της Τίνας Πανώριου.
Ο Βασίλης Κατσικονούρης έχει γράψει τα θεατρικά έργα Το Γάλα, Καλιφόρνια Ντρίμιν, Εντελώς Αναξιοπρεπές, Το μπουφάν της Χάρλεϊ, Οι Αγνοούμενοι, Πήρε τη ζωή της στα χέρια της και Καγκουρό. Έργα του έχουν τιμηθεί με βραβεία από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Ίδρυμα Ωνάση, αλλά και το κοινό από το περιοδικό Αθηνόραμα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Μπαμπούσκα, (2012), Ντίντλο, το σωματίδιο του χρόνου (2014) και τώρα παρουσιάζει το βιβλίο του «Ρωγμή των 7 και 45». Ζει στην Αθήνα, όπου και εργάζεται ως καθηγητής αγγλικής γλώσσας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
- Ποια στιγμή αποφασίσατε να μαζέψετε τις παλαιότερες αυτές συγκινητικές μικρές σας ιστορίες και να τις μοιραστείτε μαζί μας;
Πέρυσι το καλοκαίρι έγραψα το διήγημα που έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο, τη «Ρωγμή των 7 και 45». Η έκτασή του βγήκε αρκετά παραπάνω από ένα διήγημα και παρακάτω από μία νουβέλα. Άρχισα να ψάχνω στα συρτάρια μου για διάφορες ιστορίες από παλιά που θα μπορούσαν να το πλαισιώσουν. Διάλεξα ιστορίες που να μιλούν για κάποιο είδος ραγίσματος, είτε δικού μου, είτε των ηρώων. Συμπλήρωσα με κάνα δυο ιστορίες που έγραψα πάνω σ` αυτό το θέμα και νάτο, ένα βιβλίο concept πάνω στις μικρές και μεγάλες ρωγμές της καθημερινότητάς μας. Θα μπορούσε και να λέγεται broken stories.
- «Από εκείνο το απόγευμα», λέτε κάπου στο βιβλιαράκι σας, «ίσως να ξεκίνησε μέσα μου να κουβαλάω αυτό το αίσθημα της βόρειας, σαν σκανδιναβικής, θλίψης για τις ανθρώπινες επιλογές. Κι όποτε, αν ποτέ, αλάφρυνα από το βάρος της, θα ήταν από έρωτα. Ο αληθινός έρωτας, στο κάτω κάτω, δεν είναι θέμα επιλογής…». Ποτέ όμως ο έρωτας δεν είναι θέμα επιλογής. Πάντα συμβαίνει ερήμην μας κ. Κατσικονούρη, δεν συμφωνείτε;
Συνήθως επιλέγουμε με την ελπίδα να μείνουμε ικανοποιημένοι. Όταν όμως μένουμε κάτι παραπάνω, όταν μένουμε άναυδοι, είναι επειδή συνέβη κάτι πέρα από τις επιλογές μας. Και ο αληθινός έρωτας πάντα θα έπρεπε να μας αφήνει άναυδους.
- «Παράδεισος είναι ένας τόπος όπου γυρίζουμε και αντιγυρίζουμε ό,τι πήραμε από τους άλλους σε αυτήν την ζωή», γράφετε κάπου αλλού, «και όλοι μαζί γινόμαστε όπως τότε… Με τα φιλιά μας να μοσχοβολάνε φρουτόκρεμα και γάλα…». Η παιδική ηλικία είναι τελικά ο παράδεισος του καθενός μας, ή απλά οι χαρακιές της καθημερινότητας, μας κάνουν να αναπολούμε, εξωραϊσμένα, όχι και τόσο ειδυλλιακές παλιές καταστάσεις;
Φυσικά και εξωραΐζουμε. Τι στην ευχή, το παρελθόν είναι το μόνο μας περιουσιακό στοιχείο εδώ. Αλίμονο αν δεν του κάνουμε και κάποια μερεμέτια, θα πέσει να μας πλακώσει!
- «Παλιά έβγαιναν σπάνια οι άνθρωποι φωτογραφία. Κατά βάθος γιατί, ίσως να το ‘ξεραν, πως τις έβγαζαν για να τους θυμούνται οι άλλοι… Μετά…». Όπου το μετά;
Είναι το μετά των ζώντων, που συντηρεί το οποιοδήποτε «μετά» των τεθνεώτων.
- «Στο φωτογραφείο στην Ομόνοια υπάρχουν υπερμεγέθεις νύφες, μέσα από τόνους μακιγιάζ, χαμογελούν σαν αν ονειρεύονται –σε λίγο καιρό θα έχουν ξεχάσει και τα δυο πως γίνονται», γράφετε στο Φωτοσόπ. Κομμάτι αγριευτική αυτή η διαπίστωσή σας. Έστω και σπάνια κάποιες από αυτές τις ευτυχισμένες κοπέλες «νύφες της βιτρίνας», δεν παραμένει γελαστή;
Γιατί όχι; Η γυναίκα μου, ας πούμε, το κατάφερε. Παρότι της έτυχε δύσκολη περίπτωση…
- «Οι Γερμανοί είναι πάντα επιφυλακτικοί απέναντι σε ό,τι φέρει ή γεννάει το συναίσθημα. Η τελευταία φορά που αφέθηκαν σε κάποια συναισθηματική έξαρση, ήταν τότε με τον Χίτλερ. Όσο και νά ‘ναι, τους έχει μείνει και κάποια καχυποψία», σας είπαν φίλοι που μένουν στη Γερμανία. Και αναρωτιέμαι απλοϊκά, μήπως αυτή η κουβέντα να ερμηνεύει, έστω εν μέρει, και την εν γένει γερμανική συμπεριφορά προς ημάς τουλάχιστον;
Ε, τώρα μην έχουμε την απαίτηση να μας αγαπάνε κιόλας, όταν τους έχουμε ταράξει στην τράκα.
- Έργα σας όπως «Το Γάλα», «Εντελώς Αναξιοπρεπές», «Το μπουφάν της Χάρλεϊ», «Οι Αγνοούμενοι», «Καγκουρό» και «Πήρε τη ζωή στα χέρια της» έχουν ανέβει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο τόσο στην μικρή μας πατρίδα, όσο και στην Κύπρο, στη Βαρσοβία, στη Γερμανία και στο Βελιγράδι. Εσείς κατά πόσο παρεμβαίνετε στην όλη διαδικασία του ανεβάσματος ενός έργου σας; Απλά εμπιστεύεστε τους δημιουργούς;
Η μεταφορά ενός έργου από το χαρτί στη σκηνή είναι μία διαδικασία όπου μπορούν να προκύψουν προβλήματα. Ο συγγραφέας είναι καλό να είναι κάπου εκεί γύρω για να βοηθήσει στην επίλυσή τους, σε συνεργασία με τον θίασο. Το πρόβλημα προέρχεται μάλλον από την προκατάληψη κάποιων σκηνοθετών, που θεωρούν το έργο αφορμή για να κάνουν παράσταση και όχι αιτία.
- Σε ποια σκηνή παράστασης αισθανθήκατε πραγματικά συγκινημένος;
Αυτό τον καιρό με συγκινούν πολύ κάποιες σκηνές και ιδιαίτερα το φινάλε από την παράσταση του έργου μου «Καγκουρώ» στο Σταθμός Θέατρο στο Μεταξουργείο. Κι εδώ είναι ένα αποτέλεσμα ιδανικής συνεργασίας μεταξύ συγγραφέα και σκηνοθέτη. Μιλάμε για την απόλυτη ταύτιση. Ίσως επειδή εγώ το σκηνοθέτησα…
- Τη σεζόν αυτή το «Καλιφόρνια ντρίμιν» ανεβαίνει ξανά στο θέατρο. Περισσότερες πληροφορίες;
Πρόκειται για μία ολοζώντανη, σπαρταριστή παράσταση από τον Θανάση Χαλκιά που το σκηνοθέτησε και τους ηθοποιούς Γ. Ιωάννου, Μ. Κόρπη, Σ. Μαραγκού και Γ. Σύρμα στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις στο Γκάζι κάθε Κυριακή βράδυ.
- Κλείνοντας, εργάζεστε ως καθηγητής αγγλικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η καθημερινή συναναστροφή σας με τους μαθητές, σας προσφέρει ίσως μια μικρή αίσθηση “νιότης”;
Προσπαθώ να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα με τα παιδιά στο σχολείο πέρα από το μάθημα. Δραστηριότητες, παραστάσεις, συζητήσεις, διαβάσματα… Κι όταν κάτι από όλα αυτά πιάνει τόπο, τότε νιώθω ότι μου έχουν προσφέρει κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια φευγαλέα αίσθηση νιότης: Μια μικρή γωνιά απ` την ψυχή τους.
Το βιβλίο του Βασίλη Κατσικονούρη «Ρωγμή των 7.45ΜΜ και άλλες ιστορίες» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Φωτό συγγραφέως: Νίκος Κοκκάλιας
Latest posts by Τίνα Πανώριου (see all)
- Η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου μιλά στην Τίνα Πανώριου για την ηρωίδα του ΓΟΝΥΠΕΤΕΙΣ - March 3, 2018
- Ένα μεσημέρι με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα… - February 3, 2018
- Ρεβιθοκοντούλης: κλασικά παραμύθια… αλλιώς από την Μαρίνα Γιώτη - January 28, 2018
