της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Αγαπημένη μου,
Νιώθω ότι ο χρόνος με κυνηγάει και γω παλεύω να του ξεφύγω… να τον σταματήσω, μη σε πάρει μακριά μου.
Ο χρόνος και η άνοιξη με βασανίζουν. Αδυνατώ να διαχειριστώ και τα δύο. Τρέχω να προλάβω. Να συγκεντρώσω, να αποθηκεύσω στο μυαλό μου εικόνες και λόγια δικά σου, ώστε να σ’ έχω όσο πιο δική μου γίνεται. Να θυμηθώ όσα μου έλεγες, να τα’ χω φυλαχτό.
Για μένα, το χαμόγελό σου είναι η άνοιξη. Και τα γαλανά, χρωματιστά σου μάτια. Μη μου τα στερείς, είναι το αποκούμπι μου. Η αγκαλιά σου είναι η απάντηση σε ό,τι με βασανίζει.
Αγαπημένη μου,
Μισώ τον χρόνο και μισώ τις εικόνες της ζωής μου από τις οποίες θα λείπεις. Μισώ την άνοιξη που σε τυραννάει. Βαδίζω επί ξυρού ακμής και ισορροπώ. Μη μ’ αφήσεις να πέσω.
Για μένα, η άνοιξη είσαι συ.
(Φωτογραφία: Kristian Niemi@Flickr)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023