«Δεν πιστεύω ότι κάποιος είναι πραγματικά γκέι», δήλωνε ο Joseph Nicolosi στην εφημερίδα New York Times το 2012. «Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ετεροφυλόφιλοι, αλλά κάποιοι αντιμετωπίζουν ένα ομοφυλοφιλικό πρόβλημα». Ο Nicolosi είχε τότε ήδη γράψει τέσσερα βιβλία με τίτλους όπως «Θεραπεύοντας την ομοφυλοφιλία» και «Οδηγός ενός Γονιού για την πρόληψη της ομοφυλοφιλίας», ενώ το 1992, είχε ιδρύσει την «Εθνική Οργάνωση για την Έρευνα και Θεραπεία της ομοφυλοφιλίας», τη NARTH, μια οργάνωση ψυχολόγων που έχει ως στόχο να βοηθήσει τους gay να «συνειδητοποιήσουν τις «ετεροφυλόφιλες δυνατότητές τους» μέσα από μια πρακτική που έγινε γνωστή ως «θεραπεία μετατροπής», «επανορθωτική θεραπεία» και «θεραπεία σεξουαλικού αναπροσανατολισμό».
Ο Nicolosi προχώρησε πάνω στα βίαια βήματα ψυχολόγων του περασμένου αιώνα που είχαν επιχειρήσει να κάνουν κάτι παρόμοιο.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Φρόιντ είχε χρησιμοποιήσει την ύπνωση, αργότερα ο Edmund Berger υποστήριξε τη «συγκρουσιακή θεραπεία», ενώ άλλοι, ακόμα πιο σκληροί, χρησιμοποίησαν μεθόδους όπως λοβοτομή, ηλεκτροσόκ στα χέρια, το κεφάλι και τα γεννητικά όργανα, μεταμοσχεύσεις όρχεων από νεκρούς straight άνδρες, «πλύση της ουροδόχου κύστης», ευνουχισμό, γυναικεία περιτομή, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια για να αλλάξουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό ανδρών και γυναικών. Αλλά ήταν ο Nicolosi εκείνος που ανέσυρε τη «θεραπεία της ομοφυλοφιλίας» από τις περιθωριακές πρακτικές στην καθημερινή ατζέντα της βαθειά συντηρητικής Αμερικής, εκλαΐκευσε τις μεθόδους του, χρησιμοποίησε τις θρησκευτικές οργανώσεις για να γίνει γνωστός, και μετέτρεψε σταδιακά αυτό που κάποτε ήταν μια διάσπαρτη πρακτική κακοποίησης σε μια παγκόσμια βιομηχανία που κέρδιζε εκατομμύρια δολάρια.
Ο Nicolosi μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, αλλά έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στην κλινική ψυχολογία από ένα αμφισβητούμενο πανεπιστήμιο του Los Angeles. Άνοιξε τη δική του κλινική στο Encino το 1980 και εστίασε όλη του την καριέρα στην πρακτική της «θεραπείας της ομοφυλοφιλίας». Ο χρόνος ήταν κατάλληλος. Τα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του 1960 και ο ακτιβισμός για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας είχαν πυροδοτήσει τον φόβο στην αμερικανική δεξιά. Ο Nicolosi βρήκε έτσι ένα πρόθυμο ακροατήριο για τον ισχυρισμό του ότι η ετεροφυλοφιλία δεν ήταν μόνο ανώτερη, αλλά ότι οι αποκλίσεις της ήταν παθολογικές και… ιάσιμες.
Στην ιστορία της, η ψυχολογία δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα φιλική για τους ομοφυλόφιλους, αλλά τη στιγμή που ο Nicolosi άρχισε να εξασκεί τις «θεραπευτικές πρακτικές του», είχε ήδη υποβιβαστεί σε αγυρτεία κάθε προσπάθεια «σεξουαλικού επανακαθορισμού». Ο Φρόιντ είχε παραδεχτεί ότι η προσπάθεια για τη μετατροπή των ομοφυλόφιλων σε ετεροφυλόφιλους ήταν μάταιη, ενώ το 1932, η Helene Deutsch δημοσίευσε τη μελέτη της για τη «Γυναικεία ομοφυλοφιλία», στην οποία αφηγούταν τις προσπάθειές της να «ενσταλάξει ετεροφυλοφιλία» σε μια λεσβία, μόνο για να διαπιστώσει ότι η ασθενής της είχε ξεκινήσει μια σχέση με μια άλλη γυναίκα, ενώ η μελέτη ήταν σε εξέλιξη.
Το 1948, μόλις ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Nicolosi, ο Alfred Kinsey δημοσίευσε την πρωτοποριακή έκθεσή του για την «Ανθρώπινη Σεξουαλική Συμπεριφορά» στο Human Male, στην οποία διαπιστωνόταν ότι οι ομοφυλοφιλικές τάσεις ήταν πολύ πιο συχνές από ό, τι μέχρι τότε πιστευόταν. Το 1978, η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολογίας αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των κλινικών διαταραχών στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο της. Το γκέι στίγμα ωστόσο ήταν ακόμα ανεξέλεγκτο, τόσο στο εσωτερικό της λαϊκής κουλτούρας όσο και σε δράσεις μισαλλοδοξίας.
Ο Nicolosi προσέφερε στους ομοφοβικούς γονείς την επικύρωση των αντι-γκέι συναισθημάτων τους, προσφέροντας «λύσεις» για το πρόβλημα που φοβόντουσαν. Ίδρυσε τον NARTH το 1992 μαζί με τους Benjamin Kaufman και Charles Socarides, δύο άλλους μανιώδεις αντι-gay ψυχολόγους, αντιδρώντας στην αφαίρεση της ομοφυλοφιλίας από τον κατάλογο των ψυχολογικών διαταραχών. Μίλησε με ελκυστική επαγγελματική ορολογία, χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «τραύμα» και «κακή προσκόλληση».
Η οργάνωση έγινε ένα δίκτυο για τους ομοφοβικούς ψυχολόγους, καθώς και ένας εμβληματικός «επιστημονικός θεσμός» για την αμερικανική χριστιανική δεξιά που «προσευχόταν να μείνουν μακριά οι γκέι τάσεις από τα παιδιά μας». Ο Nicolosi αγκάλιασε τη θρησκευτική ρητορική και την προσευχή ως μέρος των «θεραπειών» του.
Οι θεραπείες του Nicolosi επισήμως περιελάμβαναν πολλές προσωπικές συνεδρίες την εβδομάδα, αλλά δεκάδες «μη θεραπευμένοι» έχουν αποκαλύψει ότι χρησιμοποιούσε ευρύτατα τις μεθόδους αποστροφής.
Κατά τη θεραπεία της αποστροφής, ασκείται πόνος ή προκαλείται δυσφορία στους ασθενείς, όταν εκδηλώνουν ή μιλούν για ομοφυλοφιλικές παρορμήσεις και συμπεριφορές. Η «θεραπεία» περιλαμβάνει από ένα λαστιχάκι γύρω από τον καρπό του ασθενούς που πρέπει να το τεντώνει και να το αφήνει να τον χτυπήσει, μόλις εκφράσει μία ομοφυλοφιλική σκέψη του, μέχρι ακόμα και ηλεκτροσόκ, ικανό να προκαλέσει εμετό. Η μέθοδος αυτή βέβαια δεν απέβλεπε στο να κάνει έναν ομοφυλόφιλο άντρα να ποθήσει τις γυναίκες αλλά στον να τον αποτρέψει από την έκφραση του ομοφυλοφιλικού σεξουαλικού του προσανατολισμού. Ο Nicolosi δεν προσπαθούσε ουσιαστικά να δημιουργήσει ετεροφυλόφιλους αλλά να καταπιέσει τα ομοφυλικά αισθήματα των ομοφυλόφιλων και να τους κάνει να εμπλακούν σε ετερόφυλες σχέσεις που νομοτελειακά θα προκαλούσαν δυστυχία τόσο στον ομοφυλόφιλο όσο και στην σύντροφό του
Ο Nicolosi πίστευε ότι οι ομοφυλόφιλοι σε όλες τις περιπτώσεις είχαν κακές σχέσεις με τους γονείς τους και περνούσε ένα μεγάλο μέρος των συνεδριών του ερευνώντας σχολαστικά περιστατικά ταπείνωσης, αμέλειας ή περιφρόνησης κατά την παιδική ηλικία των «ασθενών» του.
Στα βιβλία του, καλούσε τους γονείς να παρακολουθούν τα παιδιά τους για να εντοπίσουν τα υποτιθέμενα πρώτα σημάδια της «αλλόκοτης» συμπεριφοράς, όπως τη συστολή ή οι καλλιτεχνικές τάσεις στα αγόρια.
Η πλειοψηφία των ασθενών του Nicolosi, όπως και η πλειοψηφία των θυμάτων «θεραπείας μετατροπής σεξουαλικότητας», ήταν παιδιά και έφηβοι που εξαναγκάζονταν σε «φροντίδα» από ομοφοβικούς ή απλώς φοβισμένους γονείς. Ο Nicolosi ισχυριζόταν ότι μπορούσε να προσδιορίσει και να αντιστρέψει την ομοφυλοφιλία στα παιδιά από την ηλικία των τριών!
Από το 2012 η Οργάνωση του Nicolosi έχασε τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα της με απόφαση της πολιτείας της Καλιφόρνια. Πλήθος ατόμων που υποβλήθηκαν στις «θεραπείες» του Nicolosi μίλησαν στα αμερικανικά ΜΜΕ για την απίστευτη ψυχολογική αγριότητα που δέχτηκαν από τις μεθόδους του, που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησε μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας.
Ο Nicolosi εκμεταλλεύτηκε τον φόβο του ανθρώπου για το διαφορετικό και προσπάθησε να δώσει επιστημονική επίφαση στον στιγματισμό, τις διακρίσεις, το μίσος και την παρενόχληση ανθρώπων που γεννήθηκαν με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ο Nicolosi πέθανε στις 8 Μαρτίου 2017 από γρίπη σε ηλικία 70 χρονών. Είναι λυπηρό ότι άφησε πίσω του μία κληρονομιά που θα συνεχίζει να βασανίζει εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη.
+ Η ανάρτηση αποτελεί απόδοση του άρθρου της Moira Donegan για το New Republic
+Παρακολουθήστε το ενδιαφέρον ρεπορτάζ του CNN για τις μεθόδους του Nicolosi που προκάλεσαν την αυτοκτονία τουλάχιστον ενός «θεραπευόμενου»
