ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ

teacher

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Ένα χρόνο πριν, τέτοιες μέρες, αποχαιρέτησα το δάσκαλό μου, για πάντα. Όμορφος, όπως τον θυμόμουν, με τα γαλαζοπράσινα μάτια του κλειστά, έφυγε, όχι μεγάλος, αλλά ταλαιπωρημένος. Και από την ασθένεια και από τη ζωή…

Το δημοτικό μου σχολείο, όπως και το νηπιαγωγείο, στεγαζόταν σε μια πολυκατοικία, με ενοίκιο. Σ’ ένα μικρό δωματιάκι, αντί αποθήκης, ήταν το κυλικείο. Ακριβώς δίπλα στο κτίριο, ένα μηχανουργείο, φάνταζε στα παιδικά μας μάτια σαν κάτι τρομερό, κυριολεκτικά, και, με την πρώτη ευκαιρία, πηγαίναμε και σκαρφαλώναμε σε κάτι τεράστιους και, ίσως, σκουριασμένους, σωλήνες. Απορώ ακόμη, πώς δεν πάθαμε κάτι.

Όταν έμπαινε στην τάξη, σηκωνόμασταν από τις θέσεις μας και φωνάζαμε ένα δυνατό ‘καλημέρααα’. Το μάθημα ξεκινούσε. Η ‘διπλανή’ μου, ήταν η Εύη, η κόρη του. Ακριβή, παιδική φίλη. Μου θύμισε πως, όταν μαλώναμε, χαράζαμε μια διαχωριστική, μολυβένια γραμμή στο πράσινο θρανίο..Τι να πρωτοθυμηθώ από τα παιδικά, μαθητικά μου χρόνια. Θυμάμαι, σαν όνειρο ότι την άνοιξη, ίσως και αρχές καλοκαιριού, κάναμε μάθημα κάποιες φορές έξω, στη φύση. Απέναντι από το σχολείο, εκεί που τώρα βρίσκεται το πάρκινγκ του διοικητηρίου της πόλης μου, υπήρχαν χωράφια, με λίγα δέντρα, πλούσιο χορτάρι. Αν κλείσω τα μάτια, θα βρεθώ κάτω από έναν λαμπερό ήλιο, με τους συμμαθητές μου να ζουζουνίζουν τριγύρω και τον δάσκαλό μου καθισμένο μαζί μας στα χορτάρια, να μας μιλάει.

Σπουδαίος ο ρόλος του Δάσκαλου. Σε ‘κυνηγάει’ όλη σου τη ζωή, με αναμνήσεις και συγκίνηση. Με χαμόγελα και δάκρυα. Με παιδικές φωνούλες και αγωνία για την ‘τιμωρία’. ΔΑΣΚΑΛΕ μου, σε θαύμασα και σε αγάπησα πολύ. Ίσως και να με ενέπνευσες να μπω και ‘γω στη σχολική τάξη και να καθίσω, όχι στο πράσινο θρανίο, αλλά στην έδρα, αυτή τη φορά (κάποιες φορές, ομολογώ πως κάθομαι και στις μαθητικές καρέκλες…). Και, θέλω να σου εμπιστευθώ ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω και στενοχωριέμαι που η ζωή φέρεται τόσο άδικα σε ανθρώπους, όπως εσύ.

Για σένα, λοιπόν, αξίζει και είναι ευνόητο ότι θα σηκωθώ από τη θέση μου και θα σε τιμήσω. Όρθια, θα σου πω μια δυνατή, γελαστή ‘καλημεεεεερα’ και θα περιμένω να αρχίσεις το μάθημα. Και συ, θα χαμογελάσεις. Με αυτά τα όμορφα μάτια… ΚΥΡΙΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕ ΚΕΡΑΜΥΔΑ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.