της Μαρίας Δουρουδή
Να σου πω κάτι; Αγαπώ την γειτονιά μου στην Αθήνα…
Δεν είμαι Αθηναία αλλά αγαπώ την Αθήνα πολύ και για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η γειτονιά μου. Ζω στο Νέο Κόσμο από το 2002 και 14 χρόνια τώρα, όταν ανοίγω την μπαλκονόπορτα να βγω στο μπαλκόνι, νιώθω υπέροχα που επέλεξα αυτή τη γειτονιά. Άσε που καμιά φορά νιώθω ότι η γειτονιά με επέλεξε.
Λένε πως το μέρος που γεννιέσαι καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές σου αργότερα. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι μένω στο Νέο Κόσμο γιατί μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Μεγαλώνοντας στην επαρχία και έχοντας μια ελευθερία που δεν έχουν παιδιά της πόλης, μαθαίνεις να ζεις σε σπίτια φωτεινά, να ακούς τους ήχους της φύσης που η πόλη τους σκεπάζει, να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις χρώματα.
Ε, λοιπόν είχα την τεράστια τύχη, ψάχνοντας να βρω σπίτι στην Αθήνα, να με φέρει ο δρόμος μου εδώ. Αν και στην αρχή απέρριψα την περιοχή μετά πολλών επαίνων, ένα χρόνο μετά ξαναγύρισα και ήμουν σίγουρη πια ότι θα εδώ θέλω να μείνω, σε αυτό το μπαλκόνι να πίνω τον καφέ μου.
Το σπίτι μου έχει θέα τον λόφο του Άη Γιάννη του Κυνηγού. Η τετραώροφη πολυκατοικία είναι στη μέση τριών τετραγώνων, με προσφυγικά σπίτια που είναι εκτός σχεδίου πόλης. Έτσι στα τρία αυτά τετράγωνα τα σπίτια που βλέπω είναι «κανονικά». Μονοκατοικίες με κεραμίδια και αυλές, με κάγκελα χρωματιστά, με τοίχους ασπρισμένους. Σκέψου ότι 300 μέτρα από την πολύβουη λεωφόρο Βουλιαγμένης, από την πάντα πηγμένη Ηλία Ηλιού στο δικό μου καταφύγιο ακούω μελωδικά αηδόνια, που ξεκινάνε το κελάηδημα πριν ακόμη βγει ο ήλιος. Τα προσφυγικά μπροστά μου είναι κατάφυτα με κληματαριές, συκιές, ακακίες, πεύκα, ελιές, βουκαμβίλιες, κλαίουσες ιτιές, ροδοδάφνες. Όλες οι αυλές είναι γεμάτες γλάστρες.
Μικρά χαμόσπιτα, άλλα εγκαταλελειμένα, άλλα αναστηλωμένα. Όλα όμως σπίτια που μου θυμίζουν το μικρό μου χωριουδάκι. Σκέψου ότι ψηλά, σχεδόν σαν να κρέμεται από τον λόφο, χρόνια τώρα βλέπω τους ιδιοκτήτες του μικρού προσφυγικού να ταίζουν τις κότες τους και να αρμέγουν την κατσίκα τους. Ναι, λέω αλήθεια, 300 μέτρα από την λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Οι γείτονες μου λένε καλημέρα ο ένας στον άλλο. Έχουν όλοι σκυλιά, καναρίνια και γάτες. Στα 14 χρόνια που μένω εδώ η μεγαλύτερη προσμονή είναι η εποχή της Άνοιξης, όταν οι νερατζιές του δρόμου φουντώνουν, ανθίζουν και σκορπούν το πιο μεθυστικό άρωμα της πόλης.
Σε μια πόλη με εξοντωτικούς ρυθμούς, σε μια πόλη που ρουφά την ενεργητικότητα σου και σου ζητά συνεχώς, αισθάνεσαι πολύ τυχερός όταν έχεις καταφέρει να βρεις μια γωνιά που σου δίνει. Γι’ αυτό σου λέω αγαπώ την Αθήνα, γιατί αγαπώ την γειτονιά μου.
Latest posts by Μαρία Δουρουδή (see all)
- Ένα λαμπρό και αισιόδοξο μυαλό ετών 99 - November 7, 2019
- Τα μάτια των παιδιών στον καταυλισμό της Σάμου - October 29, 2019
- Δύο κεριά στον Πανάγιο Τάφο των Ιεροσολύμων - December 25, 2016
