‘Στη στροφή’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Κάπου εκεί, στο φαρδύ, πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στην Αρβανιτιά από την παραλία του Ναυπλίου, κάτω από το κάστρο του Παλαμηδίου, υπάρχει μια μεγάλη στροφή. Αφού περπατάς στον ίσκιο που δημιουργούν πεύκα, ελιές, πικροδάφνες και τα απόκρημνα βράχια, βγαίνεις σε μια μεγάλη στροφή. Μπροστά σου υπάρχει ένα φανάρι, ψηλή λάμπα του δρόμου και ένα είδος μικρού φάρου και… μια απέραντη μπλε γαλήνη της θάλασσας! Μόλις στρίψεις και, αφού περάσεις την όμορφη, φυσική καμάρα που σχηματίζουν τα βράχια, αντικρίζεις την παραλία της Αρβανιτιάς, υπό την προστασία του τεράστιου βράχου του κάστρου. Κατά τη διαδρομή, μπορείς να κατέβεις μικρά σκαλάκια που οδηγούν σε κολπίσκους ερημικούς, αν θες να κρυφτείς από τη βουή του κόσμου. Από τα απότομα βράχια ξεπροβάλλουν πολλές φραγκοσυκιές, που στα χοντρά, αγκαθωτά τους φύλλα έχουν χαραχτεί ονόματα ερωτευμένων ζευγαριών…

Τη διαδρομή αυτή την κάνω τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, ομολογώ. Η όμορφη σαγήνη της θάλασσας και η απεραντοσύνη της, αφήνουν το βλέμμα σου να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει. Το μπλε που σε ταξιδεύει, μαζί με τα κύματα, παίρνει και τις έγνοιες σου, τις αμβλύνει, τις στρογγυλεύει, ώστε να μη σε πληγώνουν. Στη στροφή αυτή πάντα σταματώ. Κοιτάζω γύρω και μπρός μου. Σαν να ζυγίζω τη σκέψη μου και τους (αόρατους) ανθρώπους μου. Όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με αποφάσεις σημαντικές, πηγαίνω εκεί. Και στέκομαι στη στροφή αυτή, κοιτώ την ομορφιά που με πληγώνει και με κρίνω. Μετρώ τους ανθρώπους μου εκεί. Στο απέραντο. Αποδεικνύονται μικροί, ή όχι; Υπαρκτοί, ή αόρατοι;

Στη ζωή σου θα αναγκαστείς να κάνεις πολλές στροφές. Ν’ αλλάξεις ρότα, όχι επειδή θέλεις, αλλά, επειδή πρέπει. Όταν κοιτάς τον ορίζοντα, τοποθετείς τα ζητήματά σου σε μια πιο σωστή βάση. (Καθ)ορίζεις τη θέση σου, που είναι πολύ μικρή μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Και, συνειδητοποιείς, βεβαίως, ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, ότι τίποτε δε σταματά, το πιο μικρό κύμα δε μένει στατικό, ‘τα παντα ρει’, κάθε δέκατο του δευτερολέπτου…

Έχω ξαναγράψει για το Ναύπλιο. Είναι η πόλη που επιστρέφω. Δεν την αλλάζω, ούτε τη συγκρίνω με κάποιο νησί. Την αγαπώ και τη θαυμάζω για όλα. Τα παλιά και τα καινούρια. Τη θάλασσά του και τους πελώριους βράχους που δε φοβάμαι, αλλά νιώθω μια γλυκιά προστασία, ασφάλεια. Την ενέργειά του που με αγκαλιάζει. Τη στροφή του που μου χαρίζει μια άλλη οπτική…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.