του Γιώργου Χρυσοβιτσάνου.
Μια ηλικιωμένη κυρία, κάτοικος ισογείου στην Άνω Νέα Σμύρνη που απολάμβανε το απογευματινό καφεδάκι της, διαμαρτυρήθηκε έντονα σε διερχόμενη συνομήλική της, της οποίας ο σκύλος έχεσε ακριβώς κάτω από το χαμηλό μπαλκονάκι της. «Μάζεψε τα σκατά του σκυλιού σου, σε παρακαλώ, γουρούνα» ήταν η λογική και απόλυτα σεβαστή, αλλά έντονα εκπεφρασμένη –και με το δίκιο της- ένσταση της πρώτης. «Να πας στο διάολο» απάντησε η δεύτερη, αφού έσυρε με μανία τον ταλαίπωρο κοπρίτη της εκτός βολής ύβρεων. Κανείς από τους διερχόμενους δεν υποστήριξε την παραλήπτρια των ξένων σκατών.
Μια γελοία και βαρετή καθημερινή ιστορία. Ανησυχητικό, ωστόσο, το σλόγκαν: «Μπάτε, άνθρωποι, αλέστε, και φάτε ξύλο οι υπόλοιποι, αν παραπονεθείτε». Συμπέρασμα (κι ας μην τον πολυψάχνουμε άλλο, επειδή όλοι το ξέρουμε αλλά λίγοι θέλουμε να το παραδεχτούμε): Το μεταξύ μας χάσμα μεγαλώνει, όσο ο κοινωνικός ιστός θρυμματίζεται μέρα με τη μέρα, επειδή οι κυβερνήσεις μάς σπρώχνουν μέσα στους δικούς μας κοπρόλακκους. Εκμεταλλευόμενες ένα ιστορικό DNA, μόνιμα αναβράζον. Σκυλίσια ζωή, γνήσια ελληνική – γλυκιά, ανέμελη και καταστροφική. Το στίγμα του λαού μας.
Έλληνες εναντίον Ελλήνων όχι εξαιτίας σκυλίσιων περιττωμάτων, αλλά με αυτά ως αφορμή. Ανέκαθεν, από τον Πελοποννησιακό πόλεμο και μετά (αλλά και από τους προϊστορικούς χρόνους), ξυνόμασταν για να πλακωθούμε με τους γείτονες. Για να περάσουμε καλύτερα από αυτούς, σε βάρος τους. Για να βουτήξουν οι Σπαρτιάτες τις εύφορες μεσσηνιακές γαίες και πάει λέγοντας. Ακόμα και ο πρόσφατος Εμφύλιος είχε ως βασική αιτία την επίλυση προσωπικών διαφορών και όχι τη σύγκρουση μεταξύ κομμουνισμού και αντικομμουνισμού (έννοιες σχετικά δυσδιάκριτες για τους ατομιστές, με την ομηρική και όλες τις άλλες έννοιες, ‘Ελληνες). Πώς να δημιουργήσουμε το άνομο νομικό πλαίσιο ώστε να μπούμε στα χωράφια του άλλου και να του γαμήσουμε τις θυγατέρες. Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Αφού οι βιασμοί κόπασαν, χάρη στις αλλοδαπές πουτάνες τις οποίες εξασφάλισαν τα ευεργετικά μεσογειακά πακέτα, τα σουπεργαμοδάνεια και το πορνομυκονιάτικο πρότυπο, αρχίσαμε να αντιγράφουμε τους Άγγλους λόρδους, αγοράζοντας σκύλους που δεν γνωρίζαμε καν την ονομασία προέλευσής τους. Η Λίτσα –που δεν της είχαν μάθει πώς να ξεχωρίζει το αριστερό από το δεξί- τράκαρε με το Λαμπραντόρ της επάνω στο Δαλματικό της Κίτσας, η οποία ανακάλυψε το χαρτί τουαλέτας κρυμμένο στο ντουλάπι, τη μέρα που πέθανε η μάνα της. Μια κληρονομιά που την μπέρδεψε.
Μιλάμε για πολιτισμικό σοκ που έκανε τις κυρίες να τα κάνουν πάνω τους, ενώ οδηγούσαν απεγνωσμένα τα τετράποδά τους πάνω κάτω, στο μεγάλο χεστήριο που λέγεται Ελλάδα. Τα σκυλάκια –μιμητικά όντα- τις αντέγραψαν. Άντε τώρα να βρεις από πού ξεκίνησαν όλα. Πώς να μαζέψεις τα σκατά του σκύλου σου, κυρά μου, όταν τα δικά σου δεν τα βλέπεις καν;


Latest posts by Γιώργος Χρυσοβιτσάνος (see all)
- COPROLAND: σκυλίσια ζωή, γνήσια ελληνική – γλυκιά, ανέμελη και καταστροφική - May 4, 2017
- Ένας 19χρονος φοιτητής γράφει τη νύχτα της 21ης Απριλίου 1967… - April 21, 2017
- ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ - April 13, 2017