της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Πάει καιρός από τότε που η προσμονή κάθε Σαββατοκύριακου, αργίας, σχόλης και γιορτής σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό. Πάνε δεκαετίες για την ακρίβεια.
Τώρα πια κάθε τέτοια διακοπή σημαίνει απλώς ότι θα έχω την πολυτέλεια να ξυπνήσω πιο αργά, να κοιμηθώ όποια ώρα κάνω κέφι, χωρίς να με τρομάζουν ταινίες με διάρκεια 3μιση ωρών και αϋπνίες με ή χωρίς λόγο.
Μόνο που ένα συναίσθημα όσο χρόνια κι αν περάσουν, έχει ακριβώς την ίδια μυρωδιά….
Για έναν λόγο που αφορά ίσως μόνο εμένα τόσο έντονα, ίσως να συμβαίνει και σε άλλους, όλα τα συναισθήματα μου, μα περισσότερο εκείνο της προσμονής, συνοδεύονται από ένα ελαφρύ άρωμα στα ρουθούνια μου.
Ας πούμε τη μαμά μου τη θυμάμαι από τη μυρωδιά της.
Ένα καλοκαιρινό νυχτικό της το κρατάω με ευλάβεια σε δικό μου συρτάρι για να διατηρήσω άσπιλη και αμόλυντη τη δική της μυρωδιά. Ίσως γιατί μόνο η μαμά μου μύριζε τόσο ωραία.
Τον γιο μου δεν χορταίνω να τον μυρίζω. Όταν πονάω ή είμαι απογοητευμένη χώνω το πρόσωπό μου επάνω του και αρπάζω μυρωδιές.
Τον πατέρα μου πάλι τον θυμάμαι και τον συνδέω με τη μυρωδιά που έχουν τα νυχτολούλουδα κι εκείνα τα λουλούδια στα νεκροταφεία που πάνε τέτοιες μέρες οι άνθρωποι στους νεκρούς τους. Ίσως γιατί έφυγε πολύ νέος, ίσως γιατί ήταν κοντά στο Πάσχα και οι δρόμοι μου όλο και μ΄ έφερναν εκεί για πολλά Πάσχα.
Με όσφρηση λοιπόν και συναίσθημα έρχεται κάθε χρόνο το Πάσχα. Η αναμονή έχει άρωμα.
Το συνοδεύει αυτή η μυρωδιά της Άνοιξης, τόσο γνώριμη από αρώματα δέντρων, μιας πασχαλιάς ας πούμε ή και πορτοκαλιάς, που σημαίνει (άκου τώρα) τσουρέκια, κουλούρια, όχι αρνί (δεν συμπεριλαμβάνεται στις μυρωδιές που με αφορούν) και φυσικά κερί.
Τη σχέση μου με την πίστη μου και τα θεία, την έχω περάσει από χίλια κόσκινα.
Μπήκα σε εκκλησίες κλαίγοντας με καυτά δάκρυα να βγει το μωρό μου από την εντατική (γιατί γεννήθηκε προωράκι), να σωθεί η μάνα μου από το αιμορραγικό εγκεφαλικό, να πάει καλά το χειρουργείο του ανθρώπου μου το περσινό καλοκαίρι.
Είμαι συμφεροντολόγα πιστή. Για τα μπάζα δηλαδή.
Μετά με πιάνει πάλι εκείνη η αφασία που με κάνει να αδιαφορώ για τα θεία με πρόφαση τους παπάδες, την υποκρισία και τις υστερικές θείτσες στις εκκλησίες.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα για το τι είμαι. Πιστή, άπιστη, ή απλώς φοβιτσιάρα.
Γεγονός πάντως είναι ότι για μένα Πάσχα, Μεγάλη Εβδομάδα, ακόμα κι εδώ στο κατώφλι μιας ώριμης δεκαετίας και μιας σκληρής πραγματικότητας, σημαίνει μυρωδιές από κεριά και Άνοιξη.
Σημαίνει ακόμα ελπίδα, απομάκρυνση από τον θάνατο, προσμονή για Ανάσταση. Κι όλα αυτά μου μυρίζουν ευτυχία. Ακόμα κι αν οι βόμβες με τα αέρια στη Συρία στοιχειώνουν τη ζωή μου και την κλέβουν ανεπανόρθωτα, κάτι ακόμα έχω να ελπίζω… και να μυρίζω φυσικά.
Καλή Ανάσταση!
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
