Μετά από τέσσερα χρόνια στο Παρίσι, η Χρύσα Ρώπα επέστρεψε για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, ξεκινώντας με μία σπαρταριστή φιλική εμφάνιση στην «Ελληνοφρένεια» ως «μάνα Μπαλούρδου». Είναι η μάνα από τους Γαργαλιάνους που φροντίζει να μην κρυώσει ο κανακάρης της, να τρώει και να πίνει καλά και να «αποκατασταθεί» με μία σοβαρή κοπέλα με προίκα και όχι με την Υπουργό που του έχει πάρει τα μυαλά… «Τυπική ελληνίδα μάνα», θα πείτε. Τίποτα όμως δεν είναι τυπικό όταν μπλέκει η «Ελληνοφρένεια» με μία από τις σημαντικότερες κωμικές ηθοποιούς μας.
- Πως προέκυψε η εμφάνιση στην Ελληνοφρένεια;
Ήμουν φανατική θαυμάστρια της ραδιοφωνικής εκπομπής από παλιά. Την άκουγα κυρίως τα βράδια μετά από το θέατρο στη δεύτερη μετάδοση, αλλά κι όταν την έχανα, φρόντιζε η παρέα μου να με ενημερώνει για το τι είπε ο Αποστόλης και ο Θύμιος. Όλη η παρέα μου άκουγε Ελληνοφρένεια και κάθε μέρα σχολιάζαμε τι ειπώθηκε στην εκπομπή.
- Γιατί σε κέρδισε η εκπομπή;
Μου αρέσει η οπτική γωνία από την οποία γίνεται η σάτιρα. Μου αρέσει η σπιρτάδα και η οξύτητα του νου που βρίσκεται πίσω από την κάθε ατάκα. Εκτίμησα ακόμα το γεγονός ότι ο Θύμιος και ο Αποστόλης ήταν απόκοσμοι. Όλη αυτή την επιτυχία δεν τη χρησιμοποίησαν για προσωπική προβολή. Πίστευα μάλιστα ότι δεν θα τους γνωρίσω ποτέ από κοντά μέχρι που έτυχε να συμμετέχουν σε ένα «Τσαντίρι» που ήμουν κι εγώ και ζήτησα από την Άννα Βλαβιανού να μας γνωρίσει. Εισέβαλλα στο χώρο που βρίσκονταν, τους αγκάλιασα και αισθάνθηκα πάρα πολύ ωραία μαζί τους. Σαν να είμασταν φίλοι από χρόνια.
- Η πρόταση για “μάνα Μπαλούρδου” πως σου φάνηκε;
Χάρηκα πάρα πολύ όταν μου έγινε η πρόταση γιατί πίστευα ότι η εκπομπή δεν χωράει «γκεστ», όπως είναι δομημένη. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Αγαπάω πολύ αυτά τα παιδιά.
- Κι εσύ έχεις δεχτεί πολύ αγάπη. Και από τα παιδιά και από τον κόσμο…
Οι κωμικοί ηθοποιοί είναι συνήθως πολύ αγαπητοί γιατί κάνουν τον κόσμο να γελάει. Μας ταυτίζουν με τη χαρούμενη στιγμή και γινόμαστε αγαπητοί. Όταν τώρα σου το δείχνουν στο δρόμο, τότε αισθάνεσαι την επιβράβευση.
- Πότε είναι επιτυχημένη μία σάτιρα;
Όταν κάνεις τον άλλο να γελάσει, να προβληματιστεί και να του μείνει και κάτι, μία «αποσκευή» που θα πάρει σπίτι του και θα σκεφτεί ξανά.
- Υπάρχουν κόλπα για να κερδίσεις το κοινό;
Όχι. Στη σκηνή είσαι γυμνή και λες την αλήθεια σου. Δεν υπάρχουν ούτε κόλπα ούτε τρικ. Μόνο θεατρική μαγεία.
- Θυμάσαι την πρώτη σου παράσταση;
Για μένα όλες οι παραστάσεις είναι μία. Σαν να μην κατεβαίνω ποτέ από το σανίδι. Βλέπω την πορεία μου σαν μία συνέχεια. Η ηθοποιία είναι πάθος.
- Πως γεννήθηκε η επιθυμία;
Ήμουν στην εφηβεία, όταν είδα στο θέατρο «Αυλαία» στη Θεσσαλονίκη μία επιθεώρηση με τη Ρένα Ντορ, τον Λειβαδίτη και τον Σταυρίδη. Τότε χτύπησε πολύ δυνατά η καρδιά μου και είπα «αυτό θέλω να κάνω». Ενώ ήταν επιθεώρηση, εμένα μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ήταν τέτοια αποκάλυψη για τα «θέλω» μου.
- Εκ των υστέρων, αισθάνεσαι ότι έκανες καλή επιλογή;
Απόλυτα. Ήμουν πολύ τυχερή που αμέσως η θεατρική οικογένεια με συμπεριέλαβε στα μέλη της και έζησα πολύ ευτυχισμένες στιγμές με συναδέλφους, σκηνοθέτες και συγγραφείς. Τις λίγες ημέρες που είμαι στην Ελλάδα, έχει τύχει να πέσω πάνω στις επαναλήψεις του Mega και κάθομαι και βλέπω όλους αυτούς τους εξαιρετικούς συναδέλφους. Αισθάνομαι σαν να μου κάνουν επίσκεψη.
- Μιλάς για τις σειρές που είχες παίξει κι εσύ;
Όχι, για τις άλλες. Την «Οικογένεια βλάπτει», για παράδειγμα, δεν μπορώ να τη δω. Στεναχωριέμαι για τον Σάκη Μπουλά…
- Είναι λυπηρό αλλά η τηλεόραση και ο κινηματογράφος δεν προσφέρουν κάποια αθανασία στους ηθοποιούς;
Δεν πιστεύω καθόλου στην αθανασία και στην υστεροφημία. Ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα ακόμα και τους πιο σπουδαίους ανθρώπους. Είμαστε πάρα πολύ εφήμεροι.
- Θα έλεγες ότι είσαι άνθρωπος ρεαλιστής, ιδεαλιστής;
Είμαι συναισθηματικό πρεζόνι, ρομαντική πολύ, πεθαίνω να είμαι παραμυθιασμένο άτομο, πολύ εφήμερη…
- Συναισθηματικό πρεζόνι;
Ναι, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς συναίσθημα. Αν δεν παράγω συναίσθημα, είμαι σαν ένα σακί που αδειάζει. Το συναίσθημα αναβλύζει μέσα μου και μου δίνει ζωντάνια. Αν δεν υπάρχει, μαραίνομαι, όπως το λουλούδι που δεν του βάζεις νερό.
- Και πως παράγεται το συναίσθημα; Από εξωτερικούς παράγοντες ή το εκβιάζεις εσύ;
Το προκαλώ εγώ γι αυτό είμαι συνέχεια μέσα στην παραμύθα. Δηλαδή, αποφασίζω ένα βράδυ να λατρέψω την Αθήνα. Περπατάω στους δρόμους, μυρίζω τις νεραντζιές… το απολαμβάνω. Λέω στον εαυτό μου «τι ωραία που είναι άνοιξη» ή «τι ωραία που είναι χειμώνας», «τι ωραία που βρέχει», «τι ωραία που έχει ήλιο»… Δεν με πιάνεις πουθενά.
- Ερωτεύεσαι;
Ναι, πάρα πολύ. Πάρα πολύ.
- Τι σου κινεί το ενδιαφέρον;
Είναι ανεξήγητο πράγμα ο έρωτας. Δεν ξέρω πως γίνεται. Ο έρωτας είναι τυφλός, δεν πάει πανεπιστήμιο, που έλεγε και ο Κραουνάκης, είναι μυστήριο. Μία κεραμίδα που σε χτυπάει κατακούτελα.
- Νιώθεις γεμάτη;
Όχι, ποτέ δεν νιώθω γεμάτη. Πάντα κάτι μου λείπει. Είμαι από τέτοιο ύφασμα. Είμαι γεμάτη ερωτήματα και δεν θέλω επινοημένες απαντήσεις. Θέλω απαντήσεις από λαχανιασμένα άτομα. Δεν θέλω να επινοήσεις κάτι να μου πεις γιατί τότε το καταλαβαίνω αμέσως.
- Θέλεις δηλαδή να μιλάει η ψυχή;
Ναι, να έρχεται η απάντηση από μόνη της.
- Η ζωή είναι… Συμπλήρωσε τη φράση, παρακαλώ.
Είναι ωραία. Πάρα πολύ ωραία. Η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία.
- Γιατί φτάσαμε σε αυτή την κρίση που βιώνει η χώρα τα τελευταία χρόνια;
Δανειστήκαμε πάρα πολλά λεφτά, η ακρίδα έφαγε τα περισσότερα, δώσανε και λίγα στον λαό για να τον αποπροσανατολίσουν και φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε. Ζούμε έναν διαφορετικό πόλεμο στις μέρες μας που δεν είναι αναίμακτος. Είναι ένας περίεργος πόλεμος.
- Βλέπεις να υπάρχει φως;
Όχι. Τι φως να υπάρχει; Είμαστε μία πάρα πολύ μικρή χώρα, είμαστε αδύναμοι και είμαστε δύσκολοι σαν άνθρωποι. Δεν υπακούμε πουθενά. Νομίζω ότι χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σαν παράδειγμα προς αποφυγήν.
- Εμείς γιατί δεχτήκαμε να γίνουμε παράδειγμα;
Ποιοι εμείς;
- Όλοι εμείς, η ελληνική κοινωνία.
Δεν είμαστε όλοι μαζί. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια κίνητρα για να κατέβουμε στους δρόμους. Αυτό το «όλοι μαζί μπορούμε» που είναι της μόδας δεν είναι σωστό. Όλοι μαζί μπορούμε να καθαρίσουμε τον Κηφισό, να φυτέψουμε δέντρα και να καθαρίσουμε τις παραλίες αλλά όχι να μαζεύουμε μακαρόνια και φασόλια για να τα δώσουμε σε εκείνους που δεν έχουν. Δεν είμαστε «όλοι μαζί» όταν κάποιοι πεινάνε και περιμένουν την ελεημοσύνη κάποιων άλλων. Δεν είναι λύση η ελεημοσύνη. Το ζητούμενο είναι να κατέβουμε όλοι μαζί στον δρόμο και να προβληθούν αυτές οι εικόνες σε όλον τον κόσμο.
- Ποιο θα ήταν το αίτημα αν κατεβαίναμε όλοι μαζί στο δρόμο;
Ότι δεν πάει άλλο. Δεν γίνεται οι μισοί άνθρωποι να πεινάνε και οι άλλοι μισοί να αγοράζουν μακαρόνια για αυτούς που πεινάνε. Δεν γίνεται όλο και περισσότεροι να πέφτουν στα όρια της φτώχειας. Δεν υπάρχει μέλλον έτσι. Όλοι έχουν συμφέρον να μην πεινάει κανένας.
Δημήτρης Καλαντζής
Latest posts by Δημήτρης Καλαντζής (see all)
- Ο «τέτοιος» στο Χαλάνδρι - September 10, 2023
- Δημιουργείται ο πρώτος Ξενώνας Φιλοξενίας Άστεγων και Ευάλωτων ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων στην Αθήνα - August 30, 2023
- Το gay Πεδίον του Άρεως - May 17, 2023
