Ο αρουραίος είναι θηλαστικό ζώο που ανήκει στην τάξη των τρωκτικών. Μοιάζει εξωτερικά με τον ποντικό, από τον οποίο ξεχωρίζει όμως εύκολα λόγω του μεγαλύτερου μεγέθους του. Έχει σώμα κυλινδρικό, ρύγχος κοντό και χοντρό και αυτιά μικρά.
του Δημήτρη Καλαντζή
Οι αρουραίοι θεωρούνται ευφυή όντα, και για τον λόγο αυτό έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί σε πάμπολλα επιστημονικά πειράματα. Λόγω της φύσης τους ως θηρευτών αλλά και θηραμάτων, είναι ζώα ευπροσάρμοστα, με καλή μνήμη και εκμάθηση. Οι οικόσιτοι αρουραίοι μπορούν μάλιστα να εκπαιδευτούν ώστε να αντιδρούν σε συγκεκριμένους ήχους, και να εκτελούν εντολές, με κίνητρο την επιβράβευση με φαγητό. Οι αρουραίοι είναι κοινωνικά ζώα, που ζουν σε ομάδες όπου διαρκώς επιβάλλουν και ταξινομούν την κοινωνική τους θέση.
Ειδικότερα ο αρουραίος του υποείδους “Κολωνακίου” έχει ροπή στην μεγαλομανία και στη δημιουργία ενός φαντασιακού περιβάλλοντος αυτοεπιβεβαίωσης της φρεναπάτης του. Τούτο κατορθώνει, κινούμενος αποκλειστικά μακριά από το φως του ήλιου και με προτίμηση τους πολυτελείς χώρους γραφείων επιχειρηματιών και κυβερνητικών παραγόντων. Η μεγαλομανία του είναι τόσο μεγάλη, που αγνοεί ακόμα και τις αδιαμφισβήτητες αρχές λειτουργίας μίας κοινωνίας, πιστεύοντας ότι είναι υπεράνω θεσμών. Το θράσος του είναι επίσης τεράστιο, οδηγώντας τον να προτείνει μία δική του εκδοχή της πραγματικότητας στην οποία επιμένει, παρά τις ακλόνητες αποδείξεις περί του αντιθέτου.
Το υποείδος “αρουραίος Κολωνακίου” γεννήθηκε στην προ – διαδικτυακή εποχή, αποκαλούμενη και “εποχή των μύθων”, όταν τα θηλαστικά μπορούσαν να προβάλλουν μία διαφορετική εικόνα από την πραγματική, εκμεταλλευόμενα τη συγκέντρωση της ενημέρωσης των πολιτών στα χέρια μίας μικρής συντεχνίας αλληλοκαλυπτόμενων επιχειρηματιών.
Η άρνηση της κοινής γνώμης να ακολουθήσει κορυφαίες επιλογές τέτοιων θηλαστικών, ουδόλως επηρέασε την απατηλή πεποίθησή τους ότι μπορούσαν να την καθοδηγήσουν. Ειδικότερα, αρουραίοι, όπως εκείνοι του είδους “Κολωνακίου”, παρουσιαζόμενοι πότε ως καραμανλικοί, πότε ως βασιλικοί, άλλοτε ως εκσυγχρονιστές, φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές, σήκωναν πάντα σημαίες ευκαιρίας, προτείνοντας τις (αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας) υπηρεσίες τους ακόμα και σε περιπτώσεις που παραφύλαγαν γάτες (Ιμαλαΐων ή μη). Ανερυθρίαστα, έμπαιναν σε διαδικασία συναλλαγής με εχθρούς και αντιπάλους, αρκεί να εισέπρατταν την ανάλογη τροφή.
Οι αρουραίοι Κολωνακίου δεν γνωρίζουν από ηθική, δίκαιο και φιλία. Όχι από την έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, αλλά από τη βαθιά εγωκεντρική και αντικοινωνική φιλοσοφία ζωής τους. Πιστεύουν ότι όλα είναι θέμα επικράτησης του πονηρότερου, ένα χαρακτηριστικό το οποίο καλλιεργούν με μεγάλη συνέπεια. Οι συμμαχίες τους είναι ευκαιριακές και η διάλυσή τους, άκομψη και θορυβώδης. Δεν διστάζουν να καταγγείλουν πρώην συνεταίρους τους, όταν εκείνοι σταματούν να τροφοδοτούν την ακόρεστη πείνα τους.
Δεν είναι βέβαιο όμως, εάν το “εγώ” των αρουραίων Κολωνακίου τρέφεται από την απόκτηση ισχύος ή την απόκτηση χρήματος. Οι παρατηρητές τείνουν να καταλήξουν ότι πρόκειται για ένα συνδυασμό των δύο, αφού η ισχύς μετατρέπεται σε χρήμα και το χρήμα δημιουργεί περισσότερη ισχύ.
Τα συγκεκριμένα τρωκτικά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την τραγική τους έκπτωση στην κατηγορία των ποντικών, ακόμα κι όταν όλα γύρω τους συνομολογούν προς τούτο.
Ίσως να πιστεύουν ότι με την πονηράδα τους θα βρουν και πάλι μία σανίδα σωτηρίας.
Αλλά υπάρχει ακόμα αφελής να τους τη δώσει;
