Σε ηλικία 73 χρονών άφησε την τελευταία του πνοή ο «μάστορας των μεγάλων δραματικών χαρακτήρων», σκηνοθέτης της Σιωπής των Αμνών και του Φιλαδέλφεια Jonathan Demme.
Ο Demme ήταν ένας αδιάκοπα εφευρετικός και δημιουργικός κινηματογραφιστής, ένας αφηγητής της τολμηρής και μυϊκής δύναμης του σινεμά. Ένας σκηνοθέτης που ήταν συνδεδεμένος με τον εμπορικό κινηματογράφο του Χόλυγουντ αλλά ακολουθούσε πιστά την «ηθική της εργασίας» του μέντορά του, παραγωγού Roger Corman.
Από τον Corman έμαθε τις αξίες της ευχαρίστησης του κοινού, αναβαθμίζοντας όμως τις ταινίες που γυρίζονταν σε βιομηχανική βάση και μπολιάζοντάς τις με το ανεξάρτητο πνεύμα του νέου κύματος της κινηματογραφίας. Δημιούργησε κωμικές επιτυχίες όπως το «Melvin and Howard», «Something Wild» και «Παντρεμένος με την μαφία». Αλλά η καριέρα του ανέβηκε σε μεγαλύτερα ύψη με ταινίες σταθμούς για τη δεκαετία του ’90: τη «Φιλαδέλφεια», το συγκλονιστικό δράμα για το HIV-Aids με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks, και φυσικά το κλασικό αριστούργημα τρόμου «Η σιωπή των Αμνών» το 1991. Αυτή ήταν η ταινία που του χάρισε το Oscar σκηνοθεσίας για τη μεταφορά του μακάβριου μυθιστορήματος του Thomas Harris με πρωταγωνιστή τον σειριακό δολοφόνο Hannibal the Cannibal.
Η ταινία δημιούργησε ένα αστέρι του Χόλιγουντ, τον Anthony Hopkins Χόπκινς και απογείωσε τη φήμη της Jodie Foster ως κορυφαίας ηθοποιού. Ήταν ο Demme ο οποίος ενορχήστρωσε τις κορυφαίες σκηνές του Hopkins και της Foster, δημιουργώντας μεγάλες στιγμές, μεγάλες φοβίες, μεγάλο δράμα. Ο Demme είχε βρει έναν τρόπο να συνδέσει τον Δρ Lecter και την Starling με τις σκοτεινές ψυχολογικές δυνάμεις πίσω από τους μύθους που είχαν κυριαρχήσει στο κοινό στο παρελθόν: την Πανέμορφη και το Τέρας, τον King Kong και την Fay Wray ή τον Count Dracula και τη Lucy Westenra. Είχε εφεύρει μία συναρπαστική ανατροπή για να αναβιώσει ένα παλαιό θέμα: ένα τρομακτικό αρσενικό αρπακτικό που αντιμετωπίζει μια φαινομενικά ανυπεράσπιστη όμορφη γυναίκα, και όμως υπάρχει κάτι αμφίρροπα προστατευτικό και μάλιστα παράξενα ρομαντικό στη σχέση τους.
Μαζί με όλα αυτά, ο Demme είχε μια παράλληλη ζωή ως ένας λαμπρός και διαισθητικός σκηνοθέτης μουσικών ντοκιμαντέρ, συμπεριλαμβανομένης μιας ταινίας που στην πραγματικότητα αξίζει να είναι το αριστούργημά του: Stop Making Sense, μια συναυλία για τους Talking Heads που συνελάμβανε το zeitgeist (πνεύμα της εποχής) της δεκαετίας του 1980. Ο Demme βρήκε κάτι παράξενα εμβληματικό στον David Byrne στο «μεγάλο του κοστούμι»: κάτι ανατρεπτικό και αλλόκοτο, χιουμοριστικό και παιχνιδιάρικο και μποέμικο, αλλά όχι εχθρικό ή αντιπαθητικό, μια διάθεση που έκανε έκρινε τη δική του ένταξη στο πνεύμα της δεκαετίας του 1980.
Τα διεθνή αφιερώματα για τον Jonathan Demme μιλούν για ένα αφηγητή τολμηρής μυϊκής κινηματογραφικής δύναμης, έναν καλλιτέχνη λαμπρότητας και διαίσθησης που μπορούσε να μετατρέψει μία λαϊκή ταινία σε διαχρονικό αριστούργημα.
