του Δημήτρη Καλαντζή.
Από τον Γκαίτε στον Όργουελ και από το Άσμα Ασμάτων στην Επίδαυρο. Η πολυβραβευμένη σκηνοθέτης Κατερίνα Ευαγγελάτου αρνείται να επαναπαυθεί στις δάφνες μίας σειράς μεγάλων καλλιτεχνικών και εμπορικών επιτυχιών και εγκαινιάζει την Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής στο Ίδρυμα Νιάρχος με το Communio, ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο με αφετηρία το Άσμα Ασμάτων, το πιο ερωτικό / θρησκευτικό κείμενο που γράφτηκε ποτέ.
Ανάμεσα στις πρόβες, μίλησε στο postmodern για την παράσταση, τον έρωτα, την επιτυχία, τον πολιτισμό, την πρόσφατη απώλεια του μέγιστου θεατράνθρωπου (και πατέρα της) Σπύρου Ευαγγελάτου και την πρόκληση της πρώτης παράστασής της στην Επίδαυρο το ερχόμενο καλοκαίρι.
Είναι μία συζήτηση με μία δυναμική γυναίκα, σίγουρη για τον εαυτό της, προβληματισμένη για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και με διάθεση να επικοινωνήσει την τέχνη με τον τρόπο του Σπύρου Ευαγγελάτου: πολλή μελέτη, άοκνη προετοιμασία, ανοιχτό μυαλό, πολλαπλές επιλογές και υψηλής αισθητικής παραστάσεις που δεν απευθύνονται σε καλλιτεχνικές ελίτ αλλά στο σύνολο του θεατρόφιλου κοινού.
- Με το Communio εγκαινιάζονται οι «Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Ίδρυμα Νιάρχος. «Μουσικοθεατρικό δρώμενο», χαρακτηρίζεται η παράσταση…
Ναι, το κοινό θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι δεν θα δει μία παράσταση με τη συμβατική έννοια. Είναι περισσότερο μία συναυλία δωματίου με θεατρικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για τη σύμπραξη του μουσικού συνόλου Latinitas Nostra υπό τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο, που έχει ως αφετηρία τη μπαρόκ μουσική και στόχο το πάντρεμα με άλλα είδη μουσικής. Σε αυτή τη λογική έχουμε μαζί μας στη σκηνή έναν ιεροψάλτη, έναν μουσικό, τον Ευγένιο Βούλγαρη, που παίζει ένα παραδοσιακό ανατολίτικο όργανο, το γιαϊλί ταμπούρ, δύο ηθοποιούς, την Μαριάννα Πολυχρονίδη και τον Νικόλα Παπαγιάννη, την υψίφωνο Μαρία Παλάσκα και φυσικά τους μουσικούς των Latinitas Nostra. Πρόκειται για μία ιδιότυπη σύμπραξη ανατολής και δύσης, λόγου και μουσικής και ειδών μουσικής, δυτικότροπης και βυζαντινότροπης. Η σύμπραξη λαμβάνει χώρα γύρω από ένα τραπέζι, εξ ου και «Κοινωνία», «Επικοινωνία». Για μένα είναι μία προσφορά αγάπης προς το κοινό μέσω της ποίησης και της μουσικής. Χρησιμοποιούμε αποσπάσματα από το «Άσμα Ασμάτων» σε απόδοση του Μιχάλη Γκανά, μελοποιημένα ή απαγγελλόμενα από τους ηθοποιούς. Είναι μία παράσταση με πολύ οικονομική δράση, περισσότερο εντοπισμένη στον λόγο και στον ήχο.
- Στόχος της παράστασης είναι η συγκίνηση;
Δεν μπορείς να καθορίσεις ακριβώς τον στόχο σε καμία παράσταση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι τόσο ελεύθερο, που η δραματουργία του έχει κάποιους κεντρικούς άξονες αλλά δεν είναι μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Θα έλεγα ότι θέλουμε να προσφέρουμε μία εμπειρία ομορφιάς, ίσως και κατάνυξης στους θεατές.
- Με την παρουσία του θρησκευτικού στοιχείου;
Υπάρχει μία αύρα θρησκευτικού στοιχείου γιατί υπάρχει το αποτύπωμα του Μυστικού Δείπνου, υπάρχει ο ιεροψάλτης που φέρνει αυτόν τον κόσμο στο δρώμενο, υπάρχουν αποσπάσματα από πατερικά κείμενα που εμβολίζουν διακριτικά τη δραματουργία και βέβαια το Άσμα Ασμάτων. Το Άσμα Ασμάτων είναι ένα κείμενο που προέρχεται από την εκκλησία. Αποτελεί έναν δυσεπίλυτο γρίφο για το εάν είναι ένα θρησκευτικό ή ερωτικό κείμενο. Εμάς, μας απασχόλησε η οικουμενικότητά του. Το γεγονός ότι μιλάει για την αγάπη, είτε αυτή είναι ερωτική, είτε θρησκευτική.
- Ο έρωτας είναι τεράστια πηγή έμπνευσης για την τέχνη, θα συμφωνείτε…
Και η μόνη παρηγοριά. Ο έρωτας και το κρασί, λένε οι αρχαίοι μας ποιητές.
- Ο έρωτας σήμερα εξακολουθεί να είναι το ίδιο δυνατός;
Ο έρωτας πάντα θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι. Αυτό που πάει να εκλείψει, είναι η αυτοθυσία για τον έρωτα, η τόλμη για τον έρωτα, το ρίσκο για τον έρωτα, μία ακραία πράξη για τον έρωτα. Και αυτό που σίγουρα έχει χαθεί είναι η διάρκεια. Νομίζω πως ανήκουν σε παλαιότερες γενιές τα ζευγάρια που είναι μαζί 30 και 40 χρόνια. Αυτές οι μεγάλες σχέσεις χρειάζονται πολλή δουλειά. Η γενιά μας όμως χωρίζει πολύ εύκολα. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν χωρίσει κι ας έχουν μικρά παιδιά. Αυτό δείχνει ότι οι σχέσεις έχουν ορίζοντα 5ετίας, 6ετίας…
- Γιατί πιστεύετε ότι δεν έχουν διάρκεια τα ζευγάρια;
Σίγουρα θα σταθώ στο γεγονός ότι η γυναίκα δεν έχει πια ανάγκη, δεν είναι εξαρτημένη οικονομικά από τον άνδρα. Επίσης στο γεγονός ότι η κοινωνία αποδέχεται ένα χωρισμένο ζευγάρι κι ιδιαίτερα μία χωρισμένη γυναίκα. Δεν αποτελεί στίγμα, όπως παλαιότερα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι άνθρωποι δεν είναι αναγκασμένοι πια να ζουν σε έναν γάμο επειδή «πρέπει». Από την άλλη πλευρά όμως, δεν επενδύουν σε μία μακροχρόνια σχέση. Ίσως φταίνε οι τρελοί ρυθμοί ζωής που δεν αφήνουν χρόνο σε ένα ζευγάρι να περάσει μεταξύ του.
- Ζούμε σε μία εποχή δύσκολη. Πολλοί παλεύουν για την επιβίωση τους, άλλοι φεύγουν για το εξωτερικό. Υπάρχει σκοτεινιά στο τοπίο της χώρας μας αλλά και όμορφα ξεσπάσματα μεγαλείου ψυχής και αλληλεγγύης…
Γίνονται πράγματα που ποτέ δεν μαθαίνουμε. Πολλοί βοηθούν χωρίς να το διατυμπανίζουν κάποιον αδύναμο συγγενή ή γνωστό και βλέπουμε περιπτώσεις υπεράσπισης αδυνάμων ανθρώπων. Φυσικά υπάρχουν και τα αντίθετα: ξεσπάσματα βίας, μίσους και ρατσισμού. Δυστυχώς υπάρχουν και τα δύο πρόσωπα.
- Όλος αυτός ο αναβρασμός που θα μας βγάλει, πιστεύετε; Είστε αισιόδοξη;
Είμαι μοιρασμένη ως φύση. Για κάποια πράγματα είμαι αισιόδοξη, για άλλα απαισιόδοξη ή «ρεαλίστρια». Είναι αρκετά σκοτεινά τα πράγματα για να μπορέσεις να κάνεις μία πρόβλεψη του πως θα είναι η κοινωνία μας μετά από χρόνια. Το βλέπουμε και σε πολιτικό επίπεδο με τους ηγέτες που εκλέγονται, με τον φανατισμό να παίρνει το πάνω χέρι. Βλέπουμε αυτή την τάση να κυριαρχεί. Νομίζω ότι θα είναι μία δύσκολη ιστορική περίοδος τα επόμενα χρόνια γιατί βλέπω ότι υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις που έχουν ηγέτες ανεξέλεγκτους.
- Παρακολουθείτε συστηματικά την επικαιρότητα;
Με ενδιαφέρει να γνωρίζω τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Προσπαθώ να είμαι ενημερωμένη όσο γίνεται, καθώς οι πηγές ενημέρωσης φιλτράρονται. Τη χρονιά που μας πέρασε, μελέτησα τα θέματα πληροφόρησης για το ανέβασμα του «1984», το πως φιλτράρονται οι πληροφορίες ή πως η υπερ-πληροφόρηση μπορεί να γίνει ένας τρόπος χειραγώγησης. Πολύ μικρές «ειδήσεις» που δεν έχουν αξία, παράγονται καθημερινά μαζικά σε παγκόσμιο επίπεδο για να στρέφουν το ενδιαφέρον του κόσμου αλλού, ενώ τεράστιες ειδήσεις, κοσμογονικής σημασίας, περνούν στα ψιλά. Υπάρχει μία τάση, ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά μέσα, για συνεχή ανανέωση πληροφοριών. Αλλά άλλο πληροφορία κι άλλο είδηση.
- Γίνονται φέτος σπουδαίες καλλιτεχνικές δουλειές αλλά την ίδια στιγμή, κάθε βράδυ, περίπου 2 εκατομμύρια Έλληνες παρακολουθούν ένα πολύωρο τηλεοπτικό σόου με κάποια παιδαριώδη αγωνίσματα σε ένα εξωτικό νησί.
Ας μην είμαστε πολύ αυστηροί. Ο κόσμος έχει ανάγκη από πολλά πράγματα. Ίσως να έχει ανάγκη να έρθει να ακούσει μία συναυλία μπαρόκ μουσικής αλλά ίσως την ώρα που γυρίζει από την δουλειά του, το μυαλό του να είναι πάρα πολύ φορτωμένο, και να έχει ανάγκη να χαζέψει δυο τρεις χαζοχαρούμενους τύπους να χοροπηδάνε επειδή τους προσέφεραν σουβλάκια. Δεν απευθύνονται όλα σε όλους. Φυσικά είναι κρίμα που σε όλους απευθύνεται μόνο το Survivor. Στη Ρωσία, για παράδειγμα, μία συναυλία Τσαϊκόφσκι απευθύνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλες τις ηλικίες. Ενδεχομένως να δουν κι εκείνοι Survivor, αλλά θα πάνε και στον Καρυοθραύστη. Στην Ελλάδα δεν θα βρούμε δύο εκατομμύρια ανθρώπους να απολαμβάνουν μία παράσταση μπαλέτου. Πάνω σε αυτό πρέπει να γίνει δουλειά και να πάρουν τα πράγματα τη σωστή αναλογία: να υπάρχει το Survivor αλλά να υπάρχει και μία μεγάλη όπερα, να υπάρχει και ο Φάουστ του Γκαίτε, να υπάρχει και ο Τολστόι. Να υπάρχουν όλα σε πιο υγιείς αναλογίες. Η λύση δεν είναι να καταδικάσουμε το Survivor. Η λύση είναι να δούμε γιατί «μιλάει» το Survivor στα δύο εκατομμύρια Έλληνες και γιατί δεν μιλάμε εμείς. Γιατί δεν έχουμε καταφέρει να φέρουμε αυτούς τους ανθρώπους σε εμάς; Γιατί έρχονται στο πάρκο του Νιάρχος μόνο για να περπατήσουν και να κάνουν πικ νικ; Ας ελπίσουμε να μπουν και μέσα κάποια στιγμή…
- Θα μπουν πιστεύετε;
Εξαρτάται από τι θα τους προσφέρουμε. Ποιο θα είναι το πρόγραμμα, πως θα προωθηθεί, τι τιμές εισιτηρίων θα υπάρχουν… Και θέλει χρόνο για να συμβεί. Είναι μία επένδυση μακράς απόδοσης. Κακά τα ψέματα, αυτός που θα φτάσει στο Νιάρχος σήμερα είναι ενήλικας. Η δουλειά θα πρέπει να γίνει από τη στιγμή που γεννιέται. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τα κτήρια και τους θεσμούς. Πρέπει να δούμε συνολικά το ζήτημα του πολιτισμού, να πάμε στην παιδεία, να πάμε στο πως ένας γονιός μεγαλώνει το παιδί του. Αν το μεγαλώνει, βάζοντας τα «Ζουζούνια» για μουσική, δεν μπορεί να περιμένει ότι μεγαλώνοντας δεν θα επιλέξει Μαζωνάκη. Είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία. Γίνεται θέμα αισθητικής, γούστου.
- Η νέα στέγη της Λυρικής είναι ένας τεχνικά άρτιος χώρος. Πως θα μπορέσει να σφραγίσει και καλλιτεχνικά τον χώρο του πολιτισμού;
Υπάρχουν πολύ πιο αρμόδιοι άνθρωποι από εμένα για να χαράξουν πορεία και νομίζω ότι το κάνουν πολύ καλά. Πιστεύω στη νέα περίοδο με τον Γιώργο Κουμεντάκη στο τιμόνι, έναν βαθιά πνευματικό άνθρωπο και καλλιτέχνη ουσίας. Νομίζω ότι θα δώσει το στίγμα που χρειάζεται η χώρα και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.
- Θα σας κάνω μία περίεργη ερώτηση. Είστε πολύ νέα και έχετε ήδη κάνει μεγάλες καλλιτεχνικές επιτυχίες – αρκεί να μιλήσουμε για τον «Φάουστ» που αποθεώθηκε και το «1984» που χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η καλύτερη παράσταση του χειμώνα. Σας «βαραίνουν» αυτές οι επιτυχίες για τα επόμενα βήματά σας;
Το πώς περνάει μία δουλειά στο συλλογικό ασυνείδητο, είναι διαφορετικό από τον τρόπο που περνά στον δημιουργό. Η «επιτυχία» είναι ένα κομμάτι επιφανειακό, που δεν μένω σε αυτό. Εγώ κρατάω τα στοιχεία που λειτούργησαν σε μία παράσταση, εκείνα που δεν λειτούργησαν και εκείνα που θέλω να εξελίξω σε μένα, στη σχέση μου με τους συνεργάτες μου και το κοινό. Μπορεί να υπάρχει μία πολύ ευχάριστη γεύση πλήρωσης μετά από μία επιτυχία, αλλά η σκέψη μου είναι να πάω παρακάτω. Προσπαθώ να μην αντιγράφω τον εαυτό μου και να κάνω μόνο πράγματα που πραγματικά θέλω, όσο κι αν αυτό έχει προσωπικό κόστος. Κάνω μόλις δύο ή τρεις παραστάσεις τον χρόνο, προσπαθώντας να φυλάω δημιουργικό χρόνο ανάμεσά τους, που σημαίνει ξεκούραση από την μία και δημιουργικός χρόνος οργάνωσης για την επόμενη. Προσπαθώ να ανταποκρίνομαι σε πράγματα που πιστεύω ότι θα τα κάνω καλά και να λέω «όχι» σε άλλα που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, αλλά στη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μπορώ να τα υπηρετήσω.
- Έχετε αποκωδικοποιήσει τι είναι αυτό που σας ιντριγκάρει να αναλάβετε μία παράσταση;
Όχι, δεν αποκωδικοποιείται αυτό. Είναι σαν να ζητάς από μία σαρανταποδαρούσα να σου πει πως περπατάει. Αν κάτσει να το σκεφτεί, θα πέσει.
- Το επόμενο βήμα σας είναι η Επίδαυρος το καλοκαίρι με το Εθνικό Θέατρο και την «Άλκηστη» Οι σκέψεις σας;
Είναι μία πρόκληση. Πρόκειται για έναν χώρο με τον οποίο έχω συνδεθεί από τη βρεφική μου ηλικία, την οικογένειά μου, την ύπαρξή μου στη ζωή. Είναι πολύ προσωπική η σχέση μου με την Επίδαυρο, γεγονός που έρχεται να προστεθεί στην τεράστια αξία που έχει η Επίδαυρος για τον κάθε σκηνοθέτη. Η απίστευτη ομορφιά και δύναμη που υπάρχει σε αυτό το θέατρο δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Αλλά για μένα έχει και κάτι τόσο βαθειά προσωπικό, που δύσκολα θα το καταλάβει κάποιος άλλος. Είναι σαν προσκύνημα. Και παλαιότερα είχε συζητηθεί να σκηνοθετήσω αλλά δεν ήθελα να συμβεί. Πέρσι, τέτοια εποχή, έγινε η πρόταση από τον Στάθη Λιβαθινό…
- Έγινε δηλαδή πριν την απώλεια του πατέρα σας;
Ναι, ο πατέρας μου το ήξερε, ήταν πολύ συγκινημένος που θα πάω, είχαμε συζητήσει και την Άλκηστη… Για μένα είναι πολύ θλιβερό που δεν θα είναι εκεί για τόσους λίγους μήνες. Και η μητέρα μου (Λήδα Τασοπούλου) ήθελα να ήταν παρούσα αλλά εκείνη την έχασα πριν 12 χρόνια, είναι μία μεγάλη απόσταση. Για τον πατέρα μου όμως, πραγματικά για λίγους μήνες, θα το χάσει… Μου φαίνεται απίστευτο ότι έγινε αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά, θα νιώθω ότι είναι εκεί με έναν τρόπο πολύ προσωπικό… Είμαι χαρούμενη γιατί σε αυτήν την παράσταση θα έχω συνεργάτες που έχουν δουλέψει και μαζί του. Από τους παλαιότερους, είναι ο Γιάννης Φέρτης που έχει κάνει τεράστιες επιτυχίες με τον πατέρα μου και στην Επίδαυρο, όπως την Ορέστεια και την Ηλέκτρα που ταξίδεψε στα πέρατα της Γης με τη μαμά μου ως Ηλέκτρα και εκείνον ως Ορέστη. Θα είναι μαζί μου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που ήταν ένας από τους τελευταίους ηθοποιούς που συνεργάστηκε ο πατέρας μου. Υπάρχει επίσης ο Σωτήρης Τσακομίδης που είναι συνεργάτης σταθερός και δικός μου αλλά και του πατέρα μου, κι έτσι νιώθω ένα ωραίο νήμα που μας ενώνει με τον πατέρα μου. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.
- Για τους θεατρόφιλους ο Σπύρος Ευαγγελάτος είναι ένας ογκόλιθος του θεάτρου. Μάθαμε να παρακολουθούμε θέατρο από τις παραστάσεις του. Για εσάς προφανώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσετε τον πατέρα από τον σκηνοθέτη, αλλά θα τολμήσω να σας ζητήσω μία μικρή αποτίμηση του έργου του.
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να μιλάω για τον πατέρα μου. Είναι πρόσφατη η απώλεια του και δεν θα μπορούσα να κάνω μία μη συναισθηματική αποτίμηση της δουλειάς του. Ο πατέρας μου ήταν ένας αεικίνητος πρωτοπόρος που χάραξε το θέατρο από το ‘70 και μετά χωρίς διακοπή. Είναι ένα μοναδικό φαινόμενο παντρέματος του μελετητή με τον σκηνοθέτη. Διεύρυνε την ιστορία του θεάτρου μας. Πρόσφερε κείμενα που δεν γνωρίζαμε για την ύπαρξή τους, τα οποία εντάχθηκαν στο ρεπερτόριο και παίζονται πια περιοδικά. Διάβασε με άλλον τρόπο τραγωδίες όπως ο Ίων. Είναι ο πρώτος που είδε ότι είναι ένα ειρωνικό δράμα. Το ίδιο και με την Ελένη. Προσέφερε αυτά τα έργα με νέα ανάγνωση στο κοινό. Μετέφρασε κείμενα, ανέβασε σχεδόν όλες τις τραγωδίες που έχουν γραφτεί, βάζοντας ένα προσωπικό στοίχημα να τους προσφέρει ένα καινούργιο στίγμα για το ευρύ κοινό. Το «Αμφιθέατρο» ταξίδεψε με παραστάσεις άγνωστου υλικού σε όλον τον κόσμο. Δεν πήγε μόνο την Ηλέκτρα στο εξωτερικό, πήγε τον Ερωτόκριτο, πήγε την Ιφιγένεια εν Ληξουρίω του Πέτρου Κατσαΐτη… Έκανε τη Λυσιστράτη μόνο με άντρες το 1977. Κι άλλα πολλά ακόμα που θα αδικήσω το στίγμα του, αν δεν τα αναφέρω. Ευτυχώς γράφτηκαν πολύ ωραία κείμενα με τον χαμό του, εμπεριστατωμένα σε σχέση και με τον σκηνοθέτη Ευαγγελάτο και τον ερευνητή Ευαγγελάτο και τον πανεπιστημιακό δάσκαλο Ευαγγελάτο. Γαλούχησε όλες τις γενιές θεατρολόγων. Ίδρυσε το τμήμα θεατρικών σπουδών μαζί με τον Βάλτερ Πούχνερ και έβαλε τα θεμέλια για αυτήν την επιστήμη. Είναι ανεπανάληπτη η «βεντάλια» της ενασχόλησής του με την τέχνη του θεάτρου και φυσικά των σκηνοθεσιών του. Σκηνοθέτησε έργα όλου του φάσματος από τα πιο σύγχρονα μέχρι τα κλασικά, όπερα, οπερέτα, κωμειδύλλιο, τα πάντα. Η διάρκειά του είναι ανεπανάληπτη.
- Καμία παράστασή του δεν ήταν μέτρια. Δεν επαναπαύτηκε ποτέ στο όνομά του…
Ποτέ δεν τον άκουσα να λέει «είμαι κουρασμένος». Ποτέ στη ζωή μου! Ποτέ δεν έδειξε να διστάζει, να πει «σήμερα δεν μπορώ να πάω στην πρόβα γιατί είμαι κάπως…». Όχι, είχε πάντα τρομερή όρεξη για το θέατρο και παρόλο που έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δεν βαρυγκώμησε ποτέ αυτός ο άνθρωπος. Νομίζω ότι είναι από τα πιο σπουδαία διδάγματά του.
- Το έχετε κι εσείς αυτό; Να ασχολείστε με πολλά πράγματα και να μελετάτε;
Ζώντας δίπλα του, έχω εμποτιστεί από τη φιλοσοφία του. Και εμένα με απασχολεί πολύ να ερευνήσω όσο μπορώ βαθύτερα το κείμενο, πριν ξεκινήσω να το δουλεύω με τους ηθοποιούς. Διασκευάζω τα κείμενα και τα μεταφράζω πολλές φορές. Έχω αυτό το «μικρόβιο» σε έναν διαφορετικό βαθμό από αυτόν που το είχε ο πατέρας μου. Εκείνος είχε πολύ έντονο το κομμάτι του φιλολόγου. Δηλαδή το να πάει στα αρχεία της Βενετίας, να ψάξει κείμενα, παλαιές διαθήκες… Είχε αυτή την αγάπη, «ψώνιο» όπως το ονόμαζε ο ίδιος με την έννοια του πάθους, και αυτό ήταν ένα εντελώς δικό του κομμάτι, ανεπανάληπτο και μοναδικό. Δεν υπάρχει άλλος που να το κάνει…
ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 2017
«Ανθρώπινα και Θεία Πάθη»
23 Μαρτίου – 9 Απριλίου 2017
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Communio
23, 24 Μαρτίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Μουσική διεύθυνση-ιδέα Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Σκηνοθετική επιμέλεια Κατερίνα Ευαγγελάτου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου-κοστούμια Εύα Μανιδάκη
Φωτισμοί Ελευθερία Ντεκώ
Με το μουσικό σύνολο Latinitas Nostra: Ευγένιος Βούλγαρης (γιαϊλί ταμπούρ), Ιάσων Ιωάννου (βιολοντσέλο), Θοδωρής Κίτσος (θεόρβη), Ηλίας Λιβιεράτος (βιόλα), Σίμος Παπάνας (βιολί), Δημήτρης Τίγκας (βιολόνε), Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (τσέμπαλο)
Ερμηνεύουν
Μαρία Παλάσκα (υψίφωνος)
Γεώργιος Σταύρου (ιεροψάλτης)
Μαριάννα Πολυχρονίδη (ηθοποιός)
Νικόλας Παπαγιάννης (ηθοποιός)
-Οι τιμές εισιτηρίων της δοκιμαστικής περιόδου για τις 7 παραγωγές των Ημερών Λατρευτικής Μουσικής, είναι: € 12, 15 / Φοιτητικό, παιδικό € 8.
Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΊΤΑΙ:
- ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣ ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ (καθημερινά 09.00-21.00),
- ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ (Τρίτη-Κυριακή 09.00-21.00 & Δευτέρα 09.00-16.00) &
- ΣΤΟ WWW.NATIONALOPERA.GR
ΚΠΙΣΝ: Λεωφόρος Συγγρού 364, 176 74 Καλλιθέα
Πληροφορίες για την πρόσβαση στο ΚΠΙΣΝ ΕΔΩ
Δημήτρης Καλαντζής
