της Αμαλίας Κολονέλου.
“Επιμένω, κυρία μου! Ο διάδρομος 18 είναι ο καλύτερος. Κοστίζει λίγο παραπάνω, αλλά δεν θα βρείτε πιο όμορφα και βολικά. Μη το σκέφτεστε καθόλου. Είναι το πιο “in” σημείο. Να εύχεστε να είστε τυχερή να υπάρχει διαθεσιμότητα… Μισό λεπτό να τσεκάρω. (Πατά το πλήκτρο των “γρήγορων κλήσεων”, λέει δύο κουβέντες χαμηλόφωνα, και κλείνει το τηλέφωνο με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο). Τελικά είστε τυχερή! Έχω στον 18. Κάνατε την καλύτερη επιλογή, κυρία μου!”
Ο διάδρομος 18 θα είναι η τελευταία κατοικία του συζύγου της “κυρίας” που τόση ώρα ακούει με απορία τον υπάλληλο του Γραφείου Τελετών. Η Στέλλα πονάει για την απώλεια του άντρα της. Δεν καταλαβαίνει τίποτα για “όμορφα”, “βολικά” και “in”… Ψελλίζει ένα “εντάξει”, περισσότερο για να τον κάνει να σωπάσει. Δεν αντέχει να ακούει άλλο για το πόσο “τυχερή” είναι, που θα μπορεί να τον επισκέπτεται με το αυτοκίνητο και όχι με τα πόδια, που δεν θα τον έχει παραπεταμένο με τους πίσω – πίσω, που όλα αυτά θα της κοστίσουν μόλις 200 ευρώ παραπάνω…
Πρωί πρωί την επόμενη ημέρα είναι η κηδεία του άντρα της Στέλλας στο Τρίτο Νεκροταφείο. Ο υπεύθυνος του Γραφείου Τελετών φοράει ένα λινό μπεζ κοστούμι και ασορτί εντυπωσιακό καπέλο. Είναι ο σταρ της τελετής.
Τέσσερα στεφάνια έχει ο μακαρίτης. Ο κύριος με το μπεζ καπέλο τα δείχνει στους συγγενείς με εμφανή απογοήτευση: “Πολύς κόσμος τον ξέχασε!”. Κάθε στεφάνι κοστίζει 20 ευρώ…
Ανά μισή ώρα υπάρχει κηδεία. Τα σώματα περιμένουν τη σειρά τους σε μία μικρή αίθουσα που είναι χωρισμένη σε έξι δωματιάκια. Οι συγγενείς τα βλέπουν για τελευταία φορά, τα αγγίζουν, κλαίνε και λένε λόγια παρηγοριάς ο ένας στον άλλον…
Η νεκρώσιμη ακολουθία ξεκινά. Μπροστά πηγαίνουν τα “κοράκια”, πίσω ο ιερέας με την ομπρέλα του και πιο πίσω ο κύριος με τα μπεζ. Όλα μοιάζουν χορογραφημένα. Με σκηνοθέτη τον υπεύθυνο του Γραφείου Τελετών και “χορό” τους συντετριμμένους συγγενείς.
“Περάστε από εδώ, παρακαλώ. Στο διάδρομο 15 θα στρίψετε δεξιά, αμέσως μετά αριστερά στο διάδρομο 16, και φτάσατε στον 18”. Δυο άντρες ντυμένοι στα μαύρα μοιράζουν υγρά μαντηλάκια. “Είναι για το χώμα”, εξηγούν.
Λίγο πριν τον “18”, κλέβει τις εντυπώσεις ο τάφος ενός παιδιού. Είναι πλούσια στολισμένος. Γλάστρες με λουλούδια, κασκόλ του Παναθηναϊκού, μαύρα μάρμαρα… Τι άλλο να κάνανε οι δικοί του, για να απαλύνουν τον πόνο τους;
Έντεκα η ώρα. Καφές και κονιάκ. Οι υπάλληλοι μετρούν προσεκτικά κεφάλια. Μη ξεφύγει κάποιος από τη χρέωση.
2.000 ευρώ φτάνει τελικά ο λογαριασμός. Τα 700 δίνει η κόρη και άλλα 600 τα ξαδέλφια. Τα υπόλοιπα 700 παλεύουν ακόμα να τα βρουν…
(Το επόμενο πρωί τα στεφάνια και τα λουλούδια είχαν κάνει φτερά. “Ακόμη και στους πιο in τάφους, σαν του 18, συμβαίνει αυτό”, είπε ο κύριος με το μπεζ καπέλο…)
Latest posts by Αμαλία Κολονέλου (see all)
- H τελευταία κατοικία στο διάδρομο 18 - June 15, 2016
