της Παναγιώτας Παρασκευοπούλου.
Παραπάτησα πάνω στον έρωτά μας κι έπεσα μπρούμυτα στο χώμα που παίζαμε παιδιά
Σήκωσα το πρόσωπο μου και σε βρήκα να χρωματίζεις έναν ήλιο που είχες φτιάξει από τσιγαρόχαρτο
Σε ρώτησα γιατί μας καταχώνιασες σε τούτο το πηγάδι
Που είναι η ζωή; Που είναι η χαρά; Που είναι ο έρωτας;
Τότε με έβαλες να σταθώ σ έναν βράχο μπροστά στην καταιγίδα και η καρδιά μου γέμισε από έκσταση
Καθαρόαιμο συναίσθημα, άγριο, πρωτόγνωρο…
Οι άλλοι έτρεχαν σαν τους τρελούς δεξιά κι αριστερά για να κρυφτούν κι εγώ το μόνο που ήθελα ν ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμο σου και ν’ αφήσω το στόμα μου να γευτεί μια μικρή γεύση από τον λαιμό σου…
Δεν φταις εσύ σε τίποτα. Εγώ φταίω για όλα.
Μια σύγκρουση συνοδεύει μόνιμα την ύπαρξη μου μέχρι να βυθιστώ στο σώμα σου…
Μετά όλα ηρεμούν, είναι σε καταστολή, όλα αγκαλιάζουν το Άπειρο.
(Εικόνα: Melissa Smith’s “Afternoon Silhouette”)


Latest posts by Παναγιώτα Παρασκευοπούλου (see all)
- ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΙΣΑΙ - August 24, 2017
- Ένας ήλιος από τσιγαρόχαρτο - July 23, 2017
- Ανταλλάσσοντας Θεούς - July 16, 2017