της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Αγαπημένη μου,
Κοιτάζω μια γαλήνια θάλασσα σε ώρα πρωινού, δίχως άλλους δίπλα μου. Την ώρα τούτη, σου δίνω τόσο δίκιο που την αγαπάς έτσι. Το δειλινό σβήνει το φως της, έλεγες. Την κοιτάζω και χάνομαι στη γραμμή του ορίζοντα, εκεί που καταλήγει ο ουρανός και εκείνη. Νιώθω μια ευλογία που μπορώ και ζω και μοιράζομαι μαζί σου αυτή την ομορφιά. Πιστεύω ότι διπλασιάζεται όταν τη μοιραζόμαστε.
Η μοναχικότητά μου είναι δημιουργική. Ξυπνάω πολύ πρωί, για να δω την ανατολή και μετά περπατώ… Κρατώ πάντα μαζί μου το μικρό κόκκινο τετράδιο που μου χάρισες και την μαύρη πένα. Σημειώνω κάθε τι που σκέφτομαι. Δε νιώθω την ανάγκη να μιλώ με άλλους. Άλλωστε, φαντάζω στα μάτια τους ιδιόρρυθμος, ίσως και μισάνθρωπος. Το διασκεδάζω λίγο. Είναι γοητευτικά τα παιχνίδια του μυαλού.
Πόσο αγαπώ το μυαλό σου… Να’ ξερες πόσο σε θυμάμαι και σε νοσταλγώ, έτσι όπως διάβαζες τα βιβλία σου. Σαν να σε βλέπω μπροστά μου. Κουλουριαζόσουν στη γωνιά του καναπέ, άνοιγες το βιβλίο και χανόσουν στην ιστορία του. Χάιδευες τις άκρες των μαλλιών σου μηχανικά και σήκωνες το βλέμμα, λες και αναζητούσες τον ήρωά σου εκεί κοντά.
Σε γοήτευε ο Στρίντμπεργκ. Είχες μελετήσει όλα τα έργα του. Θαύμαζες τη συναισθηματική ισορροπία- πάλη των ηρώων του. ‘Επί ξυρού ακμής’, έλεγες. Και σου θυμίζω αυτό που πιο πολύ αγαπάς. ‘Η πιο δυνατή’. Το αγάπησες από τον τίτλο κιόλας.
Με τον τίτλο αυτό, κλείνω το σημερινό μου γράμμα, θέλοντας να σου τονίσω πως και συ, είσαι για μένα η πιο δυνατή. Μη φεύγεις, δε φεύγω…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023