Ταξίδι στην πόλη που όλα φαίνεται να λειτουργούν με ελβετική ακρίβεια
του Γιώργου Λαμπίρη
Σαν να κόβεις το τσιγάρο και να ανεβαίνεις τις σκάλες με μια ανάσα. Στρασβούργο. Φεύγεις από την Αθήνα των καυσαερίων και των τοξικών κάθε λογής και προσγειώνεσαι στην πόλη του ειδυλλίου.
Νομίζεις ότι η ζωή κυλάει σε ρυθμούς μοναστικού πολιτισμού, με νότες αισιοδοξίας βγαλμένες από τη μπελ επόκ. Διανύεις αποστάσεις σύντομες, όσο σύντομη είναι η διαδρομή μιας παιδικής ηλικίας με προορισμό το παρκάκι της γειτονίας. Όλα -σχεδόν όλα-στο Στρασβούργο γίνονται με τα πόδια. Μπορεί και με ποδήλατο. Σπανιότερα με αυτοκίνητο.
Κι όμως ένα ταξί για μένα το βιαστικό ήταν συχνά αναγκαίο. Να τρέξω για να προλάβω μια συνάντηση, ένα θέμα, το Ευρωκοινοβούλιο, τους αξιωματούχους του. Αναμένοντας καρτερικά για μια συνέντευξη.
Η μικρή αλσατική πόλη παλεύει με τη διττή της φύση, γαλλική και γερμανική. Μια πόλη που κρατά χαρακτήρα επαρχίας, στα σύνορα του Ρήνου. Ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία. Μοιάζει όχι τόσο με το κέντρο της Ευρώπης, εκεί που αντιμαχούν κομισάριοι, διπλωμάτες και ευρωβουλευτές. Εκεί που διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας, η επόμενη μέρα των λοιπών συγγενών της Ευρώπης. Πιο πολύ το Στρασβούργο είναι τόπος συμπυκνωμένος και ρομαντικός. Αγκαλιάζει τον παραπόταμο του Ρήνου, Ιλλ το όνομά του. Εκείνος εισβάλει αρμονικά χωρίζοντας τις δυο όχθες του νησιού, σαν να πηγάζει από τα σπλάχνα της πόλης.
Βρέθηκα στο Στρασβούργο σε μία από τις πιο χαμογελαστές του στιγμές. Μια μικρή πόλη, κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων. Ούτε καν το εκατομμύριο δεν φτάνουν. Δεν έβρεχε, δεν έκανε κρύο. Με το κοντομάνικο περπάτησα όσο μπορούσα. Νυχτοπερπάτησα, αναζητώντας ένα καλό γεύμα στα στενά της Petite France, της μικρής συνοικίας που θυμίζει Παρίσι. Στην πραγματικότητα όμως τίποτα δεν μοιάζει με το Παρίσι. Ούτε η μητρόπολη του Στρασβούργου, καθότι αριστουργηματικά φιλοτεχνιμένη. Και χτυπάει στα ίσια την Παναγία των Παρισίων. Τη Sagrada Familia. Το μιλανέζικο Duomo.
Ούτε όμως στους θορύβους, στην κίνηση και τη ζωντάνια του Παρισιού. Μόνο στους ανθρώπους. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν τη βαρυθυμία της πόλης που έχει πρόγραμμα. Σε όλα. Που κανείς δεν περνάει με κόκκινο, δεν προσπερνάει, σχεδόν κανείς δεν χρωστάει.
“Οι Γάλλοι αγαπούν το χρήμα και φροντίζουν να το μαζεύουν. Γι’ αυτό και κανείς τους δεν αφήνει φέσια. Σε υποχρεώνουν να πληρώνεις προκαταβολικά. Για όλα”, μου είπε ένας από τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί. Και ήταν Έλληνας…
Φεύγοντας πήρα το τρένο για το αεροδρόμιο. Από τον κεντρικό σταθμό, στο αεροδρόμιο Εντζέμ σε 15 λεπτά. Και πάλι πίσω για την Αθήνα.
Ζήλεψα… “Μα τι να έχεις να ζηλέψεις όταν μένεις στην Ελλάδα”, θα ρωτήσεις. Ζήλεψα την ευταξία τους. Τους πανσέδες και τις ορτανσίες σε απαρέγκλιτη ρυμοτομία μέσα στα παρτέρια. Μη με ρωτήσεις αν θα έμενα για πάντα εκεί. “Όχι”, θα σου απαντήσω. Είναι που στην Ελλάδα η αταξία θεωρείται δημιουργική εκτροπή. Αυτό είναι που μ’ αρέσει. Κι ας θέλουν κάποιοι να μας ρυμοτομήσουν. Απαρέγκλιτα. Μα έλα που ο Έλληνας δεν ρυμοτομείται ποτέ…
Latest posts by Γιώργος Λαμπίρης (see all)
- Τι κι αν πήγες στο Στρασβούργο, ο Έλληνας δεν ρυμοτομείται ποτέ…! - May 21, 2016
- Η αρχόντισσα του Αιγαίου Σύρος VIDEO - May 19, 2016
