Φοίβος Δεληβοριάς και Σπύρος Γραμμένος στην Ελληνοφρένεια – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

του Δημήτρη Καλαντζή.

Με απρόβλεπτα τραγούδια και σατιρική διάθεση εμφανίζονται ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Σπύρος Γραμμένος στην Ελληνοφρένεια της Καθαράς Δευτέρας στις 22:50 από την τηλεόραση του Alpha. Στο περιθώριο των γυρισμάτων, οι δύο καλλιτέχνες μας μίλησαν για την «εμπειρία» τους στην εκπομπή, τη χειμερινή καλλιτεχνική σεζόν που ολοκληρώνεται με επιτυχία και για τους δύο, αλλά και τις προσωπικές τους θέσεις απέναντι στην πολλαπλή κρίση που βιώνει η Ελλάδα σήμερα.

Φοίβος Δεληβοριάς: Οι άνθρωποι χειραγωγούνται και παραπλανούνται αλλά τελικά βρίσκουν τον δρόμο τους

Ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσίασε φέτος με επιτυχία ένα λαϊκο – δημοτικό γλέντι τις Κυριακές τα απογεύματα στο Hotel Ερμού, αφουγκραζόμενος την ανάγκη της εποχής για διασκέδαση στα μέτρα της παρέας, με ακρόαμα και θέαμα που ικανοποιεί όλους τους όρους της ψυχαγωγίας. Για το καλοκαίρι ετοιμάζει μία εξίσου άρτια πρόταση με πολλές εκπλήξεις.

Πως ήταν η εμπειρία από τη συμμετοχή σου στην Ελληνοφρένεια;

Γνωριζόμαστε με τον Θύμιο και τον Αποστόλη περισσότερα από δέκα χρόνια, είμαστε φίλοι, όπως και με τον Σπύρο Γραμμένο, οπότε υπήρχε άνεση στο γύρισμα. Αισθάνθηκα σαν να πηγαίνω στα γενέθλια ενός φίλου και παίζουμε παιχνίδια. Αντί για παντομίμες, που παίζουμε συνήθως, εδώ τραγουδήσαμε και κάναμε σκετσάκια. Περάσαμε πολύ όμορφα.

Μετά από αυτή την εμφάνιση, σου θέτω δίλημμα: Μπαλούρδος ή Βίσση;

Α, είναι δύσκολο (γέλια). Ο ένας είναι ο απόλυτος, εκείνη είναι επίσης η απόλυτη… Τον Μπαλούρδο τον αγαπώ εδώ και χρόνια. Τη Βίσση τώρα τη γνώρισα και την εκτίμησα και την αγάπησα πάρα πολύ.

Ήταν η έκπληξη της φετινής σεζόν. Μία συνεργασία που δεν περίμενε κανείς.

Και για μένα ήταν έκπληξη, αλλά τέτοιες εκπλήξεις υπάρχουν στη ζωή μου, προκύπτουν από πράγματα που τυχαίνουν. Ήθελα να κάνω ένα λαϊκοδημοτικό γλέντι με τους φίλους μου «Γιαν Βαν», και έψαχνα τον κατάλληλο χώρο για να το στήσω Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο, κοντά στην Ερμού. Μου είπαν ότι η Άννα Βίσση έχει ανοίξει το Hotel Ερμού, πήγα λοιπόν να τη γνωρίσω και να το συζητήσουμε. Η γνωριμία ήταν τόσο ωραία και γοητευτική, που βγήκε πολύ αυθόρμητα η συμμετοχή της και στο πρόγραμμα. Να σκεφτείς, ότι δεν «πουλήσαμε» καν αυτή τη συνεργασία. Βγάλαμε μόνο ένα βιντεάκι στη σελίδα μου στο facebook, και μάλιστα αφού είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια για την πρώτη παράσταση.

Δεν φοβήθηκες όλη αυτή τη μουρμούρα περί διαχωρισμού «ποιοτικού» και «εμπορικού» τραγουδιού;

Για αυτό ακριβώς διαλέξαμε να πούμε το τραγούδι «Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα». Πάντα σιχαινόμουν τα στερεότυπα. Ο καθένας ακούει τη μουσική που εκφράζει τη δική του ιδιαιτερότητα, τη δική του ομορφιά και τη δική του σκοτεινιά. Μου είναι θλιβερό να ακούμε το ένα ή να απορρίπτουμε το άλλο λόγω στερεοτύπων. Το ίδιο θλιβερά που ακούγονται και τα κοινωνικά στερεότυπα, όπως το «τι θα πει ο κόσμος».

Θα μπορούσες να κάνεις με την Άννα Βίσση κάποια συνεργασία, να της γράψεις τραγούδια, για παράδειγμα;

Δεν ξέρω αν θα έγραφα τραγούδια ή θα κάναμε κάποια lives αλλά ναι, θα μπορούσα. Μου φάνηκε «λίγη» η συνεργασία μας στο Hotel Ερμού.

Τι εκτίμησες σε εκείνη;

Έχει καταπληκτική φωνή, είναι ένας άνθρωπος που αντέχει καλλιτεχνικά πάρα πολλά χρόνια και είναι μία εκπληκτική περφόρμερ. Οι μουσικές παραστάσεις τις Παρασκευές και τα Σάββατα στο Hotel Ερμού, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα shows – performances που μπορεί να δει κάποιος σήμερα. Εκτιμώ επίσης ιδιαίτερα το γεγονός ότι, ενώ έχει κάνει τέτοια πορεία, επιλέγει σήμερα έναν χώρο 500 θέσεων και κάνει αυτό ακριβώς που αρέσει σε εκείνη, με τους μουσικούς που αρέσουν σε εκείνη – έχει κοντά της κορυφαίους μουσικούς, και τους όρους που βάζει εκείνη.

Δεν μπορώ πάντως να σε φανταστώ να την παρακολουθείς επί εποχής «Τραύματος»…

Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν με ενδιέφερε. Ζούσα σε έναν παράλληλο κόσμο. Δεν το άκουσα ποτέ στη ζωή μου το «Τραύμα». Άκουγα όμως την Άννα με τον Καρβέλα πολύ νέος. Οι πρώτοι τους δίσκοι, οι «ροκεντρολίστικοι», που είχαν και το «12» και άλλα τραγούδια, ήταν αγαπημένα και γλυκά ακούσματα.

Τρολάρισμα του βίντεο “Ασφαλώς και δεν πρέπει” από τους Φοίβο Δεληβοριά, Σπύρο Γραμμένο και Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη.

Έρχεσαι καθημερινά σε επικοινωνία με πολύ κόσμο. Ποια είναι η αίσθησή σου για την εποχή που ζούμε;

Από τη μια πλευρά υπάρχει μία αφασία, μία αμηχανία των ανθρώπων να διαχειριστούν αυτά που ζούμε, και από την άλλη γεννιέται μία διάθεση αντίδρασης στη χυδαιότητα που υπάρχει και εκδηλώνεται κυρίως στο facebook. Μιλάω για την αντίδραση απέναντι σε αυτούς τους τύπους με τις πολιτικές ατζέντες που τσακώνονται δημόσια με σκοπό να επηρεάσουν και να διχάσουν τον κόσμο. Αυτό νομίζω ότι έχει αρχίσει να τελειώνει. Οι άνθρωποι ξανασυναντιούνται, βγαίνουν έξω μαζί, ακούνε ο ένας τον άλλο, φυσικά με πολιτική απογοήτευση – αν όχι πολιτική απέχθεια. Δεν γνωρίζω αν είναι καλή η απέχθεια…

Που πιστεύεις ότι μπορεί να οδηγήσει;

Μπορεί να οδηγήσει σε πράγματα απολυταρχικά, πράγματα που φοβίζουν, δύσκολες καταστάσεις… Συμβαίνει σε όλον τον κόσμο αυτή τη στιγμή και θα συνεχίσει να υφίσταται για αρκετά χρόνια ακόμα, μέχρι να συμφωνήσουν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, όπως τότε στη Γιάλτα, και να τελειώσει ίσως η ταλαιπωρία του κόσμου. Είναι τα παιχνίδια κυριαρχίας που παρουσιάζονται στον κόσμο πότε ως «εποχές ευμάρειας», πότε «ως εποχές κρίσης», μετά τρόμου… Ο κόσμος ακολουθεί ζαλισμένος τις «εποχές», ενώ στην πραγματικότητα τσακώνονται δύο πολύ μεγάλες δυνάμεις για το ποια θα πάρει το πετρέλαιο, το ουράνιο, ποια θα ελέγξει τον Καύκασο, το νερό… Σήμερα είναι πιο τρομακτικά τα πράγματα από περασμένους αιώνες γιατί πλέον οι πόροι της γης τελειώνουν.

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν χάνεται. Χειραγωγείται, παραπλανάται, ζαλίζεται, αλλά οι άνθρωποι συναντούν τους ανθρώπους και τελικά «φοράνε» στην κάθε εποχή και στην κάθε εξουσία το δικό τους «ρούχο». Δεν τους το φορά εκείνη.

Πολλοί πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε ουσιαστικά τα πράγματα, αλλά σήμερα δηλώνουν απογοητευμένοι…

Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε πολύ χυδαία και πολύ επιπόλαια το διακύβευμα που είχε τα χέρια του. Εγώ θα είχα εκτιμήσει τον Τσίπρα και τους ανθρώπους του, αν μετά από εκείνες τις 17 ώρες, έβγαινε και έλεγε «παραιτούμαι, για άλλο με βγάλατε και άλλο καλούμαι να κάνω». Αυτό το πράγμα που δημιουργήθηκε τώρα, δίνει δύναμη σε καταστάσεις αναχρονιστικές και απρόβλεπτες.

Ένας καλλιτέχνης όπως εσύ, με κοινό που τον παρακολουθεί όχι ευκαιριακά και αβασάνιστα, αλλά συστηματικά και κατόπιν επιλογής, πιστεύεις ότι πρέπει να έχει δημόσιο λόγο; Ίσως να επισημαίνει πράγματα, να παρεμβαίνει;

Δεν πιστεύω ότι οι απόψεις μου είναι σημαντικές. Είμαι απλά ένας πολίτης, όπως όλοι οι άλλοι, που λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Ο πρώτος και ο τελευταίος τρόπος που επικοινωνώ με τους ανθρώπους είναι τα τραγούδια μου και οι παραστάσεις μου. Από εκεί και πέρα οι απόψεις μου, είναι όπως του καθενός μας. Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν «γιατί τα λέει αυτά για τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί να μην πει τα άλλα;»… Εγώ όμως δεν αισθάνομαι και προφανώς δεν έχω κάποια πρόθεση να επηρεάσω κανέναν. Άλλωστε στην εποχή του facebook, που ο καθένας μας είναι εκδότης, καναλάρχης, ιδιοκτήτης του δικού του δισκογραφικού ή τηλεοπτικού στούντιο, όλα λέγονται και όλες οι απόψεις έχουν την δική τους αξία.

Περίμενες την επιτυχία στο Hotel Ερμού; Για όσους δεν έχουν δει ακόμα αυτές τις Κυριακάτικες παραστάσεις, να πούμε ότι είναι ένα είδος λαϊκής γιορτής, κάτι που δεν έχεις ξανακάνει.

Η ιδέα προέκυψε μετά από προσωπική μελέτη πάνω στα θεάματα που ένωναν τους ανθρώπους της πόλης σε δύσκολες εποχές. Η παράσταση στο Hotel Ερμού είναι ένα γλέντι με λαϊκά και δημοτικά στοιχεία και όλους τους κώδικες του λαϊκού τραγουδιστή και της επικοινωνίας του με το κοινό. Το καλοκαίρι θα παρουσιάσω μία παράσταση «αναψυκτηρίου», «βαριετέ» με έναν μεγάλο θίασο. Θα είναι κάτι σαν την μάντρα του Αττίκ που γέννησε τους θιάσους «ποικιλιών» με τραγουδιστές, χορευτές, μάγους, ζογκλέρ, διάσημους καλεσμένους… Αυτό θα το κάνω σε μία ταράτσα στην Αθήνα.

Ακούγεται πάρα πολύ ενδιαφέρον. Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα μοιάζει με νεκρή πόλη τα καλοκαίρια. Όλοι οι καλλιτέχνες πηγαίνουν περιοδείες.

Πριν από 20 χρόνια, όταν ήμουν μικρός, ήταν γεμάτη η καλοκαιρινή Αθήνα με επιθεωρήσεις, αναψυκτήρια, θέατρα και θεάματα. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει τίποτα. Είναι άδικο σε μία δύσκολη εποχή να μην υπάρχει κάπου να πας να ξεσκάσεις και να συναντήσεις άλλους ανθρώπους. Εμείς θα παρουσιάσουμε τρία διαφορετικά προγράμματα: ένα τον Ιούνιο, ένα τον Ιούλιο και ένα τον Σεπτέμβριο. Θα παίζουμε Τετάρτες και Πέμπτες και θα έχουμε έναν καλεσμένο, τη μία ημέρα από το χώρο του θεάτρου και την άλλη από τον χώρο της μουσικής.

Εύχομαι κάθε επιτυχία!

Ευχαριστώ πολύ. Σε λίγες ημέρες θα ανακοινώσουμε το πλήρες πρόγραμμα.

Για να μαθαίνετε τα νέα του Φοίβου Δεληβοριά ακολουθείστε τον στο fb ΕΔΩ

Επάνω: Φοίβος Δεληβοριάς, Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης και Σπύρος Γραμμένος. Κάτω οι μουσικοί: Χρήστος Καλκάνης (πλήκτρα/κλαρινέτο), Χάρης Παρασκευάς (ντραμς) και Αλέξης Μυλωνάς (μπάσο).

Σπύρος Γραμμένος:
Όχι άλλη ανάπτυξη. Εμπρός για αποανάπτυξη!

Ο Σπύρος Γραμμένος ήρθε το 2009 στην Αθήνα και κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να γίνει εγγύηση για τις πιο ενδιαφέρουσες live εμφανίσεις με τραγούδια που κινούνται από τη σάτιρα και τον σαρκασμό μέχρι το κοινωνικό σχόλιο και την τρυφερότητα της ψυχής. Δηλώνει «ζαλισμένος», όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, και ουτοπιστής που στο άκουσμα της «ανάπτυξης»… ανατριχιάζει!

Στην Ελληνοφρένεια θα σε δούμε την Καθαρά Δευτέρα να τραγουδάς ως «ταλέντο» που προωθεί ο Μπαλούρδος. Οι εντυπώσεις σου από το γύρισμα;

Έχω ξαναπαίξει στην Ελληνοφρένεια αλλά σε εξωτερικό γύρισμα. Τώρα αναβαθμίστηκα (γέλια). Τα παιδιά της Ελληνοφρένειας τα λατρεύω, όπως και τον τρόπο που κάνουν σάτιρα.

Παρακολουθώντας τα γυρίσματα, μου έδωσες την εικόνα ενός πολύ καλόβολου ανθρώπου, easy going, που λέμε στα νέα ελληνικά.

Όταν τα πράγματα γύρω μου είναι όμορφα και γίνονται με αγάπη, είμαι ακριβώς έτσι. Αλλιώς γίνομαι κι εγώ σκύλος.

Δεν μπορώ να σε φανταστώ.

Κι όμως. Αν δεν φέρονται καλά σε εμένα ή στους ανθρώπους που έχω γύρω μου, τρελαίνομαι, γίνομαι κακούλης.

Έχεις επιλέξει ένα πολύ ιδιότυπο είδος τέχνης που έχει μέσα και την ψυχαγωγία και τη σάτιρα και το γέλιο και τον προβληματισμό. Πως τα κάνεις όλα αυτά να λειτουργούν;

Είναι αρκετά περίεργος ο τρόπος και βασίζεται πολύ στο μέρος, στη διάθεση του κόσμου και στο γιατί έχει έρθει ο κόσμος να με δει. Το βασικό μου «όπλο» είναι να επικοινωνήσω στον κόσμο ότι είμαστε το ίδιο, ότι το live αυτό που επέλεξαν να δουν, θα το κάνουμε μαζί. Θέλω να μπουν στη θέση μου και εγώ να μπω στη θέση τους. Και όλοι μαζί να περάσουμε καλά, ως μία παρέα που βιώνει τις ίδιες καταστάσεις στη ζωή της.

Χρησιμοποιείς πολύ και τον αυτοσαρκασμό.

Αυτό μου δίνει το «δικαίωμα» να σατιρίσω τους άλλους. Όταν σαρκάζεις τον εαυτό σου, τότε εύκολα μπορείς να πεις οτιδήποτε για οποιονδήποτε άλλο, χωρίς «κρατήματα» και «ενοχές».

Τα live σου είναι γεμάτα ενέργεια και το κοινό σου όλο και μεγαλώνει…

Χαίρομαι να έρχεται κόσμος που θέλει να ακούσει και να διασκεδάσει στη φόρμα αυτών των live. Δεν θα μπορούσα να τραγουδάω, για παράδειγμα, ως «συνοδευτική μουσική» στο φαγητό κάποιου. Ιδιαίτερα φέτος φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που στο πρώτο του μέρος είναι διασκεδαστικό και στο δεύτερο θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα που σε βάζουν σε σκέψεις. Η φετινή μας παράσταση έχει πολλά και έντονα συναισθήματα και για εμάς στη σκηνή αλλά και για τον κόσμο που την παρακολουθεί.

Πως βλέπεις τον κόσμο αυτή την περίοδο; Κάποιοι μιλάνε για «εθνική κατάθλιψη»…

Υπάρχει απογοήτευση. Μετά την αγανάκτηση, ήρθε η απογοήτευση. Σαν να έχουμε σηκώσει ψηλά τα χέρια και κανείς δεν έχει διάθεση να παλέψει, όπως ήθελε πριν μερικά χρόνια. Δεν υπάρχει πλέον η αναμονή ότι θα έρθει κάτι για να μας σώσει.

Σε τι θα μπορούσε να ελπίζει ο κόσμος;

Νομίζω ότι θα έπρεπε εξαρχής ο κόσμος να μην ελπίζει ότι θα σωθεί από κάτι. Το σύνθημα «Η ελπίδα έρχεται» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τη φύση του προβληματικό. Η ελπίδα είναι κάτι μεταφυσικό. Είναι σαν να λες στον κόσμο «σταύρωσε τα χέρια σου και όλα θα γίνουν καλά επειδή έρχεται η ελπίδα». Η ελπίδα όμως δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Μόνο προσδοκία και όχι ελπίδα μπορεί να έχει ο άνθρωπος ότι θα γίνουν 1,2,3,4 συγκεκριμένα πράγματα. Όχι απλά να ελπίζει ότι κάτι – τι;- θα γίνει.

Και γιατί δεν υπάρχει πια μαχητικότητα;

Νομίζω ότι δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε και ποιος είναι ο «εχθρός». Το διαπιστώνω κι εγώ από τον εαυτό μου: άλλα σκέφτομαι τη μία ημέρα και άλλα την άλλη. Ψάχνομαι, όπως όλοι. Αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Εγώ χαίρομαι, όταν από μία κουβέντα μπορώ να πάρω πράγματα από τον συνομιλητή μου ή να πάρει εκείνος από εμένα. Αγαπώ τους ανθρώπους που δεν είναι «κολλημένοι» και μπορούν να σκεφτούν ανοιχτά. Αντίθετα μου τη σπάνε οι συζητήσεις – τσακωμοί. Είναι αδιέξοδες. Σαν να συζητούν δυο τοίχοι.

Είναι της μόδας όμως. Βλέπεις στα social ότι γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη κακία ή ποιος θα υποστηρίξει πιο σκληρά τη μία ή την άλλη πολιτική.

Σιχαίνομαι, πραγματικά σιχαίνομαι, όλους αυτούς που βρίζουν στο ίντερνετ. Το θεωρώ απίστευτη βλακεία. Όταν διαβάζω κάτι τέτοια σχόλια σε αναρτήσεις, νιώθω την απόλυτη παρακμή. Πίσω από την ανωνυμία τους βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους. Χάλια. Δεν με αφορά αυτού του είδους ο δημόσιος λόγος.

Το γεγονός όμως ότι κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα, δεν μετριάζει κάπως το κακό; Εννοώ ότι ο άλλος έχει μία αναστολή να υπογράψει την κακία του…

Αυτό λες ότι είναι ή ότι φοβάται τις συνέπειες; Νομίζω ότι δεν θέλει να φανεί στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στον περίγυρό του ότι είναι υβριστής, συκοφάντης, ρατσιστής ή σεξιστής ή οτιδήποτε.

Μια που είπες για «σεξιστής», τι είναι πάλι όλος αυτός ο θόρυβος; Μήπως έχουμε χάσει το μέτρο και από «political correct» πάμε να γίνουμε πουριτανοί; Γιατί είναι κακό να θαυμάζει κάποιος-α ένα ωραίο γυναικείο ή αντρικό σώμα;

Εγώ δέχτηκα επίθεση ότι είμαι σεξιστής επειδή στον «Κουκουλοφόρο» λέει ένας στίχος για τους μπάτσους «μα κράταγαν ασπίδες τα μουνιά». Η κάθε φράση έχει 500 αναγνώσεις αλλά είναι σημαντικό ποιος λέει το κάθε τι…

Δεν κατάλαβα το σεξιστικό του στίχου.

Η λέξη «μουνιά».

Αν έλεγες δηλαδή «αιδοίο» δεν θα ήταν σεξιστικό;

Μάλλον θα ήταν και πάλι σε συνάρτηση με τους μπάτσους, αλλά η λέξη «μουνιά» είναι πιο σεξιστική γιατί προέρχεται από τους μουνούχους δηλαδή τους ευνούχους.

Διυλίζουμε τον κώνωπα…

Κοίτα, εγώ καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες. Ένας φίλος μου, για παράδειγμα, με κινητικά προβλήματα, δεν θέλει να του λες ότι κινείται με καροτσάκι, «το καροτσάκι είναι για τις λαϊκές» λέει, «το αμαξίδιο είναι για τους ανθρώπους». Το σέβομαι. Και σέβομαι κάθε ευαισθησία αλλά θα πρέπει να εκτιμούμε κάθε φορά ποιος λέει κάτι και γιατί το λέει. Η σάτιρα δεν μπορεί να κρίνεται με όρους πολιτικών θέσεων. Και δεν μπορεί να έχει όρια.

Κάνε μου σε παρακαλώ ένα… statement για να κλείσουμε τη συζήτηση.

Ε, να μην πω αυτό που είπα στην Ελληνοφρένεια ότι «η αξιολόγηση έκλεισε και έκλεισε με επιτυχία» γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες, όσοι διαβάζουν…

Αλήθεια, πιστεύεις ότι μπορεί να «μαζευτεί» αυτή η κατάσταση που ζούμε τα τελευταία οκτώ χρόνια;

Δεν πιστεύω καθόλου σε όλο αυτό το σύστημα που ζούμε. Πιστεύω μόνο σε μικρές απο-αναπτυξιακές κοινωνίες. Προτείνω στον κόσμο να διαβάσει ένα πολύ ωραίο βιβλίο που έχουν γράψει ο Γιώργος Κολέμπας και ο Γιάννης Μπίλλας «Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοποίησης». Πιστεύω στις μικρές κοινωνίες αποανάπτυξης. Όχι άλλη ανάπτυξη. Όταν ακούω ότι έρχεται η ανάπτυξη, βλέπω κομμένα δέντρα, φαγωμένα βουνά και ανθρώπινα πτώματα. Όχι λοιπόν άλλη ανάπτυξη. Να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, τη φύση και αυτό που μας αναλογεί από τη φύση. Εξαντλούμε τους φυσικούς πόρους λόγω ανάπτυξης.

Είσαι ρομαντικός, έτσι;

Φυσικά! Πιστεύω στην ουτοπία. Αν δεν ήμουν ρομαντικός, τότε θα ήμουν με τους τεχνοκράτες.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Ο τελευταίος δίσκος μου βγήκε πέρσι τον Απρίλη (σ.σ. «16») και κανονικά είναι πολύ νωρίς για να βγάλω τον επόμενο, αλλά έχω έτοιμο το υλικό και με «βαραίνει».

Είσαι σε φάση μεγάλης δημιουργικότητας, δηλαδή.

Πες το κι έτσι. Είμαι στη φάση που θέλω να βγάλω τα επόμενα τραγούδια για να προχωρήσω στα μεθεπόμενα…

Από εμφανίσεις;

Στις 10 του Μάρτη θα είμαι στο Marina Yacht Club στη Μυτιλήνη, στις 17 θα πάω στη Λεμεσό στο Ravens Music Hall και στις 18 στη Λευκωσία. Και ετοιμάζω τη μουσική για μία παράσταση που θα ανέβει στα Γιάννενα.

Πληροφορίες για τα live και τη δισκογραφία του Σπύρου Γραμμένου (μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν και τους παλαιότερους δίσκους του) στο:
spirosgrammenos.gr και στη σελίδα του στο fb ΕΔΩ .

Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης και Γεωργία Γεωργίου. Όρθιοι: Λεωνίδας Γιαννακόπουλος και Ανδρέας Τσαντάκης.

Δείτε από την εκπομπή του Φοίβο Δεληβοριά να τραγουδά την “Υβρεοπομπή”:

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.