O Κώστας Καζάκος μιλά για τη μεγάλη επιστροφή του στην Επίδαυρο

συνέντευξη στον Βασίλη Μπουζιώτη για τη Realnews.

Μπορεί να διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του αλλά έχει μια ζηλευτή ενέργεια που σπάνια συναντάς. Βρεθήκαμε για να μιλήσουμε για τον έξοχο «Οιδίποδα επί Κολωνώ» που τον φέρνει ξανά πίσω στην Επίδαυρο όπου πέτυχε πολλές «νίκες» και αφέθηκε να μιλάει από καρδιάς για τα πάντα. «Ταξίδεψε» στα πρώτα του χρόνια στο θέατρο πλάι στον Κάρολο Κουν, στην πορεία του στο θέατρο, στις παραστάσεις που έκαναν στην Επίδαυρο με την Τζένη Καρέζη, στις «πειραγμένες» παραστάσεις και τους νέους ηθοποιούς. Ο Κώστας Καζάκος δηλώνει χορτασμένος από τη ζωή και ευτυχής που μπορεί να ανεβαίνει ακόμα στη σκηνή… Ένας από τους λίγους εναπομείναντες Κυρίους του Θεάτρου μας – με το Θήτα κεφαλαίο- που ξέρει να σε «κλέβει» είτε παίζοντας στη σκηνή, είτε μιλάς μαζί του…

Επιστρέφετε στην Επίδαυρο μετά από αρκετά χρόνια… Πως νιώθετε για αυτό;

Τελευταία φορά είχα «κατέβει» σε αυτή ήταν με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» το 2005… Πόσα χρόνια είναι; Δώδεκα χρόνια! Πως περνάνε τα χρόνια, ε; Τα άτιμα… Πως να νιώθω; Δέος νιώθω κάθε φορά σε αυτό το θέατρο που μπορεί να σε «απογειώσει» όπως μπορεί και να σου… κόψει τα πόδια. Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και με τα σπουδαία κείμενα. Άμα δεν μπορείς να τα σηκώσεις στους ώμους σου, σε πλακώνουν. Σε απογυμνώνουν τα μεγάλα θέατρα και τα μεγάλα έργα! Δεν μπορείς να… κρυφτείς, γι αυτό και δεν πρέπει να ασχολείται κανείς μ’ αυτά, αν δεν είναι τίμιος απέναντί τους… Αν δεν δουλέψει σκληρά, με πάθος κι αφοσίωση, παίρνουν την εκδίκησή τους. Τον καταπίνουν.

Έχετε πολλές μνήμες από τον Επίδαυρο…

Πολλές… Ζήσαμε πολλά σε αυτό το χώρο. Όμορφα αλλά και δύσκολα, τότε που είχε βάλει ο Στούρουα στον Οιδίποδα να ανάβει τσιγάρο η Μακράκη. Χαμός έγινε. Ήταν μια επιταγή ενός σπουδαίου, ριζοσπαστικού και τολμηρού σκηνοθέτη που ενόχλησε πολύ. Που να ξέραμε τότε ότι το «πειραγμένο», που ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, θα γινόταν σήμερα ο κανόνας. Κι αν υπάρχει όραμα κι άποψη από πίσω, να το δεχτώ. Αλλά τις περισσότερες φορές «πειράζουν» τα κείμενα αυτοί που δεν ξέρουν πως να τα αντιμετωπίσουν, με σκοπό να γίνει πολύς… θόρυβος και να συζητηθούν. Δεν λεω πως δεν υπάρχουν προτάσεις που έχουν ενδιαφέρον. Αλλά είναι λίγες δυστυχώς. Υπάρχει μια παρακμή – και στο θέατρο όπως και γενικότερα. Παρακμή που με πικραίνει…

Τελειώσατε την δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και μείνατε εκεί για ένα μεγάλο διάστημα. Ζήσατε την ακμή σε όλο της το μεγαλείο, δίπλα στον Κουν…

Ήταν μεγάλη μορφή ο Κουν. Σπουδαίος! Και δεν τον αγκάλιασαν αμέσως. Ξέρεις τι βρισίδι έτρωγε στην αρχή; Αφού κέρδισε τη διεθνή καταξίωση με τους «Όρνιθες», τον αποδέχτηκαν κι εδώ… Τον «πολεμούσαν». Υπήρχε πείνα μεγάλη… Πέντε χρόνια έμεινα εκεί και ο «πόλεμος» ήταν μεγάλος. Βοήθεια από πουθενά. Είχε όμως πείσμα πέρα από πάθος και ενεργητικότητα και δεν επέτρεψε στα «πυρά» να τον λυγίσουν. Πάλεψε σκληρά. Το’58 έφυγα από κει και τα θυμάμαι όλα, σαν να έγιναν χθες. «Πλούτισα» απ’ τον Κουν πολύ. Εργάστηκα πολύ σκληρά και το εκτίμησε… Μου έδωσε ρόλους, με στήριξε. Ήθελε να βλέπει ότι έχεις αφοσίωση σε αυτό που κάνεις κι εγώ ήμουν όλη μέρα εκεί να κάνω όλες τις δουλειές. Και φροντιστής ήμουν και σκηνικά έστηνα και κομπάρσος έπαιζα και ρόλους μετά. Ήταν δύσκολα, μα τόσο ωραία.

Άντε τώρα να πείτε σε νέους ηθοποιούς να κάνουν φροντιστήριο, να στήσουν σκηνικά…

Ξέρεις τι λείπει σήμερα – χωρίς να τους… παίρνει όλους η μπάλα; Η αφοσίωση, το να δίνεται κανείς ολόψυχα σε αυτό που κάνει και να μην ασχολείται με τα γύρω-γύρω που δεν έχουν κανένα νόημα. Χάνουν την ουσία. Αν δεν καταθέσεις-ψυχή, πως θα κερδίσεις τη «νίκη», πως θα προχωρήσεις μπροστά;

Να γυρίσουμε λίγο στην Επίδαυρο και τις παραστάσεις που κάνατε εκεί με τη Τζένη Καρέζη… Είχε τρακ όταν κατέβαινε εκεί;

Είχε πολύ τρακ, αλλά επειδή είχε έντονη προσωπικότητα και πολύ μεγάλο ταλέντο, κατάφερνε να το μετριάσει και έβγαινε στη σκηνή σα φωτιά… Μια αληθινή πυρκαγιά!

Την περίμεναν κάποιοι στη γωνία όταν κατέβηκε στην Επίδαυρο, έτσι δεν είναι;

Πάντα υπήρχαν τέτοιοι, πάντα υπάρχουν, αλλά ποιος τους δίνει σημασία; Η Τζένη έκανε αυτό που νόμιζε, έκανε τη «στροφή» που ήθελε, χωρίς να υποτάσσεται στα θέλω του κοινού. Έκανε πολύ καλά τα μπουλβάρ και τις κωμωδίες που έπαιζε, αλλά με το που καταλάβαινε ότι μπορούσε να… βαλτώσει σε μια συγκεκριμένη εικόνα, έκανε… στροφή με πείσμα και θάρρος. Δεν ήταν εύκολο, ξέρεις. Το έπαιζε κορώνα-γράμματα. Έπαιρνε ρίσκα με πάθος και το κοινό, με το που καταλάβαινε ότι κάνει αυτό που ήθελε η ψυχή της, ήταν πλάι της… Ήταν χαρισματικό πλάσμα η Τζένη. Δεν μπορούσε να της αντισταθεί κανείς…

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη τόλμησε κι αυτή να κάνει μια μικρή στροφή κάποια στιγμή…

Μέχρι ενός σημείου ναι, αλλά μετά ήθελε ξανά την ασφάλειά της. Έβαζε πρώτα το κοινό η Αλίκη και έπειτα τα θέλω της…

Πείτε μου, υπήρχε μεταξύ τους έχθρα ή πρόκειται απλά για έναν «αστικό μύθο»;

Ήταν κατασκεύασμα του Τύπου αυτό. Ήταν παιχνίδια των εφημερίδων και των περιοδικών που ήθελαν να γεμίσουν σελίδες. Δεν υπήρξε εχθρότητα μεταξύ τους. Αντιθέτως… Ήταν μαζί απ’ τη δραματική σχολή του Εθνικού, είχαν φιλική σχέση, συζητούσαν τα προβλήματά τους, έγιναν πολύ κοντά μάνες, βλεπόμασταν όλοι μαζί… Κάποια στιγμή απομακρύνθηκαν για λίγο, αλλά μετά ξαναβρέθηκαν. Ξέρεις πως συμβαίνουν αυτά… Πάντα όμως η μια νοιαζόταν την άλλη. Η Αλίκη, όταν έφυγε η Τζένη, ήταν απαρηγόρητη. Σαν να είχε χάσει την αδελφή της. Της είχε κοστίσει πάρα πολύ.

Θέλανε να παίξουν και μαζί, έχω μάθει…

Ναι, το είχαν συζητήσει πολλές φορές, μα δεν το αποφάσισαν. Μόνο όταν ήταν να γίνει η «Μαρία Στίουαρτ» ήταν πολύ κοντά στο να συμβεί, αλλά αρρώστησε πολύ η Τζένη…

Να επιστρέψουμε στη νέα σας κάθοδο στην Επίδαυρο, αν και δεν χορταίνω τις ιστορίες αυτές. Είναι ένα μεγάλο «στοίχημα»;

Ένα πολύ μεγάλο και ελκυστικό «στοίχημα». Ο «Οιδίποδας επί Κολωνώ» είναι πολύ μεγάλο έργο, δυσπρόσιτο, με σκοτεινές γωνιές, ένας μεγάλος «θησαυρός» που προσεγγίζουμε με σεβασμό με τον Σταύρο Τσακίρη, που έχει αναλάβει την σκηνοθεσία, αλλά και την πολύ γερή ομάδα που έχει φτιαχτεί με μεράκι. Ο Δημήτρης Λιγνάδης θα παίξει τον Ξένο, η Κόρα Καρβούνη την Αντιγόνη, η Τζένη Κόλλια την Ισμήνη, ο Γιάννος Περλέγκας τον Θησέα, ο Δημήτρης Ήμελλος τον Κρέοντα, ο Δημήτρης Λάλος τον Πολυνείκη, ενώ υπάρχει και οκταμελής χορός ηθοποιών. Στην Επίδαυρο θα παίξουμε στις 7-8 Ιουλίου και είναι μια φιλόδοξη συμπαραγωγή του Φεστιβάλ και της Venus ΑΕ για την οποία δουλεύουμε με κέφι και πολύ μεγάλο μεράκι.

Ο Οιδίποδας είναι ρόλος-ζωής για σας;

Ρόλος ζωής! Μεγάλος ρόλος. Κέντημα του Σοφοκλή… Ο Οιδίπους φτάνει στο άλσος του Κολωνού, στις παρυφές της πόλεως των Αθηνών, ζητώντας φιλοξενία – ένας «ξένος», τυφλός και ρακένδυτος μετά από δεκαετή περιπλάνηση. Χρειάζεται έναν τόπο ν’ αναπαυθεί, καθώς διαισθάνεται το τέλος να πλησιάζει. Μόνος συμπαραστάτης του η κόρη/αδελφή του Αντιγόνη. Μετά από διαπραγματεύσεις, του επιτρέπεται να κατοικήσει στα «σύνορα», στο μεταίχμιο νομιμότητας και παρανομίας, ζωής και θανάτου. Μέσα από τις συναντήσεις του με τον Θησέα, τον Κρέοντα, τη μικρότερη κόρη/αδελφή του Ισμήνη και τον γιο/αδελφό του Πολυνείκη κάνει ανασκόπηση της ζωής του και στοχάζεται επάνω στο παράλογο του ανθρώπινου βίου. Συναρπαστικός ρόλος…

Τι παραπάνω μπορείτε να «προδώσετε» για την παράσταση;

Η σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη, υιοθετεί τη φόρμα του αφηγηματικού θεάτρου, με τον θίασο να εξιστορεί στους θεατές αυτή την ιστορία / «παραβολή», σ’ έναν άδειο χώρο, με ελάχιστα αντικείμενα. Οι ηθοποιοί ενδύονται τους ήρωες, που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σαν οπτασίες του ετοιμοθάνατου Οιδίποδα. Η μουσική, σε σύνθεση Μίνωα Μάτσα, εκτελείται ως παράλληλο κείμενο από τις φωνές των ηθοποιών και δίνει στο θέαμα το χαρακτήρα ενός επικολυρικού ποιήματος.

Τον απασχολεί η φθορά του χρόνου τον Οιδίποδα… Εσάς πόσο σας απασχολεί το ότι είστε πια στην όγδοη δεκαετία σας;

Περνάει ο χρόνος, μεγάλωσα, έζησα πολλά, πέρασα πολλά, αλλά μ’ αρέσει που προχωρώ μπροστά με σθένος. Αλίμονο αν πω ότι είμαι δυσαρεστημένος. Πανευτυχής είμαι που μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, που έχω τις δυνάμεις μου, που μπορώ να ασχοληθώ με ένα τέτοιο έργο όπως ο Οιδίποδας, που επιστρέφω στην Επίδαυρο. Χαίρομαι τη ζωή μου με όλους τους πόρους μου. Έχω την μεγάλη οικογένειά μου που λατρεύω, τους φίλους μου που αγαπώ, τη δουλειά μου που «φωτίζει» τη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια… Τι άλλο να ζητήσω πια; Είμαι πανευτυχής…

Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2017
Σοφοκλέους
Οιδίπους επί Κολωνώ

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
7 και 8 Ιουλίου | Ώρα 21.00

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης
Επεξεργασία κειμένου: Σταύρος Σ. Τσακίρης – Δήμητρα Πετροπούλου
Σκηνικά: Κέννυ Μακ Λέλλαν
Κοστούμια: Θάλεια Ιστικοπούλου
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Aλέκος Γιάνναρος
Δραματουργός: Λουίζα Αρκουμανέα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρης Πεχλιβανίδης
Μάσκες: Εύα Νικολοπούλου
Αφίσσα: Αλέξανδρος Ψυχούλης
Μουσική προετοιμασία: Μάριον Πελεκάνου
Μουσική διδασκαλία: Bαλέρια Δημητριάδου
Φωτογραφίες – Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Δ/νση παραγωγής: Γιώργος Σύρμας
Παραγωγή: Venus A.E.

Διανομή (με σειρά εμφάνισης):

Ξένος: Δημήτρης Λιγνάδης
Οιδίπους: Κώστας Καζάκος
Αντιγόνη: Κόρα Καρβούνη
Ισμήνη: Τζέννυ Κόλλια
Θησέας: Άρης Τρουπάκης
Κρέων: Δημήτρης Ήμελλος
Πολυνείκης: Δημήτρης Λάλος

Bio
Latest Posts

Βασίλης Μπουζιώτης

Ο Βασίλης Μπουζιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Θεατρομανής από κούνια, μια και η μητέρα του τον έτρεχε από την Καλογεροπούλου μέχρι την Επίδαυρο - διαδρομή που δεν σταμάτησε να κάνει στο πέρασμα του χρόνου. Σπούδασε δημοσιογραφία και κινηματογράφο και τον... κέρδισε η πρώτη. Εργάστηκε στην «Επικαιρότητα», στο «Ε» της «Ελευθεροτυπίας», στα «Πρόσωπα» και για δύο δεκαετίες δούλεψε στο «Έθνος της Κυριακής» και στο περιοδικό «Ζάπινγκ» ως αρχισυντάκτης και διευθυντής. Τα τελευταία τρία χρόνια είναι αρχισυντάκτης στη «Real News» και διατηρεί... Απαγορευμένη Ατζέντα στο enikos.gr. Έχει κάνει και «χτυπήματα» σε Mega, Ant1, SevenX, ET1.Ελπίζει κάποια στιγμή να... αποσυρθεί για να γράψει όσα έζησε και έμαθε στον θεότρελο αυτό χώρο και να ζήσει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη που λατρεύει.Τέλος.