της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Αν πριν από χρόνια είχαμε παρακολουθήσει αμήχανοι μια μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων να μετατρέπονται σε οικονομολόγους, εγκληματολόγους, σεισμολόγους- ακόμα και αρχαιολόγους!- καταφέραμε να συνηθίσουμε ότι στην τηλεοπτική δημοκρατία για να επιβιώσεις και να δοξαστείς χρειάζεται να τα ξέρεις όλα και να μιλάς ακόμη και για κείνα που δεν ξέρεις.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και τα social media ήρθαν να κλέψουν τη δόξα της τηλεόρασης. Πανεπιστήμονες δεν είναι πλέον μόνον μερικοί δημοσιογράφοι. Είμαστε όλοι μας!
Ζούμε την εποχή του fb, του twitter και του instagram. Ή μάλλον ζούμε μέσω του fb, του twitter και του instagram. Δεν υπάρχει ζωή μακριά από αυτά. Η ψυχολογική διάθεση της ημέρας, της νύχτας, της κάθε στιγμής καταγράφεται.
Έτσι πληροφορούμαστε ότι χτες η Λίτσα κοιμήθηκε άσχημα. Ο Θανάσης έφαγε καταπληκτικά σουβλάκια κάπου στο Μενίδι. Ο Άδωνις πήγε με την Ευγενία στο Μέγαρο. Και η Ελενίτσα ανέβασε πυρετό 39 ενώ ξεκίνησε πριν λίγο αντιβίωση.
Μάθαμε να δίνουμε στίγμα για τον χώρο που βρισκόμαστε, ακόμα κι αν πρόκειται για νοσοκομείο , πού διασκεδάζουμε, που μεθάμε, που ερωτευόμαστε και που στέλνουμε τα παιδιά μας φροντιστήριο. Φυσικά και τι ψηφίζουμε.
Νομίζω ότι μόνο την φορολογική μας ενημερότητα δεν έχουμε βγάλει πάνω στο τραπέζι…αν και ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται.
Κάθε μας κίνηση καταγράφεται από αυτόν τον κουτσομπόλη “Μεγάλο Aδελφό”, συχνά χωρίς να έχει την παραμικρή σημασία, αφού η πλειοψηφία, εμείς, θα παραμείνουμε ”ταπεινοί κι ανάξιοι εραστές των μεγάλων πόθων”.
Όμως εκείνο που πραγματικά θα αφήσει άναυδο-έτσι πιστεύω -τον ιστορικό του μέλλοντος, είναι η κατάλυση σχέσεων και δεσμών που μέχρι τώρα ήταν απαραβίαστες.
Μέχρι τώρα έχω χάσει πέντε σχέσεις πολλών χρόνων με αφορμή αναρτήσεις μου στο fb.
Μία συμμαθήτρια από το Δημοτικό με μπλόκαρε γιατί ξυπνώντας μια Κυριακή πρωί νόμιζε ότι μιλάω για αυτήν όταν κάνω ανάρτηση στον τοίχο μου για την ευγένεια που έχει χαθεί… (Σημειωτέον ότι έχω να τη συναντήσω περίπου τρεις δεκαετίες!)
Μια συνάδελφος με διέγραψε οριστικά όταν δήλωσα δημόσια ότι είμαι νοικοκυρά!
Επίσης ένας πρώην θαυμαστής άρχισε να με απειλεί ότι θα φύγω για πάντα από τις φαντασιώσεις του αν , λέμε αν, με ξαναδεί με τσιγάρο στο χέρι και το παιδί μου από δίπλα.
Μύλος δηλαδή.
Όταν δε συμβεί να έχουμε και κάποιο επώνυμο «θανατικό», τότε γίνεται ο κακός χαμός.
Τελευταίο και ηχηρό παράδειγμα ο θάνατος του ηθοποιού Στάθη Ψάλτη. Που έγινε η αφορμή εν μια νυκτί να στηθούν γκιλοτίνες.
Μπλοκαρίσματα, ειρωνείες, υπαινιγμοί , υπονοούμενα, εξυπνακίστικες ατάκες, ευφυολογήματα.
Εσύ που ήσουν το 86; Έβλεπες βιντεοταινία; Ή ξημεροβραδιαζόσουν στην Αλκυονίδα και διάβαζες το Δεύτερο Φύλο; Σε ποιους ανήκες; Σ΄αυτούς που έκανε παρέα ο Καρανίκας; Ή στους άλλους που παίρναμε το marie-claire;
«Είδες Ψάλτη; Πήγες Δελφινάριο; Ήξερες ότι είχε ερωτικό δεσμό με μια νεότερή του γυναίκα; Ήξερες ότι σιχαινόταν τους δήθεν;» Αν ναι , είσαι Ψαλτικός.
Αν δεν αναγνώρισες όμως το ταλέντο του, αν περιφρόνησες το ντύσιμο και την αισθητική του, αν δεν θυμάσαι ότι η πρώτη του εμφάνιση ήταν στον «Συμβολαιογράφο» με τη Μιμή Ντενίση ήρθε ο καιρός να στα χώσουμε.
Γενικώς πλάκα έχουμε. Μεγάλη πλάκα. Χιούμορ ως λαός δεν έχουμε. Μόνο πλάκα.
Δεν έχω ιδέα που θα οδηγήσει όλη αυτή η παράνοια που ζούμε. Ούτε μπορώ να κλείσω το fb, να αποδράσω οριστικά από το ίντερνετ και να κάνω την αναχωρήτρια από τα εγκόσμια. Η ζωή είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ. Και είναι μόνο εδώ.
Άρα δεν μένει παρά να οχυρωθώ στο προσωπικό μου φρούριο αξιών και ιδεών και να φροντίσω να τη βγάλω καθαρή…
Στο μεταξύ να δηλώσω ότι διάβαζα πάντα marie-claire (πολύ έχω λυπηθεί για την αναστολή του) και επίσης ότι μπορούσα να θυμηθώ ολόκληρα κομμάτια από το Δεύτερο Φύλο. Επίσης άκουγα Μπάμπη Γκολέ και φόραγα παπούτσια από την Καλογήρου, χωρίς ενοχές. Και δεν υπήρξα ποτέ ταγάρι.
Τέλος υπηρέτησα επί τριάντα συναπτά χρόνια το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ αλλά στο Δελφινάριο δεν πήγα ποτέ, παρά μόνο στα 17 μου έδωσα απέξω ένα ερωτικό ραντεβουδάκι.
Γενικώς βαριέμαι τις ταμπέλες, τις κατηγορίες και αυτούς που για να βρίσκουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους αναζητούν ομάδες μικρές και μεγάλες.
Όμως ναι, υπάρχουν ηθοποιοί που λάτρεψα και άλλοι που δεν….
Και όπως μου λέει ένας φίλος που δεν με έχει διαγράψει, «πρωί πρωί στο φμπ είσαι καλέ;»
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
