O Αντώνης Φωνιαδάκης και το όραμά του για το μπαλέτο της Λυρικής

συνέντευξη στον Δημήτρη Καλαντζή.

«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πάντα θα χορεύουν και θα προσπαθούν να ξεπεράσουν τα όρια του ανθρωπίνου σώματος. Η τέχνη του χορού συνεχώς εμπλουτίζεται, σπάει την παρελθοντολαγνεία και κοιτά στο μέλλον γιατί το μέλλον είναι σήμερα. Κι αν χειριστούμε καλά το σήμερα, είμαστε στο σωστό μέλλον».

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Αντώνης Φωνιαδάκης, αφού συνεργάστηκε με κορυφαία διεθνή χορευτικά σύνολα και αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως ένας από τους σημαντικότερους χορογράφους της εποχής μας, μοιράζει πλέον το χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Παρισιού, αποδεχόμενος μία μεγάλη πρόκληση: να αναθεωρήσει, να εμπλουτίσει και να κάνει το μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής να «συνομιλήσει» με τα μεγάλα σύνολα της Ευρώπης.

«Η πρόκληση για το μπαλέτο της Λυρικής είναι να κρατήσει το χορό ζωντανό με τα ερεθίσματα του σήμερα, σεβασμό στο παρελθόν αλλά και προσήλωση στο μέλλον».
Ο Αντώνης Φωνιαδάκης δηλώνει αισιόδοξος για το εγχείρημα που ανέλαβε. Λίγες μέρες πριν την παρουσίαση του σπονδυλωτού μπαλέτου «Τοπία» που χορογραφεί μαζί με τους Μπενζαμέν Μιλπιέ και Ντάγκλας Λη στη νέα σκηνή της Λυρικής στο Ίδρυμα Νιάρχος, μας μιλά για την παράσταση, την ελληνική πραγματικότητα, το ταλέντο, την αυτογνωσία και την έκσταση του χορού.

Με τα «Τοπία» γίνεται η γνωριμία του μπαλέτου της Λυρικής με τη νέα όπερα στο Ίδρυμα Νιάρχος. Θα λέγατε ότι είναι και ένα νέο ξεκίνημα του ελληνικού μπαλέτου;

Πιστεύω ότι ο ίδιος ο χώρος καλεί τους καλλιτέχνες και τους θεατές στο καινούργιο. Είναι μία νέα όπερα. Ο άριστος τεχνικός εξοπλισμός της προκαλεί για την παρουσίαση άρτιων, σύγχρονων και νέων καλλιτεχνικών προτάσεων. Δεν είναι εύκολο βέβαια να αλλάξει το ρεπερτόριο μίας ομάδας από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε πιστεύω ότι μπορείς να φορέσεις βεβιασμένα ένα νέο φόρεμα σ’ έναν οργανισμό. Πρέπει ο οργανισμός να είναι έτοιμος, να το αποδεχτεί, να το κατανοήσει και να το παρουσιάσει σωστά. Αλλά ο νέος χώρος έχει τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσει παραστάσεις που μέχρι τώρα ήταν αδύνατον να παρουσιαστούν στο «Ολύμπια» λόγω χώρου αλλά και καλλιτεχνικής τοποθέτησης. Η νέα όπερα μας γεννά νέες επιθυμίες, χωρίς να σημαίνει ότι θα καταρρίψουμε ή θα υποβιβάσουμε τη δουλειά που έχει γίνει στο παρελθόν.

Εγκαινιάζετε τον χώρο με τα «Τοπία» και τη συνεργασία σας με δύο διακεκριμένους χορογράφους από τη Γαλλία και τη Βρετανία.

Ονόμασα τη βραδιά «Τοπία» γιατί οι τρεις χορογράφοι αντιπροσωπεύουμε τρεις διαφορετικούς κόσμους, τρεις διαφορετικές τοποθετήσεις απέναντι στον χορό. Κάθε χορογραφία, πέραν της τεχνικής ιδιαιτερότητάς της, αποκαλύπτει τη διαφορετική αντίληψη και τον ιδιαίτερο ψυχισμό του κάθε χορογράφου. Ο καθένας από εμάς προσφέρει ένα διαφορετικό «τοπίο» δουλειάς και η όλη πρόταση αποτελεί ένα άνοιγμα του μπαλέτου της Λυρικής σε διαφορετικούς χορογραφικούς κόσμους. Πρόκειται για μία εξερεύνηση για όλους, αφού τόσο ο Μπενζαμέν Μιλπιέ όσο και ο Ντάγκλας Λη, δεν γνώριζαν καθόλου την ομάδα και η ομάδα δεν γνώριζε καθόλου τους χορογράφους (με εμένα είχαν ξαναδούλεψει). Άρα είναι για όλους νέα τοπία. Το μόνο κοινό σημείο μας είναι η μουσική. Και οι τρεις χορογράφοι δουλέψαμε με άξονα μουσική που δεν δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της χορογραφίας αλλά ήταν ένα προϋπάρχον δημιούργημα ενός άλλου καλλιτέχνη, ένα μουσικό έργο πάνω στο οποίο πατήσαμε, εμπνευστήκαμε, το αφουγκραστήκαμε για να πετύχουμε τη χορογραφία μας.

Η δική σας επιλογή είναι το σημαντικό έργο του μινιμαλιστή Αμερικανού συνθέτη Τζον Άνταμς «The Shaker Loops».

Ήταν μία πρόκληση για μένα το συγκεκριμένο κομμάτι, όταν μου ζητήθηκε να το χορογραφήσω για το μπαλέτο της Λωρραίνης το 2014. Είχα ασχοληθεί πολύ με το μπαρόκ και τη μοντέρνα μουσική, αλλά μινιμαλισμό σε τέτοιο βαθμό δεν είχα χορογραφήσει ποτέ. Είναι μία μουσική πολύ έντονη, θα μπορούσες να την πεις και άρρυθμη. Ο Άνταμς την εμπνεύστηκε παρατηρώντας μία λίμνη και πως επιδρούσαν στην επιφάνειά της ο άνεμος ή ένα βότσαλο που έπεφτε. Επηρεασμένος από αυτές τις εικόνες, μπήκε σ’ έναν τρόπο σκέψης με επαναλήψεις και ανατροπές που καθιστούν το μικρό αυτό μουσικό έργο μοναδικό στο είδος του. Το κομμάτι δεν έχει χορογραφηθεί πολύ γιατί είναι δύσκολο να βρεις το κεντρικό του θέμα. Υπάρχει μία συνεχής μετατόπιση θεματολογίας και έντασης. Έχει δυνατό παλμό, έχει περάσματα με μεγάλη πυκνότητα και ενέργεια, αλλά και κάποια σημεία πιο ήσυχα, πιο όμορφα στο αυτί. Αποτελεί έναν τέλειο καμβά για να «πατήσεις» πάνω του και να χορογραφήσεις μία παράλληλη δράση ως προς τον τρόπο που ξεδιπλώνεται η μουσική. Δεν κάνω αντιστίξεις τόσο πολύ, δεν πάω κόντρα στη μουσική, βουτάω στη μουσική και εμπνέομαι από τον ξέφρενο ρυθμό της και ενδεχομένως από τις λούπες, τους κύκλους που έχει μέσα της.

Δώστε μας, παρακαλώ, μία εικόνα αυτού που θα δούμε στη σκηνή.

Δεν υπάρχουν χαρακτήρες, δεν υπάρχει story board, υπάρχει όμως μία αέναη μεταβολή ενέργειας. Θα δείτε στοιχεία να πάλλονται σε σχέση με τη μουσική δόνηση του Τζον Άνταμς. Είναι αρκετά γρήγορη, αέρινη και ρευστή ως προς την ποιότητά της χορογραφία. Το έργο είναι σαν ένας λαβύρινθος, ένας ιστός που τα πράγματα μπαίνουν σε αυτόν, δημιουργούν σχέσεις αλλά στη συνέχεια διαχωρίζονται με μεγάλη ευκολία. Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, αλλά σίγουρα υπάρχει μία πληροφορία που συνεχώς μετατοπίζεται, άρα ο θεατής είναι συνεχώς σε εγρήγορση για να αποκωδικοποιήσει και να ακολουθήσει είτε μία συγκεκριμένη δράση είτε πάρα πολλές ταυτόχρονες δράσεις.

“Τοπία” από το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Πως σχηματίστηκε στο μυαλό σας η χορογραφία;

Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε χρόνο για να μπορέσω να οπτικοποιήσω αυτό που άκουγα. Για να καταλάβετε, η παράσταση στη Λωρραίνη θα ανέβαινε τον Οκτώβρη κι εγώ όλο το καλοκαίρι άκουγα σε repeat την παρτιτούρα. Προσπαθούσα να καταλάβω τον εσωτερικό της παλμό, να νιώσω τι μου προκαλεί. Ομολογώ ότι κάθε φορά έβλεπα κάτι διαφορετικό. Άρχισα να καταλαβαίνω την ομορφιά και τη δύναμη του έργου μετά από δυο – τρεις εβδομάδες που το άκουγα. Όταν άρχισα να το χορογραφώ, με βοήθησαν τα κορμιά να το δω τρισδιάστατο. Ο χορός με έφερε πιο κοντά στο έργο. Οι ρυθμοί είναι πραγματικά ξέφρενοι, σχεδόν διονυσιακοί και έτσι ήθελα να το παρουσιάσουν οι χορευτές. Δε με ενδιέφερε μία τυφλή τοποθέτηση βημάτων αλλά η αισθαντική επαφή με τον ήχο. Ήταν μία πολύ σύνθετη διαδικασία που με έκανε να μάθω πολλά για τη μουσική του Τζον Άνταμς αλλά με έμαθε και να μην φοβάμαι να αναμετρηθώ με οποιοδήποτε μουσικό έργο.

Βρίσκετε αναλογίες του έργου με την Ιεροτελεστία της Άνοιξης;

Η Ιεροτελεστία έχει πομπούς και παλμούς πολύ πιο προσιτούς. Στην Ιεροτελεστία αισθάνομαι τη μουσική πιο άμεσα. Ο Τζον Άνταμς είναι πιο «ύπουλος» γιατί οι εναλλαγές του, οι διαθέσεις του, η οξύτητα της ταχύτητας και η γλύκα της αιώρησης μπλέκονται πιο σύνθετα.

Με το «Links» και τον «Γαλαξία» κάνατε πολλούς να μιλήσουν για μπαλέτο με φιλοσοφικό και ψυχολογικό υπόβαθρο.

Πιστεύω ότι υπάρχει η ανάγκη για σκηνικό βίωμα. Δε μου αρκεί η αισθητική δύναμη κάποιων κινήσεων. Θέλω να υπάρχει πραγματικό βίωμα. Στη δουλειά μου υπάρχει μία πάλη μεταξύ του πάνω και του κάτω, υπάρχει μεγάλη στροφικότητα, υπάρχει ταχύτητα, υπάρχει μία διάθεση το κορμί να εμπλέκεται μυϊκά και αναπνευστικά στη δράση. Δε θέλω να υπάρχουν ψεύτικες κινήσεις στη δουλειά μου. Σπρώχνω τους χορευτές μου, αφού έχουν αποκωδικοποιήσει μηχανικά και τεχνικά την κίνηση, να έρθουν σε επαφή με τον ψυχισμό της μουσικής, της κίνησης και τον συνδυασμό αυτών των δύο πραγμάτων, έτσι ώστε να μπορέσουν να νιώσουν κάτι. Νομίζω πως αν το πετύχουν, θα νιώσουν λυτρωτικά. Πολλοί χορευτές, μου έχουν πει ότι έχουν νιώσει έκσταση κατά τη διάρκεια του χορού. Είναι σαν να διαπερνούν μία μεμβράνη και να αιωρούνται στην ταχύτητα. Η χορογραφία βάζει το χορευτή σε μία κατάσταση φαινομενικά εκτός ελέγχου, αλλά εντός πλαισίων.

Αυτό επιτυγχάνεται μετά από εξαντλητικές πρόβες ή πρέπει να έχει ο χορευτής κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα για να το κατακτήσει;

Υπάρχει η τεχνική πλευρά του χορού, την οποία μπορείς να δουλέψεις επί ώρες και επίπονα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει η ερμηνεία να μπορέσει να γεμίσει δοχεία του ερμηνευτή (αναλόγως με τη χωρητικότητα και την ευαισθησία τους) και να προκαλέσει στο τεχνικό υλικό μία μετάλλαξη. Αυτό γίνεται ανάλογα με την ψυχολογία και τη διαθεσιμότητα του κάθε ερμηνευτή. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο αισθαντικοί, πάλλονται πιο έντονα σε δονήσεις, και κάποιοι άλλοι αντιστέκονται. Συνήθως τα αποτελέσματα στη δουλειά μου είναι πολύ πιο ορατά στο κοινό – και πιο ενδιαφέροντα – όταν οι ερμηνευτές έχουν κάτι ιδιαίτερο, που εγώ δεν μπορώ να εμφυσήσω ούτε να διδάξω. Όταν υπάρχει μία προσωπικότητα, μία ψυχική και σωματική υπόσταση, προσφέρει και στον ίδιο τον χορευτή και στο κοινό, μεγαλύτερη συγκίνηση. Υπάρχουν άλλοι ερμηνευτές που είναι καταπληκτικοί στην τεχνική πλευρά της εκτέλεσης. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό αλλά πιστεύω ότι όλοι οι χορογράφοι ψάχνουν την ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και του χορευτή. Ο χορευτής είναι μία ιδιότητα, ένα επάγγελμα, ενώ ο άνθρωπος είναι αυτός που θα μετουσιώσει την τεχνική, ανάλογα με τα βιώματα, τις μνήμες και τις επιθυμίες του.

Έχετε δουλέψει με κορυφαία χορευτικά σχήματα σε όλον τον κόσμο. Πώς βλέπετε το επίπεδο των χορευτών της Λυρικής;

Έχω δουλέψει με ομάδες χορού που με έχουν αφήσει άφωνο από την τεχνική τους αρτιότητα. Έχω χορογραφήσει συγκροτήματα που είναι το όνειρο του κάθε χορογράφου, αλλά έχω χορογραφήσει και ομάδες που δεν είναι σε τόσο υψηλό τεχνικό επίπεδο, αλλά έχουν ψυχισμό, έχουν θέληση. Έχω χορογραφήσει ακόμα και ανθρώπους που πραγματικά δεν το είχαν καθόλου, αλλά λίγο με τη δική μου επιμονή και λίγο με τη δική τους περιέργεια, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Η Λυρική είναι ένα πολυμορφικό σώμα με βάση κλασική, νεοκλασική. Είναι ιδιαίτερο σώμα γιατί υπάρχουν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, διαφορετικές εμπειρίες μέσα στα χρόνια, είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν δουλέψει περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Εγώ αυτή τη στιγμή καλούμαι να τους αφουγκραστώ όλους. Ως δάσκαλος μεταφέρω όσο μπορώ καλύτερα την τεχνική μου και παρατηρώ ποιοι από τους χορευτές σωματοποιούν πιο γρήγορα και πιο εύκολα από κάποιους άλλους. Έχει ενδιαφέρον η διαδικασία της εκμάθησης και της απορρόφησης του υλικού.

Είστε αισιόδοξος ότι μπορούν να γίνουν καλές παραστάσεις;

Ναι, μπορούν να γίνουν πολύ όμορφα πράγματα, όχι μόνο για τη δική μου δουλειά, αλλά για το σύνολο του χορού. Ζητώ από τους χορευτές της Λυρικής να σκεφτούν για το κορμί τους, πως το αισθάνονται και πως το χειρίζονται. Από μία τέτοια διαδικασία αυτογνωσίας θα βγουν όλοι κερδισμένοι. Και οι χορευτές και οι χορογράφοι και η ομάδα στο σύνολό της.

Ας είμαστε ειλικρινείς, το μπαλέτο της Λυρικής ήταν προσανατολισμένο αυστηρά προς το κλασικό ρεπερτόριο.

Και είναι ακόμα, κάτι το οποίο σέβομαι. Οι κλασικοί τίτλοι δεν πρόκειται να βγουν από το ρεπερτόριο της Λυρικής. Εκείνο που ενδιαφέρει εμένα είναι όλες οι παραστάσεις να είναι τεχνικά και καλλιτεχνικά άρτιες και να δίνουμε στο κοινό το βέλτιστο αποτέλεσμα. Όλα τα στιλ έχουν μία δυσκολία, αλλά για την Λυρική, που έχει αυτό το κλασικό παρελθόν, το άνοιγμα σε νέα πράγματα αποτελεί μεγάλη πρόκληση και ταυτόχρονα το κλειδί για να μπορέσει το σώμα της Λυρικής να συμβαδίσει με όλα αυτά που γίνονται στο χορό σήμερα. Ο χορός προχωρά και δεν πρέπει να μείνουμε πίσω. Το καθήκον της τέχνης είναι πάντα να αναθεωρείται. Αν όχι να απορρίπτει, να εμπλουτίζει αυτά που έχει με το καλύτερο δυνατό νέο υλικό.

Πώς θα γίνει αυτή η μετάβαση;

Ήδη είμαστε σε μία μετάβαση. Είμαι πολύ χαρούμενος που δύο διεθνείς χορογράφοι αποδέχτηκαν την πρόκληση για τα «Τοπία». Αυτό για μένα είναι ήδη ένα βήμα μπροστά.

Αποδέχτηκαν την πρόκληση λόγω του αποστολέα, του δικού σας ονόματος…

Δεν έχει σημασία. Κάποιος πυροδοτεί κάτι, κάποιος αρχίζει κάτι και ξεκινά η μετάβαση. Την αλλαγή την κάνουμε όλοι μαζί και η αλλαγή θα γίνει με υπομονή, με πολλή δουλειά, με ανοιχτό μυαλό και με αυτογνωσία. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, και οι καλλιτέχνες και το κοινό μας, ποιοι είμαστε, που είμαστε και πως είμαστε. Να γίνει δηλαδή μία συνάντηση στο σωστό σημείο για όλους τους ενδιαφερόμενους. Δεν είμαστε μόνοι μας. Απευθυνόμαστε σε ένα κοινό. Την ομάδα δε θα την χορογραφώ αποκλειστικά εγώ, αλλά θα την χορογραφήσουν κι άλλοι χορογράφοι, άρα πρέπει να υπάρχει σημαντική προσπάθεια κατανόησης για να μπορέσει η προσπάθεια να καρποφορήσει. Πάντως είμαι αισιόδοξος. Με ενδιαφέρει να φαντάζομαι μία συνέχεια και έναν εμπλουτισμό του ρεπερτορίου της Λυρικής Σκηνής, έτσι ώστε να μπορέσει να συνομιλήσει με άλλα θέατρα που έχουν ένα ρεπερτόριο πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο ανοιχτό από αυτό που μέχρι στιγμής είχε η Λυρική. Αν θα το πετύχουμε σε ένα χρόνο, σε δύο ή σε τρία, δεν μπορώ να το πω αλλά σίγουρα υπάρχει μία αλλαγή. Τα Τοπία είναι στο πλάνο αυτής της αλλαγής.

Έχετε διακριθεί στο εξωτερικό, όπου η τέχνη εξακολουθεί να απολαμβάνει πλούσια στήριξη από κράτη και ιδιώτες. Φαντάζομαι ότι θα είναι απογοητευτική η σύγκριση με την Ελλάδα του σήμερα που παλεύει για τη βασική διαβίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της.

Δε θα έλεγα τη λέξη απογοητευτική. Παντού υπάρχουν δυσκολίες για μία ομάδα, ανάλογα και με το σύστημα μέσα στο οποίο λειτουργεί, αν είναι στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα ή αν είναι μία συνύπαρξη και των δύο. Εγώ αυτό που βλέπω είναι μία πρόκληση στην Αθήνα. Σίγουρα το τοπίο, δεν είναι το καλύτερο, η χώρα παραπαίει οικονομικά και αυτό επηρεάζει τα πάντα. Παρόλα αυτά η πρόκληση για να πραγματοποιήσω κάτι που έχω οραματιστεί, με τη βοήθεια της γενικής διεύθυνσης και όλου του σώματος της Λυρικής, ήταν ένα κίνητρο για να είμαι εδώ. Αν πίστευα ότι δεν υπάρχει κάτι που αξίζει να δουλευτεί, δε θα το επιχειρούσα. Υπάρχει όμως, όπως υπάρχει και μία δόση αισιοδοξίας και τρέλας από την πλευρά μου για να μπορέσω να αντισταθμίσω κάποια πράγματα που πραγματικά είναι σκληρά για τη σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Η δουλειά μου στη Λυρική συνδυάζεται μ’ έναν πολύ υγιή τρόπο μ’ όλα τα άλλα πρότζεκτ μου στο εξωτερικό και είναι χαρά μου να σας πω ότι έχει αρχίσει μία θετική συζήτηση για την ομάδα μας στο εξωτερικό, παρόλο που πολλοί δεν την έχουν δει ποτέ. Χρειαζόμαστε την εξωστρέφεια. Η φιλοδοξία μου είναι να μπορέσει η Λυρική να μπει στο πνεύμα του ευρωπαίου θεατή. Να ακουστεί ότι κάτι καλό συμβαίνει στην όπερα της Αθήνας. Τα προβλήματά μας, θα πρέπει να γίνουν προτερήματα και να τα καταφέρουμε, κρατώντας τον χαρακτήρα μας. Εννοείται ότι δεν ζω σε κάποιο ροζ συννεφάκι. Δεν μπορούμε ξαφνικά να γίνουμε ένα τέλειο ευρωπαϊκό θέατρο, αλλά μπορούμε να κάνουμε δουλειές σεβαστές και ποιοτικές που ενδεχομένως να προσελκύουν κάποιους ευρωπαίους που θα βρίσκονται ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, να τους κάνουν να δουν το μπαλέτο της Λυρικής ως μέρος της καλλιτεχνικής κληρονομιάς της χώρας.

Έχετε κάποια «τρελή» φιλοδοξία να βγείτε με παράσταση της Λυρικής στο εξωτερικό;

Ομολογώ πως δεχτήκαμε μία πρόσκληση για τον «Γαλαξία» από φεστιβάλ της Ιταλίας, αλλά δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει για οικονομικούς λόγους. Εννοείται ότι θα το επιθυμούσα πάρα πολύ, αλλά είναι κάτι που δεν είναι στα χέρια μου. Για να μπορέσει ένα ελληνικό καλλιτεχνικό προϊόν να κυκλοφορήσει στις ευρωπαϊκές αγορές, χρειάζεται τεράστια οργάνωση. Οι αγορές θεάματος είναι ολόκληρα συστήματα.

Αποτελεί μία κακοδαιμονία της Ελλάδας να μην τοποθετούνται πάντα οι άριστοι στις θέσεις ευθύνης. Μιλάω για την περίφημη αξιοκρατία.

Στο εξωτερικό, οτιδήποτε έχω διεκδικήσει έχει γίνει μέσα από ένα ανοιχτό και δημόσιο κάλεσμα, έναν «διαγωνισμό». Έχω παρατηρήσει ότι στην Αθήνα δεν γίνεται πάντα έτσι αλλά προτιμάται η άμεση ανάθεση σε άτομα ή εταιρείες. Πιστεύω ότι πρέπει ένας δημιουργός να έχει τη δυνατότητα να υποβάλει τις προτάσεις του και αυτές να αξιολογούνται. Ακόμα και ως χορευτής, εγώ περνούσα πάντα από ακρόαση. Έχω μάθει να καταθέτω την πρότασή μου, να μελετάνε οι υπεύθυνοι την πρότασή μου και να μου λένε «ναι» ή «ευχαριστούμε πολύ, αλλά όχι». Για μένα αυτός είναι ο λογικός τρόπος. Πάντως πιστεύω ότι κάθε ικανός, κάποια στιγμή δικαιώνεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ακόμα και στην Ελλάδα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι βαθύς γνώστης του πως λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Είμαι μόλις τέσσερις μήνες εδώ.

Ο χορός διεθνώς πως εξελίσσεται, τι μορφές παίρνει;

Ο χορός έχει ανοιχτεί σε πολλά τοπία, σε πολλά επίπεδα, σε πολλές νέες αισθητικές και τεχνικές. Εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι πάντα θα χορεύουν. Η τέχνη του χορού θα είναι πάντα ζωντανή. Κάποιοι έξυπνοι και εμπνευσμένοι άνθρωποι θα τη διατηρούν όχι μόνο ζωντανή αλλά θα την εμπλουτίζουν με νέα πράγματα γιατί οι νέες γενιές μεγαλώνουν, έχουν νέα ερεθίσματα, πλέον το κορμί έχει βγει εκτός ορίων. Το βλέπουμε ακόμα και στο street dancing ή στο breakdance… Δεν υπάρχουν πια όρια στην τεχνική σωματικότητα του ερμηνευτή. Όποιο στιλ χορού θέλει να έχει μέλλον, θα πρέπει συνεχώς να βάζει ερωτήματα στην ύπαρξή του, συνεχώς να εμπλουτίζεται και να σπάει την παρελθοντολαγνεία γιατί δεν είναι καλό να κοιτάμε το παρελθόν και απλά να το εξυμνούμε. Είναι καλό να το έχουμε ως βάση και μέτρο σύγκρισης αλλά να κοιτάμε προς το μέλλον. Και το μέλλον, ξέρετε, είναι το σήμερα. Αν δούμε το σήμερα και το χειριστούμε καλά, είμαστε στο σωστό μέλλον.

Αναφέρατε το street dancing. Αλήθεια, αυτά τα παιδιά που χορεύουν χωρίς καμία παιδεία και τεχνική, μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον σας;

Εννοείται. Δείχνουν ότι το κορμί τελικά είναι τόσο έξυπνο που μπορεί να κάνει απίθανα πράγματα. Βγαίνει εκτός ορίων, επαναπροσδιορίζει το σημείο στήριξης, επαναπροσδιορίζει το σημείο ισορροπίας. Δεν υπάρχουν πλέον δεδομένα. Είναι απίστευτο τι γίνεται πλέον με το ανθρώπινο σώμα. Και από τη στιγμή που το ανθρώπινο σώμα συνεχώς προκαλεί τα όριά του, πρέπει και οι άνθρωποι που ασκούν την τέχνη του χορού να καταλάβουν ότι πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο, μία νέα οπτική γωνία… Αυτό είναι που κρατά το χορό ζωντανό. Και το μπαλέτο της Λυρικής θα πρέπει να κρατήσει τον χορό ζωντανό με τα ερεθίσματα του σήμερα. Να σεβαστεί το παρελθόν, να πατήσει στο σήμερα, ώστε να μπορέσει να δει τη συνέχειά του. Πρέπει να μπορούμε να βλέπουμε τη συνέχεια.

Τοπία

Χορογραφία: Ντάγκλας Λη / Μπενζαμέν Μιλπιέ / Αντώνης Φωνιαδάκης
Μουσική: Έτσιο Μπόσσο / Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ / Τζων Άνταμς

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
31 Μαρτίου 2017
1, 2, 4, 5 Απριλίου 2017
5, 6, 10 Μαΐου 2017

Κεντρική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – Αίθουσα “Σταύρος Νιάρχος”
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Ώρα έναρξης: 20.00

Κοστούμια: Ντάγκλας Λη / Πωλ Κοξ / Τάσος Σοφρονίου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης / Ρόντερικ Μάρρεϋ

Με τους Α’ Χορευτές, τους Σολίστ, τους Κορυφαίους και το Corps de Ballet της ΕΛΣ

Συμμετέχουν Κορυφαίοι της Ορχήστρας της ΕΛΣ

Α’ Δημοσίευση συνέντευξης: to spirto

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.