της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Ανήκω σε κείνο το πολύ μικρό ποσοστό συνελλήνων που δεν έχουν δει ούτε μισή φορά το survivor. Που δεν ενημερώνονται για τις ειδήσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο από την τηλεόραση. Που δεν ξεκινούν τις ημέρες τους με ενημερωτικές εκπομπές. Που δεν έχουν δει τον Φουρθιώτη ούτε για ένα λεπτό στη ζωή τους.
Τι λες γιατρέ μου, θα πρέπει να το κοιτάξω;
Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαιρινό πρωινό του 2007…
Μη φανταστείς ότι μέχρι τότε έβρισκα συναρπαστικό τον κόσμο της τηλεόρασης. Σκέψου ότι φέτος βλέπω το «Παρά πέντε» ιντερνετικά και στο τριπάκι μ΄ έβαλε ένας δεκάχρονος που ανακάλυψε στο πρόσωπο του Καπουτζίδη τον τηλεοπτικό Μπαλζάκ τουλάχιστον… Εγώ όμως μια χρονοκαθυστέρηση την έχω, σχεδόν μια δεκαετία, ίσως και 11ετία μετά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Ας είναι.
Εκείνο λοιπόν το κουρασμένο αλλά ευτυχές καλοκαιρινό πρωινό, πήρα την απόφαση ότι θα διαβάζω μόνο βιβλία στον νεογέννητο γιο μου, δε θα του προσφέρω ούτε μισή ώρα σκουπίδι τηλεοπτικό αλλά και φαγητό επίσης.
Όλα καλά μέχρι την ημέρα που ο γιος μου ανακάλυψε ότι στην τηλεόραση υπάρχουν εκτός από την παιδική σαβούρα του nichelodeon άλλα δέκα κουμπιά και ένα βράδυ με ρώτησε με αθώο ύφος: «γιατί δε βλέπεις ποτέ τηλεόραση μαμά;»
«Που να σου εξηγώ…», του είπα και άλλαξα συζήτηση γιατί έτσι κάνουν όλες οι πολιτισμένες μαμάδες απανταχού, όταν δεν έχουν να πουν κάτι σπουδαίο…
Ενημερώνομαι για όλα (θέλω να πιστεύω) που μ΄ ενδιαφέρουν.
Νοιώθω μεγάλη μοναξιά όταν βρεθώ σε οποιαδήποτε παρέα που η συζήτηση θα πάει και στα γνωστά τύπου «πόσα βγάζει η Μενεγάκη;» ή «ποια είναι τα χούγια του Μπογδάνου;». Αλήθεια λέω: μια φορά που είπα σε μια φίλη μια φράση που τη λέω από τότε που θυμάμαι τον ενήλικα εαυτό μου («Θεού θέλοντος»_, μου είπε «μιλάς σαν τον Μπογδάνο»… Ή μπορεί και να μην είναι αυτή η φράση, αλλά αλήθεια λέω κάτι μου είπε.
Ναι, είμαι μοναχικός άνθρωπος. Αντιπαθώ τις πολύ μεγάλες συντροφιές που βγαίνουν για καφέ παρέα (έχω να το κάνω από τα 17 μου), νοιώθω φοβερή βαρεμάρα στις πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν γνώμη για όλα.
Και εκείνο που με κάνει να θέλω να φύγω από τη χώρα -πράγμα αδύνατο πλέον- είναι ότι ποτέ δε θα βρω έναν σοβαρό λόγο για να δω το survivor, όταν την ίδια στιγμή περιμένουν αδιάβαστα δέκα βιβλία (μπορεί και παραπάνω), ταινίες που δεν είδα το 2016, αλλά και δυο τρεις φίλοι που θέλω πολύ να βλέπω κατ΄ ιδίαν πάντα, και θα χαρώ, πίνοντας και καλαμπουρίζοντας μαζί τους αλλά και μιλώντας για τα σώψυχα μας.
Ευτυχώς ο δεκάχρονος φροντίζει να βλέπει κάθε βράδυ πια, «εγκληματικό κανάλι» (έτσι ονομάζει γνωστότατο τηλεοπτικό σταθμό που αγαπά να ξεκινά και να τελειώνει τα δελτία του με πολλά κακά πράγματα που συμβαίνουν ολημερίς από την Ανθούσα μέχρι τα Σεπόλια, και από το Σιδηρόκαστρο μέχρι δεν ξέρω που).
Η σωτηρία της ψυχής όμως είναι πολύ μεγάλο πράγμα κι αυτό δεν το είπε μόνο η Άλκηστη. Το λέω κι εγώ, θεωρώντας ότι αν και μοναχικός, είμαι ένας τυχερός άνθρωπος που κατάφερα να πω έστω κι ένα «ΟΧΙ» στη ζωή μου.
Κάτι είναι κι αυτό… Εσείς τι νομίζετε;
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
