του Νίκου Νικολετάκη.
Ανέκαθεν είχα αγάπη για τη φωτογραφία. Από τις πρώτες εικόνες που έβγαλα ήταν σε ηλικία 6 ετών με μία kodak instamatic (με φιλμ βεβαίως). Φωτογράφισα τους πυροσβέστες που έσβηναν τη φωτιά που είχε ξεσπάσει στο… υπόγειο του σπιτιού μου!
Απ’ όταν σπούδαζα Διεύθυνση φωτογραφίας, ό,τι κι αν έβλεπα, φανταζόμουν πώς θα ήταν αν το αποτύπωνα με την κάμερα. Πλέον φωτογραφίζω τα πάντα. Τοπία, πορτραίτα, εικόνες δρόμου, εγκαταλελειμμένα κτίρια, αλλά αυτό που προτιμώ είναι οι όμορφες εικόνες. Ίσως γιατί λόγω των αναγκών της δημοσιογραφίας, έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα.
Ιδού μερικές από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Παραλία Ναυάγιο στη Ζάκυνθο
Αρκετοί, όταν βλέπουν αυτή τη φωτό νομίζουν ότι η λήψη έγινε με drone. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησα τον zoom φακό NIKKOR 55-300 VR και την αγαπημένη μου NIKON D3200. Για να πετύχω την κατάλληλη γωνία δεν πήγα στη γνωστή εξέδρα που έχει στηθεί για τους επισκέπτες κοντά στο Μοναστήρι της Παναγίας Αναφωνήτριας αλλά ακολούθησα το μονοπάτι που οδηγεί στην άκρη ενός βράχου με πανοραμική θέα. Η εικόνα είναι λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα ,όταν είχαν φύγει όλοι οι επισκέπτες εκτός από μερικά πουλιά.
Μέχρι στιγμής, είναι η δημοφιλέστερη φωτογραφία στον λογαριασμό μου @nikos_nikoletakis στο Instagram με πάνω από 3.200 likes.
“Ναυάγιο”: Η αληθινή ιστορία
To πλοίο “Παναγιώτης” ξεβράστηκε το 1980 στην απομονωμένη παραλία του Αγίου Γεωργίου στη Ζάκυνθο, και σήμερα αποτελεί το πιο σημαντικό αξιοθέατο του νησιού. Για πολλά χρόνια υπήρχε η πληροφορία οτι μετέφερε παράνομα τσιγάρα, από την Τουρκία σε διεθνή ύδατα, όπου θα τα πουλούσε σε προσυμφωνημένο σημείο. Τις φήμες αυτές διέψευσε ο καπετάνιος Χαράλαμπος Κομποθέκρας – Κοτσορός παρουσιάζοντας τα πρακτικά των δικών στην ιστοσελίδα του.
Το πλοίο,λόγω εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών και χαλασμένης μηχανής, βρέθηκε εκτός πορείας και σύντομα έπεσε στα βράχια της βορειοδυτικής πλευράς της Ζακύνθου. Μέχρι τότε, η παραλία ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος.
Στην αρχή οι κάτοικοι είχαν θορυβηθεί εξαιτίας της περιβαλλοντολογικής καταστροφής που πίστευαν πως θα δημιουργούσε το συγκεκριμένο καράβι με το φορτίο του, και κατ επέκταση και στον τουρισμό του νησιού. Όμως λίγο καιρό μετά αποτέλεσε πόλο έλξης για τουρίστες εγχώριους και μη.
Το τμήμα Συντήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, μετά από αυτοψία που διενήργησε φέτος , διαπίστωσε σημαντική φθορά και προβλήματα στατικότητας σε τμήματα του πλοίου. Αυτά οφείλονται στη διάβρωση λόγω των καιρικών συνθηκών και στον ανθρώπινο παράγοντα καθώς ορισμένοι επισκέπτες προσπαθούν να πάρουν ένα κομμάτι του πλοίου μαζί τους ως σουβενίρ.
Παλαιοκαρυά Τρικάλων: Όταν η ανθρώπινη παρέμβαση δημιουργεί αριστουργήματα
Το ιστορικό γεφύρι του 16ου αιώνα και ο διπλός καταρράκτης έχουν αρχίσει να γίνονται γνωστά στο ευρύ κοινό τα τελευταία χρόνια.
Όταν το είδα στις φωτογραφίες είπα ότι θα το επισκεφτώ στην επόμενη εκδρομή μου, όπως κι έγινε. Η θέα του πέτρινου μονότοξου γεφυριού και του εντυπωσιακού καταρράκτη, να πέφτει με δύναμη από ύψος 12 μέτρων, σε μαγεύει. Όταν φτάσαμε εκεί, για αρκετά λεπτά το μόνο που έκανα ήταν να παρατηρώ το επιβλητικό τοπίο.
Manarola : Ένας παράδεισος χρωμάτων
Χτισμένη στα απόκρημνα βράχια της νότιας άκρης της Ιταλικής Ριβιέρας στη Λιγουρία, η Μαναρόλα είναι κατά τη γνώμη μου το πιο όμορφο από τα χωριά του Cinque Terre, που αποτελούν μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Ο καλύτερος τρόπος να τα επισκεφθείς, είναι το τρένο. Υπάρχει μάλιστα ειδική γραμμή η οποία κάνει στάση σε όλα τα χωριά. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να δεις το καθένα, να πάρεις το επόμενο τρένο και να πας στο επόμενο, με το ίδιο εισιτήριο. Μέσα στα χωριά απαγορεύεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και τα διαθέσιμα πάρκινγκ είναι λιγοστά. Άλλος τρόπος ,πιο αλμυρός, είναι δια θαλάσσης.
Ηραίο: Αποχαιρετώντας τον ήλιο
Μαγικές αντανακλάσεις του φωτός ενώ ο ήλιος χάνεται πίσω απ’ τα βουνά. Εικόνα από την περιοχή του Ηραίου κοντά στον φάρο Μελαγκαβί Λουτρακίου. Ένα μέρος αγαπημένο στους λάτρεις του ηλιοβασιλέματος.
Ζαγόρι: Όταν το ποτάμι πάγωσε
Φωτό από τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο παγωμένος παραπόταμος του Βοϊδομάτη και το περίφημο τρίτοξο Γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό. Πρόκειται για το πιο πολυφωτογραφημένο γεφύρι στο Ζαγόρι, που χτίστηκε το 1814 κοντά στα χωριά Κήποι και Κουκούλι του Κεντρικού Ζαγορίου. Στη αρχή το γεφύρι ήταν ξύλινο, με χορηγία όμως του ηγούμενου του μοναστηριού των Κήπων Σεραφείμ μετατράπηκε σε πέτρινο και πήρε έτσι και την ονομασία “Καλογερικό”. Μετά το 1865 ονομάστηκε και “Γεφύρι του Πλακίδα” εξ’ αιτίας της επισκευής του από τον Αλέξη Πλακίδα, όπως αναφέρει σχετική επιγραφή.
“Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.” Franz Kafka.
Για το τέλος άφησα ένα από τα αγαπημένα μου πορτραίτα. Η σύζυγός μου Νίκη στις Σπέτσες. Από τις πρώτες φωτογραφίες της συνοδοιπόρου μου στη ζωή, η οποία μου έχει χαρίσει δύο υπέροχα παιδιά.
&media=https://i0.wp.com/www.postmodern.gr/wp-content/uploads/2016/08/nikoletakis-1.jpg?fit=679%2C464&ssl=1){kind=link}