της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Απόψε θα σας διηγηθώ μια λυπητερή ιστορία. Τη λες και μελό. Πάντως για μένα αυτή η ιστορία είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων από τα εννιά μου χρόνια μέχρι σήμερα.
Τότε που πρωτοδιάβασα το υπέροχο και απίστευτα δραματικό παραμύθι για το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Που τουρτουρίζει παραμονές Χριστουγέννων, που περνάει ο κόσμος από μπροστά του με τα ζεστά παλτό και τα γάντια και τις κούτες με τα δώρα και κανείς δεν το βλέπει. Κι αυτό παγώνει. Και στο τέλος καίει το τελευταίο του σπίρτο και πάει να βρει τη γιαγιά του στας αιωνίους μονάς.
Τρομακτικό παραμύθι. Σαν κι αυτός ο Άντερσεν να ήθελε να «σκιάξει» εκατομμύρια παιδιά στη σκέψη ότι θα χάσουν την οικογενειακή θαλπωρή, τη ζεστασιά, και την αγάπη… Όπως την είχε χάσει κι αυτός…
Ο μεγάλος παραμυθάς ήταν γιος μίας πλύστρας και ενός ταπεινού παπουτσή που πέθανε όταν ο Χανς ήταν μόλις 11 χρόνων. Πέρασε παιδικά χρόνια μαύρα και άραχλα.
Ίσως γι αυτό να κάθισε να γράψει την ιστορία του ετοιμοθάνατου παιδιού σε μια από αυτές τις χώρες που το χιόνι πέφτει συνέχεια μεν, με χάρη δε, και όλα ασπρίζουν αμέσως, και οι άνθρωποι δεν γλιστρούν, γιατί απλά έμαθαν να περπατούν πάνω του με χάρη και σιγουριά.
Κάθε τέτοια εποχή μου στοιχειώνει το μυαλό, αυτή η ιστορία. Δεν τόλμησα ποτέ να τη διηγηθώ στο δικό μου παιδί και μια φορά που πήγα κάτι να ξεκινήσω, σταμάτησα γιατί θα μ΄ έπιαναν τα κλάματα .
Βλέπεις το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα είναι το αντίθετο του Μικρού Πρίγκηπα.
Εκεί που ο πιο ακατανόητος Πρίγκηπας του πλανήτη έρχεται από τη ζεστή Αφρική γεμάτος συμβολισμούς, ουτοπικές σκέψεις και ακατάληπτα νοήματα, αυτό το Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν αφήνει ούτε μισή λέξη που να μην είναι κατανοητή και συγκεκριμένη. Ίσως επειδή είναι κοριτσάκι…
Φτώχεια, παγωνιά, αδιάφοροι μεγάλοι, μια γιαγιά πεθαμένη, σπίτι άδειο, γονείς πουθενά, πυρετός. Όλα τα τρομακτικά είναι εκεί. Και είναι όλα μαζί.
Δεν ήθελε να τρομάξει τους ανθρώπους ο σπουδαίος παραμυθάς. Να τους ευαισθητοποιήσει ήθελε και να τους πει να προσέχουν τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά.
Πιο πολύ όμως τα μικρά, τα ανήμπορα, τα άρρωστα, τα διαφορετικά, τα άσχημα, τα φτωχά, αλλά και τα πλούσια και λυπημένα. Τα μοναχικά παιδιά, τα χαμένα παιδιά.
Ο Κρίστιαν Άντερσεν, γράφοντας αυτό το παραμύθι το 1843, βρήκε το πνεύμα της γιορτής των Χριστουγέννων και το έκανε σμπαράλια.
Δεν υπάρχει γιορτή αν τα παιδιά είναι δυστυχισμένα. Αυτό είπε ο Χανς που πέρασε δύσκολη ζωή κι, αν δεν είχε το ταλέντο να κατασκευάζει κούκλες και να τις βάζει να παίζουν έργα του Σαίξπηρ, δεν θα είχε μάθει για αυτόν ο βασιλιάς της Δανίας ο Φερδινάνδος, που τον έστειλε στο καλύτερο σχολείο και του πλήρωνε τα δίδακτρα – γιατί καμιά φορά υπήρχαν και φιλάνθρωποι βασιλιάδες.
Αυτά τα έμαθα αργότερα. Πρώτα όμως διάβασα το παραμύθι κι από τότε κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα παρακαλώ, πρώτον να μη βάλω τα κλάματα, δεύτερον να αλλάξει η ζωή των παιδιών και να μην έχει πόνο, και τρίτον ο Μικρός Πρίγκηπας να συναντήσει το Κοριτσάκι με τα σπίρτα και από τον παγωμένο Βορρά να κατηφορίσουν προς Μεσόγειο μεριά για να βρουν ζεστασιά κι ευτυχία. Μήπως είμαι αδιόρθωτα ρομαντική;
Για την ιστορία:
Ο Χανς Κρίστιαν ΄Αντερσεν το 1835 δημοσιεύει τα πρώτα του «Παραμύθια για παιδιά» και μόνο 8 χρόνια αργότερα κερδίζουν την επιδοκιμασία του κόσμου. Θα γράψει συνολικά 168 παραμύθια ως το 1872 με πιο γνωστά, «Τα κόκκινα Παπούτσια», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Το ασχημόπαπο», «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το μικρό έλατο», «Η μικρή γοργόνα», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Η Τοσοδούλα».
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
