της Αγγελικής Καρδαρά.
11 Αυγούστου 2014: τα φώτα σβήνουν για μια σπουδαία προσωπικότητα. Ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του-σε σε μια ζωή γεμάτη στιγμές και συναισθήματα. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε χάρισαν στο κοινό του γέλιο, δάκρυ, έδωσαν το έναυσμα για σκέψη και προβληματισμό. Η υποκριτική του δεινότητα εντυπωσίαζε πάντοτε κριτικούς και κοινό. Η εναλλαγή ρόλων-φωνών-συναισθημάτων αναδείκνυε το τεράστιο ταλέντο του. Ακόμα και φυσιογνωμικά ήταν ένας άνθρωπος που εξέπεμπε καλοσύνη, ευγένεια, αγάπη για τον άνθρωπο. Θα έλεγα ότι και αυτή η θλίψη που “ζωγραφιζόταν” στα μάτια του είχε μια ξεχωριστή γλύκα που τον καθιστούσε μοναδικό.
Γράφω το σημερινό μου κείμενο για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, γιατί οι ταινίες του -για τη δική μου τουλάχιστον γενιά- αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι της παιδικής μας αθωότητας και των νεανικών μας προβληματισμών. Ο “Κύκλος των Χαμένων Ποιητών”, είναι η ταινία που προσωπικά με έχει “σημαδέψει” και αποτελεί πήγη έμπνευσής μου για τον τρόπο με τον οποίο ο εκπαιδευτικός που αγαπά πραγματικά τους μαθητές του οφείλει να λειτουργεί. Είναι μια ταινία που, κατά την άποψή μου, πρέπει να αποτελέσει πρότυπο για όλους τους εκπαιδευτικούς και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, όπως το οραματίζομαι, με δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι αξιοποιώντας τρόπους δημιουργικούς -ακόμα και αντισυμβατικούς, κάποιες φορές- βοηθούν τον κάθε μαθητή να καλλιεργήσει την κριτική του σκέψη και να αναδείξει την ατομική του αξία.
Στην ταινία ο Γουίλιαμς υποδυόταν έναν εμπνευσμένο δάσκαλο αγγλικών, ο οποίος σύστησε την άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας με το όνομα “Κύκλος των Χαμένων Ποιητών” και με αφετηρία το πάθος του για τη λογοτεχνία ώθησε τους μαθητές να αναδείξουν τη σοφία που είχαν μέσα τους, να πάψουν να λειτουργούν σαν “ρομποτάκια” ακολουθώντας αυταρχικούς τρόπους διδασκαλίας και να εκφράζουν με τρόπο κριτικό τη σκέψη αλλά και την αντίδρασή τους.
Η τελευταία σκηνή είναι συγκλονιστική και συγκινεί. Όλοι οι μαθητές υπερβαίνουν τα προσωπικά τους όρια και προχωρούν σε μια πράξη που έρχεται να “γκρεμίσει” όλα τα “πρέπει” ενός “καθωσπρέπει” σχολείου: ανεβαίνουν στα θρανία τους και απαγγέλλουν “Oh Captain, my Captain”, αντιδρώντας με αυτό τον αντισυμβατικό τρόπο στην απόλυση του αγαπημένου τους δασκάλου. Ενός δασκάλου που άλλαξε ριζικά τις ζωές τους.
Δύο σημεία που αξίζει να αναφερθούν εδώ είναι ότι πρώτον, η φράση “Οh Captain, my Captain” ακολούθησε τον Γουίλιαμς και στο θάνατό του και τον “συντρόφευσε στο ταξίδι του”, καθώς έγινε πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Δεύτερον, ο ίδιος ο Γουίλιαμς είχε γοητευτεί αφάνταστα από το ρόλο του Κίτινγκ, γιατί ήταν ο δάσκαλος που ονειρευόταν να είχε ως μαθητής και αυτός ήταν ίσως ένας από τους λόγους για την εξαιρετική του ερμηνεία.
Θα κλείσω το σημερινό μου άρθρο, καταθέτοντας τη σκέψη ότι προσωπικότητες όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς είναι “αθάνατες”, γιατί το έργο τους αποτελεί σημείο αναφοράς και ερμηνείες που “γράφουν” στις καρδιές μας μένουν για πάντα εκεί. Όσον αφορά τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών”, μακάρι, δάσκαλοι, όπως ο Τζον Κίτινγκ που υποδύθηκε με τρόπο αριστοτεχνικό ο Γουίλιαμς να αποτελέσουν το πρότυπο του σύγχρονου εκπαιδευτικού στο σχολείο του μέλλοντος που θα τολμήσει να θέσει στο επίκεντρο την ολοκληρωμένη παιδεία.


Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
1 Comment