Το άλμα

grief-1

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Είχα δίλημμα για τον τίτλο του άρθρου αυτού. ‘Δύσκολοι αποχαιρετισμοί’, ή ‘Ο χρόνος που κυλά; (ή κάπως έτσι). Αφορμή στάθηκαν διαδοχικές απώλειες προσφιλών και αγαπητών ανθρώπων, που η θωριά τους με ακολουθούσε από τα παιδικά μου χρόνια. Και ένιωσα, ξαφνικά, να ορφανεύω από εικόνες, αναμνήσεις και φωνές. Ένιωσα να μικραίνει το σκηνικό των παιδικών μου χρόνων και γω να γιγαντώνω τόσο, ώστε να μη χωράω πια σε αυτό. Έμενα μόνη, να κοιτώ από ψηλά και μακριά παιδικές εικόνες. Ένιωσα να γίνομαι μια άλλη, που παρακολουθεί από μακριά τον εαυτό μου να παίζει ακόμη στο στενό μπροστά στο σπίτι μου και να περπατάει προς το σχολείο με την παιδική σάκα στον ώμο.

Όσο μεγαλώνω, αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το χρόνο. Όχι μέσα από μένα. Μέσα από τα παιδιά μου, τους μαθητές μου, δηλαδή, που από γυμνασιόπαιδα είναι, πλέον, φοιτητές και επαγγελματίες. Μέσα από τα παιδιά αντιλαμβάνεσαι το χρόνο. Και μέσα από τους ανθρώπους που κουβαλάς από τότε που εσύ ήσουν παιδί. Και, τότε, συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις και πως ο αποχαιρετισμός είναι αναπόφευκτος. Μοιάζει σαν τιμωρία, σαν ένα βίαιο τράνταγμα, αλλά αποτελεί, απλώς, τη φυσική συνέχεια της ζωής. Η αγαπημένη μου Χρυσούλα έλεγε: ‘αρκεί να μη χαλάει η σειρά, παιδί μου’. Εκεί η φύση είναι διεστραμμένη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αναρωτιέμαι τι τρομάζει πιο πολύ. Η απώλεια, ή ο φόβος της επερχόμενης μοναξιάς; Η σκληρή συνειδητοποίηση της φθοράς; Ο συνδυασμός όλων αυτών; Πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις; (γιατί να συμφιλιωθείς είναι ακατόρθωτο, θαρρώ.) Με ψυχραιμία και υπομονή; Με σιωπή και θάρρος; Κυνικά, ή με θρησκευτική ευλάβεια; Όσες φορές και να το σκέφτηκα, απάντηση σοφή, ή έστω αποτελεσματική, δε βρήκα. Μέχρι που σε ανύποπτο χρόνο ανέσυρα από τη μνήμη μου (την είχα ποτέ αποσύρει, άραγε;) μια εικόνα. Με φως και αγάπη. Και χαμόγελα και ανεμελιά. Και βρήκα έναν τρόπο ν’ αντιμετωπίζω τους αποχαιρετισμούς – αποχωρισμούς. Η ΑΓΑΠΗ. Η ‘κραταιά αγάπη’, όπως γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη, που η δύναμή της είναι πάνω από το φθαρτό. Η αγάπη είναι πέρα και πάνω από το χρόνο, γιατί τον σταματά. Αν μπορέσεις να μείνεις εκεί, δίχως να συλλογιστείς την άλωση του χρόνου, έχεις κερδίσει. Όχι βέβαια αυτόν, αλλά το ταχύ του βήμα πίσω σου. ‘Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά’. Ο σοφός ποιητής έχει ήδη δείξει το δρόμο…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.