της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Ξεκίνησα να γράψω κάτι άλλο, σχετικό με τη δύναμη της παρηγοριάς, αλλά στην πρώτη πρόταση, ήρθαν συνειρμικά φράσεις και ήχοι και, έτσι, άλλαξα ρότα..περίπου.
Ανέκαθεν μου άρεσαν οι γιορτές και οι επέτειοι, διότι έκρυβαν τη μυστική χαρά των δώρων, των εκπλήξεων. Αυτά, βέβαια, στο παιδικό μου μυαλό, γιατί μεγαλώνοντας, επαναπροσδιόρισα πολλά.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να φοβάμαι. Όχι για μένα. Μπορώ να πω ότι, πλέον, μπορώ ν’ αντιμετωπίσω όλους και τα πάντα, όσα σχετίζονται αποκλειστικά μ’ εμένα. Φοβάμαι μόνο για τους ανθρώπους που αγαπώ, μην πάθουν κάτι. Οι άνθρωποι που αγαπώ, οικογένεια και φίλοι, είναι σπουδαίοι, έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου και μάχονται.
Συμμαχητές στη ζωή μου είχα λίγους, αλλά υπέροχους ανθρώπους. Το απρόβλεπτο σενάριο της ζωής μού στέρησε κάποιους πολύ νωρίς… Ευτυχώς, όμως, όσοι μένουμε όρθιοι, συνεχίζουμε, αξιολογούμε, ιεραρχούμε διαφορετικά, πια, τη ζωή.
Ο συμμαχητής μου, σήμερα, γιορτάζει. Είναι η γιορτή του πατέρα. Γιορτάζει κάθε χαμόγελο και δάκρυ μου, κάθε τσακωμό μας, κάθε βόλτα και κάθε κήρυγμα..! Εάν η μητέρα είναι το ένα μισό του ουρανού, ο πατέρας είναι το άλλο. Το συμπλήρωμα που δημιουργεί ένα ολόκληρο ανθρωπάκι, ένα παιδί που καλείται να ζήσει, να δημιουργήσει και να εξελιχθεί.
Σήμερα, λοιπόν, στη γιορτή του πατέρα, εγώ γιορτάζω τη φράση που μου λέει συχνά πυκνά (φράση που όλοι όσοι μας αγαπούν, λένε): ‘Να μη σε δω να κλαίς ξανά. Δε θέλω’.
Προσπαθώ, μπαμπά!
(Να τους αγαπάτε. Και να τους θυμάστε πάντα μ’ ευγνωμοσύνη, εάν έχουν πάει κάπου ψηλά… Θα είναι πάντα δίπλα σας…)
Φωτογραφία: Eli Braud@Flickr


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023