του Δημήτρη Καλαντζή.
«Κάντε μία βόλτα στη γύρω περιοχή μήπως ήταν ερασιτέχνες και το παράτησαν, ειδάλλως πιθανόν θα γίνει ανταλλακτικά και θα πωληθεί στη μαύρη αγορά. Εμείς θα το καταχωρήσουμε πάντως στα κλεμμένα…».
Ο αξιωματικός υπηρεσίας στο Α.Τ. Κυψέλης έγραψε στον υπολογιστή του τα στοιχεία από το μηχανάκι μου, μου έδωσε αντίγραφο της «δήλωσης κλοπής» και με χαιρέτησε, σχεδόν ανακουφισμένος που δεν φώναζα και χτυπιόμουνα για την απώλεια της περιουσίας μου.
Ψύχραιμος ήμουν, ναι.
Πέρασα τα στάδια του πένθους επί τροχάδην: για λίγο είχα άρνηση (δεν μπορεί, θα το έχω παρκάρει κάπου αλλού), μετά είχα οργή («που να σκοτωθεί ο κλέφτης στην πρώτη του βόλτα! Ή μάλλον όχι να σκοτωθεί. Να μείνει ανάπηρος σε όλη του τη ζωή!»). Και μετά, αφού τρόμαξα κι ο ίδιος με την κακία μου, ήρθε η πικρή συμφιλίωση: επιμένω να ζω στο κέντρο της Αθήνας σε μία αρχαία πολυκατοικία χωρίς πάρκινγκ και να αφήνω το μηχανάκι μου στο δρόμο… Πόσο απίθανο ήταν να μου το κλέψουν;
Όσο ρεαλισμό όμως κι αν προσπάθησα να επιστρατεύσω, η ταραχή από την κλοπή σιγοβράζει μέσα μου. Δεν είναι μόνο η αναστάτωση που φέρνει στην καθημερινότητά μου, αφαιρώντας μου το μέσο που με πήγαινε γρήγορα και φτηνά παντού, είναι περισσότερο ότι κλονίζει τα θεμέλια του κόσμου μου…
Ποιος άνθρωπος κλέβει από μία λαϊκή γειτονιά ένα φτηνό «παπάκι»;
Το «παπάκι» δεν δείχνει πλούτο. Δεν «κραυγάζει» ότι ο κάτοχός του το έχει για φιγούρα και μπορεί ανά πάσα στιγμή να το αντικαταστήσει. Αντίθετα, «δηλώνει» ότι ο ιδιοκτήτης του έχει επιλέξει (ή απλά «αντέχει») ένα ταπεινότατο μέσο μεταφοράς για να κάνει τη δουλειά του. Και αξίζει, αν όχι τη συμπάθεια, τουλάχιστον τη συγκατάβαση των άλλων. Ακόμα και των παραβατικών.
Μην με παρεξηγήσετε. Δεν υποστηρίζω ότι η κλοπή μίας ακριβής μηχανής νομιμοποιείται. Κανείς δεν πιστεύω ότι έχει δικαίωμα να αφαιρεί την περιουσία του άλλου. Αλλά ένα «παπάκι» των 1.650 ευρώ, πρέπει (στον κόσμο μου) να είναι κάποιος πολύ σκατόψυχος για να το κλέψει…
Ο κλέφτης δεν μπορεί ούτε να το κυκλοφορήσει (σε έναν τυχαίο έλεγχο θα τον πάνε μέσα), ούτε να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα. Άντε να κερδίσει ένα – δυο κατοστάρικα αυτός που το μάζεψε κι άλλα δυο τρία αυτός που θα το κάνει κομματάκια για ανταλλακτικά.
Αξίζουν αυτά τα λεφτά για να το στερήσει ο κλέφτης από έναν άνθρωπο που ποιος ξέρει με πόσες οικονομίες το αγόρασε, ποιος ξέρει με πόση αγάπη το συντηρούσε, ποιος ξέρει πόσο απαραίτητο ήταν για τη δουλειά του, ποιος ξέρει αν είναι αδύναμος να το αντικαταστήσει;
Αξίζει, άγνωστε κλέφτη;
Ψύχραιμος είμαι ακόμα.
Αλλά πολύ απογοητευμένος…
Δημήτρης Καλαντζής
&media=https://i0.wp.com/www.postmodern.gr/wp-content/uploads/2017/04/crypton.jpg?fit=679%2C464&ssl=1){kind=link}