο (αποκαλύπτει πράγματα που δεν είχε προγραμματίσει), και η καλή συνέντευξη για τον συνεντευξιαζόμενο (αγιογραφία), είναι αδιάφορη για τον δημοσιογράφο. Που είναι η χρυσή τομή;
Δεν υπάρχει χρυσή τομή και δεν υπάρχουν συνταγές. Υπάρχουν πρόσωπα που σε «καβλώνουν» – δεν υπάρχει άλλη λέξη – και πρόσωπα που… δεν. Όταν «καβλώσει» κι ο άλλος μαζί σου,το αποτέλεσμα είναι θεϊκό. Όταν δεν υπάρχει «χημεία», την παλεύεις, το κυνηγάς και κάτι καταφέρνεις. Είναι να σου πετύχει το «ραντεβού», όπως και στη ζωή…
Στέλνεις τις συνεντεύξεις σου, στον συνεντευξιαζόμενο, πριν τις δημοσιεύσεις;
Αυτή είναι νέα… μόδα απο «μανατζαρέους» που απεχθάνομαι… Δεν το κάνω, ή τέλος πάντων αποφεύγω να το κάνω, εκτός αν γίνεται με τακτ, ή αν αυτός που μιλάω, είναι λεπτολόγος. Βογιατζής και Βέλτσος με έστειλαν στο… Δαφνί με τη μανία τους να βρουν την κατάλληλη λέξη. Λατρεμένοι και οι δύο. Τον Λευτέρη τον γνώρισα και τον αγάπησα απο παιδάκι, λόγω της μαμάς μου. Σπουδαίος! Και θεότρελος! Κάναμε τη συνέντευξη, για τα «Πρόσωπα» νομίζω, σταματούσαμε να ψωνίσουμε στη λαϊκή, να πάμε στην κηδεία της Καρέζη, να βρούμε ηλεκτρολόγο,να τσιμπήσουμε κάτι,να πάμε βόλτα με το μηχανάκι του και σε όλο αυτό το μαραθώνιο μου έλεγε «σημείωσε κι αυτό που βρήκα για την τάδε απάντηση». Έγραφα σε τοίχους, σε αυτοκίνητα, στο χέρι μου. Μου λείπει όσο κανείς ο Λευτέρης και το «φως» του. Μας πλούτισε όσο κανείς…
Θα ήταν αντιδεοντολογικό να αποκαλύψεις ονόματα, αλλά περιέγραψε μου κάποια περιστατικά που τους «ξέφυγε» κάτι, και μετά ήθελαν να το μαζέψεις…
Θα σου πω μόνο ένα: Είχαμε κάνει μια μεγάλη συνέντευξη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ κι ήταν οργισμένος με την Αλίκη – αχ αυτοί οι μεγάλοι παράφοροι έρωτες, που δεν τελειώνουν ποτέ, όσο κι αν έχεις σκοτωθεί με τον άλλο… Έμεινα, λοιπόν ώρα στο καμαρίνι του, είπε κάποια χοντρά πράγματα, του έλεγα μήπως να το κάνουμε πιο μαλακό αυτό; Όχι, επέμενε. Λίγο πριν τυπωθεί το «Έθνος», με πήρε τηλέφωνο, δύο το πρωί «Βασίλη, αυτό βγάλτο. Κι αυτό. Πέταξέ τα». Ήταν έντονα φορτισμένος – σαν να έκλαιγε. Τα πέταξα όλα. Κι όταν έκανα ένα αφιέρωμα στην Αλίκη μόλις έφυγε, ξέρεις τι μου είπε κλαίγοντας γοερά; «Μόνο εγώ την αγάπησα. Μόνο εγώ…». Αυτό το “Σήκω Πίπη να φύγουμε”, που της είπε στο νοσοκομείο πριν φύγει, μου φέρνει πάντα δάκρυα στα μάτια…
Έχουν πάρει διευθυντή σου για να σε «μαζέψει”;
Έχουν κάνει τέρατα, αλλά ευτυχώς είχα διευθυντές με “μπιπ” κι υπερασπίζονταν την αλήθεια όσων έγραφα, πληρώνοντας το όποιο κόστος μαζί μου…
Υπάρχει φιλία μεταξύ δημοσιογράφου και καλλιτέχνη ή οι δουλειές τους τέμνονται;
Δεν μπορώ τις γενικότητες και δεν μπορώ και τα “δεν πρέπει να’ σαι φίλος του τάδε γιατί πως θα γράψεις για αυτόν”. Έχω καλούς φίλους απο τον χώρο – ελάχιστους – και εκτιμώ αρκετούς. Κι όταν πρέπει να είμαι …σκληρός, είμαι! Αλλά γενικά, εγώ αγαπάω το θέατρο και τους ανθρώπους του – δεν “έθαψα” ποτέ άγρια. Ο άλλος παλεύει πολύ σκληρά για να κάνει μια παράσταση. Αν δεν σου αρέσει, γράψε τι σε “χάλασε”, αλλά αυτό το «σε πατάω και σε λιώνω», το βρίσκω τραγικό. Το «αυτός να πάει στο σπίτι του, και να μην παίζει», που έχω διαβάσει, με βγάζει απο τα ρούχα μου. Όπως με βγάζει και το «μεγάλωσε, να πάει σπίτι του». Ποιός θα πει σε ποιον να πάει σπίτι του; Αγάπησα πολύ τον Ντίνο Ηλιόπουλο – έναν απο τους μεγάλυτερους Κυρίους του θεάτρου μας. Ζούσε στην σκηνή, έπαιρνε οξυγόνο απο αυτήν. Και τι έγινε που είχε κουραστεί προς το τέλος; Μου έπιανε το χέρι και μου έλεγε: μου ζήτησαν να κάνω αυτό του χρόνου και πάλι θα πουν, αλλά θέλω να το κάνω… Τι ταλέντο και τι υπέροχος άνθρωπος… Δεν τον χόρταινα, όπως δεν χόρταινα τον Μίνω Βολανάκη – σαν να έκανα εντατικά θεάτρου, με τους καφέδες και τους περιπάτους μας…
Έχεις χαλάσει φιλία σου, επειδή έβαλες τη δουλειά πρώτα, δημοσιεύοντας κάτι που δεν ήθελε ο καλλιτέχνης / φίλος σου;
Μόνο μια φορά με έναν άνθρωπο που αγάπησα πολύ και περνούσαμε τέλεια. Ήταν κάτι προσωπικό που θα έβγαινε σε δύο – τρεις μέρες σε άλλη εφημερίδα. Το έμαθα, το έγραψα, το… πλήρωσα. Αλλά για να χαλάσει μια φιλία ισχυρή, πάει να πει ότι… κάτι βρωμούσε στην διαδρομή. Μου έχουν επιτεθεί και για σκληρή κριτική, αλλά δεν ήταν από το φιλικό μου περιβάλλον… Είχα στηρίξει όλες τις δουλειές της – γυναίκα ήταν – και επειδή έκανε μια τραγική παράσταση και το έγραψα όσο πιο… κομψά μπορούσα, άρχισε «πόλεμο»…
Είσαι δημοσιογράφος που μιλάει με την ίδια άνεση στην Άννα Βίσση και στην Ρούλα Πατεράκη. Έχεις ρίξει τα φράγματα μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού ή τα φράγματα, ούτως ή άλλως είναι φαντασιακά;
Για πάρα πολλά χρόνια (δες 21) δούλευα παράλληλα στο «Έθνος» και στο «Ζάπινγκ», αφού είχα “χτυπήσει” στο «Έψιλον» της «Ελευθεροτυπίας», στα «Πρόσωπα» του Δαβαράκη, σε 7X, Ant1, Mega, ΕΡΤ κ.λ.π.. Μιλούσα με τον Μινωτή, τον Καρακατσάνη, τον Βογιατζή, τον Βέλτσο, την Καραμπέτη, την Πατεράκη, τον Κιμούλη, τον Παπαϊωάννου, τον Μπαντή και λίγο μετά έκανα εξώφυλλο τη Βίσση για το «Λάμπω», την Βάνα για τις «Εικόνες», την Ρούλα, την Ελένη και τις Σταρ Ελλάς για το «Ζάπινγκ». Ήταν κανονικά «του γιατρού» όλο αυτό. Τέλειωνα Πατεράκη, έγραφα Κορομηλά ! Για αυτό και το βιβλίο που θα γράψω – σιγά μην προλάβω – θα’χει τον τίτλο «Από την ΡΟΥΛΑ Πατεράκη στην ΡΟΥΛΑ Κορομηλά» (γέλια). Όχι, δεν υπάρχει ποιοτικό και εμπορικό. Υπάρχει «Δίνομαι σε κάτι με όλο μου το είναι». Άσε που μου έχει τύχει “ποιοτική”να έχει απαιτήσεις πιο πολλές και απο την Αλίκη…
Ποιές είναι οι καλύτερες “πηγές”; Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές σου, οι ανταγωνιστές τους, οι άνθρωποι γύρω από τη δουλειά τους;
Σιγά μην σου πω τις πηγές μου! Είσαι τρελός; (γέλια). Πηγές μου είναι άνθρωποι που με εκτιμούν και γουστάρουν την λύσσα που έχω με τα αποκλειστικά. Ξέρουν ότι αγαπώ τη δουλειά μου και με στηρίζουν.
Ειλικρινά, πόσα τηλέφωνα, έχεις στο κινητό σου;
Κάτσε να δω… Έχω 3000 “επαφές”, λέει το κινητό μου. Οι 2000 είναι δουλειάς! Οι άλλες δεν θα σου πω (γελια).
Και πόσοι από αυτούς θα απαντήσουν, βλέποντας τον αριθμό σου; Γιατί η νέα μόδα είναι πρώτα να στέλνεις μήνυμα και μετά να σου απαντούν στο κινητό…
Οι παλαιότεροι το σηκώνουν αμέσως και είναι εξαιρετικά ευγενείς (Κωνσταντίνου – κορυφή). Όσοι ξέρουν ότι είμαι εγώ το σηκώνουν, γιατί γνωρίζουν πόσο επίμονος είμαι και τι σκηνές κάνω μετά. Ο Λάκης Λαζόπουλος έχει πει “Γεννήθηκες για να κάνεις σκηνές”. Γέλαγε πολύ η μαμά μου μ’αυτό. Είχαμε βρεθεί στα “Πρόσωπα”και μόλις τους σύστησα της είπε “Σας καταλαβαίνω, υπομονή, υπομονή” (γέλια). Αυτό με τα μηνύματα, όντως “φοριέται” τελευταία, αλλά οκ, κι εγώ το κάνω – σε γλυτώνει απο κακοτοπιές… Άσε που τον προετοιμάζεις τον άλλο (λατρεμένοι στα μηνύματα – και όχι μόνο – Κακλέας, Λιγνάδης και Μαρκουλάκης. Υπάρχουν βέβαια και “νούμερα”που δεν απαντούν καν – εδώ δεν θα πω ονόματα,γιατί δεν θα υπάρχουν του… χρόνου (γέλια).
Πόσες παραστάσεις βλέπεις τη σεζόν;
Μικρός, ατέλειωτες… Τώρα που «γερνάω μαμά», έχω λιγότερες αντοχές και κάνω επιλογές, 100 με 150 υπολόγισε…
Θυμάσαι σε πόσες εκδοχές έχεις δει την “Λυσιστράτη”;
Έχω χάσει το μέτρημα… Πολλές φορές, σε κάποια έργα, θυμάμαι και ολόκληρες σκηνές! Αυτό από τη μια, μπορεί να έχει ενδιαφέρον να δεις μια νέα οπτική κι απο την άλλη, μπορεί να σε ρίξει στα… χάπια, όταν είναι «μια απο τα ίδια».
Εχεις φύγει στα μέσα παράστασης, είτε διακριτικά είτε επιδεικτικά;
Έχω φύγει επιδεικτικά μια φορά γιατί είχα θυμώσει με ένα πολύ πειραγμένο – άθλιο ανέβασμα – δεν θα σου πω ποιο. Και έχω φύγει μια – δύο φορές διακριτικά. Δεν θα σου πω πόσες φορές έχω… ονειρευτεί να φύγω απο κακές δουλειές, χωρίς να το έχω τολμήσει…
Πας σε μία πρεμιέρα παράστασης, που αποδεικνύεται κάκιστη. Το λες μετά στον σκηνοθέτη / ηθοποιό, όταν σε ρωτήσει, ή γυρνάς την κουβέντα “ωραίος ο καιρός σήμερα”;
Όταν τον εκτιμώ και τον αγαπώ, γίνεται κόμπος το στομάχι μου. Μιλάω και για τον καιρό, λέω και για τα…γύρω-γύρω, τα καλά, αν υπάρχουν… Όταν ο άλλος έχει λιώσει στις πρόβες και έρχεται, ας πούμε “νεκρός” στον «Λεωνίδα» μετά απο παράσταση στην Επίδαυρο, το θεωρώ κάκιστο να του πω «ήταν χάλια όλα». Πρόπερσι, που έπαιζε μια θεά σε μια παράσταση που ήταν κακοφτιαγμένη, την πήρα στην αγκαλιά μου, τη φίλησα και έμεινα σιωπηλός. “Ήμουν τόσο μόνη στη σκηνή” μου είπε…
Σε μία εποχή, που όλοι θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε κριτική θεάτρου, κινηματογράφου κ.λ.π., βλέπω ότι εσύ είσαι πολύ προσεκτικός… Κάνεις κριτικές παρουσιάσεις και όχι αναλύσεις.
Βαριέμαι με τις ταμπέλες και τους “κριτικούς”. Ακόμα κι όταν έγραφα κριτική-κριτική για χρόνια στο Έθνος, με χάλαγε το «κριτική». Τη γνώμη μου γράφω, για κάτι που έχω δει. Με αγάπη πάντα για τους ανθρώπους που πάλεψαν για αυτό…Αυτό που έγιναν όλοι πια “κριτικοί”, ενώ είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο, απαξιώ να το σχολιάσω. Το «χύνω χολή για να χύσω χολή και να ακουστώ», το βρίσκω άθλιο.
Ποιοι είναι οι σκηνοθέτες που δεν χάνεις δουλειά τους;
Έβλεπα ξανά και ξανά τις παραστάσεις του Βογιατζή, του Μπαντή, του Βολανάκη. Βλέπω πάντα τις παραστάσεις του Μαστοράκη, που θεωρώ κορυφαίο, του Κιμούλη, του Χουβαρδά, του Λιβαθινού, του Κακλέα, του Φασουλή, του Καραθάνου, της Ευαγγελάτου, του Μαρμαρινού…Πω- πω ξεχνάω κάποιους και θα ζήσω…δράματα (γέλια).
Δεν θα σε ρωτήσω για αγαπημένους ηθοποιούς γιατί θα βγει 4.000 λέξεις η συνέντευξη μας. Ή μήπως να κάναμε ένα «top 10»;
Ξεκινάω και μέτρα: Μουτούση, Φωτοπούλου, Κονιόρδου, Καραμπέτη, Πιττακή, Οικονομίδου, Λυμπεροπούλου, Κοκκίνου, Ναυπλιώτου, Παπαληγούρα, Γουλιώτη, Καβογιάννη, Ρώπα, Καρύδη, Ασλάνογλου – πω, πω, αγχώθηκα! Πάμε και άντρες: Μιχαλακόπουλος, Κιμούλης, Καταλειφός, Φιλιππίδης, Μπέζος, Λιγνάδης, Μαρκουλάκης, Χαραλαμπόπουλος, Κουρής, Λούλης, Χειλάκης, Πανταζάρας, Πουλάκης, Χρυσοστόμου, Τοκάκης (θα μου το κλείσεις το σπίτι με αυτή τη συνέντευξη, να το ξέρεις…). Αγαπώ ακόμα Δημήτρη Παπαϊωάννου – Σταμάτη Κραουνάκη για όλα όσα είναι και όσα φέρουν.
Γνωρίζω ότι παράλληλα με τη δημοσιογραφική σχολή, έχεις τελειώσει και σχολή σκηνοθεσίας; Απωθημένα; Ποιούς θα επέλεγες για την παράσταση/ ταινία σου;
Δεν έχω επαγγελματικά απωθημένα… Άλλα έχω! Γούσταρα πολύ τη σκηνοθεσία, όταν σπούδαζα στη σχολή Χατζίκου, μαζί με τις σπουδές της δημοσιογραφίας, έγραφα-σκηνοθετούσα – έπαιζα και το χαιρόμουν πολύ, αλλά να σκηνοθετήσω τώρα, όχι. Ίσως έγραφα κάτι για την μαμά μου, και όσα ακριβά έζησε και έζησα κοντά της. Αν το έκανα, θα είχα μια ματιά στη δουλειά, αλλά μέχρι εκεί. Ιδανικά θα ήθελα να το σκηνοθετήσει ο Μαστοράκης, να το ντύσει με μουσικές του ο Κραουνάκης και να έπαιζε η Πιττακή – τους αγαπούσε πολύ και τους τρεις και ήταν φίλοι της…
Στη συνολική εικόνα, οι άνθρωποι της τέχνης είναι επιφανιακοί και ρηχοί; Συναρπαστικοί και μορφωμένοι; Που καταλήγεις από την εμπειρία σου;
Δεν μπορώ να απαντήσω γενικά. Υπάρχουν μορφωμένοι και εκλεκτοί – Παπαβασιλείου, Κιμούλης -, υπάρχουν συναρπαστικοί – Πατεράκη, Μουτούση, Κακλέας -, υπάρχουν και ρηχοί – δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί…ζω από αυτή τη δουλειά. Αυτοί οι ρηχοί, “φωνάζουν” από μακριά, πόσο τίποτα είναι και ευτυχώς χάνονται στο πέρασμα του χρόνου.
Και η δημοσιογραφία του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ σήμερα; Βλέπω κάτι «κομήτες» να τσαλαβουτάν στο χώρο και βέβαια να μην έχουν διάρκεια, γιατί δεν κάνουν συστηματική δουλειά…
Αχ… Θα ακουστώ πολύ “παλιός”, αλλά είχα την ευτυχία να υπάρχω σε μια ομάδα πολιτιστικών συντακτών που την… ίδρωναν τη φανέλα – κάποιοι το κάνουν ακόμα. Είχα “μαμά” μου στη δουλειά, την καλύτερη – Έλενα Χατζηιωάννου – που με έμαθε πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς σκληρή δουλειά και πάθος. Τρέχαμε από την Επίδαυρο στα υπόγεια γκαράζ του Εθνικού, απο την μία εναλλακτική ομάδα στην άλλη, τρέχαμε το ρεπορτάζ, έπαιρναν φωτιά τα τηλέφωνα. Τώρα είναι ελάχιστοι οι νέοι που είναι «καβλωμένοι», όπως εμείς… Και χωρίς «κάβλα», τίποτα δεν γίνεται πουθενά. Εγώ ξυπνάω νωρίς για την Real News που έχω την ευθύνη του ενθέτου Real Life, που μου εμπιστεύτηκε ο Νίκος Χατζηνικολάου – αυτός και αν είναι απόλυτα παθιασμένος με την δουλειά του! – γράφω, γράφω, γράφω, κάνω «Ατζέντα», βλέπω θέατρο, κάνω συνεντεύξεις, εις βάρος της όποιας προσωπικής ζωής μου και πάλι, θέλω να ανεβάσω τον πήχυ. Δεν το κάνουν πολλοί…
Σου έχουν ζητήσει να κάνεις “στημένα θέματα”. Δηλαδή δήθεν «αποκαλύψεις», που σου δίνουν οι ίδιοι; Είναι δελεαστικές για τις κυκλοφορίες των εφημερίδων και των περιοδικών…
Δεν έχω κάνει «στημένα θέματα» ποτέ – ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά.
Αλήθεια, πόσες φορές σου έχουν προτείνει θέση “πανελίστα” σε πρωινή / μεσημεριανή εκπομπή;
Αρκετές, αλλά οι εφημερίδες ήταν πάντα ο έρωτάς μου…
Φοβάσαι ότι θα αναγκαζόσουν να παίξεις κάποιον ρόλο εκεί ή οφείλεται απλά στην αγοραφοβία σου;
Η αγοραφοβία μου είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος είναι ότι επειδή “φουντώνω” και “φορτώνω”εύκολα, θέλω να’χω μπροστά μου τον υπολογιστή μου κι όχι μια κάμερα, που καταγράφει τα πάντα… Στο κείμενο διορθώνω, μαζεύω, ξανασκέφτομαι – εκεί θα ήταν…κόλαση.
Κλείνοντας, θέλω να δεσμευτείς εδώ, «ενώπιον των φίλων που μας διαβάζουν», ότι θα γράφεις και για το postmodern, όπως σε “ψήνω” ένα μήνα τώρα…
Πότε να προλάβω ο άνθρωπος; Έχω κενό το 2-4 το πρωί μόνο (γέλια). Θα το κάνω όμως. Δεσμεύομαι. Παίρνω όρκο, γιατί εκτιμώ πολύ την δουλειά που γίνεται εδώ και αγαπώ τα ομαδικά παιχνίδια… Να σκίσετε !
Δημήτρης Καλαντζής
Latest posts by Δημήτρης Καλαντζής (see all)
- Ο «τέτοιος» στο Χαλάνδρι - September 10, 2023
- Δημιουργείται ο πρώτος Ξενώνας Φιλοξενίας Άστεγων και Ευάλωτων ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων στην Αθήνα - August 30, 2023
- Το gay Πεδίον του Άρεως - May 17, 2023
