“Πάμε άλλη μία με Καραθάνο” της Έλενας Ακρίτα

της Έλενας Ακρίτα.

Οι συμβουλές που θα έπρεπε να δίνονται στο κατώφλι του Αλτσχάιμερ, είναι δύο: Sudoku και Καραθάνος. Πρώτον γιατί αμφότερα/οι μπορούν να σε τρελάνουν και δεύτερον γιατί έχουν κλιμακωτή βαθμίδα δυσκολίας. Απλό, μέτριο, δύσκολο, της μαύρης κόλασης – ανάλογα πόσο θέλεις να εξασκήσεις το μυαλό σου. Και πόσο να ροντάρεις την ψυχή σου – στην δεύτερη περίπτωση.

Πρωτοείδα την ‘Οπερέττα’ του Βιτόλντ Γκρομπόβιτς στα 16 μου στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Δεν θυμάμαι τι κατάλαβα και – κυρίως – τι δεν κατάλαβα από την παράσταση. Μαγεύτηκα – αυτό ναι, το θυμάμαι. Κι όπως ο χρόνος πετσοκόβει τις μνήμες στα μέτρα του, τη μαγεία αυτή κουβαλούσα μέχρι σήμερα.

Πάλι με χρόνια με καιρούς, να εδώ βρε στο Εθνικό Θέατρο, συναντιόμαστε ξανά με την ‘Οπερέττα’. Ή μάλλον με «μια παράσταση με αφορμή την Οπερέττα». Κριτικός δεν είμαι και δεν θα σταθώ καθόλου σ’ αυτό το ‘κωλόπαιδο’ τον Γκομπρόβιτς που λατρεύω από την εφηβεία μου. Ούτε στο έργο και στις προθέσεις του.

Αντιγράφω μόνο τα δικά του λόγια από την πρώτη σελίδα του προγράμματος:

«Εγώ είμαι χιουμορίστας, γελωτοποιός, ακροβάτης, προβοκάτορας. Τα έργα μου κάνουν διπλές κωλοτούμπες για να διασκεδάσουν το κοινό μου. Εγώ είμαι τσίρκο, λυρισμός, ποίηση, τρόμος, καβγάς, παιχνίδια, τι άλλο θέλετε;»

Στην ‘Διαθήκη’ τις συνομιλίες του Γκομπρόβιτς με τον Ντομινίκ ντε Ρου ο συγγραφέας λέει:

«Σέρνω το παρελθόν πίσω μου σαν σκονισμένη ουρά κομήτη” (Εκδόσεις Πατάκη).

Αυτά τα ολίγα – αν και ειλικρινά αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο με τη ζωή του γενικώς και το υποκεφάλαιο με τον Μπόρχες ειδικώς.

Πίσω στον Καραθάνο. Ενώ οι περισσότεροι δημιουργοί διχάζουν, ο συγκεκριμένος ‘τριχάζει’; Απ’ το κλασικό δίλημμα ‘μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει’, πάμε στο τρίλημμα: “μ’ αρέσει – δεν μ’ αρέσει – δεν το είδα αλλά την έχω την αποψάρα μου’: οι Όρνιθες πρέπει να ανεβαίνουν ‘κουνικά’, ένας Βυσσινόκηπος που σέβεται τον εαυτό του έχει μόνον κυρίες εν καταθλίψει κι όχι Μίκι Μάους, Γκόλφω είναι μόνο μια όχι τρεις διαφορετικές. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κι όταν δεν είναι ξεκάθαρα μας ξεβολεύουν και μας ταράζουν.

Τι ένιωσε η συγκεκριμένη ‘γυναίκα στην πλατεία’ το σαββατόβραδο στο Ρεξ; Γοητεύτηκα. Γέλασα. Βούρκωσα. Δε με κράταγε η καρέκλα. Ήθελα να πετάξω τις γόβες και να σκαρφαλώσω στην πλατεία, κομπάρσα ενός α-όρατου θιάσου με μουσικές εξαίσιες. Να γίνω μέλος ενός οχήματος που τρέχει στην κατηφόρα με σπασμένα φρένα. Ο πλανήτης των πιθήκων, το πριγκιπάτο των Ιμαλαΐων, οι δούλοι κι οι αφέντες, οι χωριατοπούλες κι τα fashion icons, η noblesse και η πλέμπα. Που στην τελική, «όλοι τον ίδιο κώλο έχουμε» όπως αναφωνεί χαρωπά η Λυδία Φωτοπούλου σ’ ένα γλυκούλι ταξικό κρεσέντο: μπορεί να διαφέρουμε στο σώμα και στο πρόσωπο γιατί η τάξη μας έχει άλλη φινέτσα, όμως οι κώλοι είναι ίδιοι. Κι απαράλλαχτοι.

Κάθονται καλά και φρόνιμα στα ‘σκαμνάκια του Λόρδου Μπόλτον’ (ατάκα από το έργο). Μέχρι ο Νίκος Καραθάνος να τους ροκανίσει τα πόδια.

Bio
Latest Posts

Έλενα Ακρίτα

Η Έλενα Ακρίτα γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Λουκή Ακρίτα (από την πόλη Μόρφου της Κύπρου) και της Σύλβας Ακρίτα (από τη Θεσσαλονίκη, με μικρασιατική καταγωγή). Ως δημοσιογράφος συνεργάστηκε με το περιοδικό Ταχυδρόμος και τις εφημερίδες Το Βήμα, Έθνος, Έθνος της Κυριακής, Ειδήσεις και Τα Νέα όπου, μέχρι τώρα, αρθρογραφεί κάθε Σάββατο. Συνεργάστηκε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ΕΡΑ1, Αθήνα 9,84, Flash και ΑΝΤ1. Επίσης, έχει παρουσιάσει τηλεοπτικές δημοσιογραφικές και ψυχαγωγικές εκπομπές και έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση. Έχει μεταφράσει και διασκευάσει από τα αγγλικά και τα γαλλικά πολλά θεατρικά έργα, πρόζες και μιούζικαλ. Το θεατρικό της έργο Η Δίαιτα του Αστροναύτη ανέβηκε την περίοδο 2000-2001 σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Βιβλία της: Από την Έλενα με Xαμόγελο, Ραντεβού με την Έλενα, Η Έλενα στη Xώρα των θαυμάτων, Η Διαθήκη, Τα Φλου, εκδ. Κάκτος. Γεννήθηκα Ξανθιά, Και οι Ξανθιές έχουν Ψυχή, Χτυποκάρδια στο Κρανίο, εκδ. Καστανιώτη. Το Μήλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο, Φόνος 5 Αστέρων, Το Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας, εκδ. Διόπτρα.