O Γιάννης Ξανθούλης μας καλεί σε μία “Έκθεση Ανεπανόρθωτη”

της Τίνας Πανώριου. 

Ο πολυδιαβασμένος και πολυαγαπημένος συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης έστρωσε πάνω στο χαρτί τέμπερες, μολύβια και μελάνια για να παρουσιάσει μια ζωγραφική αφήγηση αγαπημένων του θεμάτων και μοτίβων με «την αφελή παρηγοριά ότι εγκλωβίζω κάποιες στιγμές, όπως δηλαδή γίνεται και στα βιβλία, στα ποιήματα, στις πινελιές των ζωγράφων, στις φωτογραφίες και στις προθέσεις της τέχνης γενικότερα ερήμην της άγριας πραγματικότητας». Δηλώνει ότι   αισθάνεται «περισσότερο συνάδελφος του Τσώρτσιλ, που το ‘ριξε στη ζωγραφική για να γλυτώσει από την κατάθλιψη σαν παράτησε την πολιτική, κάνοντας τους φίλους του να τρέμουν στο ενδεχόμενο να τους χαρίσει τα έργα του. Κάτι που δυστυχώς μερικοί δεν τη γλύτωσαν…» Κοιτάζοντας αυτά τα έργα που εκθέτει στη Gallery Genesis, πολλοί θα ευχόμασταν να ήμασταν φίλοι του. Το σημείωμα – πρόσκληση στην έκθεση του Γιάννη Ξανθούλη είναι απολαυστικό:

Οποιοδήποτε σημείωμά μου γι’ αυτήν την έκθεση των ζωγραφιών, που έκανα στα τελευταία τρία χρόνια, θα θύμιζε απολογία. Το γύρισα από δω, το γύρισα από κει και είπα «εντάξει ό,τι έγινε, έγινε», οι μπογιές, τα σχήματα, τα χαρτιά και οι κορνίζες του Λυμπεράκη είναι εδώ. Με την υπογραφή μου.

Αναφέρομαι στις κορνίζες, γιατί, όταν ήμουν στο τελείωμα  κάθε ζωγραφιάς, είχα τη διάθεση να την κομματιάσω. Με το κορνίζωμα απέφευγα προσωρινά την καταστροφή.

Και να τώρα πάλι απολογούμαι γιατί δεν θρήνησα τις πολλές ώρες επίπονης χειροτεχνίας. Τι να κάνουμε… δεν θρήνησα, οπότε το θέμα έληξε κι έτσι μου απόμεινε να επισυνάψω το άλλοθι αυτής της περιπέτειας.

Γιάννη Ξανθούλη: Νύφη καχύποπτη λουλουδιασμένη οικειοθελώς

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συγγραφική μου ιδιότητα. Πρόσωπα, λεπτομέρειες, υποσημειώσεις εικαστικής νευρασθένειας, ταξίδια σε εμμονικά τοπία, όπως αυτά της Κωνσταντινούπολης, λανθασμένες προοπτικές δασών και πτηνών, κοράκια φύλακες τερπνών στιγμών πλάι σε γυναίκες επιφυλακτικά ερωτικές αλλά και φυσιολατρικά έκτροπα παντελώς δικής μου επινοητικότητας….

Όλα αυτά από μένα για μένα με την ελπίδα να δραπετεύσω πριν το τελικό αποτέλεσμα. Φευ! Είμαι ακόμη εδώ να κάνω αναψηλάφηση των γεγονότων που έστρωσα πάνω στο χαρτί με τέμπερες, μολύβια και μελάνια.

Στο μεταξύ άρχισα να ζωγραφίζω και τα εξώφυλλα των βιβλίων μου. Οι ήρωες με την συγκεκριμένη βαρύτητα, πόζαραν στο αμπαλάζ των πεδίων των μαχών τους αλλά όταν οι συγκεκριμένες διαστάσεις του βιβλίου ξεχείλιζαν από σχεδιαστική τεστοστερόνη περνούσα στην άνευ στόχου και προσδοκίας ελευθεριότητα των ζωγραφιών που βλέπετε.

Κι εκεί πια υπηρετούσα τα «ζιγκ-ζαγκ» του χεριού συνήθως ανυποψίαστος για τις συνέπειες του αποτελέσματος. Πάντα κάτι συγγραφικά είχα κατά νου όμως η διαδρομή ήταν γεμάτη απρόοπτα. Μπορούσα να καθυστερήσω σε μια μπορντούρα που με ερέθιζε η σχολαστική επανάληψη του μοτίβου ή ξεκίναγα να αφηγηθώ ένα βραδινό πάρτυ απελπιστικών κλισέ με υπόνοιες θανατερών κινδύνων σε μια Πόλη ιδεατή.

Αγαπούσα κι αγαπώ όμως τις ίριδες, τις πασχαλιές και τις καλέντουλες, οπότε πάνω στην αμηχανία μου τις έχωνα στο πλάνο σαν αντίστιξη σε κάτι υπόπτως σοβαρό που δεν έβγαινε. Κι έτσι αισθανόμουν σα να ύφαινα πανιά και κιλίμια νομαδικής τεχνοτροπίας ή σα να οργάνωνα θέματα για μινιατούρες περσικές ή τούρκικες, που ανέκαθεν με συνέπαιρνε η λυρική ακαμψία τους, σα να αδιαφορούσαν παντελώς για τον ενεστώτα χρόνο.

Γιάννη Ξανθούλη: Οθωμανίς πολυγαμική φραγκόκοτα που γεννά αυγά… πουαντιγιέ.

Σαν δικαιολογίες κόντρα στις συνηθισμένες εισηγήσεις ειδικών σε ανάλογα «εικαστικά δρώμενα» φαίνονται όσα γράφω ίσως γιατί φιλοξενούμαι στην αναγνωρισμένου κύρους γκαλερί «Genesis», οπότε αναγκάζομαι να βάλω σε τάξη κάποια πράγματα κυρίως για να μην ξαφνιαστούν τόσοι και τόσοι φίλοι από τον μαγικό κόσμο της ζωγραφικής, που εκτιμώ απεριόριστα.

Όλα είναι μια ιδιωτική αφήγηση με συγγραφικό πρωτίστως πρόσημο και την αφελή παρηγοριά ότι εγκλωβίζω κάποιες στιγμές, όπως δηλαδή γίνεται και στα βιβλία, στα ποιήματα, στις πινελιές των ζωγράφων, στις φωτογραφίες και στις προθέσεις της τέχνης γενικότερα ερήμην της άγριας πραγματικότητας.

Από κει και πέρα όσο τρελό κι αν ακούγεται… αισθάνομαι περισσότερο συνάδελφος του Τσώρτσιλ, που το ‘ριξε στη ζωγραφική για να γλυτώσει από την κατάθλιψη σαν παράτησε την πολιτική κάνοντας τους φίλους του να τρέμουν στο ενδεχόμενο να τους χαρίσει τα έργα του. Κάτι που δυστυχώς μερικοί δεν τη γλύτωσαν….

Φιλικά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ

Γιάννη Ξανθούλη: Τρισεγγονή του Mimar Sinan με pet – κοράκι και φόρεμα ανθισμένο ολοσχερώς.

“Έκθεση Ανεπανόρθωτη”
του Γιάννη Ξανθούλη

Gallery Genesis
Χάριτος 35, Κολωνάκι

Διάρκεια έκθεσης: 4 έως 29 Απριλίου 2017
καλλιτεχνική διεύθυνση Γιώργος Τζάνερης

Εγκαίνια:  Τρίτη 4 Απριλίου 2017 / Ώρα 20:00

The following two tabs change content below.
Τίνα Πανώριου Γεννήθηκε στην Ν Υόρκη και ζεί στο Π Ψυχικό. Τελείωσε την Σχολή Μωραίτη, και έχει πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας. Από το 1981 εργάζεται ως πολιτιστική συντάκτρια στις εφημερίδες ΕΘΝΟΣ, ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΕΒΔΟΜΗ και στα περιοδικά ΕΝΑ, ΚΑΙ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ΤΗΛΕΡΑΜΑ, PENTHOUSE. Έκανε αρχισυνταξία σε εκπομπές της ΕΤ1, καθώς και στο Κανάλι 5. Η τηλεταινία της «Το όνομά μου είναι Άσσαντ» διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ της Δράμας. Το1995-1996 έκανε, εκπομπή στον σταθμό SEVEN X, με τίτλο «Από στόμα σε στόμα». Στο ραδιόφωνο έχει δουλέψει στο ΚΑΝΑΛΙ 1 και στον ΣΚΑΙ. Από το 1993 έως τον Ιούνιο του 2013, εργαζόταν στην ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και στον ιστότοπο της ΕΡΤ, (πολιτιστικές συνεντεύξεις, κριτική τηλεόρασης, Βιβλίο). Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τον χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ. Σήμερα συνεργάζεται με το DIASTIXO και το VAKXIKON.

Comments

comments

Related Posts

Recent Posts