συνέντευξη στον Βασίλη Μπουζιώτη για την εφημερίδα REALNEWS.
Από τους πιο χαρισματικούς δημιουργούς της γενιάς του, ο Δημήτρης Λιγνάδης ξέρει να κλέβει την παράσταση, όχι μόνο πάνω στη σκηνή αλλά και εκτός αυτής, με τις καίριες θέσεις του για την τέχνη και τη ζωή. Τον καιρό αυτό συμπράττει ζηλευτά με τον ικανότατο Γιώργο Νανούρη στο έργο του Τολστόι «Αφέντης και δούλος» και σχεδιάζει τα επόμενα «χτυπήματά» του, που τον θέλουν στην Επίδαυρο το καλοκαίρι και στο Εθνικό τον επόμενο χειμώνα. Ο ίδιος μιλά για τον λόγο που επέλεξε να κάνει τελικά θέατρο φέτος τον χειμώνα, την ανάγκη του να φτιάχνει παραστάσεις ή να παίζει σ’ αυτές, τον έρωτα που είναι ζωοποιός, τα… μαθήματα ζωής που πήρε, την έπαρση που «πρωταγωνιστεί» στον χώρο του και την απαισιοδοξία του ελληνικού λαού που αντί να αντισταθεί στα όσα γίνονται, αφήνεται στην αφασία του Survivor.
Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, σχολιάζει και υπογραμμίζει, τονίζει και ξεκαθαρίζει με κοφτερό μυαλό και βιτριολικό τρόπο! Δεν χαρίζεται, γιατί δεν του αρέσει διόλου να του χαρίζονται, λέει τα πράγματα με το όνομά του, όποιο κόστος και αν έχει αυτό, και προχωρά μπροστά. Με πληγές, όπως μας εκμυστηρεύεται, αλλά και δύναμη.
- Μετά το πέρας των παραστάσεων του «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» μου είχες πει πως θα φύγεις διακοπές… Τι άλλαξε;
Με ξέρεις εμένα για άνθρωπο που θα… φύγει διακοπές; (γελά) Βαριέμαι φρικτά να κάθομαι, δεν ξέρω πως να γεμίσω τόσο χρόνο, τον οποίο τον περνάω κάνοντας θέατρο. Λες «να κάτσω» και όταν έρχεται η ώρα να συμβεί, πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτάζει το ρολόι: τώρα θα ήμουν στην πρόβα, τώρα στη σκηνή. Μετά από τριάντα περίπου χρόνια που κάνω θέατρο, έτυχε να κάτσω γιατί αναβλήθηκε η πρεμιέρα του «Πεερ Γκυντ» για του χρόνου και δεν σου κρύβω πως είχα μια αμηχανία, από την οποία με έβγαλε ο αγαπημένος Γιώργος Νανούρης, καλώντας με να παίξουμε μαζί στο «Αφέντης και Δούλος» του Τολστόι…
- Σε κέντρισε και το έργο και ο ίδιος, έτσι;
Λατρεύω τον Τολστόι, αγαπώ πολύ αυτό το γερό διήγημά του και πιστεύω στο ταλέντο του Γιώργου που υπέγραψε την διασκευή, σκηνοθέτησε την δουλειά με έμπνευση και που μοιραζόμαστε μαζί τη σκηνή… Είναι ξεχωριστό πλάσμα και με κεντρίζει το γεγονός πως στέκεται στην ουσία του όποιου έργου χωρίς να πάσχει από την ασθένεια της «μοντερνιάς», που έχει παιδέψει πάρα πολλούς από εμάς…
- Δύσκολα κάνουν αυτοκριτική κάποιοι.
Αφού “νοσούσα”, να μην το πω; Τι, ότι δεν το ξέρετε; Δεν το είδατε; (γελά) Αυτή η «μοντερνιά» είναι… κολλητική και πρέπει να έχει κανείς γερή κράση για να αναρρώσει.
- Το κοινό έχει κακοπάθει απ’ την ασθένεια…
Έχει… λαλήσει το κοινό, πες τα με το όνομά τους τα πράγματα (γελά). Λαλήσαμε κι εμείς, λάλησε και το κοινό, έτσι πάει αυτό. Ελπίζω να περιοριστεί ο ρόλος της για το καλό όλων μας. Εγώ τουλάχιστον βάζω μυαλό σιγά-σιγά
- Πάμε στο «Νέο Θέατρο Βασιλάκου» και το «Αφέντης και Δούλος». Μίλησέ μου για αυτό.
Το διήγημα του Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική περίοδο της Ρωσίας, 125 χρόνια πριν, είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Μοιάζει με σύγχρονη παραβολή που μιλά για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ένας πλούσιος έμπορος αψηφά τις ακραίες καιρικές συνθήκες και με μοναδικό κίνητρο το κέρδος, αποφασίζει να βγει με τον υπηρέτη του μέσα στη νύχτα για να προλάβει να αγοράσει πρώτος ένα κτήμα σε τιμή ευκαιρίας. Στο δρόμο, εξαιτίας μιας δυνατής χιονοθύελλας, χάνονται στις παγωμένες εκτάσεις της ρωσικής επαρχίας. Οι δύο άντρες βρίσκονται τώρα ανυπεράσπιστοι μπροστά στους κινδύνους της μανιασμένης φύσης. Ο αφέντης θα προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του, αφήνοντας τον δούλο μόνο και αβοήθητο. Πολύ σύντομα όμως θα βρεθεί στην ίδια θέση μ’ αυτόν και τότε θα ακούσει για πρώτη φορά την καρδιά του να χτυπά πραγματικά κι ας είναι πλέον πολύ αργά…
- Παίζεις τον αφέντη που είναι σκληρός…
Ξεκίνησε πολύ φτωχός, κόπιασε πολύ για να αποκτήσει χρήματα, δεν πήρε αγάπη στη ζωή του και έχει μια απίστευτη λύσσα να μην ξαναγυρίσει στο μηδέν από όπου άρχισε. Θέλει να κερδίζει συνεχώς, έχει μια τρομερή αλαζονεία που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι πάνω από όλους και από όλα, για αυτό και αψηφά τον κίνδυνο, μέχρι που έρχεται η ώρα να νιώσει πράγματα αληθινά… Βρίσκει τον δούλο του παγωμένο στο έλκηθρο και λέει: Θα τον ζεστάνω. Και το κάνει, ακούγοντας την καρδιά του να χτυπάει για πρώτη φορά μαζί με του δούλου Είναι εξαιρετικό διήγημα και το μετέφερε με οίστρο ο Γιώργος στη σκηνή… Χαίρομαι που συναντιόμαστε θεατρικά. Το απολαμβάνω
- Ένιωσες ποτέ την αλαζονεία του ήρωα;
Δεν υπήρξα αλαζόνας ποτέ. Προσβλήθηκα από την ματαιοδοξία του ηθοποιού – πέρα απ’ αυτή της «μοντερνιάς» (γελά) – αλλά αργότερα… προσγειώθηκα με κάποιες αποτυχίες μου. Όταν τρως τα μούτρα σου, μαθαίνεις… Και μετά, ξαναβουτάς σε καινούργια τολμηρά «στοιχήματα» και τα ξανατρώς… Έχει και αυτό τη γοητεία του. Αν και πονάει κάποτε. Μ’ αρέσει το θέατρο, με συναρπάζει το να στήνω παραστάσεις, να αναμετριέμαι με ρόλους, να ρισκάρω, να τρώω τα μούτρα μου και να ξανασηκώνομαι, να προχωρώ.
- Τι είναι για σένα το θέατρο, Δημήτρη;
Είναι τόσα πολλά. Το καταφύγιό μου, η διαφυγή μου από όσα άγρια και άθλια γίνονται γύρω μας, η ανάγκη μου να παρηγορώ τον κόσμο μέσα απ’ την τέχνη μου, αφού κι εγώ παρηγορούμαι απ’ αυτή…
- Σε χαρακτηρίζει μια τελειομανία, έτσι;
Κυνηγάω την τελειότητα και όταν την προσεγγίζω βαριέμαι… Πλήττω φρικτά. Το τέλειο με κάνει και βαριέμαι! Και στο θέατρο και στη ζωή. Την αντέχεις την τελειότητα στον έρωτα; Βαριέμαι (γελά).
- Έχεις δεχτεί «πυρά» και… τρικλοποδιές;
Θες… μονόλογο «Με κυνήγησαν κλίκες, κυκλώματα και η πουτάνα η κοινωνία;» (γελά ηχηρά). Έχω δεχτεί από όλα, αλλά όπως βλέπεις επέζησα και προχωράω… Προχωράω ακούγοντας πάντα την καρδιά μου. Ένα απ’ τα μηνύματα του «Αφέντης και δούλος», αυτό είναι. Να ακούς την καρδιά σου και να ενδιαφέρεσαι για τον πλησίον σου, να δίνεις χωρίς να σε νοιάζει να πάρεις πίσω. Και κυρίως, να βρίσκεις δύναμη να προχωράς όσα και αν περνάς, να μην το βάζεις κάτω. Αυτό μετράει μόνο.
- Υπήρξαν στιγμές που «τσάκισες», Δημήτρη;
Πολλές, τι με βάζεις να θυμάμαι τώρα… Με «τσάκισε» η απώλεια του πατέρα μου πάνω από όλα. Με «τσάκισαν» και έρωτες, αλλά όπως ξέρεις κι εσύ, όταν χάνεις τον γονιό σου, χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια σου… Λες «πως θα συνεχίσω;» Κι όμως βρίσκεις τη δύναμη και συνεχίζεις. Προχωράς με τις πληγές και τις απώλειές σου. Μπροστά!
- Μετά τον «Αφέντης και δούλος», έρχεται ο «Οιδίποδας επί Κολωνώ» με τον Κώστα Καζάκο στον ομώνυμο ρόλο…
Ναι, μου έγινε η δελεαστική αυτή πρόταση από το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας, τον Κώστα Καζάκο που εκτιμώ πολύ και τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη κι ετοιμάζομαι να «κατέβω» και πάλι στην Επίδαυρο και να παίξω σε μεγάλα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα…
- Τον χειμώνα γυρνάς στο Εθνικό Θέατρο…
Ναι, με τον «Πέερ Γκιντ» του Ερρίκου Ίψεν που ήταν να ανεβάσω φέτος και που θα φιλοξενηθεί στην Κεντρική Σκηνή. Θα σκηνοθετήσω το αριστουργηματικό αυτό έργο και θα ενσαρκώσω τον ομώνυμο ρόλο έχοντας πλάι μου ένα δυνατό θίασο. Για την ώρα έχω κλείσει τις εξαίρετες Στεφανία Γουλιώτη, Γιούλικα Σκαφιδά, Νάνσυ Μπούκλη και συνεχίζω το «παζλ» της διανομής που είναι πάντα πολύ σημαντικό για μένα, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, εδώ και χρόνια…
- Έχουν σημασία οι συμπαίκτες λοιπόν;
Την μεγαλύτερη! Το θέατρο είναι ομαδικό «άθλημα»και δεν έχει νόημα να παίζεις μπάλα μόνος σου. Αν δεν πάρεις και δεν δώσεις καλές πάσες δεν κερδίζεις ποτέ…
- Και στον έρωτα γίνεται αυτό, Δημήτρη…
Αχ, αυτός ο έρωτας. Τι μου θυμίζεις (γελά). Θυμάσαι που σου είχα πει σε μια παλιότερη κουβέντα μας πριν από δύο χρόνια ότι αυτός κι εγώ έχουμε καιρό να «συναντηθούμε»; Ε, πρόσθεσε κι άλλα δύο χρόνια. Για έρωτες- έρωτες λέω, όχι για σχέσεις περιστασιακές…
- Βλέποντας όσα γίνονται γύρω μας πως νιώθεις; Φρικάρεις, απογοητεύεσαι, τι;
Είναι τόσο άγρια και άθλια όσα γίνονται γύρω μας που συχνά φρικάρω και ακόμα πιο συχνά απογοητεύομαι, αλλά ευτυχώς έχω την διαφυγή μέσω της τέχνης μου, όπως σου έλεγα και πριν… Αλλά δεν σου κρύβω πως τρομάζω βλέποντας τόσους απογοητευμένους, τόσους απαθείς πλάι μου. Που κουράστηκαν και βουλιάζουν… Ο Έλληνας ζει την αφασία του Survivor και έπαψε να παλεύει, να μάχεται… Κι αυτή, ξέρεις, είναι μια πάρα πολύ μεγάλη παγίδα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Αφέντης και Δούλος του Λέοντος Τολστόι
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Παίζουν: Δημήτρης Λιγνάδης, Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Λόλεκ
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Εικαστική σύλληψη και επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Βοηθ. σκηνοθέτη: Δημήτρης Κυπραίος, Αντώνης Κολοβός
Βοηθ. σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη, Σωτήρης Μήτσουλας
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Οργάνωση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Η διασκευή είναι βασισμένη στο βιβλίο:
Λέων Τολστόι, Αφέντης και υπηρέτης
Μετάφραση από τα ρωσικά: Σταυρούλα Αργυροπούλου
Εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2016.
Παραστάσεις
Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων
15 € & 12 € (Φοιτητικό, άνω των 65 ετών, Ανέργων, ΑΜΕΑ)
Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός
Τηλ.: 2110132002-5, 2121042777
Μια παραγωγή του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.
Latest posts by Βασίλης Μπουζιώτης (see all)
- Ο Βασίλης Μπουζιώτης γράφει για το Πεδίον του Άρεως, το Πάρκο μας… - January 7, 2018
- Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «γιορτάζει» 30 χρόνια στην Επίδαυρο με Άτοσσα - August 9, 2017
- Η Μαρία Ναυπλιώτου μιλά για τη Μήδεια, τον έρωτα και την προδοσία - August 1, 2017
