της Αγγελικής Καρδαρά.
Μια ακόμα περίεργη υπόθεση ανθρωποκτονίας, καθώς και απόπειρας ανθρωποκτονίας, απασχολεί τις αρχές τις τελευταίες ημέρες. Στο αστυνομικό ρεπορτάζ κυριαρχεί ο χαρακτηρισμός «μανιακός δολοφόνος» και γίνεται λόγος για ένα νεαρό άντρα, γύρω στα 25 με 30, που φορά αθλητική περιβολή, με σηκωμένη κουκούλα για να μη διακρίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ο οποίος κινείται στην περιοχή των βορείων προαστίων και σκορπά τον τρόμο στις πιάτσες των ταξί.
Ειδικότερα, οι πληροφορίες που αντλούμε για την υπόθεση από το ρεπορτάζ, συνίστανται στα εξής κύρια σημεία: «Σε τρεις άξονες κινούνται οι έρευνες για τον εντοπισμό του μανιακού που έχει σκοτώσει έναν οδηγό ταξί και έχει τραυματίσει έναν δεύτερο. Οι αστυνομικοί ερευνούν στις ηλεκτρονικές εφαρμογές που χρησιμοποιούνται από χρήστες smartphones για τον εντοπισμό οδηγών ταξί που κινούνται στην ίδια περιοχή βλέποντας το αυτοκίνητο, τη φωτογραφία και τα πλήρη στοιχεία του οδηγού. Ο δεύτερος άξονας ερευνών έχει να κάνει με το ενδεχόμενο ο μανιακός δολοφόνος με την κουκούλα και το «φτιαγμένο» 22άρι πιστόλι, να είναι πρώην ταξιτζής που για κάποιο λόγο έβαλε στόχο τους συναδέλφους του και θέλησε να εκδικηθεί. Ο τρίτος άξονας ερευνών στρέφεται στο προφίλ των δύο θυμάτων, σε τυχόν κοινά σημεία από το παρελθόν τους. Για παράδειγμά και οι δύο οδηγοί που έπεσαν θύματα χρησιμοποιούσαν ταξί μάρκας Mercedes ενώ ένας από τους δυο είχε εμπλακεί στο παρελθόν σε ένα συμβάν που τον οδήγησε στις δικαστικές αίθουσες». (*1)
Είναι παρακινδυνευμένο βέβαια με τα στοιχεία που μας δίνει το ρεπορτάζ και ενώ η αστυνομική έρευνα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, να επιχειρήσω να εξαγάγω συμπεράσματα. Ωστόσο, η υπόθεση με τις ιδιαιτερότητές της μού έφερε στο νου υποθέσεις ατόμων που στρέφουν την εγκληματική τους δράση όχι σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά σε ομάδες και σε αυτό που εκπροσωπούν/συμβολίζουν αυτές οι ομάδες, λειτουργώντας βάσει της ιδεοληψίας τους, δηλαδή μιας έμμονης ιδέας που τους διακατέχει και δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν εάν δεν προχωρήσουν στις εγκληματικές τους ενέργειες. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι στην συγκεκριμένη υπόθεση που εξετάζουμε δεν μπορεί να προκύψουν άλλα στοιχεία που θα ανατρέψουν τα δεδομένα, καθώς οι αρχές -εικάζω- ότι δεν θα έχουν αποκαλύψει όλα τα στοιχεία που έχουν στα χέρια τους.
Υπόθεση Αντώνη Δαγλή-ο δολοφόνος των ιερόδουλων
Ας εξετάσουμε όμως κάποιες υποθέσεις που φέρνουν στο φως την έννοια της ιδεοληψίας/έμμονης ιδέας ως βασικό κίνητρο εγκληματικής δράσης. Θα ξεκινήσω με την υπόθεση Αντώνη Δαγλή, η οποία θα έλεγα ότι συνιστά μια ακραία εγκληματική δράση για τα ελληνικά αστυνομικά και ποινικά χρονικά. Απασχόλησε έντονα τα ΜΜΕ της χώρας μας με εκτενή ρεπορτάζ, για μια σειρά λόγων, οι κυριότεροι εκ των οποίων συνίστανται στο ότι πρώτον, ο δράστης διέπραξε όχι ένα αλλά μια σειρά εγκλημάτων, δεύτερον στο ότι η μέθοδος διάπραξης των εγκλημάτων του ήταν κοινή στα βασικά σημεία της και τρίτον, αποτρόπαια.
Οι εγκληματικές του ενέργειες κατευθύνονταν όχι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά μια συγκεκριμένη ομάδα γυναικών-τις ιερόδουλες, ξεκινώντας τη δράση του τον Οκτώβριο του 1995. (*2) Η δίκη του Αντώνη Δαγλή έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1997. Οι ψυχίατροι που τον εξέτασαν κατέληξαν στο ότι δεν έπασχε από καμία ψυχική νόσο και του διέγνωσαν μόνο τη σεξουαλική διαστροφή. Ο δράστης δεν είχε το ακαταλόγιστο, γεγονός που οδήγησε στην κατηγορηματική καταδίκη του.
Η ποινή, μάλιστα, η οποία επιβλήθηκε στον Δαγλή χαρακτηρίστηκε ως «ποινή-ρεκόρ», καθώς αποτέλεσε την μεγαλύτερη ποινή που είχε επιβληθεί σε καταδικασθέντα, στη χώρα μας, μετά την κατάργηση της ποινής του θανάτου. Η κατάληξη της υπόθεσης θυμίζει αρχαία τραγωδία. Ο Αντώνης Δαγλής βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρείου των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού.
Όσον αφορά το ψυχο-εγκληματικό προφίλ του δράστη, το αστυνομικό ρεπορτάζ της εποχής κάνει λόγο για πληθώρα σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων και δίνει έμφαση στα δύσκολα παιδικά χρόνια του Δαγλή, στα οποία ρίχνει φως μέσα από την αποκάλυψη πολλών λεπτομερειών. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην κακοποίηση του Δαγλή από τον πατέρα του, τα οικονομικά χρέη που τους άφησε ο πατέρας του, με το θάνατό του, και κυρίως στη «βίαιη» στιγμή που ο Δαγλής μαθαίνει για το επάγγελμα που ασκεί η μητέρα του. Ωστόσο, πρέπει να επισημάνω ότι τελικά η πραγματογνωμοσύνη που συνέταξαν οι ψυχίατροι και διαβάστηκε στο δικαστήριο δεν κάνει λόγο για ψυχική νόσο, όπως μπορεί να εξαχθεί από το αστυνομικό ρεπορτάζ της εποχής, μελετώντας τα δημοσιεύματα του Τύπου. Διαφορετική, βέβαια, άποψη εκφράστηκε από τον ψυχίατρο των φυλακών Κορυδαλλού, ο οποίος παρακολουθούσε τον Δαγλή κατά την προφυλάκισή του. Εν τούτοις, το δικαστήριο δέχτηκε την πραγματογνωμοσύνη των ψυχιάτρων Βούρδα και Παπαναστασίου και αποφάνθηκε ότι ο κατηγορούμενος δεν έπασχε από ψυχική νόσο και δεν είχε το ακαταλόγιστο, γεγονός που οδήγησε όπως είδαμε στην επιβολή μιας τόσο μεγάλης ποινής.
Η Μέθοδος Δράσης και η «Υπογραφή» του Δαγλή
Όσον αφορά λοιπόν τον τρόπο δράσης, παρατηρούμε ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για τη διάπραξη των εγκλημάτων είναι κοινή. Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε το στραγγαλισμό. Επίσης, βλέπουμε ότι επιλέγει σκοτεινά και απόμερα μέρα ή παρκινγκ και χρησιμοποιεί το φορτηγάκι του για να επιτεθεί στις ιερόδουλες. Όσον αφορά, τώρα, τη χαρακτηριζόμενη από την εγκληματολογική έρευνα «υπογραφή» (*3) του δράστη, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η υπογραφή του αποτέλεσε ένα στοιχείο που τελικά μπορεί να οδήγησε τις αρχές στον εντοπισμό και τη σύλληψή του.
Ειδικότερα, το σημείο που πρέπει να υπογραμμίσω είναι ότι ο Δαγλής προβαίνει σε ένα «υπερσκότωμα» (overkilling). Δηλαδή, ενώ τα θύματα έχουν πεθάνει από στραγγαλισμό, προχωρά σε μια περιττή άσκηση βίας. Χρησιμοποιεί, με άλλα λόγια, πολύ μεγαλύτερη βία από όση χρειαζόταν για να βρει το θύμα το θάνατο. Δεν είναι τυχαίο ότι τεμαχίζει το σώμα και στη συνέχεια σκορπίζει τα μέλη. Με αυτό τον τρόπο ο Δαγλής εξωτερικεύει όλο το μίσος του, όχι όμως στο συγκεκριμένο πρόσωπο που δολοφονεί με τόσο ειδεχθή τρόπο, αλλά σε όλες τις ιερόδουλες.
Καθίσταται εμφανές ότι ο Δαγλής διέπεται από μια έμμονη ιδέα που αφορά την «εξόντωση» των ιερόδουλων γυναικών, στο πρόσωπο των οποίων βλέπει την ίδια του τη μητέρα αλλά ενδεχομένως και ό,τι άλλο τον έχει πληγώσει. Αυτή η εμμονή του τον «κατατρέχει», γίνεται βασανιστική και τελικά τον ωθεί στη διάπραξη των πιο ειδεχθών εγκλημάτων. Το αστυνομικό ρεπορτάζ της εποχής, αλλά και ρεπορτάζ που γράφονται για το θέμα μέχρι και τις ημέρες μας, αποτυπώνουν την αποτρόπαια εγκληματική δράση του Δαγλή με μεγάλη γλαφυρότητα, δίνοντας στο κοινό όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των εγκλημάτων. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι ο Δαγλής αναφέρεται στα ρεπορτάζ σαν «Δαγκλής» από ένα λογοπαίγνιο των δημοσιογράφων («Δαγκλής-δαγκώνω»).
Συσχετισμός τριών υποθέσεων ιδεοληπτικών εγκληματιών
Η υπόθεση Δαγλή παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με δύο άλλες πολύκροτες υποθέσεις -τις υποθέσεις Βακρινού και Καζάκου. Για την υπόθεση Δημήτρη Βακρινού, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τα μίντια ως ο «ταξιτζής δολοφόνος» διαβάζουμε χαρακτηριστικά στον Τύπο: «Με θεωρούσαν άνθρωπο της καρπαζιάς. Έτσι με αντιμετώπιζαν. Με το όπλο αισθανόμουν θεός». Το πρώτο του θύμα, ήταν ο συγκάτοικός του Παναγιώτης Δαγλιάς, τον οποίον, όπως υποστήριξε, ήθελε να εκδικηθεί γιατί του έκλεψε ένα κυνηγετικό όπλο. Τον σκότωσε ενώ κοιμόταν. Το δεύτερο, ήταν η 25χρονη Αναστασία Σιμιτζή, την οποία έκαψε ζωντανή γιατί τον είπε κοντό, ενώ ο συνάδελφός του Θεόδωρος Ανδρεάδης, ο οποίος βρέθηκε άγρια δολοφονημένος στο Λουτράκι το Γενάρη του 1994, ήταν το τρίτο του θύμα. Τον σκότωσε επειδή, όπως είπε ο ίδιος, δεν τον άφησε να πάρει κάποιον πελάτη. Τον Μάιο του 1997, πριν καν γίνει η δίκη του, ο δολοφόνος κρεμιέται στο κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο Βακρινός έχει χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως «ο ταξιτζής που σκότωνε για το τίποτα», καθώς και ο «δολοφόνος με το κράνος», διότι συνήθιζε να πυροβολεί φορώντας το κράνος του μοτοσικλετιστή. Ενεργούσε μόνος του και σκότωνε για το παραμικρό, ακόμα και για μια μικρο-παρεξήγηση, με σκοπό να εκδικηθεί όποιον, κατά την κρίση του, τον προσέβαλλε ή τον «ενοχλούσε» με οποιονδήποτε τρόπο.
Ο Παντελής Καζάκος, (*4) από την άλλη, χαρακτηρίστηκε «ρατσιστής δολοφόνος», ο οποίος εκδήλωσε όλο το μίσος και την αγριότητά του στους οικονομικούς μετανάστες, ενώ μετά τη διάπραξη των εγκλημάτων του, εμφανίζεται κυνικός και αμετανόητος. Ξεκίνησε την εγκληματική του δράση τον Οκτώβριο του 1999 σκοτώνοντας και τραυματίζοντας όποιον αλλοδαπό μετανάστη έβρισκε μπροστά του. Όπως ενημερωνόμαστε από το αστυνομικό ρεπορτάζ, για την υπόθεση, ενώ πυροβολούσε τους αλλοδαπούς φώναζε: «Είμαι ορθόδοξος εγώ, ρε!», όπως υποστήριξαν αυτόπτες μάρτυρες. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι όταν οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, ρώτησε τον πατέρα του: «Πατέρα, ο κόσμος με θεωρεί ήρωα ή φονιά;», για να πάρει την απάντηση: «Φονιά σε λένε, παιδί μου». Ο Καζάκος καταδικάστηκε σε δύο φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, ενώ στο δικαστήριο αποδείχτηκε η σχέση του με την οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Όταν οι ιδεοληψίες λειτουργούν σαν ένας παραμορφωτικός καθρέπτης
Συνοψίζοντας, προχωρώντας σε μια βαθύτερη ανάλυση, θα έλεγα ότι στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις (Βακρινού, Καζάκου), οι οποίες συνδέονται με την υπόθεση Δαγλή, καθίσταται εμφανές ότι οι έμμονες ιδέες των δραστών και η «δίψα» τους για εκδίκηση όχι συγκεκριμένων ατόμων, αλλά για αυτό που τα συγκεκριμένα άτομα εκπροσωπούν (τις ιερόδουλες στην περίπτωση Δαγλή, τα άτομα που τον υποτιμούν με οποιονδήποτε τρόπο στην περίπτωση Βακρινού, τους οικονομικούς μετανάστες στην περίπτωση Καζάκου), τους ωθούν στην διάπραξη των εγκληματικών ενεργειών.
Οι ιδεοληψίες τους λειτουργούν, κατά κάποιο τρόπο, σαν ένας «παραμορφωτικός καθρέπτης» που τους κάνει να βλέπουν την πραγματικότητα όπως θέλουν εκείνοι και να λειτουργούν σαν να ζουν στον δικό τους κόσμο, ο οποίος ορίζεται από τους δικούς τους κανόνες και την δική τους «ηθική». Παράλληλα, είναι άξιο επισημάνσεως ότι εμφανίζουν μια απάθεια και συναισθηματική αδιαφορία για τον πόνο του άλλου και λειτουργούν μόνο βάσει των δικών τους «θέλω» και των δικών τους «πιστεύω».
Συμπεράσματα για τους αστυνομικούς και δικαστικούς συντάκτες
Συνοψίζοντας, οι αστυνομικοί και δικαστικοί συντάκτες πρέπει να κατανοήσουν τον καταλυτικό ρόλο που δύναται να ασκήσουν οι ιδεοληψίες όσον αφορά τη διάπραξη εγκλημάτων κατά της ζωής ή κατά της γενετήσιας ελευθερίας, τα οποία μάλιστα διαπράττονται με ειδεχθή τρόπο. Το ρόλο των ιδεοληψιών, θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου, βλέπουμε έντονα τελευταία και στις επιθέσεις αυτοκτονίας με στόχο την τρομοκράτηση μεγάλων τμημάτων πληθυσμού. Συνεπώς, το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ πρέπει να αναδείξει το ρόλο των ιδεοληψιών και να προτείνει τρόπους εξάλειψης ή τουλάχιστον περιορισμού τους, ώστε να προληφθούν ή έστω να περιοριστούν τόσο σοβαρά εγκλήματα που απασχολούν ολοένα και περισσότερο την παγκόσμια κοινότητα.
Συνοπτικά: «εγκληματίες εκ πεποιθήσεως»
Θα κλείσω το σημερινό μου άρθρο με την αναφορά στους εγκληματίες εκ πεποιθήσεως (convictionals criminals), οι οποίοι σύμφωνα με την εγκληματολογική τυπολογία, διέπονται από μια σύγκρουση ανάμεσα στην «πεποίθηση» και το «έγκλημα». Το άτομο πεπεισμένο για την ορθότητα του σκοπού της ενέργειάς του, θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να ενεργήσει έτσι. Θεωρεί, με άλλα λόγια, ότι είναι καθήκον και ταυτόχρονα ηθικό χρέος του να εγκληματήσει. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο εξέχων εγκληματολόγος Pinatel (*5) ονομάζει πολλά από αυτά τα εγκλήματα pseudojusticiers (ψευδο-απονεμητικά της δικαιοσύνης), αν και δέχεται ότι οι δράστες δεν κινούνται από προσωπικό συμφέρον, αλλά για να αποδώσουν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν δίκαιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι, επίσης, άξιο επισημάνσεως ότι η εκδίκηση που επιδιώκεται μέσω αυτών των εγκλημάτων συνυπάρχει με τον αλτρουισμό και την ιδεολογία.
Δηλαδή, οι εκ πεποιθήσεως εγκληματίες δρουν, συχνά, με «αγνά» κίνητρα, χωρίς ωστόσο αυτό να δικαιολογεί την πράξη τους ή να νομιμοποιεί το έγκλημά του. Η δράση των συγκεκριμένων ανθρώπων δύναται να ερμηνευτεί και βάσει της «θεωρίας της ανομίας», η οποία αναπτύχθηκε από τον κοινωνιολόγο Robert K. Merton. (*6)
Η απουσία κανόνων που ελέγχουν τη συμπεριφορά οδηγεί σε μια σχετική απομόνωση του ατόμου και στη δημιουργία ενός αισθήματος αποκλεισμού, μη ένταξης στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η ανομία εκφράζει αυτήν ακριβώς τη διαταραχή συμπεριφοράς των ατόμων ή των κοινωνικών ομάδων που δεν υιοθέτησαν ή υιοθέτησαν μερικώς ή εσφαλμένα τις νόρμες συμπεριφορές του συνόλου, όπως και την αδυναμία της αυτόματης ρυθμιστικής λειτουργίας της κοινωνίας στο να αποφεύγει ένα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο. Αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας είναι να δημιουργούνται διάφορες υπο-ομάδες, τα μέλη των οποίων δεν υιοθετούν τις ίδιες αξίες και δεν υπακούνε στους ίδιους κανόνες συμπεριφοράς, με άμεση συνέπεια να δημιουργείται ένα κλίμα «κοινωνικής αποδιοργάνωσης».
Όσον αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση, ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ξετυλιχθεί το κουβάρι των επιθέσεων και θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα για το κίνητρο εγκληματικής δράσης.
Σημείωση: Οι παραπάνω υποθέσεις αποτελούν αντικείμενο διερεύνησής μου στο πλαίσιο των μαθημάτων μου στα εξ αποστάσεως συμπληρωματικής εκπαίδευσης (eleaning) προγράμματα του Παν/μίου Αθηνών. Αποτελούν επίσης ενότητες στο νέο μου βιβλίο Εγχειρίδιο Εγκληματολογίας για τον Αστυνομικό και Δικαστικό Συντάκτη (εκδ. Παπαζήσης).
Να υπενθυμίσω, τέλος, στους φίλους αναγνώστες του postmodern ότι την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017 στις 6 το απόγευμα θα λάβει χώρα στον Ιανό (Σταδίου 24) η παρουσίαση του βιβλίου μου, το οποίο αποσκοπεί να φέρει την επιστήμη της εγκληματολογίας πιο κοντά στο αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.Βλ. σχετικά το ρεπορτάζ που φέρει τον τίτλο Πρώην ταξιτζής ο μανιακός δολοφόνος της Κηφισιάς; το οποίο αντλείται στις 3-3-17 από http://www.paraskhnio.gr/%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD
2.Για το χρονικό της υπόθεσης Δαγλή, βλ. σχετικά το εξαιρετικά εμπεριστατωμένο άρθρο το οποίο αντλείται από την ιστοσελίδα http://www.mixanitouxronou.gr/antonis-dagklis-o-dolofonos-ton-ierodoulon-evlepa-ti-mitera-mou-sto-prosopo-ton-ierodoulon-nomiza-pos-skotona-ekini/ στις 18-8-2015 και φέρει τον τίτλο Αντώνης Δαγκλής. Ο δολοφόνος των ιερόδουλων. «Έβλεπα τη μητέρα μου στο πρόσωπο των ιερόδουλων. Νόμιζα πως σκότωνα εκείνη».
3.Οι έννοιες μέθοδος εγκληματικής δράσης (Modus Operandi) και υπογραφή του δράστη (Signature) θα αποτελέσουν αντικείμενο διερεύνησής μας σε επόμενο άρθρο στο postmodern. Να αναφέρω μόνο στο σημείο αυτό ότι σε γενικές γραμμές μιλώντας για την «υπογραφή του δράστη» αναφερόμαστε σε πράξεις και συμπεριφορές, των οποίων τα κίνητρα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχοσύνθεση του δράστη και η πραγμάτωση αυτών προσφέρει στο δράστη συναισθηματική και ψυχική ικανοποίηση κάποιας προσωπικής του εσωτερικής ανάγκης ή φαντασίωσης.
4.Για το χρονικό της υπόθεσης Καζάκου, βλ. επίσης το άρθρο που αντλείται από την ιστοσελίδα http://www.dinfo.gr/10-περιπτώσεις-κατά-συρροή-δολοφόνων-πο/ και φέρει τον τίτλο 10 περιπτώσεις serial killers που συγκλόνισαν την Ελλάδα.
5.Για τον Pinatel, βλ. ενδεικτικά https://books.google.gr/books?id=ZqFVRBwg53IC&pg=PA335&lpg=PA335&dq=pinatel+criminologie+pseudo+justiciers&source=bl&ots=2k1fl3z4Dq&sig=JyNiCI0rtYQZ854arLAgONY6nRE&hl=el&sa=X&ei=zSbwVJavIsvcywPcuIL4BQ&ved=0CCUQ6AEwAQ#v=onepage&q=pinatel%20criminologie%20pseudo%20justiciers&f και http://classiques.uqac.ca/contemporains/cusson_maurice/criminologie_actuelle/criminologie_actuelle.pdf
6.Για τον Merton, βλ. σχετικά το ενδιαφέρον άρθρο της Κοινωνιολόγου, κ. Ιωάννας Γουσέτη, το οποίο φέρει τον τίτλο Ποιος είναι ο…Robert Merton (1910-2003) και αντλείται από το επιστημονικό διαδικτυακό περιοδικό theartofcrime, τεύχος 19, Ιούλιος 2011. http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1310978782
ΠΗΓΕΣ
http://www.theartofcrime.gr/index.php?pgtp=1&aid=1310978782
https://books.google.gr/books?id=ZqFVRBwg53IC&pg=PA335&lpg=PA335&dq=pinatel+criminologie+pseudo+justiciers&source=bl&ots=2k1fl3z4Dq&sig=JyNiCI0rtYQZ854arLAgONY6nRE&hl=el&sa=X&ei=zSbwVJavIsvcywPcuIL4BQ&ved=0CCUQ6AEwAQ#v=onepage&q=pinatel%20criminologie%20pseudo%20justiciers&f
Click to access criminologie_actuelle.pdf
http://www.dinfo.gr/10-περιπτώσεις-κατά-συρροή-δολοφόνων-πο/
https://left.gr/news/pantelis-kazakos-o-drastis-toy-pio-mazikoy-ratsistikoy-egklimatos-prin-ti-manolada
http://www.mixanitouxronou.gr/antonis-dagklis-o-dolofonos-ton-ierodoulon-evlepa-ti-mitera-mou-sto-prosopo-ton-ierodoulon-nomiza-pos-skotona-ekini/
http://mpes.uoa.gr/node/235
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Γ. Πανούσης, (2012), Ο Εγκληματίας στο έργο του Ντοστογιέφσκι: Υπο-χθόνιος ή υπερ-άνθρωπος;, Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα σσ. 128-130.
Π. Σόμπολος, (Ιούλιος 2014-5η έκδ.), Τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ όπως τα έζησα, Πατάκη, Αθήνα, σσ.224-243.
Χ. Τσουραμάνης, (1998), Ο φόνος στην Ελλάδα, ΑΝΤ. Ν. Σάκκουλας, Αθήνα.
J.E. Douglas, A.W. Burgess, A.G. Burgess, R.K. Ressler, (1992), Crime classification manual: A standard system for investigating and classifying violent crimes, Jossey-Bass, San Francisco.
R.D. Keppel, W.J. Birnes, (1997), Signature killers: Interpreting the calling cards of the serial murderer, Pocket Books, New York.
(φωτογραφία: Darron Dirgenheier@Flickr)
Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
3 Comments