Σύμβολο αφθονίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η τουλίπα πέρασε στην κεντρική Ευρώπη στα μέσα του 16ου αιώνα για να γίνει το εθνικό λουλούδι των Ολλανδών. Οθωμανοί και Ολλανδοί έζησαν εποχές «μανίας με τις τουλίπες», γράφοντας ποιήματα για το λουλούδι, ζωγραφίζοντας πίνακες με απεικονίσεις του, διακοσμώντας τα ρούχα και τα χαλιά τους με σχέδια του, και βέβαια παράγοντας εκατομμύρια τουλίπες κάθε χρόνο για να διακοσμούν τους κήπους και τα ανθοδοχεία τους.
Η καλλιέργεια της τουλίπας ξεκίνησε στην Περσία, πιθανότατα τον 10ο αιώνα. Το λουλούδι εικάζεται ότι προέκυψε από διασταυρώσεις άγριων φυτών, αφού δεν αναφέρεται σε κάποια πηγή πριν από τον 10ο αιώνα. Οι Σελτζούκοι έφεραν την τουλίπα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου αντιμετωπίστηκε αμέσως με μεγάλο θαυμασμό.
Το 1574 ο Σουλτάνος Σελίμ ο δεύτερος, διέταξε τον καδή της Συρίας να του στείλει 50.000 βολβούς τουλίπας, ενώ χρειάστηκε άλλες 300.000 τουλίπες για να μετατρέψει το παλάτι του Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη σε έναν απέραντο κήπο με πολύχρωμες τουλίπες. Οι τουλίπες γρήγορα έγιναν το αγαπημένο σχέδιο των Οθωμανών για τα υφάσματα, τα χαλιά και τα κεραμικά τους.
Τι ήταν αυτό που τους εντυπωσίασε περισσότερο στο λουλούδι; Ότι ανθοφορούσε πολύ νωρίς την άνοιξη, όταν ακόμα έκανε κρύο, και βέβαια το σχήμα του, που έμοιαζε με τουρμπάνι.
Αυτή η ομοιότητα του λουλουδιού με το τουρμπάνι, έγινε και η αιτία να… αλλάξει όνομα, όταν έφτασε στην κεντρική Ευρώπη. Η lale των Οθωμανών έγινε tulip των ευρωπαίων καθώς μπέρδεψαν στη μετάφραση τα τουρμπάνια των Οθωμανών που ήταν διακοσμημένα με τουλίπες με τις ίδιες τις τουλίπες.
Υπεύθυνος για το λάθος θεωρείται ο Ogier Ghiselin de Busbecq, ένας πρεσβευτής του αυτοκράτορα Φερδινάνδου του Α’ στην αυλή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. Ήταν ο άνθρωπος που εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τα πρωτότυπα λουλούδια των Οθωμανών που φρόντισε να τα στείλει στη Γερμανία από όπου σύντομα διαδόθηκαν στην Ολλανδία. Οι Ολλανδοί τα υποδέχτηκαν με τη… «μανία της τουλίπας». Έγινε το πιο αγαπημένο λουλούδι της υψηλής κοινωνίας και γρήγορα η καλλιέργειά του έφτασε σε τέτοια επίπεδα που μπόρεσε να γίνει το πρώτο «εξαγώγιμο προϊόν» της χώρας.
Στην αιχμή της «μανίας για την τουλίπα», τον Μάρτιο του 1637, ένας βολβός τουλίπας μπορούσε να πωληθεί στην Ολλανδία και 10 φορές περισσότερο από το ετήσιο εισόδημα ενός ειδικευμένου τεχνίτη. Επρόκειτο όμως για μία χρηματιστηριακή αξία που σύντομα κατέρρευσε, αφού αποδείχθηκε ότι η τουλίπα ήταν ένα λουλούδι που εύκολα καλλιεργούταν και εύκολα πολλαπλασιαζόταν, οπότε μπορούσε να παραχθεί πληθωρικά. Ο όρος «μανία της τουλίπας» έμεινε έτσι στην ιστορία για να παραπέμπει σε κάθε μεγάλη οικονομική φούσκα, όταν οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων αποκλίνουν από τις εγγενείς αξίες.
Η τουλίπα υμνήθηκε στην ανατολική ποίηση. Στο ποίημα Gulistan του Musharrifu’d-din Saadi (13ος αιώνας), περιγράφεται ένα όραμα παραδείσιου κήπου με «φωτεινές πολύχρωμες τουλίπες».
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η τουλίπα θεωρήθηκε σύμβολο της αφθονίας και της ανοχής. Η πιο πλούσια εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ονομάζεται «εποχή της τουλίπας» ή Lale Devri στα τουρκικά.
Οι τουλίπες παραμένουν από τα δημοφιλέστερα λουλούδια στους κήπους της Ανατολής και της Δύσης.
Τούρκοι και Ολλανδοί συνεχίζουν να τις λατρεύουν, κι ας έχουν περάσει διαφορετικά στην κουλτούρα τους: για τους Τούρκους η τουλίπα είναι ένα σύμβολο του παραδείσου επί της γης, με σχεδόν θεϊκή ιδιότητα, ενώ για τους Ολλανδούς, η τουλίπα αντιπροσωπεύει τη βραχύτητα της ζωής.
