της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου να παλεύει με τα θηρία, μια γενιά. Νέα πολύ ακόμα. Είκοσι πέντε με τριάντα πέντε χρονών.
Μια γενιά διαφορετική από τη δική μου. Πτυχιούχοι, μεταπτυχιακοί, με εφόδια δυο ή τρεις γλώσσες, και εξειδίκευση.
Περίπου έτσι και στο θέατρο. Από τα εγχώρια πανεπιστήμια φτάνουν στις δραματικές σχολές νέοι άνθρωποι και χτίζουν όνειρα για θεατρικές σκηνές, μεγάλους ρόλους, καταπληκτικές ευκαιρίες…
Ένα απόγευμα, πριν λίγες μέρες, περιμένω στο σαλονάκι ενός ιατρείου, ξεφυλλίζοντας περιοδικά. Εισβάλει μια κοπέλα, όχι πάνω από 28 – 30, ευειδής, ευγενική και καλοσυνάτη. Με ρωτά αν θα περιμένουμε πολύ ακόμα τη γιατρό…
Της απαντώ ότι μπορώ να της παραχωρήσω τη σειρά μου, αν βιάζεται πολύ γιατί καταλαβαίνω ότι τα νιάτα δεν περιμένουν. Ούτε κι εγώ περίμενα…
«Ξέρετε, μου λέει, δεν περιμένω τη γιατρό για κάτι που αφορά στην υγεία μου… Να της δώσω μια κάρτα και να φύγω θέλω. Βγαίνω στη σκηνή, ξέρετε….»
-Παρακαλώ; Στη σκηνή;
«Ναι, είμαι ηθοποιός, αλλά επειδή στο θέατρο που δουλεύω δεν πληρώνομαι σχεδόν ποτέ ή καμιά φορά ελάχιστα, κάνω δυο ακόμα δουλειές. Το πρωί τηλεφωνήτρια και, μόλις τελειώσω, το κόβω με το πόδι και αφήνω κάρτες σε γιατρούς για λογαριασμό μιας φαρμακευτικής εταιρίας. Έτσι μπορώ να ζω το όνειρο μου για δυο ώρες κάθε βράδυ».
Συγκινητική η όχι και τόσο για τους σκληρούς ρεαλιστές, η ιστορία αυτή έχει ένα να διηγηθεί:
Αν είσαι νέος και κυνηγάς το όνειρο σου, το κόβεις και με το πόδι…. πριν ανέβεις στη σκηνή κάθε βράδυ.
Πόσες όμως καριέρες μπορούν να στηθούν «στο πόδι» σε μια χώρα που δε δίνει την παραμικρή ευκαιρία σε νέους που αγαπούν το θέατρο, το σινεμά ή το τραγούδι;
Είναι προφανές ότι δεν είναι θέμα του υπουργείου Πολιτισμού. Αρκετό κακό έκανε τα προηγούμενα χρόνια με τις επιχορηγήσεις που καλοπερνούσαν κάμποσοι και τεμπέλιαζαν άλλοι τόσοι.
Είναι θέμα μια ευρύτερης εθνικής πολιτικής που θα σταματήσει κάποτε να φέρει ως σημαία το ένδοξο πολιτιστικό της παρελθόν και θα πατήσει με τα δυο πόδια γερά σε νέες βάσεις για να στήσει ένα ένδοξο πολιτιστικό παρόν.
Διαφορετικά, αλίμονο τους νέους.
Photo: flickr Ryan Johnson
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
