Ο Τιμ Στάινερ έχει ένα περίτεχνο τατουάζ στην πλάτη του, που σχεδιάστηκε από έναν διάσημο καλλιτέχνη και πωλήθηκε σε Γερμανό συλλέκτη. Όταν ο Στάινερ πεθάνει, το δέρμα του θα μπει σε κάδρο και θα γίνει έργο τέχνης. Μέχρι τότε ο Στάινερ είναι υποχρεωμένος να ξοδέψει τη ζωή του, εκθέτοντας την πλάτη του σε διάφορες γκαλερί ανά τον κόσμο.
Μακάβριο; Ανατριχιαστικό; Προκλητικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα όρια της τέχνης; Μάλλον όλα αυτά, μαζί με κυνισμό και εμπορική φαντασία…
Ο Τιμ Στάινερ μίλησε στον Harry Low για το BBC, δείχνοντας απόλυτα συμφιλιωμένος με αυτό που δέχτηκε να κάνει.
«Το έργο τέχνης είναι η πλάτη μου. Εγώ είμαι απλά ο άνθρωπος που το μεταφέρει πάνω του», λέει ο 40χρονος, πρώην διευθυντής καταστήματος τατουάζ στη Ζυρίχη. Πριν από μια δεκαετία, η τότε φίλη του συνάντησε έναν Βέλγο καλλιτέχνη ονόματι Wim Delvoye, ο οποίος ήταν γνωστός για την αμφιλεγόμενη δουλειά του (τατουάζ σε χοίρους). Ο Delvoye της είπε ότι έψαχνε κάποιον που θα συμφωνούσε να γίνει ανθρώπινος καμβάς για ένα νέο έργο τέχνης. Τη ρώτησε αν ήξερε κάποιον που θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για τη «δουλειά» και εκείνη κάλεσε τον Τιμ.
Ο Στάινερ συμφώνησε και μετά από δύο χρόνια και 40 ώρες τατουάζ, είχε τελειώσει το έργο στην πλάτη του: η Παναγία που στέφεται από ένα κρανίο μεξικάνικου τύπου, με κίτρινες ακτίνες που προέρχονται από το φωτοστέφανο της. Υπάρχουν χελιδόνια, κόκκινα και μπλε τριαντάφυλλα, ψάρια και δύο μορφές κινέζων, κατά το στυλ του Delvoye. Ο καλλιτέχνης έχει υπογράψει το έργο στη δεξιά πλευρά.
Το έργο, με τίτλο “TIM”, πωλήθηκε για 150.000 ευρώ στον Γερμανό συλλέκτη έργων τέχνης Rik Reinking το 2008, με τον Στάινερ να λαμβάνει το ένα τρίτο του ποσού.
«Πολλοί άνθρωποι στις γκαλερί πιστεύουν ότι είμαι ένα γλυπτό και παθαίνουν σοκ μόλις καταλάβουν ότι είμαι πραγματικά ζωντανός. Το δέρμα μου ανήκει στον Rik Reinking. Η πλάτη μου είναι ο καμβάς. Είμαι το προσωρινό κάδρο του». Όταν ο Στάινερ πεθάνει, το δέρμα της πλάτης του, θα λάβει μια θέση στην προσωπική συλλογή έργων τέχνης του Reinking.
«Η έννοια της αγριότητας, είναι σχετική», λέει ο Στάινερ σε εκείνους που βρίσκουν την ιδέα μακάβρια. «Στην πραγματικότητα έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Στην ιαπωνική ιστορία των τατουάζ συχνά αντιμετωπίζονταν ως έργα τέχνης ανθρώπινα δέρματα. Αν μάλιστα πλαισιωθούν ωραία, νομίζω ότι δεν είναι τόσο κακή ιδέα».
Η παρουσία του Στάινερ στις γκαλερί ποτέ δεν αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. «Κάποιοι ενθουσιάζονται με την ιδέα, άλλοι δηλώνουν εξοργισμένοι. Μιλάνε για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επαναφορά της δουλείας ή ακόμα και για πορνεία».
Ως μέρος της σύμβασής του, ο Στάινερ είναι υποχρεωμένος να παρουσιάζει το τατουάζ του, καθισμένος γυμνός από τη μέση και πάνω σε μια γκαλερί τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο. Πέρσι, πέρασε ολόκληρο τον χρόνο στο Μουσείο της Παλαιάς και Νέας Τέχνης στο Χόμπαρτ της Τασμανίας. «Εργαζόταν» επί πέντε ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα…
«Το να κάθεσαι ίσια με τα πόδια σου να κρέμονται είναι δύσκολο», λέει. «Το έκανα αυτό για 1500 ώρες. Ήταν μακράν η πιο έντονη εμπειρία της ζωής μου. Το μόνο που άλλαζε μέσα στην ημέρα ήταν η κατάσταση του μυαλού μου. Μερικές φορές ένιωθα γαλήνια και άλλες βρισκόμουν στην κόλαση».
Το μόνο πράγμα που χωρίζει τον Στάινερ από τους επισκέπτες των γκαλερί είναι μια γραμμή στο δάπεδο – μια γραμμή που στο παρελθόν κάποιοι έχουν διασχίσει: «Με έχουν αγγίξει, σπρώξει, φτύσει… Συχνά στήνεται ένα «τσίρκο» γύρω μου…».
«Μπορώ να παχύνω, να αποκτήσω ουλές, να κάψω το δέρμα μου», λέει ο Στάινερ, «καθώς όλα είναι μέσα στη ζωή. Η εμπειρία από τις εκθέσεις με έχει πείσει ότι αυτός ήταν ο προορισμός μου στη ζωή: να κάθομαι και να κοιτούν την πλάτη μου. Και κάποια ημέρα, να κοιτούν μόνο την πλάτη μου, κρεμασμένη σε έναν τοίχο. Όμορφη θα είναι…».
