Η Τζούλη Σούμα ερμηνεύει το «Πράσινο Φουστανάκι» και σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της

julie

συνένετευξη στον Δημήτρη Καλαντζή.

Στο μονόλογο «το πράσινό μου φουστανάκι» της Λένας Κιτσοπούλου μία γυναίκα του σήμερα με τις αμφιβολίες, τις ματαιώσεις, τις απογοητεύσεις αλλά και το χιούμορ της, προσπαθεί να σηκωθεί λίγο ψηλότερα – έστω και στις μύτες των ποδιών της – για να δει μία πιο όμορφη θέα του κόσμου, πάνω από τα εμπόδια του ορίζοντα. Η Τζούλη Σούμα δίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη ένα ρεσιτάλ επικοινωνίας συναισθημάτων με το κοινό και κερδίζει το θερμότερο χειροκρότημα.

Κάποιοι θεατές φοβούνται τους μονολόγους. Πιστεύουν ότι είναι «βαρύ θέατρο». Το «πράσινό μου φουστανάκι» όμως δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ακούω ότι οι θεατές φεύγουν χαμογελαστοί… Μίλησέ μου για το έργο.

Ναι, κάποιοι θεατές φοβούνται αλλά και κάποιοι λατρεύουν τους μονολόγους και τους κυνηγούν όπου. Όσοι τους φοβούνται, μόλις δουν κάποιον, αλλάζουν ομάδα και πάνε στους λάτρεις. Στη δική μας παράσταση, οι θεατές που γνωρίζουν και τον άλλον μονόλογο της Κιτσοπούλου, τη ΜΑΙΡΟΥΛΑ, έρχονται υποψιασμένοι. Οι πιο ”αθώοι”, φεύγουν με χαμόγελο και βουρκωμένα μάτια… ταυτόχρονα. Η συγκίνηση για τη νεότητα που χάνεται, για πράγματα που νιώθουμε καθημερινά να μας πιέζουν αλλά και να μας γλυκαίνουν, είναι η λατρεμένη αντίθεση που κυριαρχεί στην παράσταση μας.

Τι αγάπησες εσύ ως Τζούλη, κι όχι ως ηθοποιός, στον χαρακτήρα;

Αγάπησα πολύ τα συναισθήματα της ηρωίδας. Ήταν πάρα πολύ κοντά μου σε αυτά που νιώθει. Στην αρχή ένιωσα περίεργα. Φαινομενικά, είναι ”κόντρα ” ρόλος. Δεν θα με σκεφτόταν κάποιος για ηρωίδα της Κιτσοπούλου. Αλλά όπως διαπίστωσα και στις πρόβες, «στο παλτό που φοράμε, το εξωτερικό μπορεί να διαφέρει, η φόδρα όμως, το τι νιώθουμε από μέσα, είναι ολόιδιο». Οι σκέψεις που μας μεταφέρει η ηρωίδα με ιδιαίτερα χιουμοριστικό αλλά και κάποιες στιγμές με σπαρακτικό τρόπο, με άγγιξαν βαθιά.

Το μήνυμα είναι αισιόδοξο; Θα σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών μας και θα δούμε έναν καλύτερο ορίζοντα;

Το τέλος του έργου στην παράσταση μας είναι απολύτως ανοιχτό. Ο καθένας το αποκωδικοποιεί και το μεταφράζει, όπως θέλει. Εγώ, ως ηθοποιός, επιλέγω μέσα μου την αισιόδοξη πλευρά: να σηκωθούμε στις μύτες για να δούμε την όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Μπορεί η καθημερινότητα, η κρίση, οι δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις να μας κάνουν να χάνουμε την αισιοδοξία μας, το κουράγιο μας – και είναι φυσικό να κουράζονται οι άνθρωποι – αλλά με κόπο και πίστη, μπορούμε να υπερασπιστούμε όλα όσα πιστεύει ο καθένας μας.

Μόνη σου πάνω στη σκηνή. Εσύ και το κοινό. Όλα τα βλέμματα πάνω σου. Πουθενά να «ακουμπήσεις» και να πάρεις ατάκα. Εμένα μου φαίνεται τρομακτικό. Τα δικά σου συναισθήματα σου ποια είναι, εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν βγεις στην σκηνή;

Ναι, μόνη μου πάνω στη σκηνή… Είναι τρομακτικό και υπέροχο ταυτόχρονα. «Ακουμπάω» πάνω στους θεατές. Είναι μαγικό όταν δημιουργείται αυτό το αόρατο νήμα που ενώνει τον ηθοποιό και το κοινό. Δημιουργείται μία ενέργεια μέσα στο θέατρο που κάνει το χώρο να πάλλεται από την επικοινωνία και τα συναισθήματα που γεννιούνται και ανταλλάσσονται. Το δικό μου συναίσθημα λίγο πριν βγω στη σκηνή, είναι ακριβώς σαν κι αυτό των ανθρώπων που κάνουν bungee jumping. Βουτάω κι εγώ στο κενό. Έχω όμως ένα σκοινί να με προστατεύει, το υπέροχο κείμενο της Κιτσοπούλου, τη σκηνοθεσία που ανέδειξε το κείμενο και τη βοήθεια όλων των συντελεστών της παράστασης. Όσο και να σε «κρατάνε» βέβαια, παραμένει βουτιά στο κενό! Αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ. Κάνεις τη βουτιά, φοβάσαι αλλά το θέλεις, το λαχταράς. Ανεβαίνεις και την άλλη μέρα, ξαναπέφτεις… Το «κενό» είναι μια συνθήκη. Η «βουτιά» είναι υπέροχη.

Και όταν έρχεται η υπόκλιση και τα χειροκροτήματα; Είναι μία «νίκη», μία αναγνώριση ότι «ναι, τα κατάφερα να τους συγκινήσω, να τους ταξιδέψω»;

Το χειροκρότημα είναι για όλους τους καλλιτέχνες μία αναγνώριση. Το θέτεις όμως πολύ ωραία: αυτό που με ικανοποιεί, είναι να καταφέρω να τους συγκινήσω και να τους ταξιδέψω. Ικανοποίηση είναι όταν μου λένε, μετά την παράσταση, με μάτια που λάμπουν, ότι «ταυτίστηκα με την ηρωίδα» – το λένε άντρες και γυναίκες -, γέλασα, συγκινήθηκα, ταρακουνήθηκα… Αυτό είναι η αναγνώριση: τα –ενίοτε- βουρκωμένα μάτια, η θερμή χειραψία, η καλός λόγος καρδιάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή.

Καμία άλλη καλλιτεχνική δουλειά δεν έχει τόσο άμεση επιβράβευση, όσο το θέατρο με το χειροκρότημα. Είμαστε εκδηλωτικοί οι θεατρόφιλοι;

Ο κόσμος είναι εκδηλωτικός όχι μόνο με το χειροκρότημα αλλά και με τον τρόπο που παρακολουθεί και αντιδρά κατά τη διάρκεια μίας παράστασης. Το κοινό που πάει στο θέατρο θέλει να νιώσει αν αυτό που εκπέμπεται είναι αληθινό, αν θα του ξυπνήσει συναισθήματα. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου: να παράγει συναισθήματα…

Στα 23 χρόνια που έχεις στο σανίδι έχουν αλλάξει πολλά. Από μία εποχή πλούσια και με πολλές επιλογές, όλοι έχουμε περιοριστεί στα λίγα και απαραίτητα. Το θέατρο είναι στα «απαραίτητα» για τον κόσμο;

Δυστυχώς, λόγω των οικονομικών συνθηκών, ο κόσμος θα επιλέξει λιγότερες παραστάσεις αλλά δεν θα το βγάλει από τα «απαραίτητα». Είναι μέσα στη ζωή του. Από την άλλη, κι εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου, επειδή ζούμε μέσα στο κόσμο, έχουμε μειώσει πολύ τις τιμές, γίνονται προσφορές, δίνονται προσκλήσεις από ραδιόφωνα και διαδύκτιο. Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται θα βρει τρόπο να δει κάποιες παραστάσεις.

Ποια είναι τα επαγγελματικά σου όνειρα; Τηλεόραση, κινηματογράφος ή μόνο θέατρο;

Τα όνειρά μου περιλαμβάνουν ωραίες δουλειές, ωραίους ρόλους και ωραίες συνεργασίες στο θέατρο και στην τηλεόραση. Θέατρο κάνω ανελλιπώς στα 23 χρόνια που είμαι ση δουλειά. Τηλεόραση αρκετά συχνά, σινεμά εκτός από μία ταινία μικρού μήκους, δεν έχει τύχει να κάνω. Θα το ήθελα όμως πάρα πολύ. Μου αρέσουν όλα τα είδη του θεάτρου και τα έχω υπηρετήσει όλα. Λαχταράω για συνεργασίες με σκηνοθέτες και ηθοποιούς που θαυμάζω.

Τι εύχεσαι για το 2017; Τι λες στους αγαπημένους σου;

Για το 2017 εύχομαι υγεία, ψυχική και σωματικά, «να μάθουμε να χαιρόμαστε τη στιγμή», που λέει και η ηρωίδα μου. Ας μην παραδινόμαστε στο ανικανοποίητο. Με ψυχική και σωματική υγεία θα βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να προχωρήσουμε τη ζωή μας και τους προσωπικούς μας στόχους. Εύχομαι να έχουμε πίστη στους άλλους και στον εαυτό μας, τύχη, λιγότερες αγωνίες και περισσότερη ξεγνοιασιά!

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Το πράσινό μου φουστανάκι» της Λένας Κιτσοπούλου

Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Ερμηνεία: Τζούλη Σούμα
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Διάρκεια: 60΄

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 12,Πετράλωνα

Τηλ.: 2103428650

Δευτέρες και Τρίτες στις 21:30

μέχρι 31 Ιανουαρίου 2017.

Τιμές: κανονικό: 12€, φοιτητές/συνταξιούχοι: 10€, άνεργοι: 5€

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.