Αγαπώ την γειτονιά μου στην Αθήνα

13256049_10154046467726113_7042323787991423201_n

της Μαρίας Δουρουδή

Να σου πω κάτι; Αγαπώ την γειτονιά μου στην Αθήνα…

Δεν είμαι Αθηναία αλλά αγαπώ την Αθήνα πολύ και για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η γειτονιά μου. Ζω στο Νέο Κόσμο από το 2002 και 14 χρόνια τώρα, όταν ανοίγω την μπαλκονόπορτα να βγω στο μπαλκόνι, νιώθω υπέροχα που επέλεξα αυτή τη γειτονιά. Άσε που καμιά φορά νιώθω ότι η γειτονιά με επέλεξε.

Λένε πως το μέρος που γεννιέσαι καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές σου αργότερα. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι μένω στο Νέο Κόσμο γιατί μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Μεγαλώνοντας στην επαρχία και έχοντας μια ελευθερία που δεν έχουν παιδιά της πόλης, μαθαίνεις να ζεις σε σπίτια φωτεινά, να ακούς τους ήχους της φύσης που η πόλη τους σκεπάζει, να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις χρώματα.

13256326_10154046467631113_7563751791578242122_n

13318502_10154072289136113_1265631715_n

Ε, λοιπόν είχα την τεράστια τύχη, ψάχνοντας να βρω σπίτι στην Αθήνα, να με φέρει ο δρόμος μου εδώ. Αν και στην αρχή απέρριψα την περιοχή μετά πολλών επαίνων, ένα χρόνο μετά ξαναγύρισα και ήμουν σίγουρη πια ότι θα εδώ θέλω να μείνω, σε αυτό το μπαλκόνι να πίνω τον καφέ μου.
Το σπίτι μου έχει θέα τον λόφο του Άη Γιάννη του Κυνηγού. Η τετραώροφη πολυκατοικία είναι στη μέση τριών τετραγώνων, με προσφυγικά σπίτια που είναι εκτός σχεδίου πόλης. Έτσι στα τρία αυτά τετράγωνα τα σπίτια που βλέπω είναι «κανονικά». Μονοκατοικίες με κεραμίδια και αυλές, με κάγκελα χρωματιστά, με τοίχους ασπρισμένους. Σκέψου ότι 300 μέτρα από την πολύβουη λεωφόρο Βουλιαγμένης, από την πάντα πηγμένη Ηλία Ηλιού στο δικό μου καταφύγιο ακούω μελωδικά αηδόνια, που ξεκινάνε το κελάηδημα πριν ακόμη βγει ο ήλιος. Τα προσφυγικά μπροστά μου είναι κατάφυτα με κληματαριές, συκιές, ακακίες, πεύκα, ελιές, βουκαμβίλιες, κλαίουσες ιτιές, ροδοδάφνες. Όλες οι αυλές είναι γεμάτες γλάστρες.

13282148_10154072289206113_177013703_n

Μικρά χαμόσπιτα, άλλα εγκαταλελειμένα, άλλα αναστηλωμένα. Όλα όμως σπίτια που μου θυμίζουν το μικρό μου χωριουδάκι. Σκέψου ότι ψηλά, σχεδόν σαν να κρέμεται από τον λόφο, χρόνια τώρα βλέπω τους ιδιοκτήτες του μικρού προσφυγικού να ταίζουν τις κότες τους και να αρμέγουν την κατσίκα τους. Ναι, λέω αλήθεια, 300 μέτρα από την λεωφόρο Βουλιαγμένης.

13313816_10154072289031113_983272417_o

Οι γείτονες μου λένε καλημέρα ο ένας στον άλλο. Έχουν όλοι σκυλιά, καναρίνια και γάτες. Στα 14 χρόνια που μένω εδώ η μεγαλύτερη προσμονή είναι η εποχή της Άνοιξης, όταν οι νερατζιές του δρόμου φουντώνουν, ανθίζουν και σκορπούν το πιο μεθυστικό άρωμα της πόλης.

Σε μια πόλη με εξοντωτικούς ρυθμούς, σε μια πόλη που ρουφά την ενεργητικότητα σου και σου ζητά συνεχώς, αισθάνεσαι πολύ τυχερός όταν έχεις καταφέρει να βρεις μια γωνιά που σου δίνει. Γι’ αυτό σου λέω αγαπώ την Αθήνα, γιατί αγαπώ την γειτονιά μου.

The following two tabs change content below.
Γεννήθηκε το 1975 στη Μυτιλήνη της Λέσβου, το νησί για το οποίο μιλά πια όλος ο κόσμος! Ήξερε στα 8 της χρόνια ότι θα γίνει δημοσιογράφος, καθώς έγραψε τα νέα του χωριού σε μια μικρή εφημερίδα επί δέκα φορές και την πούλησε στους συγχωριανούς της στην Άντισσα. Νιώθει καλά όταν ταξιδεύει, όταν τρώει και όταν είναι με φίλους.

Comments

comments

Related Posts

Recent Posts