‘Πεθαίνουν τα είδωλα;‘

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Αφορμή, ο θάνατος της Ζωής Λάσκαρη. Κάνω μια αστραπιαία αναδρομή στο παρελθόν και θυμάμαι, με χρονολογική σειρά , τις κορυφαίες απώλειες κατά το σωτήριον έτος 1996. Γιατί τότε; Διότι οι προσωπικότητες που απεβίωσαν ήταν κορυφαίες στην τέχνη που υπηρετούσαν και, γιατί, ακόμη θυμάμαι τον εαυτό μου καθηλωμένο στον καναπέ, να παρακολουθεί τις κηδείες τους και την ταφή τους σε απευθείας σύνδεση, στην τηλεόρασή μου. Ακόμη και σήμερα, αν αναζητήσεις στο διαδίκτυο τις αντίστοιχες τελετές, θα συνειδητοποιήσεις την ακατάλυτη δύναμη. Και του θανάτου και του μέσου.

Ξεκινώ. 18/03/1996, Οδυσσέας Ελύτης, 23/06/1996, Ανδρέας Παπανδρέου, 23/07/1996, Αλίκη. Τι είναι αυτό που μας ελκύει να παρακολουθούμε το φευγιό των διάσημων ανθρώπων; Η λάμψη τους; Το τεράστιο λαϊκό τους έρεισμα; Το έργο που κληροδοτούν; Η περιέργειά μας για την ιδιωτική τους ζωή (που, συνήθως, διαφέρει κατά πολύ από τη δική μας); Η μοναδικότητά τους στο χώρο έκφρασής τους; Το όνειρο στο οποίο μας πήραν μαζί και το ζήσαμε, έστω και λίγο;

Ίσως όλα αυτά μαζί. Ίσως το ανικανοποίητο της δικής μας ματαιοδοξίας για τις στιγμές δόξας, πλούτου και αποθέωσης που θα θέλαμε να ζήσουμε για πέντε λεπτά. Στη θέση τους.

Ίσως ο αρχέγονος, ανθρώπινος φόβος του θανάτου που ενυπάρχει στα γονίδιά μας και προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε, παρακολουθώντας τον.

Ίσως το κομμάτι του εαυτού μας που εγκαταλείπουμε μαζί με τον άνθρωπο που αποβιώνει. Είναι και χρόνος μας αυτό, ναι! Είναι ο χρόνος που διαθέσαμε για να τον θαυμάσουμε μέσα από την τέχνη του, είναι οι στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί , αν και δεν το γνωρίζει, αλλά για σένα και για μένα είναι βιωμένες. Είναι το κοινό όνειρο, η κοινή μοίρα, είτε μέσα από την ποίηση του Ελύτη είτε μέσα από την πολιτική του Παπανδρέου είτε μέσα από την υποκριτική της Αλίκης.

Όχι, δεν παρακολούθησα ποτέ στο θέατρο την Αλίκη (ήμουν σίγουρη ότι θα την έβλεπα… του χρόνου), τη Τζένη, τη Ζωή. Όπως και πολύς κόσμος, υποθέτω, που δε ζει στην πρωτεύουσα. Ό, τι έχω μέσα μου από εκείνες, είναι η ομορφιά και ο ήλιος που εξέπεμπαν μέσα από τις ταινίες τις πολυαγαπημένες και μέσα (με τη βοήθεια της τεχνολογίας) από τις εκπομπές- αφιερώματα, συνεντεύξεις και αποκλειστικά ρεπορτάζ του παρελθόντος.

Η αγάπη του κόσμου αποτελεί το μνημείο της μοναδικότητάς τους.

(Φωτογραφία: Big Swede Guy@flickr)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.