του Γιώργου Χρυσοβιτσάνου.*
«Φιντέλ» (ισπανιστί «πιστός») βάφτιζαν τα σκυλιά τους κάποιοι σενιόρ που επεδείκνυαν τα ακριβά τους κατοικίδια στις πλατείες και τις παραλίες της Αβάνας. Ένας Φιντέλ, λύκος ανήμερος, τους δάγκωσε άγρια την Πρωτοχρονιά του 1959, την ώρα που έπαιζαν στα καζίνο. Από τότε βρήκαν άλλα ονόματα για τα τετράποδά τους.
Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους ανήκε σε ένα ήδη εξαφανισμένο είδος πολιτικών θηρίων με πρωτόγονη ορμή και ρεαλιστική σκέψη. Υπερβατικός και προσγειωμένος. Απογειωμένος και ακραίος αλλά με φρένα. Απόγονος πειρατών και συνομιλητής ορθολογιστών κυρίων του διεθνούς status quo.
Τζογαδόρος σκληρός και επίμονος, δεν εγκατέλειψε ποτέ το παιχνίδι, παρά τις ήττες του, έχοντας πάρει σαν προσωπικό στοίχημα την τύχη ενός μικρού νησιού στην Καραϊβική. Της πιο φημισμένης κουκίδας στον χάρτη της υφηλίου. Χάρη σε αυτόν.
Η Κούβα απέκτησε συμβολική σημασία για τους επαναστάτες λάτρεις της αλλά και για τους αντιπάλους της, όχι επειδή υπήρξε προσωρινό σύμβολο της παγκόσμιας επανάστασης – όσο διήρκεσε αυτή η μόδα-, αλλά γιατί ο Κάστρο κατάφερε να την κρατήσει αβύθιστη, μέσα από τυφώνες, επί μισό αιώνα. Το νησί καραβοτσακίστηκε, αλλά δεν βούλιαξε.
Ένας δικτάτορας, όσο στυγνός κι αν είναι ή αν θεωρείται, κρίνεται τελικά από τη δεινότητά του στο τιμόνι. Ο Κάστρο, εκτός από λαοφίλητος ήταν μισητός, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ότι πήγε το πλοίο μπροστά, με πείσμα και σθένος, όσο και όπως τον έπαιρνε.
Είχε το χάρισμα. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, επί πενήντα χρόνια, ενός πολιτικού σίριαλ πολύ πιο εντυπωσιακού και τρομακτικού από ό,τι το Game of Thrones.
Συνωμοσίες, εξοντώσεις συντρόφων και αντιφρονούντων, μια αποτυχημένη απόβαση, απόπειρες ανατροπών και δολοφονιών, μυστική αστυνομία και μαγεία, αμέτρητες ερωμένες, σοβιετικοί σύμβουλοι και παρ’ ολίγον 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, μουλάτες πόρνες, ανέχεια, πολυτελείς αμερικανικές σακαράκες των φίφτις, καταρρέουσες αποικιακές επαύλεις, ξεχειλίζοντες βόθροι, ξεδοντιάρες γριές τσάτσες και μεθυστικά πούρα.
The Godfather of Cuba. One and only ο τύπος. Ο ψηλέας με τη ζοχάδα στο βλέμμα, το χαμόγελο στα χείλη, το στρατιωτικό κασκέτο και τη γενειάδα. Κάτι σαν Μάρλον Μπράντο του κομμουνισμού.
Ο πιο γοητευτικός σοσιαλιστής ηγέτης (ο Λίαμ Νίσον που θα τον υποδυθεί, όπως φημολογείται, ωχριά μπροστά του) χρησιμοποίησε τον λαό του και την ιστορία σαν κομπάρσους και σκηνικό για ένα εντυπωσιακό one man’s show. Δικό του το πρωτότυπο σενάριο –με «πινελιές» Γκεβάρα- αν και δέχτηκε πολλές παρεμβάσεις απέξω. Η μουσική, βέβαια, ορίτζιναλ κουβανέζικη. Στους ρυθμούς της χόρευαν ο presidente και οι σύντροφοι υπήκοοί του.
«Καλά είμαστε τώρα στην Κούβα» μου είχε πει πριν από τρεις μήνες η Ρίτα από το Σαντιάγο, υπάλληλος σε μαγαζί ηλεκτρονικών τσιγάρων. «Όταν θα έρθουν ξανά οι Αμερικάνοι, δεν ξέρω τι θα γίνει». Στον τοίχο, σε μια γωνιά, κρεμασμένη διακριτικά η κουβανέζικη σημαία. Σε κατάστημα επί της οδού Βενιζέλου, στη Νέα Σμύρνη. Η Ρίτα είναι αντικαστρική, αλλά την έχω δει και με μπλουζάκι με τον Τσε. Άντε βγάλε άκρη!
Κάτι ξέρει πάντως η Ρίτα. Πριν καλά καλά κρυώσει η σορός του commandante, έχουν ήδη αναγγελθεί εμπορικές πτήσεις από Φλόριντα προς Αβάνα, τέσσερις καθημερινά. Αυτός τους εμπόδιζε, απ΄ό,τι φαίνεται. Ο Κάστρο, όχι ο Ραούλ, ο άλλος. Ο γέρος καπετάν Ένας του νησιού, το φόβητρο των αφεντικών των σκύλων που τους λένε «Φιντέλ». Ο λύκος που πέθανε. Τους τρόμαζε ακόμα και η σκιά του εαυτού του που παραπατούσε κι έπεφτε.
Η ιστορία είναι ηλεκτροσόκ που σε σαστίζει. Τι να πω! Το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι το “Hasta la Victoria siempre!” , αφιερωμένο με αγάπη και συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλους τους ανά τον κόσμο μπερδεμένους. Τραγουδισμένο σε ρυθμούς ρούμπα, μάμπο και τσα τσα τσα. Ενώ δίπλα λιβανίζουν στα τασάκια τα partagas λαμόγιων που ακούνε «Κάστρο» και φτύνουν.
Α’ Δημοσίευση: Lionnews
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΟΣ
Γεννιέται στην Αθήνα στις 8 Δεκεμβρίου 1947. Το 1965, μπαίνει στη Νομική Αθηνών. Την ίδια χρονιά ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα στον «Ανένδοτο» ως ελεύθερος ρεπόρτερ. Λούφα και παραλλαγή στον στρατό επί χούντας. Ακολουθούν σπουδές κινηματογράφου στο International London Film School από το οποίο αποφοιτά το 1973. Το 197*5, συνυπογράφει ως μέλος της «Ομάδας των 4» το ντοκιμαντέρ «Νέος Παρθενώνας», με θέμα τα κολαστήρια της Μακρονήσου και της Γυάρου. Βγάζει τα προς το ζην με διάφορες δουλειές (επιμελητής κειμένων, μεταφραστής κινηματογραφικών υποτίτλων, ναυτιλιακός ρεπόρτερ, μεταφραστής ρομάντζων Άρλεκιν και αστυνομικών μυθιστορημάτων) ως το 1981 που αναλαμβάνει την κινηματογραφική κριτική στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Παράλληλα, συνεργάζεται με το ELLE, το STATUS και το 7ΜΕΡΕΣ TV. Το 1983 εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του «Η συνέχεια στο επόμενο» (Εκδόσεις Υάκινθος). Ξεκινά καριέρα σεναριογράφου τηλεοπτικών σειρών το 1993 με το «Τίμημα του πάθους» (ΑΝΤ1). Άλλοι τίτλοι: «Διλήμματα», «Τρικυμία», «Μαύρος ωκεανός», «Ο τελευταίος παράδεισος», «Μια στιγμή, δυο ζωές», «Η ζωή της άλλης», «Οι βασιλιάδες». Από το 2013- 2015 γράφει κινηματογραφική κριτική για το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ. Είναι παντρεμένος με τη Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (ο τρίτος του γάμος) και πατέρας τριών παιδιών. Όνομα προφίλ στο Facebook: George Chrissovitsanos
Latest posts by Γιώργος Χρυσοβιτσάνος (see all)
- COPROLAND: σκυλίσια ζωή, γνήσια ελληνική – γλυκιά, ανέμελη και καταστροφική - May 4, 2017
- Ένας 19χρονος φοιτητής γράφει τη νύχτα της 21ης Απριλίου 1967… - April 21, 2017
- ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ - April 13, 2017
