της Αγγελικής Καρδαρά.
Με ένα διαφορετικό τρόπο θα απευθυνθώ σήμερα στους αναγνώστες του postmodern. Λίγο πιο ρομαντικά, μέσα από στίχους.
Λόγω του ότι στη θεματική μου “Media και Έγκλημα” αναφέρομαι συχνά σε ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο και τον υπόκοσμο, σε ανθρώπους που ζουν στα όρια, σε ανθρώπους “επικίνδυνους” ή απλώς “αδύναμους” που, ίσως, δεν έχουν το ψυχικό σθένος να “σπάσουν” τους κύκλους της παρανομίας και να ανοίξουν νέα κεφάλαια στη ζωή τους, επέλεξα να γράψω ένα (εντός εισαγωγικών) “ποίημα”- περισσότερο πρόκειται για σκέψεις σε έμμετρο λόγο.
Πηγή έμπνευσής μου οι “οριακοί” άνθρωποι, αλλά και η αδύναμη ψυχή που επιλέγει (;) ή αναγκάζεται να ακολουθήσει δρόμους σκοτεινούς και αδιέξοδους…
Είναι αλήθεια ότι όταν έκανα την έρευνα στις φυλακές, προσπάθησα ως ένα βαθμό να δω με τα μάτια αυτών των ανθρώπων τον κόσμο που αντικρίζουν και να κατανοήσω τι είναι αυτό που τους κρατά “δέσμιους” σε μια ζωή που ενδεχομένως δεν ορίζουν.
Μπορεί τελικά να “σπάσει” ο κύκλος και να ανοίξει ένα νέο, καλύτερο, κεφάλαιο στη ζωή τους ή η ζωή δεν αλλάζει και οι επιλογές είναι περιορισμένες; Πρόκειται για ερωτήματα, στα οποία κι εγώ επιστημονικά επιχειρώ να δώσω απάντηση. Σήμερα, όμως, δεν θα μιλήσω ως ερευνήτρια αλλά θα μου επιτρέψετε να μιλήσω ποιητικά. Νιώθω ότι κάποιες φορές όλοι έχουμε αυτή την ανάγκη να ξεφύγουμε από τον πεζό λόγο που μας “εγκλωβίζει” στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Επέλεξα να δώσω τον τίτλο Το “κλειδί”, με την ευχή να βρούμε, κάποτε, εκείνο το “κλειδί” της καρδιάς, το οποίο θα μας βοηθήσει να ξεκλειδώσουμε συναισθήματα και σκέψεις που μας κρατάνε “αιχμάλωτους” και να τολμήσουμε να διεκδικήσουμε ό,τι πραγματικά μας αξίζει να ζήσουμε!
Το “κλειδί”
Έχει άσπρο χρώμα, σαν την τρέλα, η μοναξιά
Σαν μια φλόγα που δεν πρόλαβε να γίνει πυρκαγιά
Καίει το σώμα σου που ελεύθερα να ζήσει σού ζητά
Μα από τον κύκλο να ξεφύγει δεν αντέχει η καρδιά.
Είναι φόβος ό,τι πίσω σε κρατάει
Σε έναν κόσμο που σκοτώνει τη στιγμή
Το μυαλό σου παίζει άγρια παιχνίδια
Γιατί ένα βήμα από το θάνατο απέχει η ζωή.
Είναι η αγάπη σου που έμεινε μισή
Και που δεν πρόλαβες το τέλος της να ζήσεις
Πόσο θα ήθελες να φτάσεις στην αρχή
Αλλά η ένοχη σιωπή δεν σε αφήνει πίσω να γυρίσεις.
Σε άγριες θάλασσες ο νους σε ταξιδεύει
Σε δρόμους αδιέξοδους χωρίς προορισμούς
Κάποτε άνοιξες τη φυλακή να σπάσεις τα δεσμά σου
Μα το σκοτάδι σε τύλιξε ξανά στην αγκαλιά του.
Είναι, άραγε, εύκολο να αλλάξεις;
Τα τείχη που έχτισες να τα γκρεμίσεις;
Τους κύκλους που έφτιαξες να τους χαλάσεις;
Και μια ζωή απ’ την αρχή να ζήσεις;
Είναι ο φόβος ό,τι πίσω σε κρατάει
Σε έναν κόσμο που σκοτώνει τη στιγμή
Το μυαλό σου παίζει άγρια παιχνίδια
Γιατί ένα βήμα από το θάνατο απέχει η ζωή.
Στο περιθώριο διάλεξες να ζήσεις
Σε ένα υπόγειο σκοτεινό το όνειρο να κλείσεις
Γιατί ποτέ δεν τόλμησες στα χέρια να κρατήσεις
Όλα όσα κάποτε σου πήρε βίαια η ζωή…
Ποια θεία δίκη θα σου δώσει μια ευκαιρία στη ζωή;
Είναι στο χέρι σου, λένε, η επιλογή.
Ίσως να έχουν και δίκιο, ποιος ξέρει να σου πει;
Μέσα στην καρδιά σου είναι το κλειδί….
Μα…
Είναι ο φόβος ό,τι πίσω σε κρατάει
Σε έναν κόσμο που σκοτώνει τη στιγμή
Το μυαλό σου παίζει άγρια παιχνίδια
Γιατί ένα βήμα από το θάνατο απέχει η ζωή.


Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
1 Comment