H εκλογή Trump στις ΗΠΑ έχει ξυπνήσει το ενδιαφέρον των Αμερικανών για τη δεκαετία του 1980, όταν η πολιτική Reagan είχε προκαλέσει τον βαθύ διχασμό της κοινωνίας.
Απέναντι στον οικονομικό φιλελευθερισμό και τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας, της θρησκείας και της λευκής ανωτερότητας, μία άλλη Αμερική ζούσε στην άγρια πλευρά της ζωής, όπου ο ερωτισμός, τα ναρκωτικά και η πλήρης κατάρρευση των taboo γινόταν αυτοσκοπός, πολλές φορές αυτοκαταστροφικός.
Ήταν η Αμερική που άκουγε τη Madonna να μιλάει για την παρθενία, ντυμένη με κορδέλες και δερμάτινα, η Αμερική που μετρούσε σε λίγα χρόνια τον διπλασιασμό των strip clubs, κατανάλωνε τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών, μετρούσε χιλιάδες θύματα από την «πανούκλα του Aids» και ζούσε «χωρίς αύριο», κόντρα στον συντηρητισμό του προέδρου της…
Η δεκαετία του ’80 όμως ήταν και η εποχή της αθωότητας για τους φωτογράφους. Δεν υπήρχε το διαδίκτυο, που μέσα σε λίγα λεπτά θα μπορούσε μία φωτογραφία να κυκλοφορήσει κυριολεκτικά σε όλον τον κόσμο, κι έτσι γυναίκες και άντρες ήταν λιγότερο επιφυλακτικοί στο να δεχτούν να φωτογραφηθούν ακόμα και με τα εσώρουχά τους. Η φωτογραφία ήταν απίθανο «να φτάσει στα μάτια της μαμάς μου…».
Ο σημαντικός φωτογράφος Billy Howard, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει αφιερώσει το ενδιαφέρον του στην ανάδειξη των ιστοριών ζωής ανθρώπων με διπολικότητα και αναπηρίες, αποφάσισε να ανατρέξει στο αρχείο του και να παρουσιάσει μία σειρά φωτογραφιών από τη δεκαετία του ’80 που σύντομα θα γίνουν βιβλίο με τίτλο «Love, Lust, and Loss: A Photographic Memoir of the 80s».
Είναι φωτογραφικά στιγμιότυπα από τους ανθρώπους που η μητέρα του, έλεγε ότι «έπρεπε να μείνει μακριά τους», αλλά εκείνος τους πλησίασε για να τους καταλάβει και να επικοινωνήσει μαζί τους, σπάζοντας τα διαχωριστικά taboo της “σωστής κοινωνίας” και του “περιθωρίου”.
Παραμερίζοντας τις προκαταλήψεις, ο Billy Howard κατάφερε να απαθανατίσει εικόνες που λένε δυνατές ιστορίες καθημερινότητας, μοναξιάς, ακόμα και απελπισίας.
Το πιο σημαντικό για τον φωτογράφο ήταν η αλληλεπίδραση μεταξύ του ίδιου και των εικονιζόμενων. Προσπαθούσε πάντα να αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πρωταγωνιστές των φωτογραφιών του, να χτίσει γέφυρες ώστε οι φωτογραφίες του να αποκτήσουν δύναμη και όχι απλά ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα.
Κάποιοι από όσους πόζαραν για τον Howard έγιναν στη συνέχεια φίλοι του και τον έμαθαν να κατανοεί τη φύση τους. Κάποιοι άλλοι, όπως οι οπαδοί της Κου Κλουξ Κλαν, επιβεβαίωσαν τις σκέψεις του, ότι έπρεπε να κρατηθεί μακριά από αυτήν την παλέτα του μίσους.
Πέρα από την περιέργεια, ο Howard ελπίζει ότι με αυτές τις εικόνες, ο θεατής θα ενθαρρυνθεί να παραμερίσει τις προκαταλήψεις του και να δεί κάθε θέμα ως ένα μοναδικό άτομο, συνοδοιπόρο στο δρόμο μίας ζωής που μπορεί να πάρει πολλά μονοπάτια κατά την πορεία της.
Μπορείτε να επισκεφτείτε τον ιστοτότοπο του Billy Howard ΕΔΩ.
