της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Δεν πιστεύω στους επικήδειους λόγους. Πιστεύω στην τιμή και στο σεβασμό εμπράκτως, εν ζωή. Πιστεύω, όμως, και στον ειλικρινή αποχαιρετισμό. Οι Έλληνες τιμούμε τους ιερούς νεκρούς μας με τιμές.
Ήμουν μαθήτρια όταν γνώρισα τον νεαρό τότε και ευέλπιδα πολιτικό, Ευάγγελο Μπασιάκο. Το νεανικό μου βλέμμα σκιαγράφησε έναν μειλίχιο, ευγενή άνθρωπο, χαμηλών τόνων, ευπροσήγορο και καλλιεργημένο. Η πορεία του είναι γνωστή στους περισσότερους από εμάς, εδώ, στη Βοιωτία. Εγώ έζησα ως παρατηρητής, για χρόνια, κάποιες στιγμές της πολιτικής του διαδρομής μέσα από τις οικογενειακές μου πολιτικές δραστηριότητες και όχι μόνο.
Δεν αποτελεί ζητούμενό μου τη στιγμή αυτή, οποιαδήποτε κρίση υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης. Όλοι κρίνονται από την πορεία τους και οι πολιτικοί από την ιστορία. Αυτό που σήμερα, παραμονή της κηδείας του, θέλω- και οφείλω να καταγράψω ως φόρο τιμής στον άνθρωπο που αιφνιδίως έφυγε- είναι ότι, όταν βίωνα τον προσωπικό, οικογενειακό μου Γολγοθά, ο Ευάγγελος Μπασιάκος, δίχως να έχει οποιαδήποτε υποχρέωση, πλέον, αλλά παρακινούμενος από ανθρωπιά, εκτίμηση για τη συνεργασία ετών στον πολιτικό στίβο και συμπάθεια προς την οικογένειά μου, έσπευσε να μας συμπαρασταθεί. Και δεν το ξεχνάμε.
Εκείνο που βαρύνει τον ίσκιο ενός πολιτικού, διαχρονικά, είναι και η εκτίμησή του από τον κόσμο, αλλά και τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Εγώ θα τον θυμάμαι πάντα μέσα από το βλέμμα μου το μαθητικό, σαν έναν ευγενή άνθρωπο , από αρχοντική οικογένεια. Έτσι φάνταζε στα μάτια μου και αυτά δε με προδίδουν ποτέ.
Τον ευχαριστώ πολύ για την ευαισθησία του (που πολλοί δε διαθέτουν, δυστυχώς). Να πορεύεται στο φως…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Η χθων’ - March 5, 2023
- ‘Ένα γράμμα σε σένα’ (12..;) - February 12, 2023
- Η κιβωτός - January 17, 2023