Τρίτη Πλατφόρμα Παραστατικών Τεχνών Mēta στο θέατρο ΠΟΛΗ

του Δημήτρη Καλαντζή.

H Mēta αποτελεί μια πλατφόρμα καλλιτεχνών, οι οποίοι καλούνται να συμπράξουν, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία σειράς παραστατικών έργων. Η γενεσιουργός ιδέα της Mēta είναι η σύμπραξη νέων καλλιτεχνών μέσω της αλληλεπίδρασης. Χορός, θέατρο, μουσική και καλές τέχνες συναντούνται με προτάσεις από νέους δημιουργούς και παίρνουν μορφή μέσα από τη διαδικασία της συνεργασίας. Η Mēta είναι μία διαδικασία σε εξέλιξη που αποσκοπεί να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλες τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Το όλο εγχείρημα δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα και λειτουργεί υπό τη νομική υπόσταση της Tripodium AMKE.

Συνέντευξη με τον Γιάννη Πεδιαδιτάκη, έναν από τους βασικούς συντελεστές της Mēta

Πως γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας της πλατφόρμας και ποια ανάγκη ήρθε να καλύψει;

Η ιδέα της Μēta αρχικά ξεκίνησε από έναν άνθρωπο, τον Γιώργο Δεληγιάννη Σιώρα. Στη συνέχεια πλαισιώθηκε από έναν ευρύτερο κύκλο και στην πραγματικότητα θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν «χώρο» συνάντησης και ένα πεδίο δράσης για τη δημιουργία παραστατικών έργων, ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από τη διάδραση. Δηλαδή, τα καλλιτεχνικά πεδία θα εμπλέκονται μεταξύ τους: αυτός που έχει την ιδέα και το όραμα για ένα έργο, μέσα στη Mēta μπορεί να συναντήσει συνεργάτες και ανθρώπους που προχωράνε τη δουλειά του σε όλα τα επίπεδα (καλλιτεχνικά αλλά και τεχνικά) και μέσα από παρουσιάσεις και δημιουργικό διάλογο λαμβάνει συνεχές feedback και στήριξη, στοιχεία που μπορούν να μας βγάζουν όλους μας από την καλλιτεχνική μας ενίοτε μονόπλευρη οπτική και μοναξιά.

Το αίτημα της συνεννόησης, της αλληλοκατανόησης και της αλληλεγγύης στον χώρο της τέχνης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Συνήθως όμως πάντα παρουσιάζονται εμπόδια (κλίκες, εγωισμοί κ.α.). Πως δουλεύετε/ξεπερνάτε τα εμπόδια;

Η τάση για το άνοιγμα και τη διάδραση, φυσικά βασίζεται στην ελεύθερη θέληση και προσπάθεια για πραγματική διάθεση. Ίσως είναι και μια συνεχής δοκιμασία για να δούμε και να εξελίξουμε το πόσο αληθινά ανοικτοί μπορούμε να είμαστε και για να αποφασίσουμε το προς τα πού θέλουμε να πάμε.

Η κρίση είναι μία ευκαιρία για δημιουργία ή σε αναγκάζει να ιδιωτεύεις;

Δεν είμαι σίγουρος, διότι η γενιά μας μόνο την «κρίση» γνωρίζει και δεν ξέρω ποιες θα ήταν οι συνθήκες της «μη- κρίσης». Το να κρίνω την κρίση ή την μη- κρίση , μόνο δικαιολογίες μπορεί να μου φέρει, που πιστεύω ότι πραγματικά και πρακτικά δεν ωφελούν τη δράση και την κινητοποίησή μας.

Βλέπουμε ένα τεράστιο κομμάτι της κοινής γνώμης να κάθεται μπροστά σε μία τηλεόραση και να παρακολουθεί πολύωρα παιχνίδια σε παραλίες εξωτικών νησιών. Είναι η αποτυχία του πολιτισμού μας; Η αποτυχία της παιδείας μας; Η αποτυχία των καλλιτεχνών μας;

Προσωπικά την θεωρώ αποτυχία του πολιτισμού μας, κάτι που αντανακλάται και από αυτό που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Μια κατάσταση που περιλαμβάνει την ανισότητα στην κατανομή των υλικών αγαθών, την οικολογική καταστροφή, την τρομοκρατία των Μέσων και την τρομοκρατία σε καθημερινό επίπεδο, τους πολέμους, τον ρατσισμό, το ψυχολογικό και ηθικό τέλμα τόσων ανθρώπων, όλων μας σχεδόν. Αν μη τι άλλο, πολιτισμός είναι ο τρόπος που ζούμε.

Μήπως και η τέχνη έχει γίνει πολύ περίπλοκη και αφήνει απέξω ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που δεν έχει τα εφόδια να την παρακολουθήσει;

Αυτό που συμβαίνει μας αντανακλά. Επίσης όμως και ο προβληματισμός, που εκφράζετε με αυτή την ερώτηση, δείχνει προφανώς άλλη μία πλευρά μιας πραγματικής ανάγκης.

Τι είναι τελικά τέχνη; Η Γερμανική Documenta θέτει πάλι το ερώτημα με έργα όπως τον χρωματισμό μερικών προβάτων ή την τοποθέτηση ηχείων στο Α’ νεκροταφείο από όπου ακούγονται ψίθυροι. Όλα είναι τέχνη;

Σίγουρα, ο προβληματισμός και μόνο για τον ορισμό της τέχνης βοηθά για να μετατοπιστούμε από τα στεγανά του νου μας. Σίγουρα η «τέχνη» προασπίζεται από την ελευθερία της έκφρασης . Αλλά από κει και πέρα, εγώ σέβομαι τη θέση και τις δράσεις του κάθε ανθρώπου, και αυτό που μπορεί να απαντήσει και να μιλήσει για τέτοια ερωτήματα είναι η ειλικρινής απόκριση ενός «έργου» στο πνεύμα και τα συναισθήματα του αποδέκτη του.

Work in progress / έργα ανοιχτά, μεταβαλλόμενα, ζωντανά… Δώστε μας έναν ορισμό για την παράσταση που θα παρακολουθήσει κάποιος στην τρίτη πλατφόρμα Meta;

Ο όρος work in progress είναι ένας χαρακτηρισμός και αυτό ενέχει κινδύνους για παρερμηνείες, αποπροσανατολισμό και παγίδες που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Σίγουρα ένα έργο προς εξέλιξη είναι ένα ανοικτό έργο που θα ήθελε να αναπνεύσει και που διερευνά την εξέλιξή του, ίσως και την ίδια τη θέση του, και αποζητά τον δημιουργικό διάλογο των ανθρώπων που το φτιάχνουν και αυτών που το παρακολουθούν.

Πως έγινε η επιλογή των «ζευγαριών», των «συνομιλητών» και πως αλληλεπίδρασαν οι καλλιτέχνες μεταξύ τους;

Σε πρώτη φάση, στην κάθε αίτηση για τη συμμετοχή στη Mēta ζητήσαμε να αναγράφεται επιθυμητός συνομιλητής, και στη συνέχεια το κάθε «ζευγάρι» έγινε ως ταίριασμα, με αντιστοιχία καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας, όσο βέβαια μπορεί κανείς να είναι σίγουρος στη θεωρητική φάση της έναρξης.

Βρήκαν «κοινή γλώσσα» ή μήπως η ανοιχτή «συνδιαλλαγή» έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη συμφωνία;

Σίγουρα η συνδιαλλαγή έχει σημασία και είναι αυτό που αν γίνει ουσιαστικά, κατά το εφικτό, θα εξελίξει κάθε έργο και κάθε μέρος, γιατί ο διάλογος είναι συνυφασμένος με την αμφίδρομη σχέση. Η κοινή γλώσσα μπορεί να έρθει ως φυσικό επακόλουθο μιας τέτοιας διάθεσης.

Ποια είναι η φιλοδοξία σας για τους θεατές της παράστασης. Τι θέλετε να αποκομίσουν από αυτή τη δουλειά, που σίγουρα χρειάστηκε πολύ χρόνο και προσπάθεια για να συγκροτηθεί σε παράσταση;

Θα θέλαμε, ιδανικά, οι θεατές να αποκομίσουν όσο γίνεται περισσότερο τους καρπούς της έκφρασης ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι έχει κάτι να μοιραστεί με το έργο του, και που αυτός έχει δουλέψει μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους για να κάνει όσο μπορεί πιο καθαρή και ευδιάκριτη την ιδέα που τον κίνησε και συγκίνησε.

Επόμενα σχέδια σας;

Τα άμεσα σχέδιά μας είναι να προχωρήσουν τα συγκεκριμένα έξι έργα την εξέλιξή τους και να παρουσιαστούν ξανά στις αρχές Νοεμβρίου, που τότε θα δοθεί η έναρξη και για νέες ομάδες, και παράλληλα να παρουσιάσουμε την Πλατφόρμα, ως δομή και διαδικασία, και με άλλους τρόπους, όπως ημερίδες και σεμινάρια από τους «συνομιλητές» μας. Μακροπρόθεσμα, σίγουρα είμαστε σε διάθεση διαρκούς εξέλιξης και μεταμόρφωσης !

Είστε αισιόδοξος για την τέχνη στην Ελλάδα;

Είμαι αισιόδοξος γιατί αυτό επιλέγω, και χαίρομαι που βλέπω τόσους ανθρώπους γύρω μου από όλους τους τομείς, καλλιτεχνικούς, θεωρητικούς και τεχνικούς, να έχουν ειλικρινή διάθεση για άνοιγμα, δηλαδή για δουλειά και μοίρασμα.

Στην 3η πλατφόρμα της Mēta έξι καλλιτέχνες δημιουργοί έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να αναπτύξουν διάλογο επί του έργου τους με έξι επιλεγμένους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών: τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, την Ίρις Καραγιάν, τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, τη Σοφία Μαυραγάνη, τον Αλέξανδρο Μιστριώτη και την Αργυρώ Χιώτη.

Ο Φίλιππος Βασιλείου, ο Ιάσονας Δαμοράκης με την Αγγελική Αναργύρου, η Μαρκέλλα Δεμερτζή με την Μαρία Παπαδοπούλου, ο Στράτος Μπιχάκης, η Εύα Παπαδοπούλου και οι ReCompulsive Behaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα) διατρέχουν τους τελευταίους μήνες την καλλιτεχνική τους αναζήτηση με την πολύτιμη συνδρομή των συνομιλητών τους, μέσα από μία σχέση εμπιστοσύνης και δημιουργικής ανταλλαγής. Ανά τακτά διαστήματα, με συναντήσεις feedback και διαλόγου με ολόκληρη την πλατφόρμα, οι καλλιτέχνες δημιουργοί εξελίσσουν το έργο τους.

Η 3η Πλατφόρμα Παραστατικών Τεχνών της Mēta παρουσιάζεται από τις 4 ως τις 7 Μαΐου στο Θέατρο ΠΟΛΗ, με παράλληλη σχετική έκθεση, που αφορά ολόκληρη τη διαδικασία σύλληψης και δημιουργίας των έργων.

Συντελεστές Mēta – Ομάδα Υποστήριξης και Επιμέλειας της Διαδικασίας:

Γιώργος Δεληγιάννης Σιώρας: Επιμελητής της Πλατφόρμας
Γιάννης Πεδιαδιτάκης: Βοηθός Επιμελητή
Ιωάννα Πλέσσα: Εικαστικός, Υπεύθυνη Σκηνής
Αλέξανδρος Μιστριώτης: Εικαστικός, Δραματουργός
Ίρις Καραγιάν: Χορογράφος
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος: Αρχιτέκτονας, Σκηνογράφος
Μάιρα Μηλολιδάκη: Μουσικός, Σοπράνο
Μηνάς Εμμανουήλ: Μουσικοσυνθέτης, Sound Designer
Ελίζα Αλεξανδροπούλου: Εικαστικός, Υπεύθυνη Φωτισμού
Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη: Επιμέλεια Φωτισμού
Βίβιαν Μεσσήνη: Εικαστικός, Costume Designer
Κατερίνα Χάλκου: Επιμέλεια Κειμένων
Βασίλης Παπαδάτος: Γραφιστική Επιμέλεια
Παναγιώτης Δελλαμάνης: Δημιουργία Ιστοσελίδας
Νεφέλη Γιώτη: Συντονισμός Παραγωγής
Κατερίνα Κώτσου: Εκτέλεση Παραγωγής
Ελένη Κοκκίνου: Βοηθός Παραγωγής
Νίκος Μακρογιαννάκης: Βοηθός Παραγωγής
Ιωάννα Ιακωβίδη: Επικοινωνία, Προώθηση

Θέατρο ΠΟΛΗ (http://www.politheatro.gr/)

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 Πλατεία Βικτώριας (δίπλα στον ηλεκτρικό)
Τηλεφωνικές Κρατήσεις: 6938446793 & 6942611792
4 – 7 Μαΐου, στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος / 8 ευρώ μειωμένο

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ 3ης ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΤΗΣ Mēta

Φίλιππος Βασιλείου

Τίτλος: AUTO

Σύλληψη ιδέας / Δημιουργία / Σκηνικά: Φίλιππος Βασιλείου
Video: Μάνος Καλαφατέλης
Sound Artist: Socrates
Video artist- mapping: Φαίδωνας Γιαλής
Ερμηνεία: Ελένη Βασιλείου
Διάρκεια: 10 λεπτά
Συνομιλήτρια: Ίρις Καραγιάν

Σύντομη Περιγραφή

Η λέξη «Αυτό» λειτουργεί σαν μια λέξη μπαλαντέρ, απεγκλωβίζοντας αυτόν που την λέει από τη φτωχή περιγραφή και δίνοντας τη δυνατότητα σε αυτόν που την ακούει να νιώσει τη συγκίνησή της. Το «Αυτό» είναι κάτι από μόνο του ξεχωριστό, αυτοματοποιημένο, αυτοκινούμενο, αυτοσυντηρούμενο, μερικές φορές μπορεί να γίνει ακόμη και αυτοκαταστροφικό. Το «Αυτό» είναι η διαδικασία που οδηγεί στην εύρεση των κατάλληλων κατά περίπτωση βημάτων που οδηγούν στο εκάστοτε επιθυμητό αποτέλεσμα. Κινητήριος δύναμη του έργου και βασικά στοιχεία είναι η διαχείριση του ανθρώπου σαν γρανάζι ενός μηχανισμού, μετατρεπόμενος ο ίδιος σε μηχανή ενός υλικού πράγματος, η κόπωση, η παραγωγή έργου ακόμα και σε κατάσταση ακινησίας, η αίσθηση του λόγου και όχι το νόημα . Το νόημα «Αυτό» μπορεί να είναι για τον καθένα κάτι ξεχωριστό.

Βιογραφικά Συντελεστών

Φίλιππος Βασιλείου

Ο Βασιλείου Φίλιππος είναι καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών από το Α’ Εργαστήριο Γλυπτικής. Ειδικεύτηκε στη Γυψοτεχνία και Χαλκοχυτική, Νωπογραφία και τεχνική των Φορητών Εικόνων, το 2009-2010. Παρακολούθησε “Arte de Acción y Performance” στο UPV (Spain , Valencia).

Είναι, επίσης, δάσκαλος Καράτε και έτσι, με τον συνδυασμό εικαστικών και πολεμικών τεχνών, γίνεται μέρος των κατασκευών του , γίνεται μέρος της τέχνης του, γίνεται η μηχανή της μηχανής. Φτιάχνει δυσκίνητες – δυσνόητες μηχανές, βάζοντας το ανθρώπινο σώμα και τον νου να εκ – παιδευτούν πάνω σε αυτές .Έχει συμμετάσχει μέχρι σήμερα σε αρκετές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό αλλά και ακτιβιστικά σε δημόσιους χώρους και ιδιωτικούς, πιέζοντας τα όρια της ελευθερίας και του ¨απαγορεύεται¨.

Ελένη Βασιλείου

Η Ελένη Βασιλείου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Είναι απόφοιτη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Τμήματος Νοσηλευτικής. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Είναι διασώστρια, αναγνωρισμένη από την Ελληνική Εταιρεία Προνοσοκομειακής Φροντίδας, καθώς και από το European Resuscitation Council. Το 2011 υπήρξε εθελόντρια στους Special Olympics, στο τμήμα Υγιείς Αθλητές.

Η ενασχόλησή της με το καράτε ξεκίνησε σε ηλικία 5 ετών. Παράλληλα με το καράτε, έχει ασχοληθεί με το judo και με τα nunchaku, για δύο περίπου χρόνια. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Ομάδας Καράτε, με διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό επί σειρά ετών. Είναι κάτοχος του 3ου dan ISO και EΛΟΚ. Είναι πτυχιούχος προπονήτρια αναγνωρισμένη από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Ιάσονας Δαμοράκης και Αγγελική Αναργύρου

Τίτλος: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ – Ένα μουσικοχορευτικό δρώμενο σε μια πράξη.

Μουσική Σύνθεση: Ιάσονας Δαμοράκης
Ιδέα / Σύλληψη: Ιάσονας Δαμοράκης, Αγγελική Αναργύρου
Εκτέλεση / Συνδημιουργία: Αγγελική Αναργύρου, Νίκος Ράπτης
Διάρκεια: 13 λεπτά
Συνομιλητής: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Σύντομη Περιγραφή

Το έργο εξερευνά το κυνήγι ως προς τον ψυχολογικό του μηχανισμό, τις μορφές και τις πρακτικές του, θέλοντας έτσι να αναδείξει την αναγκαιότητά του για την ύπαρξη και την εξέλιξη της ζωής.
Το κυνήγι παρουσιάζεται ως μία τριμερής ενότητα αποτελούμενη από τον θηρευτή, το θήραμα και την υπαρξιακή σχέση μεταξύ τους, μέσα στον χώρο και τον χρόνο.
Οι χορευτές, λειτουργώντας αρχικά σαν μονάδα, παλεύουν, “σκάβοντας”, να εξερευνήσουν τον χώρο προς τα έξω, ενώ στη συνέχεια μετατρέπονται εναλλάξ σε θηρευτές και θηράματα, διεκδικώντας καθένας τη θέση του σε ένα κυνηγητό φυσικής και πνευματικής επιβίωσης.
Η μουσική σύνθεση λειτουργεί σαν το δυναμικό στοιχείο σύνδεσης των χορευτών μεταξύ τους, σε αυτή τη διαρκή εναλλαγή ρόλων θηρευτών και θηραμάτων.
Η διαδοχική αλλαγή, ο μετασχηματισμός, η αλληλεξάρτηση, ο αλληλοπεριορισμός και η πάλη ως τα έσχατα όρια αντοχής γίνονται ένα “πολύχρωμο” παιχνίδι κίνησης και μουσικής έκφρασης.
Ποιό είναι το τέλος σε αυτό το κυνηγητό; Υπάρχει;

Βιογραφικά Συντελεστών

Ιάσονας Δαμοράκης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Είναι απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Ιλίου και του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε πιάνο με την Ζωή Κορκοντζέλου και τον Τίτο Γουβέλη στο Ωδείο Σύγχρονης Τέχνης Αγρινίου, από όπου πήρε δίπλωμα πιάνου με Άριστα το 2009 και πτυχίο Φυγής το 2012. Εργάζεται από το 2005 σαν καθηγητής πιάνου και θεωρίας της μουσικής, ενώ παράλληλα συνεχίζει τις σπουδές του στη σύνθεση με τον συνθέτη Μπάμπη Κανά.

Αγγελική Αναργύρου

Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης με Άριστα και συνέχισε τις σπουδές της στη Martha Graham Contemporary Dance School στη Νέα Υόρκη. Από το 2013, εξασκείται στην πρακτική της Yoga και έχει ακολουθήσει πρόγραμμα εκπαίδευσης δασκάλων στο Joshi Yoga Institute. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στην Κ.Σ.Ο.Τ, χόρεψε για την Hellenic Dance Company σε διάφορες παραγωγές και μεταξύ άλλων, σε συνεργασία με την ομάδα Graham II, στο New York City Center. Έχει συνεργαστεί ως χορεύτρια με την Patricia Nicholson-Parker και το Arts for the Art Festival στη Νέα Υόρκη και με τις ομάδες LUNA PARK, Exaformis Dance Company, το Σπίτι του Ηθοποιού, το χοροθέατρο Ακτίνα και τη Σοφία Καραγιάννη.

Νίκος Ράπτης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι απόφοιτος της Επαγγελματικής Σχολής της Δέσποινας Γρηγοριάδου. Από το 2012, έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Dance in Art Junior Company (DiA), την ομάδα LUNA PARK, ‘’Yper Orion’’ Dance Group και έχει βραβευθεί με το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (2012).

Μαρκέλλα Δεμερτζή και Μαρία Παπαδοπούλου

Τίτλος: ma

Σύλληψη / Δημιουργία: Μαρκέλλα Δεμερτζή, Μαρία Παπαδοπούλου
Χορογραφία / Εκτέλεση: Μαρία Παπαδοπούλου
Δραματουργία: Μαρκέλλα Δεμερτζή
Κοστούμι: Βάγια Νικολακοπούλου
Βιολί: Κατερίνα Κόρδη
Φωτογραφίες: Μανος Μεγαλούδης
Διάρκεια 10 λεπτά
Συνομιλητής: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Σύντομη Περιγραφή

Είναι νερό. Ρέει. Παίρνει όλες τις μορφές. Είναι όλα. Σταγόνες σε μεταλλική επιφάνεια.
Περιμένεις την επόμενη. Την ακούς πριν την ακούσεις. Είναι εκεί, είναι μέσα σου, πριν να είναι.
Κι όταν πέσει, δροσίζει. Είναι μια νότα λα. Τίποτα δε μας ανήκει. Είμαστε νερό.
Καμία μονιμότητα δεν φτιάχτηκε για εμάς. Τι καλά!
Ένα σώμα και ένα βιολί δοκιμάζουν παραλλαγές πάνω σε κοινό μοτίβο.

Βιογραφικά Συντελεστών

Μαρία Παπαδοπούλου

Είναι αριστούχος απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τη Hellenic Dance Company (Ηρώδειο -2013, New York City Center-2014 , Μέγαρο Μουσικής Αθηνών -2014 , Πειραιώς 260 -2015, Μέγαρο Μουσικής 2016) και με τη ”Zfin Malta Dance Company” (Asian tour of”Je tiens de la reine” as part of the CHOGM Cultural Exchange programme-2015). Το καλοκαίρι του 2015 παρακολούθησε το ”International Summer Program” στο Watermill Center με τον Robert Wilson. Το 2016, πραγματοποίησε πρόγραμμα βελτίωσης τεχνικής στο ”danscentrumjette”(Βρυξέλλες, με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Ως ιδρυτικό μέλος της Tripodium, έχει χορογραφήσει στο AVDP (2015, 2016), σε έργα videodance και στο κομμάτι Anvisible (KET 2015). Διδάσκει σύγχρονο χορό τα τελευταία 3 χρόνια σε διάφορες σχολές και στούντιο στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες. Παράλληλα, είναι φοιτήτρια στο ΕΚΠΑ , στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική ηλικία και ασχολείται με το βιολί και τη μουσική.

Mαρκέλλα Δεμερτζή

Είναι τελειόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνογράφου στις παραστάσεις Still Life (σκην. Δημήτρης Παπαϊωάννου), A quite voice (χορ. Ermira Goro), ΑΩ (σκην. Αργύρης Πανταζάρας κ.ά. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στην ταινία μικρού μήκους Μύγες, (σκην. Άρης Παυλίδης) και στα video art projects Departures (σκην. Χάρης Πατραμάνης) και Forest, (σκην. Leon Eixenberger). Έχει συμμετάσχει στις διεθνείς πλατφόρμες συνάντησης φοιτητών αρχιτεκτονικής EASA013 στη Λιουμπλιάνα, HELLAΣTOK 2014 στην Αθήνα και INCM014 στο Βερολίνο. Πρόσφατα, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Λάμπρου Φιλίππου (2016), και η lecture performance της με τίτλο Did I intend to do this work? παρουσιάστηκε στην Performance Biennial σε Αθήνα και Κύθηρα (Ιούνιος 2016).

Στράτος Μπιχάκης

Τίτλος: Pulse

Σύλληψη / Σύνθεση: Στράτος Μπιχάκης
Μουσική : Στράτος Μπιχάκης, Άκης Σίνος
Διάρκεια: 12 λεπτά
Συνομιλήτρια : Αργυρώ Χιώτη

Σύντομη Περιγραφή

Ο παλμός (pulse) είναι η ατομική μονάδα του ρυθμού. Η ησυχία που ζητάμε για να αφουγκραστούμε έναν παλμό σταματάει τον χρόνο ή τον δημιουργεί; Ο ρυθμός υπάρχει, αρκεί να του δώσουμε χρόνο.
Ο χρόνος αναδιπλώνεται μέσα από την επανάληψη και εκτείνεται με τη διαφοροποίηση. Σχέση κυκλική και γραμμική της ιστορίας. Ο ρυθμός καλεί για συγχρονισμό και προσκαλεί την αντίστιξη. Ευρυθμία, αρρυθμία, πολυρυθμία γύρω μας και μέσα μας. Ο κόσμος είναι ένα σύστημα διάδρασης ή πρόκειται για μία δεδομένη σύνθεση;
Το έργο pulse καλεί σε μία συστηματική ανάλυση του ρυθμού και του ίχνους που αφήνει στο σώμα της κοινωνίας.

Βιογραφικά Συντελεστών

Ο Στράτος Μπιχάκης είναι μουσικός, συνθέτης και ερευνητής των μέσων του ήχου και της εικόνας, με έντονο ενδιαφέρον για την αισθητική, την κοινωνική και την τεχνολογική διάσταση της μουσικής πρακτικής. Αναπτύσσει δικά του εκφραστικά συστήματα γράφοντας κώδικα. Αναζητεί τρόπους να εισάγει τους μηχανισμούς και τα μοτίβα της βιολογίας στο έργο του. Τον συναρπάζει η ποικιλομορφία και η οικονομία τόσο της φύσης, όσο και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ως δημιουργική του απελευθέρωση καταφεύγει στις τεχνικές ηχητικής απεικόνισης δεδομένων (data sonification) και του βιομιμιτισμού (biomimicry), σε συνδυασμό με τις δυνατότητες διάδρασης με τις μηχανές και τους υπολογιστές.

Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε φεστιβάλ και εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Ρωσία (Lexus Hybrid Art/ Moscow, 2014), ενώ ήταν μέλος του ΜusicMakers Hacklab των φεστιβάλ CTM (Berlin, 2014) και ICAS (Dresden, 2015).

Εύα Παπαδοπούλου

Τίτλος: A soundscape study

Χορογραφία : Εύα Παπαδοπούλου
Ερμηνευτές : Εύα Μιχαλά και Εύα Παπαδοπούλου
Τεχνικός ήχου: Φίλιππος Θεοχαρίδης
Διάρκεια: 9.30 λεπτά
Συνομιλητής: Ευριπίδης Λασκαρίδης

Σύντομη Περιγραφή

Μία μελέτη πάνω στον ρυθμό και στον χρόνο, βασισμένη στο κομμάτι Pendulum Music του Steve Reich. Τέσσερα μικρόφωνα – εκκρεμή αιωρούνται πάνω από τέσσερα ηχεία, παράγοντας ένα ενδιαφέρον ηχητικό τοπίο. Πώς θα μπορούσε ένας ήχος χαοτικός να γίνει πηγή έμπνευσης για δημιουργία κίνησης;
Η ροή χτίζεται μέσα από την παραλλαγή και ο χώρος ορίζεται από τον χορό, με τις διαδρομές που έρχονται ως ανάγκη ροής μέσα στον διαρκώς μεταβαλλόμενο ηχητικό περιορισμό του Reich. Μήπως μπορούμε να κατανοήσουμε τον θόρυβο ως μουσική; Μήπως μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις βεβαιότητές μας και να βιώσουμε την ύπαρξή μας από ένα άλλο υπόβαθρο; Μήπως η επανάληψη δεν είναι κάτι εφικτό αφού η αλλαγή είναι αέναη;

Βιογραφικά Συντελεστών

Εύα Παπαδοπούλου

Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Λονδίνου (Κings College London) και της Ανώτερης Σχολής Χορού Ραλλού Μάνου. Διδάσκει σύγχρονο χορό σε ενήλικες και μουσικοκινητική αγωγή σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Ως χορεύτρια, έχει συνεργαστεί με την Yelp Dance Co. (Μαριέλα Νέστορα), Maxine Heppner, Gill Clarke, Darren Johnston και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Johannes Wieland, Batsheva, Nicola Monaco, Rainer Behr, Πατρίσια Απέργη και Rootless Root.

Εύα Μιχαλά

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Ιανουάριο του 1988. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) τον Ιούνιο του 2008. Έκτοτε, εργάζεται ως χορεύτρια και δασκάλα σύγχρονου και κλασσικού χορού σε σχολές χορού, σχολεία και παιδικούς σταθμούς. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στην Ελλάδα, εντός της ΚΣΟΤ, με τους Ted Stoffer, Juan Cruz, Martin Lawrance, Jill Clark, Ivan Wolfe, Ori Flomin και στο εξωτερικό με τους Anton Lachky στις Βρυξέλλες και Inaki Azpillaga, Damien Jalet και Andrew Harwood στη Βιέννη, στα πλαίσια του ImPulsTanz Festival. Έχει συμμετάσχει σε performance project των Johannes Wieland και Στέλλα Ζάννου, στα πλαίσια του Οne Small Step Festival στην Κέρκυρα και στο έργο ”Εμπλοκή” της ομάδας ”Ελεύθερη Πτώση”, σε χορογραφία Χριστίνας Μερτζάνη. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας ”Πινέζα” και χορεύτρια της ομάδας ”Αleajactaest” του Βασίλη Σκαρμούτσου, με συμμετοχή στα έργα ”Delirium”, ”Μemoria” και ”Βeings”, το οποίο και παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Μusic in Motion Festival 2015. Επιπλέον, το 2016 επιμελήθηκε την κίνηση των ηθοποιών και συμμετείχε στην παράσταση ”Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού”, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γεώργιου Δάμπαση στο θέατρο Τζένη Καρέζη και έλαβε μέρος στο ARC Festival, σε χορογραφία της Πέπης Ζαχαροπούλου.

Φίλιππος Θεοχαρίδης

Σπούδασε Ηλεκτρονική Μουσική και Ηλεκτρονικά (BSc) (Keele, UK) και Τεχνολογία Μουσικής (MA) (Newcastle-UponTyne, UK), ενώ ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Έχει διδάξει Ηλεκτρονική Μουσική, Ηχοληψία και Διάδραση Ανθρώπου – Μηχανής στη Μουσική στα Πανεπιστήμια Μακεδονίας και Ιόνιο, καθώς και στο ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Ως μηχανικός ήχου στη δισκογραφία και τον ζωντανό ήχο, έχει επίσης διατελέσει τεχνικός υπεύθυνος σε πολυάριθμες συναυλίες ηλεκτροακουστικής μουσικής µε πολυκαναλικά συστήματα ηχητικής προβολής. Το συνθετικό και αυτοσχεδιαστικό του έργο, µε πυρήνα τη διαδραστική ηλεκτρονική μουσική, έχει παιχτεί σε διάφορα φεστιβάλ και συνέδρια, συµπεριλαµβανοµένων των Ημέρες Ηλεκτροακουστικής Μουσικής (Κέρκυρα 2003, 2015, Ρέθυμνο 2005, 2008, 2014 και Ληξούρι 2009, 2016), Echopolis (2013), Salford Sonic Fusion Festival (2013) UK, Electric Nights (2016), Across the Great Divide, Αυτοσχεδιασμοί ανθρώπου – μηχανής, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (2012), di.p.art (2012), SMC (2007). https://philippostheocharidis.wordpress.com

ReCompulsive Behaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)

Τίτλος: Preservative: The Series, Part1: /ˈfɔ.vɔs/

Σύλληψη / Δημιουργία: ReCompulsive Behaviours(Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)
Ερμηνευτές: Λευτέρης Βασιλόπουλος, Μυρτώ Λάντζα, Μαριέττα Παναγοπούλου, Αθηνά Παπαχρήστου, Γκέλλυ Πεντεφούντη, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα
Επιμέλεια Ήχου: Πάρης Λάντζας
Διάρκεια: 13 λεπτά
Συνομιλήτρια : Σοφία Μαυραγάνη

Σύντομη Περιγραφή

Ο φόβος, ως μηχανισμός άμυνας, αποτελεί ένα συναίσθημα καταγεγραμμένο στο ανθρώπινο DNA, το οποίο προκαλεί μια σειρά αλυσιδωτών βιολογικών αντιδράσεων. Με την αντίληψη της απειλής, ο εγκέφαλος αυξάνει τις τιμές του μεταβολισμού. Οι κόρες των ματιών διαστέλλονται και αυξάνονται οι καρδιακοί παλμοί και ο ρυθμός της αναπνοής. Τα επινεφρίδια απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες αδρεναλίνης, η οποία διαχέεται στο μυϊκό σύστημα, επιτρέποντας στον οργανισμό να ξοδέψει μεγάλη ποσότητα ενέργειας σε μικρό χρονικό διάστημα. Οι μυς συσπώνται και, παράλληλα, περίπου 30 διαφορετικές ορμόνες εκκρίνονται ταυτόχρονα από τον εγκέφαλο προετοιμάζοντας τον οργανισμό για μάχη ή φυγή.

Μάχη ή φυγή.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περιπτώσεις που η επερχόμενη απειλή γίνεται αντιληπτή από τον οργανισμό ως αδύνατη να αποφευχθεί ή να αποκρουσθεί / εξοντωθεί. Τότε, παρατηρούμε το “freeze effect” : μια παθητική μέθοδο άμυνας που οδηγεί σε ακινητοποίηση του σώματος, της οποίας προηγείται μείωση των καρδιακών παλμών και της πίεσης του αίματος. Το “freeze effect” συνήθως διαρκεί όσο η επερχόμενη απειλή βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τον οργανισμό. Όταν η απειλή πλησιάσει, ο οργανισμός προετοιμάζεται για μάχη ή φυγή. Εντούτοις, στα πρωτεύοντα θηλαστικά και ειδικά στους ανθρώπους, αυτού του είδους η συμπεριφορά διαφοροποιείται ανάλογα με την προσωπικότητα του υποκειμένου.

*Για την παρακολούθηση της performance, απαιτείται μία ελάχιστη συμμετοχή εκ μέρους των θεατών.

– Cannon WB. Bodily Changes in Pain, Hunger, Fear and Rage. New York, NY: Appleton; 1915.

– Engel GL., Schmale AH. Conservation withdrawal: a primary regulatory process for organic homeostasis. In: Physiology, Emotions and Psychosomatic Illness. New York, NY: Elsevier; 1972:57–95.

φόβος (ο) 1. Το εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που καταλαμβάνει κάποιον στην παρουσία ή τη σκέψη πραγματικού ή υποθετικού κινδύνου ή απειλής. 2. το αίσθημα, η εντύπωση ή η ανησυχία ότι επίκειται κίνδυνος (συχνά στον πληθ.). 3. οτιδήποτε φοβάται κανείς. 4. το δυσάρεστο ενδεχόμενο.

Βλ. Μπαμπινιώτη Γ. Δ.(2002), Λεξικό Της Νέας Ελληνικής Γλώσσας / Με Σχόλια για τη Σωστή Χρήση των Λέξεων, (Δεύτερη Έκδοση) Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας ΕΠΕ

Σημείωμα Δημιουργού

Ως ομάδα λειτουργούμε συλλογικά σε κάθε στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας. Αυτή ακριβώς την προσέγγιση ακολουθούμε και κατά την παρουσίαση της δουλειάς μας. Υπό αυτή την έννοια το Preservative: The Series και πιο συγκεκριμένα το παρόν κεφάλαιο /ˈfɔ.vɔs/, αποτελούν ένα στιγμιότυπο της επίμονης προσπάθειάς μας να εισάγουμε τον θεατή στη συλλογική αυτή δημιουργία. Μιλώντας για συλλογική δημιουργία, αναφερόμαστε στην παράσταση ως αυτοποιητική διαδικασία. Επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στη στιγμή που το ερέθισμα που προκαλείται στον θεατή γίνεται γι’ αυτόν νέα συνειδητότητα και οδηγεί στην αλληλεπίδρασή του με το έργο, η οποία τον καθιστά συνδημιουργό.

Βιογραφικά συντελεστών

Μυρτώ Λάντζα // Αρχιτέκτονας

Η Μυρτώ Λάντζα γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το τμήμα Αρχιτεκτονικής, του Δημοκριτείου Πανεπιστήμιου Θράκης. Μέσω του προγράμματος Erasmus+ βρέθηκε για ένα ακαδ. έτος στην Κωνσταντινούπολη, όπου συμμετείχε ως οργανωτικό μέλος της ομάδας Bellastock Istanbul, και στο Πόρτο, όπου συνεργάστηκε με την κολεκτίβα MoradaVaga. Η διπλωματική εργασία ερευνούσε την χρήση και αξιοποίηση των ταρατσών ως ένα κοινόχρηστο/κοινωνικό χώρο και εκτέθηκε στην Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτόνων του Σ.Α.Ν.Α.. Τώρα ολοκληρώνει την πρακτική άσκηση στο αρχ. γραφείο klab architecture.

Άννα Σαπουνάκη // Αρχιτέκτονας

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Διδάχτηκε σκηνογραφία με δάσκαλο τον Kenny MacLellan. Από το 2015 σπουδάζει “Σχεδιασμό φωτισμού και Πολυμέσα» (Μεταπτυχιακό πρόγραμμα ΕΑΠ). Η επαγγελματική της δραστηριότητα μοιράζεται ανάμεσα στην κατασκευή και τις παραστατικές τέχνες. Από το 2013 αναλαμβάνει αρχιτεκτονικές μελέτες ως ελεύθερος επαγγελματίας. Δούλεψε ως βοηθός σκηνογράφου στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Μυρτώ Σαρμά // Ενδυματολόγος, Εικαστικός / www.myrtosarma.com

Απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του πανεπιστημίου Αθηνών ολοκλήρωσε το 2014 την μετεκπαίδευση της, με υποτροφία του Ιδρύματος Γουλανδρή, στο LCF Univercity of the Arts του Λονδίνου. Στην αγγλική πρωτεύουσα εργάστηκε ως ενδυματολόγος σε δίαφορες παραγωγές και ως σχεδιάστρια μόδας. Πλέον ζει στην Αθήνα και συνεργάζεται κυρίως με παραγωγές του εξωτερικού. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκθέσεις όπως το Culturelines Sans Frontieres / Venice Agendas. Αυτή τη περίοδο συνεχίζει την εκπαίδευσή της στο ΜΕΤ εικαστικών της Καλών Τεχνών.

Δήμητρα Τρούσα // Σκηνογράφος, Multimedia Artist / www.dimitratrousa.com

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Σκηνογραφία στο ΑΤΕΙ Αθηνών, Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης & Σχεδιασμού, Ψηφιακό Θεατρικό Σχεδιασμό στο Wimbledon College of Arts, UAL (Digital Theatre ΜΑ). Εκπαιδεύτηκε περαιτέρω στο Χωρικό σχεδιασμό L’ Ecole de Design, Nantes Atlantique μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, Erasmus. Συνεργάστηκε για την κατασκευή σκηνικών και κοστουμιών με το τεχνικό τμήμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η δουλειά της μοιράζεται σε πολύπλευρα πεδία σχεδιασμού και προσανατολίζεται στον θεατρικό σχεδιασμό (σκηνικό, κοστούμι, ψηφιακό περιβάλλον). Από το 2012 εργάζεται ανεξάρτητα ως σκηνογράφος και performance artist. Δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το Ην. Βασίλειο. Αυτή την περίοδο πειραματίζεται πάνω στις ψηφιακές απεικονίσεις, συμμετοχικών παραστατικών δράσεων.

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.