‘ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

‘…όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς…’ Άργησα να ‘συναντήσω’ στη ζωή μου το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ήμουν ήδη φοιτήτρια και καθόλου ροκ..! Σε μια ευγενική ψυχή χρωστάω το άκουσμά του.

Και από τότε, έχω την ίδια απορία. Πώς γίνεται να ‘μπορείς ν’ αγαπάς’; Στο μυαλό μου τότε, και τώρα, κυριαρχεί το ‘θέλω’ και όχι το ‘μπορώ’. Αυτή, όμως, είναι η πρώτη ανάγνωση. Η ανάγκη η ανθρώπινη να νιώθεις την τρυφερή και αγαπησιάρικη ασφάλεια μιας αγκαλιάς είναι αυτή που υπερισχύει στα ευαίσθητα άτομα που επιθυμούν να έχουν στη ζωή τους ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Τον άνθρωπό τους.

Η βαθύτερη ανάγνωση σε οδηγεί στο εξής: Η αγάπη, στην πραγματικότητα, σ’ ελευθερώνει και σε εξελίσσει. Σε ωθεί βήμα βήμα στην ανεξαρτησία, προκειμένου, ελεύθερος πια, να έχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις το συνοδοιπόρο σου στη ζωή, έχοντας ήδη γίνει εσύ, ολοκληρωμένος άνθρωπος. Μην αναζητάς το άλλο σου μισό. Οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι αναζητούν το καθρέφτισμα της αλήθειας των βλεμμάτων τους σε εκείνους που είναι πλήρεις, όχι μισοί.

Δύο αλήθειες σε μία. Αυτό είναι αγάπη. Και προϋπόθεση της ένωσης αυτής, η υπέρβαση του εαυτού σου. Να τον αγαπάς. Έτσι θα σε αγαπήσουν…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.