‘ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ’

theater

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Αγαπώ το θέατρο, πολύ. Γι’ αυτό, όταν αποφάσισα να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο, είχα απόλυτη συνείδηση της πράξης μου, του κόπου μου, αλλά και μεγάλη χαρά που θα προσέγγιζα, αν ήμουν στους επιτυχόντες, το μαγικό αυτό κόσμο του θεάτρου. ‘Δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία’, έλεγε η Μπλανς Ντυ Μπουά στο κλασικό ‘Λεωφορείον ο Πόθος’, του Τένεσι Ουίλιαμς…

Αν με ρωτήσεις για ποιο επίτευγμά μου είμαι περήφανη, θα σου πω, για το πτυχίο αυτό, δίχως να υποτιμώ, βεβαίως, όλα τα άλλα. Θα σου απαντήσω, όμως, ότι μιλάει στην ψυχή μου και πως για μένα, οι άνθρωποι της τέχνης είναι πολύ ανώτεροι ημών. Τους θαυμάζω απεριόριστα, τους σέβομαι και επιχειρώ να τους νιώσω. Είναι πλάσματα του φωτός, με έντονη διαίσθηση και ευαισθησία. Και θα σου πω, ακόμη, ότι τους χειροκροτώ για την προσπάθεια που καταβάλλουν, ώστε να μας χαρίσουν το διαφορετικό. Ή και το ίδιο, με διαφορετικό, όμως, τρόπο. Η οπτική τους μπορεί να αιφνιδιάσει, να εκπλήξει, να προκαλέσει, να σοκάρει… Μπορεί και να εμπνεύσει! Ή, μπορεί και να’ ναι δυσερμήνευτη. Όταν αδυνατούμε να αντιληφθούμε το διαφορετικό, το κατακρίνουμε και το καλύπτουμε υπό το πλήθος γενικεύσεων και ημιμάθειας. Η ανθρώπινη φύση με ευκολία στρέφεται στην υποτίμηση και περιφρόνηση του δυσπρόσιτου, άλλωστε. Επιλέγει, συνήθως, τον εύκολο δρόμο. Η ιστορία, όμως, διαρκώς καταδεικνύει ότι οι διαχρονικοί καλλιτέχνες υπήρξαν ‘τα καινά δαιμόνια’ της εποχής τους, προκαλώντας ενσυνειδήτως την κοινωνία, προκειμένου να ορίσει και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.

Οι ηθοποιοί δίνουν σώμα, πνεύμα και ψυχή στη σκηνή. Στόχος τους; Θεωρώ ότι είναι η λύτρωση. Η κάθαρση της ψυχής, στον εξαιρετικό ορισμό της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη (‘Περί Ποιητικής’) αποτελεί το ζητούμενο. Λυτρωτικές, λοιπόν, στάθηκαν για μένα δύο παραστάσεις που παρακολούθησα στην εκπνοή του 2016. ‘Στέλλα Βιολάντη (Έρως Εσταυρωμένος)’ και ‘Κατερίνα’. Θέατρο Χώρα και Θέατρο Βασιλάκου, αντιστοίχως. Πρωταγωνίστριες, δυο νέες ηθοποιοί, που έχουν ήδη διακριθεί με τις ερμηνείες τους, αλλά στους συγκεκριμένους ρόλους η ερμηνεία είναι εμπνευσμένη, μαγική! Ευγενία Δημητροπούλου και Λένα Παπαληγούρα προκαλούν πρωτόγνωρα ρίγη συγκίνησης και έντασης. Με κραυγές, αλλά και αιθέριες κινήσεις. Με το βλέμμα και την καρδιά. Με την αγάπη και το φόβο. Δυο παραστάσεις, δυο κραυγές γυναικών που ασφυκτιούσαν στο στενό τους περιβάλλον και επέλεξαν το δρόμο της ψυχής τους. Τον επώδυνο, αλλά καθάριο. Τον προκλητικό, αλλά σεβαστό.

Δείτε αυτές τις όμορφες και ταλαντούχες μούσες της θεατρικής τέχνης. Θα αισθανθείτε περήφανοι και θα επιβεβαιώσετε τα λεγόμενα του μέγιστου Καρόλου Κουν: ‘ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ’.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.