της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Ξεκινάει σαν δυσφορία. Στη συνέχεια, απλώνεται ένα δίχτυ πάνω σου, που ύπουλα περιορίζει το χώρο. Αισθάνεσαι εγκλωβισμένος μόλις το μυαλό σου γυρίζει στην ιδέα αυτή, γιατί ξέρεις πολύ καλά πως δεν έχεις φερθεί σωστά, ή , τουλάχιστον, όπως και όσο θα ήθελες.
Φόβος. Ναι… φόβος είναι η σωστή λέξη που δηλώνει την αλήθεια σου τη στιγμή εκείνη. Φοβάσαι μήπως επαληθευτεί το χειρότερό σου σενάριο και συ είσαι απών. Και θυμάσαι τότε τη φράση που πολύ αγάπησες: η δύναμη της απουσίας είναι πολύ πιο ισχυρή από την παρουσία.
Αποφεύγεις αυτό που φοβάσαι, αυτή είναι η αλήθεια. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλύτερα, αλλά το ίχνος της παλιάς πληγής είναι εκεί, σαν απειλή ότι κάτι άλλο θα συμβεί. Είναι πάντα εκεί, παραμονεύει όσο σε απορροφούν τα καθημερινά, προσωπικά, ή όχι, θέματά σου. Είναι πάντα εκεί, πιο πάνω από σένα, σε παρατηρεί όσο πνίγεσαι στη μικρή κουταλιά της ρουτίνας , σχεδιάζοντας αυτό που εσύ αποκαλείς αιφνιδιασμό. Αλλά δεν είναι.
Φυγόπονος; Όχι. Φοβισμένος; Ναι. Δεν μπορώ να σου δώσω τη λύση που αναζητάς. Μπορώ, όμως, να νιώσω την ανθρώπινη ανάγκη να απωθήσεις κάπου εκεί, στη σκοτεινή σου γωνιά, το χειρότερό σου σενάριο. Και την ανάγκη σου να οργανώσεις τις σκέψεις σου σε πράγματα πιο ανώδυνα, γιατί έτσι είναι η φύση μας. Για να ξεχαστείς, λένε.
Θα εξιλεωθείς;
(Φωτογραφία: Francis Mariani@flickr)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023