‘Η πινελιά’

brush

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Τώρα βρισκόταν ψηλά. Πολύ ψηλά. Μπορούσε να δει ό,τι αγαπούσε, τόσο διαφορετικά… Σχεδόν διασκεδαστικό, του φαινόταν. Έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του τον καπνό στο πράσινο σακουλάκι και άρχισε να φτιάχνει το στριφτό του τσιγάρο. Πώς περνούσαν, άραγε εκεί κάτω; Ήταν καλά; Τους έλειπε, το ήξερε, το ένιωθε. Τον είχαν ανάγκη, αλλά δεν μπορούσε τίποτα να κάνει γι αυτό, πια… Μόνο να τους στέλνει την αγάπη του με τη μορφή μιας αύρας περίεργης, με μελωδίες των αγαπημένων του τραγουδιών, με όνειρα και ανεπαίσθητες μυρωδιές που τους κύκλωναν, σαν να τους θύμιζαν εκείνον.

Έβλεπε τους αγαπημένους του φίλους και χαμογελούσε. Η ζωή τους προχωρούσε και ένιωθε ότι θα ήταν καλύτερη, αν τους συντρόφευε… Ναι, του έλειπαν πολύ οι πλάκες τους, οι συζητήσεις τους, οι βόλτες. Θα αστειευόταν μαζί τους για τα γκρίζα τους μαλλιά και θα γελούσαν…

Η οικογένεια του; Εκεί υπάρχει η ιερότητα της αγάπης, της θυσίας. Ο πόνος και η υπομονή… Η εξιλέωση. Το άβατον.

Εκείνη; Πώς να τα πηγαίνει το κοριτσάκι αυτό με τη ζωή του; Ωρίμασε; Ποιος να τη συμβουλεύει τώρα; Έχει ανθρώπους που να την αγαπούν όσο εκείνος; Μόνο να έχει γίνει δυνατή. Αυτό θέλει για κείνη. Και να χαμογελά. Της ταιριάζει τόσο πολύ, έτσι της έλεγε, αλλά εκείνη δεν τον πίστευε. Την έβλεπε τώρα να προσπαθεί, να πέφτει κάτω, να πονά και ν’ απογοητεύεται. Και μετά να σηκώνεται και πάλι, σκουπίζοντας το χώμα και τη λάσπη…

Τώρα βρισκόταν ψηλά. Πολύ ψηλά. Και άρχισε να ζωγραφίζει όσους αγάπησε, με τα χρώματα που ήξερε ότι τους ταίριαζαν. Ζωγράφισε την όμορφη πόλη του, έβαζε κοφτές, γρήγορες πινελιές, με οίστρο μοναδικό. Πορτραίτα, τοπία, όλα τα ζωγράφιζε με το φως της ψυχής του. Μπλε, κόκκινο, μωβ, πράσινο. Και μαύρο, που όλα τα περικλείει… Ποτέ δεν το φοβήθηκε το μαύρο.

Η πινελιά η τελευταία… Σε ποιόν να την έβαζε; Εκείνος ήταν ήδη στο φως και πέρα από τα μάταια… Εκείνη; Έβαλε την τελευταία του πινελιά σε κείνη, εκεί στη γραμμή των χειλιών της, της χάρισε ένα τρυφερό ροδί χρώμα, σαν φιλί της ζωής, της αγάπης. Σαν (από)χαιρετισμό και ενθάρρυνση μαζί. Σαν υπόσχεση…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.