Συνέντευξη σε α’ πρόσωπο στην Τίνα Πανώριου.
Γράφω από μικρή αλλά όπως η μέλισσα πάει από λουλούδι σε λουλούδι έτσι κι εγώ πήγαινα από το σχέδιο στο θέατρο κι από εκεί στον κινηματογράφο, αποφεύγοντας να εστιάσω στο γράψιμο. Όταν κατάφερα τελικά να το κάνω άρχισα να γράφω μανιωδώς διηγήματα. Κάπως έτσι φτιάχτηκε αυτή η συλλογή.
Τα είκοσι διηγήματα του βιβλίου μου τα συνδέει η βία. Είναι ο τρόπος μου να δείξω ότι ζούμε σε έναν βίαιο κόσμο, καμιά φορά θα έλεγα σχεδόν ανθρωποφαγικό. Τρώμε τους άλλους ή μας τρώνε, όπως το μεγάλο ψάρι το μικρό. Δεν είναι διδακτική η γραφή μου ούτε προσπαθώ να περάσω μηνύματα. Μιλάω για τα πράγματα όπως τα βλέπω. Όπως τα νιώθω. Οι ήρωες μου είτε ασκούν είτε τους ασκείται βία. Παρ’ όλα αυτά η βία δεν πρωταγωνιστεί. Δεν είναι δηλαδή ένα βιβλίο για την βία. Είναι ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις και την επαφή με τον εαυτό μας.
Αν διαβάσεις το βιβλίο μου θα γελάσεις και θα κλάψεις. Μπορεί και να θυμώσεις ή να απογοητευτείς. Αυτά είναι τα συναισθήματα που περιέγραψαν κάποιοι αναγνώστες. Ένας από τους λόγους που γράφω είναι κι αυτός. Αν η τέχνη δεν δημιουργεί συναισθήματα, δεν έχει και λόγο ύπαρξης.
Οι ιστορίες μου είναι ανθρωποκεντρικές. Με κουράζει να περιγράφω τοπία, σκονισμένα τραπέζια, γαλαζοπράσινες λίμνες και λοιπά. Με το που ξεκινάς να διαβάζεις τις ιστορίες μου μπαίνεις στο ταξίδι του ήρωα. Οι ήρωες με ενδιαφέρουν και συνεπώς οι άνθρωποι. Πώς ζουν, πως σκέφτονται, πως πράττουν ή αδρανούν.
Κάποιοι από τους χαρακτήρες είναι γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, κάποια παιδιά που κοιτούν τον κόσμο με αγνότητα μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα τους πει πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης ή μεγαλύτεροι άνδρες που προσπαθούν να συσχετιστούν. Σχέσεις ερωτικές, νέοι άνθρωποι που προσπαθούν να αλλάξουν την ζωή τους κι άλλοι πιο μεγάλοι που ίσως να μην είναι αργά να πάρουν άλλο δρόμο. Είκοσι διηγήματα, δυο ιστορίες σχεδόν σαν παραμύθια κι ένα δυστοπικό διήγημα.
Όταν γράφω ανακατεύω μοντέρνα με παραδοσιακά στοιχεία. Είναι σαν τον μάγειρα που φτιάχνει πειραγμένα πιάτα βασισμένα σε ελληνικές συνταγές. Π.χ ντολμαδάκια, γεμιστά με γαρίδες και σάλτσα από μπλε τυρί. Μου λείπει η ελληνική επαρχία, η Κρήτη ειδικά, οπότε αρκετές από τις ιστορίες μου διαδραματίζονται σε κάποιο χωριό ή επαρχιακή πόλη. Από την Άλλη, έζησα έξι χρόνια στην Αθήνα και ζω τα τελευταία επτά χρόνια στο Λονδίνο. Έτσι και οι μεγαλουπόλεις κυριαρχούν σε κάποιες από τις ιστορίες μου. Οι ήρωες μου βρίζουν ή μιλάνε άμεσα. Δεν “λογοτεχνίζουν”. Φαντάζεστε έναν αγράμματο λαϊκό χασάπη να σας μίλαγε στην καθαρεύουσα; “Ἄλλην νεφραμιὰν δὲν ἔχω· ὁ χονδρέμπορ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἔλθῃ τὸ Πάσχα.” …Με ενδιαφέρει να αναζητώ τη φωνή του κάθε χαρακτήρα. Αυτό τους κάνει πιο αληθινούς, θέλω να πιστεύω.
Θέλω οι αναγνώστες μου να μη βαριούνται. Επιδιώκω οι ιστορίες μου να διαβάζονται γρήγορα και ο αναγνώστης να αγωνία και όχι να χασμουριέται. Όταν διαβάζω βιβλία άλλων συναδέλφων μου λείπει πολλές φορές η επαφή με το κείμενο. Διαβάζω και αμέσως υπάρχει μια απόσταση, σαν να μην με αφορούν οι λέξεις. Αυτό ακριβώς θέλω να αποφύγω όταν γράφω. Αν το καταφέρνω; Εσείς θα μου πείτε…
Το βιβλίο “Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα” της Ειρήνης Δερμιτζάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anima.
Σύντομο βιογραφικό
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε βιομηχανικό σχέδιο και θέατρο στην Ελλάδα, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με διάφορα ιστολόγια και περιοδικά λογοτεχνίας. Έχει επίσης γράψει διάφορα κείμενα για το ραδιόφωνο, για comics, θεατρικά κείμενα και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Τα έργα της «Ορνιθοφοβία» και «Αντζελέτα και Ετελβίνα» έχουν ανέβει σε θέατρα του Λονδίνου. Έχει κερδίσει διάφορα βραβεία σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι συνδημιουργός της θεατρικής εταιρίας Vertebra. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.
Latest posts by Τίνα Πανώριου (see all)
- Η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου μιλά στην Τίνα Πανώριου για την ηρωίδα του ΓΟΝΥΠΕΤΕΙΣ - March 3, 2018
- Ένα μεσημέρι με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα… - February 3, 2018
- Ρεβιθοκοντούλης: κλασικά παραμύθια… αλλιώς από την Μαρίνα Γιώτη - January 28, 2018
