της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι για τον χρόνο που κυλά… τις ώρες που, δίχως να το αντιλαμβανόμαστε, μας αλλάζουν, ή, έστω μας ωθούν στην κατεύθυνση αυτή. Στη συνέχεια, όμως, αναλογιζόμενη το χρόνο, ξεπήδησαν στη σκέψη μου λάμψεις. Μικρές και πιο μεγάλες. Αναβόσβηναν όπως τ’ αστέρια, χωρίς να με αφήνουν να συγκεντρωθώ.
Προσπάθησα να τις πλησιάσω, να τις δω καλύτερα. Δε με άφηναν. Κάποιες ήταν θολές, άλλες εκτυφλωτικά λαμπερές. Κάποιες τρεμόπαιζαν δειλά και αργόσβηναν. Λίγες ήταν κραταιές, εκπέμποντας μια ήπια, γλυκιά θέρμη που με είλκυε.
Και τότε, κατάλαβα! Οι λάμψεις ήταν οι άνθρωποι που γέμισαν το χρόνο στη ζωή μας. Συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι, όλοι εκεί να φωτίζουν με την (ανάλογη) δύναμη της θέλησής τους και του διαμετρήματός τους, τη ζωή μας. Πλησίασα τις σαγηνευτικά λαμπερές που διαρκούσαν και είδα ανθρώπους αγαπημένους που η σχέση μας βρίσκεται πέρα και πάνω από το χρόνο, με στιγμές ευτυχίας.
Τυχαίες συναντήσεις και μη, αυτές ορίζουν και επανεκτιμούν το χρόνο μας. Του χαρίζουν φως, υψώνοντάς τον στο διαχρονικό και μη αντιληπτό άπειρο… Ή, του δίνουν μια στιγμούλα χαράς και μετά χάνονται, τόσο απλά, τόσο γρήγορα, παίρνοντας μαζί τους και το χαμόγελό μας. Οι άλλες, όμως… Παραμένουν εκεί ψηλά, εστίες φωτός θεραπευτικού, φωτός ανάτασης και ζωής.
Για τις στιγμές αυτές αξίζει να λογίζεσαι τον χρόνο που περνά και να νιώθεις ευγνωμοσύνη!
(Φωτογραφία: Aikawa Ke@Flickr)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023